IK HEB EEN ZWAK VOOR RARE VROUWEN

Ik heb een zwak voor rare, sterke vrouwen. Niet alleen voor de echte - Malala, Ayaan, Agnes, Karen, en zovele andere - maar ook voor die van het scherm: voor Saga, Chloë, Lisbeth en zelfs voor Vera.

Het zijn geen piepjonge wezens en zeker geen heiligen, maar ze zijn sterk, onafhankelijk, eigenzinnig, tegendraads, getalenteerd, gedreven, bekwaam en nog veel meer. 

Saga

Saga Norén, van de Deens-Zweedse tv-misdaadserie The Bridge (Bron-Broen), is één van mijn favorieten. Haar jeugd was geen sprookje. Haar moeder leed aan het Munchausen by Proxy Syndroom en haar zus stierf. Saga lijkt kilkoud en enkel oog te hebben voor facts and figures. Ze heeft autistische trekjes. Gevoelens uiten, relaties aangaan, op haar woorden letten en ellebogen gebruiken is voor haar moeilijk. Er zijn weinigen die haar ruimte geven, begrip tonen en haar nemen zoals ze is, hoewel ze extreem praktisch is, een krak is in het interpreteren van sporen, in het oplossen van moorden en in het vinden van daders. Sofia Helin (1972) vertolkt haar rol voortreffelijk. Bron is In 100 landen te zien!

Chloë

Op mijn nummer 1 staat Chloé Saint-Laurent die schittert in de Franse misdaadserie ‘Profilage’. Ze is een competente criminologe, werkt in een politieteam en helpt moordenaars in Parijs en omgeving klissen, vooral door daderprofielen op te stellen. Ze valt op door haar talent en kleurrijke jassen, jurken en kousen. Ook het leven van deze kortgerokte dame liep niet over rozen: ze zat 5 jaar in een psychiatrisch ziekenhuis nadat ze haar vermoorde moeder vond. Ze lijdt aan schizofrenie, heeft psychoses, verliest een kind en adopteert er een, kan zich moeilijk binden of wordt verliefd op de verkeerde vent. Ik hoop nog dat ze stiekem iets begint met haar chef, de weduwnaar Thomas Rocher (alias Philippe Bas). Dat pittige dametje heet Odile Vuillemin en is 40. Ik ben een fan van Chloë, net als 8 miljoen Fransen. ‘Profilage’ doet me denken aan Kaat Beels, die prachtige dingen regisseerde o.m. Clan, Beau Séjour en Tabula Rasa. De producenten van ‘Profilage’ zijn, toevallig of niet, ook vrouwen, Fanny Robert en Sophie Lebarbier

Lisbeth

En dan is er Lisbeth Salander, de jongste van mijn préferées, amper 1,50 m en 40 kilo. Zij is totaal anders: gitzwarte ogen, haar in een kuif, ijzerwerk in haar neus, opvallende tatoeages en altijd in het zwart gekleed. Zij zit in de serie gebaseerd op de Millennium-trilogie: meeslepende misdaadromans van de overleden Zweedse journalist en schrijver Stieg Larsson. Vier films om te gruwelen: films: Mannen die vrouwen haten. De vrouw die met vuur speelde. Gerechtigheid. Wat ons niet zal doden. Michael Nyqvist speelt de rol van journalist Mikael Blomkvist, Noomi Rapace die van Lisbeth Salander, zijn briljante researcher. Ook zij overleefde verschrikkelijke jeugdtrauma’s (huiselijk geweld, brandstichting, verkrachtingen) en een opsluiting in een psychiatrische instelling. Ze heeft er nog nachtmerries over. Ze is eigenaardig, gesloten, koppig, echt geen doetje. Ze is sociaal onaangepast, mentaal instabiel en moeilijk benaderbaar. Officieel is ze psychotisch en introvert, in werkelijkheid uiterst scherpzinnig en gewiekst, een top onderzoekster met een fotografisch geheugen. Noomi Rapace (1979) werd in 2009 genomineerd voor de European Film Award voor beste actrice. 

