MIJN TANDARTS KRIJGT EEN TIEN

Waar moet ik kijken met mijn verdoofde mond open? In witte lampen? Naar het kleurloze plafond? Naar een stuk glas? In de diepe, donkere ogen van mijn vriendelijke tandarts? Naar zijn kraakwit poloshirt met zijn naam in blauwe letters? Naar het beetje borsthaar dat komt piepen? Naar de fijne hand van zijn medewerkster die de afzuigbuis hanteert? Ik hoor haar aangename stem, maar zie haar gezicht niet door mijn naar rechts neigende lighouding op de tandartsstoel. Zij kijkt en assisteert de man die mijn tandvlees aanpakt.

Hij heeft niet ontbeten, of te weinig. Zijn maag grolt tweemaal. Hij kijkt geconcentreerd door niets afgeleid naar de plek in mijn mond waar hij een kleine operatie moet doorvoeren: snijdt (zijn mesje bezorgt me angst), boort (dat geluid haat ik), vult (met ik weet niet goed wat, iets levenloos, dat later toestaat tanden te plaatsen) en naait (met een blauwe draad?), zo bleek na afloop.

Het hele proces begint met verdoven. Zijn eerste verdoofspuitje raakt zachtjes, geruisloos en bijna pijnloos in mijn tandvlees, ergens bovenaan. Oef, een heel goede start. De andere drie voel ik nog minder. De eerste etappe is achter de rug. Hij slaagt met 10 op 10. Grootste onderscheiding, als ik punten zou mogen geven.

Daarna volgt een half uur van gezoem, geboor en andere voor mij onzichtbare en onzekere handelingen, voor hem zijn vak, zijn gewaardeerde ervaring en kennis en zijn grondige voorbereiding.

ZENUWEN

Ik onderga wat moet. Ik probeer niet verdrinken in zijn ogen, niet af te dwalen en ook niet te verdwalen. Ik blijf in het hier en nu. Ik wil alles zo goed mogelijk volgen en liefst niets voelen, zeker geen pijn. Mijn zenuwen zijn gespannen, mijn nerveuze handen kneden mijn blauw gestreepte zakdoek alsof het deeg is. Mijn rug spant zich constant. Ik slaag er met moeite in om mijn binnenste te kalmeren zodat het buitenste gedeelte berust. En dat terwijl hij en zij alle moeite doen woorden en handelingen, om mij gerust te stellen. Ik heradem even als tandarts en assistente de hits van Radio Nostalgie bespreken, die op de achtergrond spelen. Ik kan me jammer genoeg niet voegen in hun gesprek. Maar het normale bij dit abnormale kalmeert me even. Over welke nummers ze het hadden ben ik ondertussen al vergeten, maar het waren klassiekers uit mijn tijd.

Ik word rustiger en toch weer niet, als ik de blauwe draad een keer of twintig - ik raakte de tel kwijt - zie passeren. Hand- en precisiewerk voor een snee van een centimeter te dichten. Zou hij de gaten in zijn sokken ook herstellen? Wie leerde deze man zo secuur naaien? Het einde van mijn operatietje is in zicht. Hoera.

Geen uur later na mijn aankomst sta ik buiten, 950 euro armer, want niet terugbetaald door geen enkel ziekenfonds. Onbegrijpelijk, want hoe gezond of gemakkelijk is het leven zonder de nodige tanden? In mijn hoofd - en op mijn computer - zit al enkele weken een verder plan van aanpak dat me een luxevakantie of tweedehandsauto zal kosten, gelukkig gespreid over vele maanden. Met een half gebit knabbelen, is op termijn nefast voor mijn overblijvende tandencollectie en, zo voorspelde mijn chiropractor, misschien ook mijn evenwicht, mijn rug, enz.

IJSZAK

Een ijszak tegen mijn wang - de volgende uren telkens vijftien minuten - moeten de gevolgen zoals
pijn en dikte proberen te beperken. Andere richtlijnen heb ik op papier en op zak: geen warm eten, geen sporten, geen inspanningen, niet buigen, half liggend slapen, enz. enz. enz., plus een pijnstiller en een ontstekingsremmer.

