Hij heeft niet
ontbeten, of te weinig. Zijn maag grolt tweemaal. Hij kijkt geconcentreerd door
niets afgeleid naar de plek in mijn mond waar hij een kleine operatie moet
doorvoeren: snijdt (zijn mesje bezorgt me angst), boort (dat geluid haat ik),
vult (met ik weet niet goed wat, iets levenloos, dat later toestaat tanden te
plaatsen) en naait (met een blauwe draad?), zo bleek na afloop.
Het hele proces begint
met verdoven. Zijn eerste verdoofspuitje raakt zachtjes, geruisloos en bijna
pijnloos in mijn tandvlees, ergens bovenaan. Oef, een heel goede start. De
andere drie voel ik nog minder. De eerste etappe is achter de rug. Hij slaagt
met 10 op 10. Grootste onderscheiding, als ik punten zou mogen geven.
Daarna volgt een half
uur van gezoem, geboor en andere voor mij onzichtbare en onzekere handelingen,
voor hem zijn vak, zijn gewaardeerde ervaring en kennis en zijn grondige voorbereiding.
ZENUWEN
Ik onderga wat moet. Ik
probeer niet verdrinken in zijn ogen, niet af te dwalen en ook niet te
verdwalen. Ik blijf in het hier en nu. Ik wil alles zo goed mogelijk volgen en
liefst niets voelen, zeker geen pijn. Mijn zenuwen zijn gespannen, mijn
nerveuze handen kneden mijn blauw gestreepte zakdoek alsof het deeg is. Mijn
rug spant zich constant. Ik slaag er met moeite in om mijn binnenste te
kalmeren zodat het buitenste gedeelte berust. En dat terwijl hij en zij alle
moeite doen woorden en handelingen, om mij gerust te stellen. Ik heradem even
als tandarts en assistente de hits van Radio Nostalgie bespreken, die op de
achtergrond spelen. Ik kan me jammer genoeg niet voegen in hun gesprek. Maar
het normale bij dit abnormale kalmeert me even. Over welke nummers ze het
hadden ben ik ondertussen al vergeten, maar het waren klassiekers uit mijn
tijd.
Ik word rustiger en
toch weer niet, als ik de blauwe draad een keer of twintig - ik raakte de tel
kwijt - zie passeren. Hand- en precisiewerk voor een snee van een centimeter te
dichten. Zou hij de gaten in zijn sokken ook herstellen? Wie leerde deze man zo
secuur naaien? Het einde van mijn operatietje is in zicht. Hoera.
Geen uur later na mijn aankomst sta ik
buiten, 950 euro armer, want niet terugbetaald door geen enkel ziekenfonds. Onbegrijpelijk,
want hoe gezond of gemakkelijk is het leven zonder de nodige tanden? In mijn
hoofd - en op mijn computer - zit al enkele weken een verder plan van aanpak dat
me een luxevakantie of tweedehandsauto zal kosten, gelukkig gespreid over vele
maanden. Met een half gebit knabbelen, is op termijn nefast voor mijn
overblijvende tandencollectie en, zo voorspelde mijn chiropractor, misschien
ook mijn evenwicht, mijn rug, enz.
IJSZAK
Een ijszak tegen mijn
wang - de volgende uren telkens vijftien minuten - moeten de gevolgen zoals
pijn
en dikte proberen te beperken. Andere richtlijnen heb ik op papier en op zak:
geen warm eten, geen sporten, geen inspanningen, niet buigen, half liggend
slapen, enz. enz. enz., plus een pijnstiller en een ontstekingsremmer.
ANGST
Geconcentreerd en
langzamer dan ooit, fiets ik naar huis, opgelucht dat ‘dit’, de eerste stap,
achter de rug is. Elk tandartsbezoek - hoe klein of hoe groot ook - is voor mij iets om niet naar uit te kijken (zelfs uit te stellen), iets om vooraf meermaals
wakker van te liggen en iets om je, zelfs dagen voordien, angstig over te voelen
(angst voor de pijn die soms niet soms wel komt. Maar deze onprettige ingreep
is nu eenmaal noodzakelijk.
Op naar de volgende
afspraak… in 2021. Met iets minder angst?😁😰
#tandarts#angst#stress#schrijven#boekenvanann