Vera

Hekkensluiter is Vera, van de gelijknamige Britse detectivereeks, is de oudste van mijn gezelschap. Ze is de vrouwelijke versie van o.m. Frost en Morse. Ze zegt ‘Love’ tegen iedereen, zaagt soms, neemt tegen criminelen in Northhumberland een houding aan van ‘ons kent ons’, ‘ik begrijp je’, maar fileert en ontrafelt ze, als DCI Vera Stanhope, en pakt ze op hun leugens; ze laat niets ononderzocht, geeft meestal en onverwacht een andere wending aan een onderzoek. Ze is opvliegend, ernstig, dapper en verbeten, maar ook een eenzaat met humor. Een workaholic dat is ze zeker, maar geen modefreak, integendeel. Van haar verleden weet ik niet veel, tenzij dat ze als kind haar moeder verloor. Soms een ambetante tante voor haar medewerkers, soms heel begripvol. Ze is eerlijk en bekwaam (dat heb ik graag). Boos Vera heeft af en toe a walk in the woods nodig. ‘Vera’ vertolkt door Brenda Anne Blethyn (1946) is gebaseerd op de romans van Ann Cleeves en is al aan zijn zevende seizoen. Het is een klepper met 7 miljoen kijkers in het Verenigd Koninkrijk en in meer dan 30 landen te zien.

Nu weet je het. Ik heb echt een zwak voor misdaadseries, voor eigenaardige vrouwen en voor vrouwen met een verleden. In elk van hen vind ik iets van mij terug, in woorden en daden. Gelukkig. En dat mag zo blijven.

WIE WIL OF KAN ER GEEN VRIJWILLIGER ZIJN?

Morgen is de dag van de vrijwilliger. Hoe kan ik mensen bewegen om vrijwilliger te worden voor een organisatie of vereniging? Ik weet het niet. Misschien door gewoon dit te vertellen: het voelt goed iets te doen voor iemand die hulp nodig heeft of in nood zit. Gratis.

Er zijn duizenden mensen die zich inzetten voor een huisgenoot, een zieke, een familielid, kinderen en kleinkinderen. Bewonderenswaardig. Soms hebben anderen hen echter (meer) nodig. Het is verrijkend om buiten gezin, je familie en kennissen- of beroepskring te treden. Een stap in een andere wereld te zetten, daar een handje toesteken: leerrijk en prettig. Dat moet niet dagelijks of wekelijks, maar toch geregeld of regelmatig zijn. Dat mag een uur, enkele uren of een dag per week zijn. Soms zijn eendagsvliegen welkom.

Onderschat niet wat je kunt: luisteren, zitten, kijken, iets zeggen, iets doen, koffie schenken, voorlezen, afwassen, adressen plakken, bloed geven, fondsen werven, kinderen bijles geven en 1001 andere zaken. Helpen, de gepaste hulp bieden die de ander nodig heeft,dat is de hoofdzaak.

Wat zijn de voordelen? www.vrijwilligerswerk.be zegt het, en ik vul aan:

1. Vrijwilligerswerk is plezant, helpen maakt gelukkig en tevreden: dat klopt, al kan het werk ook wel eens saai en moeilijk zijn.
2. Je krijgt waardering, voelt voldoening en je zelfvertrouwen groeit: dat klopt soms. Vertrouwen, waardering, begeleiding en vorming; het kan beter.
3. Je krijgt de kans anderen te helpen, je betekent veel voor anderen en je omgeving: dat klopt, maar ‘veel’ moet niet, een ‘beetje’ is al voldoende.
4. Je leert nieuwe mensen kennen, je hebt fijne sociale contacten: dat klopt.
5. Je leert bij, je ontwikkelt talenten en doet werkervaring op: dat klopt. Je leert mensen, taken, culturen, enz. kennen, maar ook je eigen vaardigheden en talenten inzetten, is een troef.

Waarom zijn er dan zoveel mensen die geen vrijwilliger (willen) zijn, al hebben ze tijd en talenten? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is: door iets te doen voor een ander, wordt de wereld sowieso gelukkiger, misschien niet meteen iedereen, maar om te beginnen minstens al twee.

Vrijwilligen doet goed

Enkele van mijn organisaties in Gent - het CAW, Uilenspel vzw en VoG vzw - kunnen nog veel helpende handen gebruiken, andere ook. Kijk op: https://vrijwilligerswerk.be/

Voor wie vrijwilligers inschakelt, luister naar hen, praat met hen. Ze hebben dikwijls een andere insteek, een ander jargon, een ander zicht op hoe en wat. Geef hun mening en hun werk een échte plaats. Ze zijn niet alleen assistent of medewerker, maar ook ambassadeur van je vereniging of organisatie: uithangbord én pleiter.

BEDANKT beste en lieve LEZERS!

