MIJN MAN WAS ZIEK EN WE KREGEN EEN KETTINGBRIEF...

‘Mijn man was ziek en we kregen een kettingbrief. Ik weet niet meer hoe dikwijls ik hem moest overschrijven en doorsturen. Mijn man is ondertussen gestorven, maar hij was zo in paniek omdat hij ziek was... Ikzelf hecht niet veel geloof aan die brieven, maar mijn zoon kreeg er ook eentje. Hij doet nogal gevaarlijk werk want hij is chauffeur... Ik hoor hem soms zeggen: sinds ik die brief heb gekregen, kom ik van alles tegen. Ik hoor dat hij bang is. Wat moeten wij nu feitelijk doen als wij zo’n brief krijgen? Wilt u me dat eens laten weten? Ik voeg er een postzegel bij om me iets te laten weten a.u.b.’

Dit is een fragment uit een van de meer dan honderd brieven die mijn vader kreeg, tussen 1985 en 2000, toen hij besloot kettingbrieven te bestuderen en te verzamelen om mensen van hun angst te verlossen. 

Omdat het hem niet lukte (hij stierf in 2002), vervulde ik zijn wens en zorgde enkele jaren geleden voor een boek waarin kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten aan bod komen. Jammer genoeg worden om de haverklap nog altijd gelijkaardige kettingen van angst verspreid.

‘Ik zou u graag meedelen wat er sinds de ontvangst van de eerste kettingbrief is gebeurd. Een week nadat ik die brief kreeg, werd ik uitgesloten van een invaliditeitsuitkering. Mijn grootmoeder en tante werden tegelijkertijd in het ziekenhuis opgenomen. Een maand later belandde mijn dochter in het hospitaal met klierkoorts. Een dag nadat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, kreeg mijn moeder een longbloeding. Na haar ontslag uit het ziekenhuis, stierf mijn tante aan longkanker. Veertien dagen na de begrafenis van mijn tante, werd bij mijn nonkel een halve long weggenomen. Hij verbleef zes weken in het ziekenhuis. Na zijn ontslag belandde mijn moeder opnieuw in het ziekenhuis. Enkele dagen na haar thuiskomst overleed mijn grootmoeder. Ondertussen stierven ook verschillende van mijn lievelingsdieren. En dan heb ik het nog maar over de kleine tegenslagen. Omdat ik iemand anders zoiets niet graag toewens, ben ik tevreden dat ik eindelijk een adres heb naar waar ik die brieven kan sturen. Al is het waarschijnlijk toevallig, toch denkt men altijd dat het iets met die brieven te maken heeft.’

De brieven zijn verdwenen maar mails en berichten hebben hun plaats ingenomen maar hun inhoud blijft mensen nog altijd angst inboezemen, twijfelen of zich onzeker voelen. Ten onrechte. Maar dat lees je in 'Het moest maar eens waar zijn'.

Dit boek bestellen? Het kost 15 euro, verzending inbegrepen. 

Mail naar Ann 

Meer informatie over de inhoud?

#kettinbrieven #kettingmails #kettingberichten #angst #bijgeloof #brieven #mails #berichten #fakenews 

MIJN TANDARTS KRIJGT EEN TIEN

Waar moet ik kijken met mijn verdoofde mond open? In witte lampen? Naar het kleurloze plafond? Naar een stuk glas? In de diepe, donkere ogen van mijn vriendelijke tandarts? Naar zijn kraakwit poloshirt met zijn naam in blauwe letters? Naar het beetje borsthaar dat komt piepen? Naar de fijne hand van zijn medewerkster die de afzuigbuis hanteert? Ik hoor haar aangename stem, maar zie haar gezicht niet door mijn naar rechts neigende lighouding op de tandartsstoel. Zij kijkt en assisteert de man die mijn tandvlees aanpakt.