ANGST

Geconcentreerd en langzamer dan ooit, fiets ik naar huis, opgelucht dat ‘dit’, de eerste stap, achter de rug is. Elk tandartsbezoek - hoe klein of hoe groot ook - is voor mij iets om niet naar uit te kijken (zelfs uit te stellen), iets om vooraf meermaals wakker van te liggen en iets om je, zelfs dagen voordien, angstig over te voelen (angst voor de pijn die soms niet soms wel komt. Maar deze onprettige ingreep is nu eenmaal noodzakelijk.

De volgende dagen ben ik echt niet om aan te zien. Mijn linkerwang lijkt op die van een reuze hamster. Eraan komen mag-kan niet. De eerste nacht is vreselijk, de volgende gaan wel. Mijn dikke wang krijgt een kleurtje en dat blijft een week lang, al mindert de gezwollig- en bolligheid daggewijs. Twee weken later zijn de draadjes op een wip eruit. Bedankt professor Eghbali. Ja, hij is een echte prof, een ingenieur én een paradontoloog-implantoloog. Ik was, of moet ik zeggen zat-lag, dus in de beste handen.

Op naar de volgende afspraak… in 2021. Met iets minder angst?😁😰

#tandarts#angst#stress#schrijven#boekenvanann

DOL OP KRANEN

Door mijn kleinzoon van 15 maanden kreeg ik meer aandacht voor kranen, niet zo maar kranen; neen, heel hoge kranen. Toen hij met vakantie in Gent was, kon hij door het grote raam drie enorme kranen zien bewegen. Wat een luxe. ‘Kra kra’, riep hij, en ik antwoordde ‘De kraan draait’ als dat zo was, met de nodige armdraaibeweging erbij. Dat heb ik wel 100 keer op 10 dagen moeten herhalen. En nooit was hij het beu, die kranen. Ik ook niet. De kranen draaiden soms ook niet, dan zei ik: ‘ze slapen’ en dat was O.K. voor hem.

KRA KRA

Na zijn vertrek naar Algiers, keek ik nog dikwijls naar zijn kranen… en ik miste hem, heel erg. Hem, zijn vingertje dat wees naar de kranen, zijn kra kra, zijn helemaal.

En ik begon vragen te stellen… Hoe hoog zou die ene kraan zijn die mijn kleinzoon fascineerde? Wanneer kruipt de kraanman naar boven en hoe? Met een liftje, een trap of beiden? Ik zal er een verrekijker moeten bijhalen. Ik weet ongeveer - denk ik - wanneer hij begint te werken en wanneer hij stopt: om 7 uur ‘s morgens begint hij met iets dat lijkt op een langgerekte ‘peut’. Het draaien geeft een op verkeer lijkend geluid. Om 17 uur stopt de beweging, en hij wellicht ook. En zo gaat het elke dag opnieuw, van maandag tot en met zaterdag. 

RUST
Ik denk dat het buitenlandse werknemers zijn, die een 6 dagen week hebben om zo dagen te sparen en een week of meer naar huis te kunnen. Eén dag rust hebben en nemen ze. Meer niet. Misschien zijn ze uit Polen? Ik weet het niet. In al die maanden dat de werf actief is, heb ik slechts vorige week voor het eerst een man, hoog boven in de lucht, in de cockpit van de kraan, met de deur open, horen roepen naar beneden. Ik weet niet naar wie en ik weet ook niet wat hij riep. De zin was te kort om te taal te herkennen, maar het moest iets nuttigs en iets dringend zijn geweest. Anders roept of schreeuwt een mens niet van zo hoog naar beneden, toch?

EENZAAM

Wat ik ook dacht, is: wat moet het eenzaam zijn, de job als kraanman, ongekend en ook ondergewaardeerd. Hij zit daar de godganse dag alleen, hoog in de lucht, bijna tussen de wolken, in het oog van de zon, niemand om mee te praten, niemand om tegen te lachen, niemand om tegen te zeuren… alleen eten, alleen drinken, alleen werken. Een heel dag van wel bijna 10 uur! Of zie ik niet dat hij eens naar beden komt en weer stijgt? En moet die man niet plassen? Of heeft die een soort container daarvoor? Eventjes heen en weer gaan, kan toch niet, het zou zoveel tijd vragen.

