DOL OP KRANEN

Door mijn kleinzoon van 15 maanden kreeg ik meer aandacht voor kranen, niet zo maar kranen; neen, heel hoge kranen. Toen hij met vakantie in Gent was, kon hij door het grote raam drie enorme kranen zien bewegen. Wat een luxe. ‘Kra kra’, riep hij, en ik antwoordde ‘De kraan draait’ als dat zo was, met de nodige armdraaibeweging erbij. Dat heb ik wel 100 keer op 10 dagen moeten herhalen. En nooit was hij het beu, die kranen. Ik ook niet. De kranen draaiden soms ook niet, dan zei ik: ‘ze slapen’ en dat was O.K. voor hem.

KRA KRA

Na zijn vertrek naar Algiers, keek ik nog dikwijls naar zijn kranen… en ik miste hem, heel erg. Hem, zijn vingertje dat wees naar de kranen, zijn kra kra, zijn helemaal.

En ik begon vragen te stellen… Hoe hoog zou die ene kraan zijn die mijn kleinzoon fascineerde? Wanneer kruipt de kraanman naar boven en hoe? Met een liftje, een trap of beiden? Ik zal er een verrekijker moeten bijhalen. Ik weet ongeveer - denk ik - wanneer hij begint te werken en wanneer hij stopt: om 7 uur ‘s morgens begint hij met iets dat lijkt op een langgerekte ‘peut’. Het draaien geeft een op verkeer lijkend geluid. Om 17 uur stopt de beweging, en hij wellicht ook. En zo gaat het elke dag opnieuw, van maandag tot en met zaterdag. 

RUST
Ik denk dat het buitenlandse werknemers zijn, die een 6 dagen week hebben om zo dagen te sparen en een week of meer naar huis te kunnen. Eén dag rust hebben en nemen ze. Meer niet. Misschien zijn ze uit Polen? Ik weet het niet. In al die maanden dat de werf actief is, heb ik slechts vorige week voor het eerst een man, hoog boven in de lucht, in de cockpit van de kraan, met de deur open, horen roepen naar beneden. Ik weet niet naar wie en ik weet ook niet wat hij riep. De zin was te kort om te taal te herkennen, maar het moest iets nuttigs en iets dringend zijn geweest. Anders roept of schreeuwt een mens niet van zo hoog naar beneden, toch?

EENZAAM

Wat ik ook dacht, is: wat moet het eenzaam zijn, de job als kraanman, ongekend en ook ondergewaardeerd. Hij zit daar de godganse dag alleen, hoog in de lucht, bijna tussen de wolken, in het oog van de zon, niemand om mee te praten, niemand om tegen te lachen, niemand om tegen te zeuren… alleen eten, alleen drinken, alleen werken. Een heel dag van wel bijna 10 uur! Of zie ik niet dat hij eens naar beden komt en weer stijgt? En moet die man niet plassen? Of heeft die een soort container daarvoor? Eventjes heen en weer gaan, kan toch niet, het zou zoveel tijd vragen.

HOOG-MOED

Fijn voor hem dat de zomer en nazomer zo mooi is, de lucht is dikwijls blauw, de zon schijnt, maar het kan er toch ook te warm zijn. En soms is het rondom hem grauw, grijs en nat. Al dan niet met een vogel of een vliegtuig als afleiding. Wat zou ik graag eens naast hem zitten kijken en luisteren, praten met hem. Maar niet te lang, geen dag. Neen, dat is veel te lang. Een half uurtje is voldoende. Gewoon om te weten wat het is zo hoog te zitten, zo alleen te zitten. Hoe moet zijn zicht zijn over Gent? Hoe ver kan hij zien? Wat kan hij zien? 
Kon hij zien dat mijn kleinzoon en ik - hij aan het grote woonkamerraam of op mijn arm - dat we samen naar hem wuiven? Hem bewonderen? Hem feliciteren met zijn hoog-moed en klimwerk? Zijn kraan, zo las ik, is van de firma Wolff en hij werkt voor het bedrijf Willemen. Kunnen die onze oprechte bewondering aan hem overbrengen? Bedankt. Elk mens is een complimentje waard, die kraanman zeker...

IN DE WOLKEN VAN CLOUDS

Het kasteel van Le Rœulx, van de prins de Croÿ, is uitzonderlijk open voor publiek door Clouds. Ik ben in de wolken van deze wonderbaarlijke wolkige expo. 

Buiten kan je de wolken en nog veel meer zien o.m. in de doorzichtige meditatieve metalen gezichten Marianna en Nuria van Jaume Plensa (Barcelona) of in de reuze granieten kegelbal van de Nederlandse kunstenaar Jan Van Munster.

In de oude stallen ontroeren de wolken van Magritte (B) en Inigo Manglano-Ovalle (Chicago), maar ook de imposante takkeninstallatie van Bob Verschueren (B) aan de ingang. 

In de grote tuin krijg je door de fonteininstallatie van Anne Blanchet (Genève) om de tien minuten een fantastisch schouwspel door wind en wolk. Je waant je even, als je in die wolk belandt, overal en nergens. Zalig. 

De Oranjerie huisvest fascinerende wolkenkunstwerken o.m. een prachtige foto van een suikerspinachtige wolk van Perrine Lievens (Parijs) en een intrigerende en rustgevende wolken-in-bokalen-installatie van Charlotte Charbonnel (Parijs) waarin halfvolle melk, gesteriliseerd water en ethanol een cruciale rol spelen. 

En dan die honderden (?) met water gevulde plastiek zakjes aan nylondraden van Michel Francois (B). Ze vormen een regenwolk van 250 tot 300 kg, waarin licht en zon zorgen voor een subtiel kleurenspel. Glimlachen doet de gestileerde wolkenwandelaar van Françoise Coutant (B). Met dank aan de supersympathieke gids in de Oranjerie die, jawel, in het Nederlands én zeer vriendelijk uitleg gaf. De 16 blz. tellende gids van 1 euro bevat geen letter Nederlands, al is 60% van de bezoekers Nederlandstalig. Hoe dan ook…

Haast je, want deze Clouds is slechts tot 18 oktober te zien!

Voor meer info over Clouds: Château du Roelx, Place du Chateau, Le Rœulx. 

Foto’s nemen buiten mag, binnen niet. Via www.Iténeraires.be kan je de Vlaming Pieter Vansteenbrugge als gids boeken.

Wie échte wolken wil zien, moet gewoon naar buiten en boven kijken. 

Wie meer wil over weten over wolken: http://www.bol.com/nl/p/weerverkenner-wolken/1001004007255016/ en http://www.bol.com/nl/p/onder-de-wolken/1001004004856873/ en ook http://www.bol.com/nl/p/wereld-wolken/9200000037405454/

Ik ben in de wolken...

IK BEN 

BOVEN

IN

EN
ONDER

DE WOLKEN
GEWEEST.

Wollig
Woelig
Wonderbaar
Wow...