DOL OP KRANEN

Door mijn kleinzoon van 15 maanden kreeg ik meer aandacht voor kranen, niet zo maar kranen; neen, heel hoge kranen. Toen hij met vakantie in Gent was, kon hij door het grote raam drie enorme kranen zien bewegen. Wat een luxe. ‘Kra kra’, riep hij, en ik antwoordde ‘De kraan draait’ als dat zo was, met de nodige armdraaibeweging erbij. Dat heb ik wel 100 keer op 10 dagen moeten herhalen. En nooit was hij het beu, die kranen. Ik ook niet. De kranen draaiden soms ook niet, dan zei ik: ‘ze slapen’ en dat was O.K. voor hem.

KRA KRA

Na zijn vertrek naar Algiers, keek ik nog dikwijls naar zijn kranen… en ik miste hem, heel erg. Hem, zijn vingertje dat wees naar de kranen, zijn kra kra, zijn helemaal.

En ik begon vragen te stellen… Hoe hoog zou die ene kraan zijn die mijn kleinzoon fascineerde? Wanneer kruipt de kraanman naar boven en hoe? Met een liftje, een trap of beiden? Ik zal er een verrekijker moeten bijhalen. Ik weet ongeveer - denk ik - wanneer hij begint te werken en wanneer hij stopt: om 7 uur ‘s morgens begint hij met iets dat lijkt op een langgerekte ‘peut’. Het draaien geeft een op verkeer lijkend geluid. Om 17 uur stopt de beweging, en hij wellicht ook. En zo gaat het elke dag opnieuw, van maandag tot en met zaterdag. 

RUST
Ik denk dat het buitenlandse werknemers zijn, die een 6 dagen week hebben om zo dagen te sparen en een week of meer naar huis te kunnen. Eén dag rust hebben en nemen ze. Meer niet. Misschien zijn ze uit Polen? Ik weet het niet. In al die maanden dat de werf actief is, heb ik slechts vorige week voor het eerst een man, hoog boven in de lucht, in de cockpit van de kraan, met de deur open, horen roepen naar beneden. Ik weet niet naar wie en ik weet ook niet wat hij riep. De zin was te kort om te taal te herkennen, maar het moest iets nuttigs en iets dringend zijn geweest. Anders roept of schreeuwt een mens niet van zo hoog naar beneden, toch?

EENZAAM

Wat ik ook dacht, is: wat moet het eenzaam zijn, de job als kraanman, ongekend en ook ondergewaardeerd. Hij zit daar de godganse dag alleen, hoog in de lucht, bijna tussen de wolken, in het oog van de zon, niemand om mee te praten, niemand om tegen te lachen, niemand om tegen te zeuren… alleen eten, alleen drinken, alleen werken. Een heel dag van wel bijna 10 uur! Of zie ik niet dat hij eens naar beden komt en weer stijgt? En moet die man niet plassen? Of heeft die een soort container daarvoor? Eventjes heen en weer gaan, kan toch niet, het zou zoveel tijd vragen.

HOOG-MOED

Fijn voor hem dat de zomer en nazomer zo mooi is, de lucht is dikwijls blauw, de zon schijnt, maar het kan er toch ook te warm zijn. En soms is het rondom hem grauw, grijs en nat. Al dan niet met een vogel of een vliegtuig als afleiding. Wat zou ik graag eens naast hem zitten kijken en luisteren, praten met hem. Maar niet te lang, geen dag. Neen, dat is veel te lang. Een half uurtje is voldoende. Gewoon om te weten wat het is zo hoog te zitten, zo alleen te zitten. Hoe moet zijn zicht zijn over Gent? Hoe ver kan hij zien? Wat kan hij zien? 
Kon hij zien dat mijn kleinzoon en ik - hij aan het grote woonkamerraam of op mijn arm - dat we samen naar hem wuiven? Hem bewonderen? Hem feliciteren met zijn hoog-moed en klimwerk? Zijn kraan, zo las ik, is van de firma Wolff en hij werkt voor het bedrijf Willemen. Kunnen die onze oprechte bewondering aan hem overbrengen? Bedankt. Elk mens is een complimentje waard, die kraanman zeker...

HIJ

          

Tekening Hilde Van Peteghem

Als hij weent, heb ik verdriet.

Als hij zeurt, maak ik me zorgen.

Als hij slaapt, word ik rustig.

Als hij in mijn ogen kijkt, word ik licht.

Als hij eet, volg ik zijn slikken.

Als hij gaapt, geeuw ik ook.

Als hij mijn vinger vasthoudt, wil ik niet dat hij die lost.

Als hij de wereld observeert, geniet ik mee.

Als hij naar me kijkt, smelt ik.

Als hij naar me lacht, voel ik me zo gelukkig.

💕

Ik ben verliefd op hem en toch niet.

Wat hij ook doet, het doet iets met mij.

Ik voel iets in mijn buik, in mijn lijf en in mijn hart als ik hem zie.

Ik zucht, ik lach, ik geeuw, ik glimlach, ik zing, ik vertel.

Mijn moeheid verdwijnt als bij toverslag.