HOOG-MOED

Fijn voor hem dat de zomer en nazomer zo mooi is, de lucht is dikwijls blauw, de zon schijnt, maar het kan er toch ook te warm zijn. En soms is het rondom hem grauw, grijs en nat. Al dan niet met een vogel of een vliegtuig als afleiding. Wat zou ik graag eens naast hem zitten kijken en luisteren, praten met hem. Maar niet te lang, geen dag. Neen, dat is veel te lang. Een half uurtje is voldoende. Gewoon om te weten wat het is zo hoog te zitten, zo alleen te zitten. Hoe moet zijn zicht zijn over Gent? Hoe ver kan hij zien? Wat kan hij zien? 
Kon hij zien dat mijn kleinzoon en ik - hij aan het grote woonkamerraam of op mijn arm - dat we samen naar hem wuiven? Hem bewonderen? Hem feliciteren met zijn hoog-moed en klimwerk? Zijn kraan, zo las ik, is van de firma Wolff en hij werkt voor het bedrijf Willemen. Kunnen die onze oprechte bewondering aan hem overbrengen? Bedankt. Elk mens is een complimentje waard, die kraanman zeker...

RARE NARE MAILS

I want to be in your bed. Ik geloof het niet en ik wil het niet. Wil je mijn sekspartner zijn? Neen. 5 kg vermageren in een week? Ook niet. Het moet stoppen! Wie doet het stoppen? Telenet, Proximus, Mobistar en wie ook: help! Doe er wat aan. Ik erger me verschrikkelijk aan de vele spam en pishing. Mijn Windows Defender houdt ze niet tegen. Deze week heb ik ING en Paypal verwittigd van drie fraudepogingen. De rare mails van, zogezegd, NMBS en HUBO heb ik meteen gewist. Een mens kan zo blijven mailen over onzin.

ME TOO

Want: er was die I want to fuck you mail. Ik heb ze wijselijk niet geopend. Nog in dat genre kreeg ik J’adore le sexe en groupe. Je suis une très  belle blonde’. Awel: ik houd niet van groepsseks en ik ben ook geen mooie blonde! Hello my dear how are you? Dat mailt kwam van Nastya. Ze zoekt naar een vent en schrijft mij een mail? Ik ben geen vent, en ik heb er eentje. Ik zou willen ontmoeten met u, schrijft ene Vic in gebrekkig Nederlands. Ik zou u zeker niet willen ontmoeten. Is dat duidelijk? Laat me met rust. Je cherche un homme noir avec un grand pénis, mailt Solaine P., wie dat mens ook mag zijn. Ik niet. Geen witte en geen zwarte. Tu veux trouver un amant? Non. Je t’ invite pour le sex anal, komt van ene Brigitte Lacroix. Loop naar de maan.
ME TOO past hier ook.

ANNEKE EN JEANETTE

Er zijn er ook andere die (bijna) even storend zijn. Ontdek wat de sterren voor jou hebben gepland, stuurt Laetizia van Voordeelonline. Die sterren kunnen me gestolen worden. Ann, voor jou leg ik mijn tarotkaarten. Amanda, ik wil niet dat je dat doet. Ik geloof niet in die onzin. Ik houd niet van kaarten en zeker niet van tarotkaarten. U bent onvergetelijk maar niet onsterfelijk. Komaan Dela (of wie zich daarvoor uitgeeft). Dat weet ik ook zonder mail. Jammer dat u bij uw laatste bezoek een nare ervaring had. Helemaal niet. En het is al een eeuwigheid geleden dat ik bij de HUBO was. Ik ben geen knutselaar. Maar die mail kwam zeker van een nep-Hubo. Ik krijg ook mails die me met meneer Ann Driessen aanspreken. Hehehe. Of met Anneke: ik haat dat. Enkel goede vrienden mogen die koosnaam gebruiken. Een bericht aan Jeanette Driessen, maakt me boos. Ik heet helemaal niet Jeanette!

Mijn junk en trash mappen groeien dus dagelijks.

VERDACHT

Ik krijg al lang ellendige, nare, vervelende en opdringerige mails. Is dat een realiteit of enkel mijn indruk? Of begint mijn tolerantiegrens op te schuiven? Ik lees titels en/of mailadressen en open zulke mails nooit… al liet ik me ook wel eens vangen (kleine lettertjes lezen Ann!), door een ‘waardebon’ of ‘geschenk’ of ‘een reis’. Ze vragen je je hemd van je lijf, adres en telefoonnummer… en houden hun belofte niet. Opgepast met veilingen. Eigen schuld dikke bult, zei mijn man. Gelijk had hij. Nu loeit er bij zulke mails telkens een sirene in mijn hoofd. Verdachte, onduidelijke, ongewenste, ongevraagde, opdringerige mails: ik krijg er te veel. Elimineren is de enige redding. 
Uitschrijven is gevaarlijker: dan krijg je er nog meer.