Hij heeft niet ontbeten, of te weinig. Zijn maag grolt tweemaal. Hij kijkt geconcentreerd door niets afgeleid naar de plek in mijn mond waar hij een kleine operatie moet doorvoeren: snijdt (zijn mesje bezorgt me angst), boort (dat geluid haat ik), vult (met ik weet niet goed wat, iets levenloos, dat later toestaat tanden te plaatsen) en naait (met een blauwe draad?), zo bleek na afloop.

Het hele proces begint met verdoven. Zijn eerste verdoofspuitje raakt zachtjes, geruisloos en bijna pijnloos in mijn tandvlees, ergens bovenaan. Oef, een heel goede start. De andere drie voel ik nog minder. De eerste etappe is achter de rug. Hij slaagt met 10 op 10. Grootste onderscheiding, als ik punten zou mogen geven.

Daarna volgt een half uur van gezoem, geboor en andere voor mij onzichtbare en onzekere handelingen, voor hem zijn vak, zijn gewaardeerde ervaring en kennis en zijn grondige voorbereiding.

ZENUWEN

Ik onderga wat moet. Ik probeer niet verdrinken in zijn ogen, niet af te dwalen en ook niet te verdwalen. Ik blijf in het hier en nu. Ik wil alles zo goed mogelijk volgen en liefst niets voelen, zeker geen pijn. Mijn zenuwen zijn gespannen, mijn nerveuze handen kneden mijn blauw gestreepte zakdoek alsof het deeg is. Mijn rug spant zich constant. Ik slaag er met moeite in om mijn binnenste te kalmeren zodat het buitenste gedeelte berust. En dat terwijl hij en zij alle moeite doen woorden en handelingen, om mij gerust te stellen. Ik heradem even als tandarts en assistente de hits van Radio Nostalgie bespreken, die op de achtergrond spelen. Ik kan me jammer genoeg niet voegen in hun gesprek. Maar het normale bij dit abnormale kalmeert me even. Over welke nummers ze het hadden ben ik ondertussen al vergeten, maar het waren klassiekers uit mijn tijd.

Ik word rustiger en toch weer niet, als ik de blauwe draad een keer of twintig - ik raakte de tel kwijt - zie passeren. Hand- en precisiewerk voor een snee van een centimeter te dichten. Zou hij de gaten in zijn sokken ook herstellen? Wie leerde deze man zo secuur naaien? Het einde van mijn operatietje is in zicht. Hoera.

Geen uur later na mijn aankomst sta ik buiten, 950 euro armer, want niet terugbetaald door geen enkel ziekenfonds. Onbegrijpelijk, want hoe gezond of gemakkelijk is het leven zonder de nodige tanden? In mijn hoofd - en op mijn computer - zit al enkele weken een verder plan van aanpak dat me een luxevakantie of tweedehandsauto zal kosten, gelukkig gespreid over vele maanden. Met een half gebit knabbelen, is op termijn nefast voor mijn overblijvende tandencollectie en, zo voorspelde mijn chiropractor, misschien ook mijn evenwicht, mijn rug, enz.

IJSZAK

Een ijszak tegen mijn wang - de volgende uren telkens vijftien minuten - moeten de gevolgen zoals
pijn en dikte proberen te beperken. Andere richtlijnen heb ik op papier en op zak: geen warm eten, geen sporten, geen inspanningen, niet buigen, half liggend slapen, enz. enz. enz., plus een pijnstiller en een ontstekingsremmer.

ANGST

Geconcentreerd en langzamer dan ooit, fiets ik naar huis, opgelucht dat ‘dit’, de eerste stap, achter de rug is. Elk tandartsbezoek - hoe klein of hoe groot ook - is voor mij iets om niet naar uit te kijken (zelfs uit te stellen), iets om vooraf meermaals wakker van te liggen en iets om je, zelfs dagen voordien, angstig over te voelen (angst voor de pijn die soms niet soms wel komt. Maar deze onprettige ingreep is nu eenmaal noodzakelijk.