Kon ik hem toch maar meer en dikwijls knuffelen, 

dat mensje, dat ventje, dat jongetje, die kleinzoon. 

Maar hij woont te ver van hier. 

Dus we mailen, skypen, whatsappen… met veel plezier!

EEN NIEUW LEVEN

Ik heb een nieuwe identiteitskaart, een nieuwe reispas en een nieuw rijbewijs. Tot 2024 ben ik – minstens administratief - in orde, dus ook gerust. Dat lijkt een eeuwigheid. Nochtans was dit met 1 bezoek aan het administratief centrum in Gent geregeld. Ik had welgeteld 1 foto en 1,5 uur wachten+aanschuiven met drie verschillende volgnummertjes nodig. Gelaten onderging ik de wisselende wachttijden aan elk loket (zo dom om op een woensdagnamiddag te gaan; dus nadoen). Maar het is gelukt. Het was een succes. Ik kreeg er zelfs een vriendelijk woord en glimlach bij (wel niet van allemaal) ondanks de helse drukte en te hoge temperatuur. Het kostte me daarna enkel nog een blitsbezoek om de drie documenten af te halen. Weer met drie nummertjes! Met de tram heen en weer was die klus op een uurtje geklaard.

Ik heb ook een nieuw leven. Een kleinzoon. Die kreeg, in dezelfde week als ik, twee van de drie documenten. Dat manneke is net geboren, drie weken te vroeg, meer dan welkom, lief, klein, dapper en zo mooi. Dat zullen alle grootouders van hun kleinkind beweren.

We zijn dus samen geboren-herboren… hij en ik. Zo voelt het ook aan. En het is waar. Want ik was erbij, in de materniteit toen hij voor het eerst - met de hulp van een geweldige vroedvrouw - de wereld en zijn mama zag. Tranen rolden van mijn wangen. Niet door de nachtelijke arbeid van zijn moeder, niet door haar pijn, maar gewoon door hem te zien komen, ademen, liggen, zijn zijn. Dat nieuwe mensje zal nooit meer uit ons leven zal verdwijnen. Heerlijk.

Het is een vechtertje, dat had ik snel door. Met zijn 46 cm en zijn 2kg530 liet dat kereltje zich niet doen: niet door vroege weeën, niet door een te vroege bevalling, niet door een veel te kort verblijf in de materniteit, niet door de vele bezoekers uit België en Italië, niet door de onhanteerbare hitte, niet door de aanslepende borstvoedingsperikelen, niet door het slaaptekort van zijn ouders, niet door de krappe behuizing bij zijn oma (van 2 naar 5/6/8) en haar stress om van alles en nog wat en ook niet door de drukte rond de verjaardag van zijn opa, enz.

Het leven van dat ventje is indrukwekkend begonnen. En hij is, bij wijze van spreken, om op te eten, echt waar. Ik moet me inhouden of ik zou hem voortdurend knuffelen. Als hij niet in mijn buurt is, kan ik niet stoppen om naar zijn foto te kijken. Wat is dit? Is dit liefde? Verliefdheid? Gaat dit nog ooit voorbij? Waar het hart van vol is, loopt de mond van over.

Hij is bijzonder: hij heeft een Belgische moeder, een Italiaanse vader, een West-Vlaamse grootvader, een Limburgse oma, een stel nonni’s op Sardinië en een overgrootvader die half Belg en half Siciliaan was. Die roots, die oorsprong maken van hem een uniek mensje: een vreemde die overal thuis is, net als zijn ouders en grootouders.

Daniel

Er zijn veel jongens met die naam, maar meestal hebben die een trema op de e. Jij niet. What’s in a name? Daniel is een jongensnaam, de hoofdpersoon van het Hebreeuws Bijbelboek, de zoon van koning David, de naam van Nederlandse film uit 1971 en van een Amerikaanse film uit 1983. Het is de titel van een liedje van Elton John uit 1973, een plaats in Utah, in Wyoming (VS) en in Frankrijk; het is de naam van een berg in Oostenrijk, van een Franse experimentele raket, van een Amerikaans whiskeymerk, een naam uit een roman 1876 van George Eliot, de familienaam van een Frans jezuïet en missionaris, van een Amerikaans actrice, van een Russisch schrijver en dichter, van een Braziliaans tennisser en van een Amerikaans botanicus.

Wie hij ook wordt en wat hij ook wordt, het doet er echt niet toe. Als hij maar gezond en gelukkig kan leven in een wereld zonder oorlog of terreur, in vrede met mensen van alle nationaliteiten, kleuren en godsdiensten. Daniel, val nooit in een leeuwenkuil en laat je ook niet voor de leeuwen gooien!

Ps. Op 1 augustus vertrekt hij, ’s avonds, naar Algiers, met een korte stop op Sardinië. Dan zal ik aan Elton John denken. 

Daniel is traveling tonight on a plane
I can see the red tail lights heading for Spain (=Italy)
Oh and I can see Daniel waving goodbye
God it looks like Daniel, must be the clouds in my eyes

Wees gerust Daniel: oma komt!