Bedankt...
Lia, Jan, Gertie, Jan G, Benjamin,Thomas, Lieve, Vera, Rita, Jo, Francis, Karin, Maria, Hein, Koen, Martine, Jo, Hilde, Christine, Lieve, Nathalie, Karolien, Miet, Mieke, Lucas, Mathieu, Lieven, Ivan, Chris en Guido, Mimiet, André, Luc, Ivan, Karin, Greet, Hilde, Yolande, Isabelle, Luk, Ria, Greet F, Luk, Stefaan, Hilde, Ria, Irma, André, Vief, Trine, Mara, Nicky, Paul, Lut, Marleen, Geert, Bèr, Willy, Chris, Els, Isabelle, Oswald, Marie-Claire, Godfried, Agnes, Hein, Veronika, Erik, Lukas, Frederik, Erika, Els, Johan, Willy, Geneviève, Noel, Francesca, Marianne, Albert, Paul, Anne, Jeanne, Viviane, Christophe, Maria, Karin, Jos en zovele andere lezers, die ik misschien vergeet. 

Jullie hebben 'Het moest maar eens waar zijn. Over kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten' gelezen. 
Hopelijk volgen andere lezers jullie voorbeeld?

Enkele lezers en lezeressen...

Een speciale dank aan: Ellie Maerevoet (Plusmagazine), Jozefien Van Huffel (Kerk en Leven), Herman Ahaus (Biblion), Liesbet Depauw, LECA vzw, Stefaan Top (Tijdschrift voor Volkskunde), de Nederlandse docent Peter Burger (Gestolen schoonmoeders) en Dan VanArsdale (USA) voor hun bijdrage en/of recensie in tijdschrift, weekblad, website of nieuwsbrief. 
Ook dank aan Firmin De Maître voor mijn foto's, aan mijn schoonmoeder Lieve (voor het verkopen van 5 boeken) en vooral aan Em. Prof. Francis Verschooten voor zijn bijzondere inzet en aanmoedigingen!

Informatie nodig over dit boek?

Inhoud       https://anndriessenschrijft.blogspot.be/2017/03/kettingen-van-de-angst.html
Recensies http://anndriessen.auteursblog.nl
Bestellen   boekenvanann@gmail.com

https://hetproces.jimdo.com/

HIJ

          

Tekening Hilde Van Peteghem

Als hij weent, heb ik verdriet.

Als hij zeurt, maak ik me zorgen.

Als hij slaapt, word ik rustig.

Als hij in mijn ogen kijkt, word ik licht.

Als hij eet, volg ik zijn slikken.

Als hij gaapt, geeuw ik ook.

Als hij mijn vinger vasthoudt, wil ik niet dat hij die lost.

Als hij de wereld observeert, geniet ik mee.

Als hij naar me kijkt, smelt ik.

Als hij naar me lacht, voel ik me zo gelukkig.

💕

Ik ben verliefd op hem en toch niet.

Wat hij ook doet, het doet iets met mij.

Ik voel iets in mijn buik, in mijn lijf en in mijn hart als ik hem zie.

Ik zucht, ik lach, ik geeuw, ik glimlach, ik zing, ik vertel.

Mijn moeheid verdwijnt als bij toverslag.

Kon ik hem toch maar meer en dikwijls knuffelen, 

dat mensje, dat ventje, dat jongetje, die kleinzoon. 

Maar hij woont te ver van hier. 

Dus we mailen, skypen, whatsappen… met veel plezier!

De trap naar de duivel

Een tip voor de dochter van Els die in Schotland studeert: ga wandelen. Het is er prachtig! Stap de 152 km lange West Highland Way. Vooral één etappe daarvan is me bijgebleven: die met de Devil’s Staircase, tussen Glencoe en Kinlochleven. De 550 m hoge klim was hels, zoals zijn naam voorspelde. Elk excuus greep ik aan om even te stoppen en nog was het op de tanden bijten, zigzag naar omhoog. Zuchtend en puffend. Maar in Edencoille B&B was het daarna hemels...

Dit stukje wandeling kwam na een dagtocht van 20 km naar Glencoe, met een passage door een mysterieus desolaat weinig begroeid veengebied. Daar is, gelukkig, bijna geen kat te zien is; ook  geen struik of steen om je met een wc rol te verbergen. Ik had er in augustus 2011 een dikke fleece, muts en handschoenen nodig, inclusief regenkledij en stevige enkelhoge wandelschoenen. 

Nacht

Eerst, voor de grote klim, een nacht in een charmant, maar gedateerd en horig Kings House hotel met 17^de eeuwse roots. Dat wordt momenteel wel stevig gemoderniseerd. Het ligt in een weids dal, omringd door imposante bergen als de Glen Coe rechts en de Glen Etive links, met de pyramide van Buachaille Etive Mòr (Grote Herder van Etive) ertussen. Wilde herten komen ’s avonds grazen aan de achterdeur, wat idyllische plaatjes oplevert. 