De volgende dagen ben ik echt niet om aan te zien. Mijn linkerwang lijkt op die van een reuze hamster. Eraan komen mag-kan niet. De eerste nacht is vreselijk, de volgende gaan wel. Mijn dikke wang krijgt een kleurtje en dat blijft een week lang, al mindert de gezwollig- en bolligheid daggewijs. Twee weken later zijn de draadjes op een wip eruit. Bedankt professor Eghbali. Ja, hij is een echte prof, een ingenieur én een paradontoloog-implantoloog. Ik was, of moet ik zeggen zat-lag, dus in de beste handen.

Op naar de volgende afspraak… in 2021. Met iets minder angst?😁😰

#tandarts#angst#stress#schrijven#boekenvanann

DOL OP KRANEN

Door mijn kleinzoon van 15 maanden kreeg ik meer aandacht voor kranen, niet zo maar kranen; neen, heel hoge kranen. Toen hij met vakantie in Gent was, kon hij door het grote raam drie enorme kranen zien bewegen. Wat een luxe. ‘Kra kra’, riep hij, en ik antwoordde ‘De kraan draait’ als dat zo was, met de nodige armdraaibeweging erbij. Dat heb ik wel 100 keer op 10 dagen moeten herhalen. En nooit was hij het beu, die kranen. Ik ook niet. De kranen draaiden soms ook niet, dan zei ik: ‘ze slapen’ en dat was O.K. voor hem.

KRA KRA

Na zijn vertrek naar Algiers, keek ik nog dikwijls naar zijn kranen… en ik miste hem, heel erg. Hem, zijn vingertje dat wees naar de kranen, zijn kra kra, zijn helemaal.

En ik begon vragen te stellen… Hoe hoog zou die ene kraan zijn die mijn kleinzoon fascineerde? Wanneer kruipt de kraanman naar boven en hoe? Met een liftje, een trap of beiden? Ik zal er een verrekijker moeten bijhalen. Ik weet ongeveer - denk ik - wanneer hij begint te werken en wanneer hij stopt: om 7 uur ‘s morgens begint hij met iets dat lijkt op een langgerekte ‘peut’. Het draaien geeft een op verkeer lijkend geluid. Om 17 uur stopt de beweging, en hij wellicht ook. En zo gaat het elke dag opnieuw, van maandag tot en met zaterdag. 

RUST
Ik denk dat het buitenlandse werknemers zijn, die een 6 dagen week hebben om zo dagen te sparen en een week of meer naar huis te kunnen. Eén dag rust hebben en nemen ze. Meer niet. Misschien zijn ze uit Polen? Ik weet het niet. In al die maanden dat de werf actief is, heb ik slechts vorige week voor het eerst een man, hoog boven in de lucht, in de cockpit van de kraan, met de deur open, horen roepen naar beneden. Ik weet niet naar wie en ik weet ook niet wat hij riep. De zin was te kort om te taal te herkennen, maar het moest iets nuttigs en iets dringend zijn geweest. Anders roept of schreeuwt een mens niet van zo hoog naar beneden, toch?

EENZAAM

Wat ik ook dacht, is: wat moet het eenzaam zijn, de job als kraanman, ongekend en ook ondergewaardeerd. Hij zit daar de godganse dag alleen, hoog in de lucht, bijna tussen de wolken, in het oog van de zon, niemand om mee te praten, niemand om tegen te lachen, niemand om tegen te zeuren… alleen eten, alleen drinken, alleen werken. Een heel dag van wel bijna 10 uur! Of zie ik niet dat hij eens naar beden komt en weer stijgt? En moet die man niet plassen? Of heeft die een soort container daarvoor? Eventjes heen en weer gaan, kan toch niet, het zou zoveel tijd vragen.