RUST
Ik heb geen vochtbestrijding, traplift, geen uitvaartverzekering of vetcapsules nodig. Ik wil mijn vloer niet isoleren, geen groepsaankopen, geen Kruidvat-, Ikea- of andere cadeaukaart en geen hulp in de keuken. Ook geen Nissan, geen geld van Cofidis, geen espressomachine van 1 euro, geen erotische box en ook geen vrijgezellen ontmoeten of tester worden van hoortoestellen.

Ik wil met rust gelaten worden. 

Dus, als ik je een mail of een nieuwsbrief stuur: laat me a.u.b. weten of je die wenst of niet. Ik zal je, na een negatief antwoord, zeker niet-nooit meer lastigvallen…

KETTINGEN VAN DE ANGST

Wat is een kettingbrief? Dat is een brief waarin wordt gevraagd deze brief 10 tot 20 keer over te schrijven of te kopiëren en daarna naar evenveel mensen te sturen binnen een bepaalde termijn, 2 tot 9 dagen. Doet de lezer dat niet, dan dreigt onheil (ellende, ongeluk, ziekte, dood, brand). Doet hij dat wel, dan volgt een beloning (geluk, geld, succes, verrassing, werk)

Mijn vader had de grootste collectie kettingbrieven ter wereld. Hij had twee dromen: kettingbrieven uitroeien en er een boek over schrijven. Dat is niet gelukt, omdat hij te vroeg stierf en omdat kettingbrieven opvolgers kregen: kettingmails en kettingberichten. Ik zet zijn kruistocht verder en schreef zijn boek: ‘Het moest maar eens waar zijn. Over kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten’ en ook zijn gevecht.

Mijn vader was architect-volkskundige en verzamelde op enkele decennia meer dan 2000 kettingbrieven. Dat is de grootste collectie ter wereld (de Amerikaanse wiskundige Daniel W. VanArsdale heeft er ongeveer 900). Mijn vader was, net als ik, ontroerd en geschokt door de brieven van de ‘slachtoffers’ van deze kettingbrieven. Die reageerden na zijn oproep in de media. Angstige, ongelukkige, twijfelende mensen stuurden hem hun kettingbrief met hun commentaar. Zo - dat schreven ze - ‘bevrijdde’ hij hen van hun angst, van hun nachtmerries, van hun zorgen en van hun bijgeloof...

Kettingbrieven zijn nog altijd niet uitgestorven; ze kregen hedendaagse opvolgers: namelijk kettingmails en kettingberichten.

Na onderzoek van ongeveer 150 van die mails en berichten kon ik niet anders dan vaststellen dat die kettingen volgens dezelfde principes en mechanismen werken als de kettingbrieven: je ‘moet’ ze delen, zo niet zijn er al dan niet kwalijke gevolgen. Alleen het ‘vehikel’ is anders; ze belanden in je mailbox, via sociale media, via je smartphone met een SMS of WhatsApp. Hun impact is ook anders: ze worden verspreid op een veel grotere schaal! 

Ik wilde de verzameling van mijn vader niet verloren laten gaan én zijn gevecht verderzetten. Daarom heb ik dit boek geschreven. Ook omdat het nodig is, want kettingmails en kettingberichten zijn al even verwerpelijk als kettingbrieven. Ik heb twee jaar aan dit boek gewerkt om alle 2065 brieven en alle 150 mails en berichten te lezen en te onderzoeken. 

Wat ik ontdekte? Dat er vele soorten kettingen van angst zijn, die mensen zoals u en ik kregen en krijgen. Dat specialisten zoals religieuzen, economisten, juristen en psychologen er zinnige dingen over vertellen, de media ook. En hoe en waarom deze brieven, mails en berichten zoveel angst aanjagen...

Het was een zeer boeiende ontdekkingstocht!

Bestellen? Mail naar boekenvanann@gmail.com

Het boek kost 15 euro, verzending inbegrepen.

Klik ook eens op: https://www.youtube.com/watch?v=3KVxcqAuQpE