Hels

Na een stevig ontbijt worden de Schotse Hooglanden werkelijkheid. Onze dagwandeltocht van 23 km loopt via een vals plat tot aan het begin van de Devil’s Staircase. Die klim van 550 meter heeft zijn naam echt niet gestolen. Het smalle pad kronkelt steil naar omhoog. Het ligt bezaaid met stenen die zelf voor een paar degelijke Lowa Renegade een uitdaging zijn. Ik stapte en stapte, stopte, dronk een slok water, zuchtte en dat scenario herhaalde zich wel 3x voor ik de top bereikte. Onderweg kon ik met een mengeling van afschuw, bewondering en medelijden op- en neerkijken naar twee Duitse jongelui die hetzelfde tracé trotseerden, gewapend met rugzak en tent. Het deed me denken aan die ene keer, in mijn Leuvense studententijd, dat ik kampeerde in Noord-Italië. Nooit meer. 

Mijn blik dwaalde af van de tentgangers naar het landschap rond die duivelse trap. Zo mooi. Zo mooi. Het bleef wel zwoegen tot de top. Een helse karwei. Iedereen deed het op zijn of haar eigen tempo; we waren niet alleen. Elk excuus om even te stoppen greep ik aan. Het was echt tanden bijten en zigzaggen via een hyper smal paadje naar het hoogste punt van die Duivelse Trap.

Reusachtig

Er zijn van die dagen dat een mens zou willen gaan zitten en blijven zitten. Dat was er zo eentje. Maar er was geen ontkomen aan: ik moest verder, ik moest omhoog. Ik sleepte me naar boven, moest mezelf moed inspreken. Goed dat de weergoden goedgeluimd waren. Met een bui zou de klim lastiger en ook gevaarlijker zijn. Mist en regen zouden het zicht belemmeren en de keien smeren als boter. Ik weet niet of het verhaal klopt, maar Patrick MacGill schreef in 1914 dat heel wat mannen, die aan de dam in Kinlochleven werkten, in de winter verloren liepen na een nachtje stappen. In de lente werden ze op de Devil’s Staircase teruggevonden, bevroren. Misschien daarom dat Dickens Glencoe de begraafplaats van een ras van reuzen noemde?

Top

De top bereiken was dan ook ge-wel-dig, al was de wind ijzig. Oef's en de ah's stroomden uit mijn mond en ook uit die van mijn compagnon, want geloof me: hij zag ook af. Zoals gewoonlijk nam hij de zwaarste last op zich: de grote rugzak (ik de kleine) met onze lunch:

flessen water, broodjes, kaas, koeken, appels en bananen, servetten en zijn onmisbaar Suisse knife. Wat hield ik van die kerel, af en toe mijn muilezel. We zochten op een rots een zitplaats om te picknicken en iets verder een plek om, zo mogelijk, gewapend met een wc-rol het nodige te doen. Het tweede deel ging bergaf, dus vlotjes naar Kinlochleven met zijn oude dam, een oude dam, ijsklimbaan, en zalm die uit de rivier springt. De kilometers wogen, de voeten protesteerden. Aan de andere kant van het dorp lag de beloning: een vier sterren B&B met acht kamers. 

Verwend

Edencoille was niet alleen een perfecte slaapplek, ook een mini-museum met de supervriendelijke, behulpzame gids en gastvrouw Elsie Robertson. De romantische kamer in hemelsblauwe kleuren had gewoon alles: pralines bij de (zelfgemaakte) koffie of thee, porseleinen poppen op kast en bed, een gerieflijke badkamer. Een bed uit een boekje, een kamer uit een sprookje. Moeder, vader, zoon en dochter: het zijn verwoede verzamelaars van poppetjes, treintjes, kannen, soldaatjes, strips, enz. Ze zijn ook wild van de prestigieuze Hamilton Collection.

Na een uur liggende pauze met een kop kruidenthee, trokken we met tegenzin opnieuw onze wandelschoenen aan om, 2 km verder, in het nette restaurant van het MacDonald Hotel haggis, gehakt in schaapsmaag, te proeven. Lekker. Echt waar. Slapen deden we vroeg en als rozen, of (brave) baby’s. 
Het ontbijt was om u tegen te zeggen. Noem het, het was er. Te veel en te lekkere dingen, zodat we meer dan gewapend, na deze vijfsterrenervaring, konden beginnen aan de laatste 23 km van de West Highland Way met als eindbestemming Fort William. 
Edencoille B&B, een adres om te bewaren.

https://zuiderhuis.be/schotland-west-highland-way

http://www.kinlochlevenbedandbreakfast.co.uk/