HOOG-MOED

Fijn voor hem dat de zomer en nazomer zo mooi is, de lucht is dikwijls blauw, de zon schijnt, maar het kan er toch ook te warm zijn. En soms is het rondom hem grauw, grijs en nat. Al dan niet met een vogel of een vliegtuig als afleiding. Wat zou ik graag eens naast hem zitten kijken en luisteren, praten met hem. Maar niet te lang, geen dag. Neen, dat is veel te lang. Een half uurtje is voldoende. Gewoon om te weten wat het is zo hoog te zitten, zo alleen te zitten. Hoe moet zijn zicht zijn over Gent? Hoe ver kan hij zien? Wat kan hij zien? 
Kon hij zien dat mijn kleinzoon en ik - hij aan het grote woonkamerraam of op mijn arm - dat we samen naar hem wuiven? Hem bewonderen? Hem feliciteren met zijn hoog-moed en klimwerk? Zijn kraan, zo las ik, is van de firma Wolff en hij werkt voor het bedrijf Willemen. Kunnen die onze oprechte bewondering aan hem overbrengen? Bedankt. Elk mens is een complimentje waard, die kraanman zeker...

KETTINGEN VAN DE ANGST

Wat is een kettingbrief? Dat is een brief waarin wordt gevraagd deze brief 10 tot 20 keer over te schrijven of te kopiëren en daarna naar evenveel mensen te sturen binnen een bepaalde termijn, 2 tot 9 dagen. Doet de lezer dat niet, dan dreigt onheil (ellende, ongeluk, ziekte, dood, brand). Doet hij dat wel, dan volgt een beloning (geluk, geld, succes, verrassing, werk)

Mijn vader had de grootste collectie kettingbrieven ter wereld. Hij had twee dromen: kettingbrieven uitroeien en er een boek over schrijven. Dat is niet gelukt, omdat hij te vroeg stierf en omdat kettingbrieven opvolgers kregen: kettingmails en kettingberichten. Ik zet zijn kruistocht verder en schreef zijn boek: ‘Het moest maar eens waar zijn. Over kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten’ en ook zijn gevecht.

Mijn vader was architect-volkskundige en verzamelde op enkele decennia meer dan 2000 kettingbrieven. Dat is de grootste collectie ter wereld (de Amerikaanse wiskundige Daniel W. VanArsdale heeft er ongeveer 900). Mijn vader was, net als ik, ontroerd en geschokt door de brieven van de ‘slachtoffers’ van deze kettingbrieven. Die reageerden na zijn oproep in de media. Angstige, ongelukkige, twijfelende mensen stuurden hem hun kettingbrief met hun commentaar. Zo - dat schreven ze - ‘bevrijdde’ hij hen van hun angst, van hun nachtmerries, van hun zorgen en van hun bijgeloof...

Kettingbrieven zijn nog altijd niet uitgestorven; ze kregen hedendaagse opvolgers: namelijk kettingmails en kettingberichten.

Na onderzoek van ongeveer 150 van die mails en berichten kon ik niet anders dan vaststellen dat die kettingen volgens dezelfde principes en mechanismen werken als de kettingbrieven: je ‘moet’ ze delen, zo niet zijn er al dan niet kwalijke gevolgen. Alleen het ‘vehikel’ is anders; ze belanden in je mailbox, via sociale media, via je smartphone met een SMS of WhatsApp. Hun impact is ook anders: ze worden verspreid op een veel grotere schaal! 

Ik wilde de verzameling van mijn vader niet verloren laten gaan én zijn gevecht verderzetten. Daarom heb ik dit boek geschreven. Ook omdat het nodig is, want kettingmails en kettingberichten zijn al even verwerpelijk als kettingbrieven. Ik heb twee jaar aan dit boek gewerkt om alle 2065 brieven en alle 150 mails en berichten te lezen en te onderzoeken. 

Wat ik ontdekte? Dat er vele soorten kettingen van angst zijn, die mensen zoals u en ik kregen en krijgen. Dat specialisten zoals religieuzen, economisten, juristen en psychologen er zinnige dingen over vertellen, de media ook. En hoe en waarom deze brieven, mails en berichten zoveel angst aanjagen...

Het was een zeer boeiende ontdekkingstocht!

Bestellen? Mail naar boekenvanann@gmail.com

Het boek kost 15 euro, verzending inbegrepen.

Klik ook eens op: https://www.youtube.com/watch?v=3KVxcqAuQpE