DOL OP KRANEN

Door mijn kleinzoon van 15 maanden kreeg ik meer aandacht voor kranen, niet zo maar kranen; neen, heel hoge kranen. Toen hij met vakantie in Gent was, kon hij door het grote raam drie enorme kranen zien bewegen. Wat een luxe. ‘Kra kra’, riep hij, en ik antwoordde ‘De kraan draait’ als dat zo was, met de nodige armdraaibeweging erbij. Dat heb ik wel 100 keer op 10 dagen moeten herhalen. En nooit was hij het beu, die kranen. Ik ook niet. De kranen draaiden soms ook niet, dan zei ik: ‘ze slapen’ en dat was O.K. voor hem.

KRA KRA

Na zijn vertrek naar Algiers, keek ik nog dikwijls naar zijn kranen… en ik miste hem, heel erg. Hem, zijn vingertje dat wees naar de kranen, zijn kra kra, zijn helemaal.

En ik begon vragen te stellen… Hoe hoog zou die ene kraan zijn die mijn kleinzoon fascineerde? Wanneer kruipt de kraanman naar boven en hoe? Met een liftje, een trap of beiden? Ik zal er een verrekijker moeten bijhalen. Ik weet ongeveer - denk ik - wanneer hij begint te werken en wanneer hij stopt: om 7 uur ‘s morgens begint hij met iets dat lijkt op een langgerekte ‘peut’. Het draaien geeft een op verkeer lijkend geluid. Om 17 uur stopt de beweging, en hij wellicht ook. En zo gaat het elke dag opnieuw, van maandag tot en met zaterdag. 

RUST
Ik denk dat het buitenlandse werknemers zijn, die een 6 dagen week hebben om zo dagen te sparen en een week of meer naar huis te kunnen. Eén dag rust hebben en nemen ze. Meer niet. Misschien zijn ze uit Polen? Ik weet het niet. In al die maanden dat de werf actief is, heb ik slechts vorige week voor het eerst een man, hoog boven in de lucht, in de cockpit van de kraan, met de deur open, horen roepen naar beneden. Ik weet niet naar wie en ik weet ook niet wat hij riep. De zin was te kort om te taal te herkennen, maar het moest iets nuttigs en iets dringend zijn geweest. Anders roept of schreeuwt een mens niet van zo hoog naar beneden, toch?

EENZAAM

Wat ik ook dacht, is: wat moet het eenzaam zijn, de job als kraanman, ongekend en ook ondergewaardeerd. Hij zit daar de godganse dag alleen, hoog in de lucht, bijna tussen de wolken, in het oog van de zon, niemand om mee te praten, niemand om tegen te lachen, niemand om tegen te zeuren… alleen eten, alleen drinken, alleen werken. Een heel dag van wel bijna 10 uur! Of zie ik niet dat hij eens naar beden komt en weer stijgt? En moet die man niet plassen? Of heeft die een soort container daarvoor? Eventjes heen en weer gaan, kan toch niet, het zou zoveel tijd vragen.

HOOG-MOED

Fijn voor hem dat de zomer en nazomer zo mooi is, de lucht is dikwijls blauw, de zon schijnt, maar het kan er toch ook te warm zijn. En soms is het rondom hem grauw, grijs en nat. Al dan niet met een vogel of een vliegtuig als afleiding. Wat zou ik graag eens naast hem zitten kijken en luisteren, praten met hem. Maar niet te lang, geen dag. Neen, dat is veel te lang. Een half uurtje is voldoende. Gewoon om te weten wat het is zo hoog te zitten, zo alleen te zitten. Hoe moet zijn zicht zijn over Gent? Hoe ver kan hij zien? Wat kan hij zien? 
Kon hij zien dat mijn kleinzoon en ik - hij aan het grote woonkamerraam of op mijn arm - dat we samen naar hem wuiven? Hem bewonderen? Hem feliciteren met zijn hoog-moed en klimwerk? Zijn kraan, zo las ik, is van de firma Wolff en hij werkt voor het bedrijf Willemen. Kunnen die onze oprechte bewondering aan hem overbrengen? Bedankt. Elk mens is een complimentje waard, die kraanman zeker...

Gentse pareltjes zijn soms snel weg, soms ook niet.

Haast en spoed is zelden goed, maar in dit geval wel. Haast je, rep je naar Gent! Misschien is het al te laat? 
Vandaar dit geschenk: het tijdelijke werk van enkele muurkunstenaars. Want ja, ze verdwijnen snel, deze pareltjes. 

In mijn stad kan je trouwens een grote graffiti-route volgen, met de fiets of te voet.Voor een plannetje: http://sorrynotsorry.gent/

Heb je niet veel tijd, dan zeker één straat 'doen': de Werregarenstraat, beter gekend als Graffitistraatje. Het is een zijstraat van de Hoogpoort (afstappen tram 1 halte Gravensteen). Dit smalle straatje is een gedoogzone: dus iedereen, gewapend met zijn of haar spuitbus kan er terecht. Het is er altijd anders. Soms tref je een onherkenbaar kleurrijk geklieder en gekladder van God weet wie aan. Soms staar je je blind op prachtige creaties van straatkunstenaars die, wat mij betreft, een plaats in één van onze beste musea verdienen.

Je kan dus pech of geluk hebben. Vertrekken en ontdekken, dat is het enige dat ik je kan aanraden. Net als ik vorige week deed toen ik de bovenstaande pareltjes ontdekte tijdens een avondwandeling met Camiel, een al even boeiend en zeer jong manspersoon.

Kom en gaat dat zien!

Vergeet de geweldige konijnen van de Gentse Roa in Tempelhof niet! Roa, mijn favoriete streetartist, is werkelijk wereldberoemd. Ik had hem graag eens ontmoet en aan het werk gezien, maar hij houdt zijn echte naam geheim. Zijn sterkte? Gigantische zwartwit muurtekeningen van dieren, die ook in Spanje, de V.S., Groot-Brittannië en Italië te zien zijn. Op unieke of bijzondere muren en plekken. Meer werk van hem op https://www.flickr.com/photos/roagraffiti/

Wat zij die lezen, willen weten over zij die schrijven...

Nine Vogel-Ketel vroeg aan haar 1300 volgers op Facebook wat zij willen weten over schrijvers. En die vragen stelde ze mij, voor haar blog AnderWereld en haar lezers. Nine koopt en verkoopt al vijf jaar nieuwe en tweedehands Fantasy, SF, YA, kinder- en jeugdboeken, historische thrillers enz. andere boeken. Ze woont, jawel, en dat is puur toeval, in Sint-Annaparochie. Dat is het grootste dorp van de gemeente Waadhoeke, in de Nederlandse provincie Friesland, ongeveer 15 km van Leeuwarden. Dat is ver van Gent, om juist te zijn: 350 km en vier uur rijden. Friesland is een aanrader, zelfs in harte winter. Maar de Elfstedentocht is mooi, ook zonder ijs! Maar dat is voor en andere blog.
Nu eerst haar vragen en mijn antwoorden...

• Wil je kort iets over jezelf vertellen? 

Ik ben Ann, 64, getrouwd, moeder van twee dochters en oma van één kleinzoon. Schrijven was sinds mijn twaalfde mijn wens. Ik kom uit een schrijversfamilie: mijn moeder en mijn vader schreven, twee zussen en een broer ook. Mijn eerste schrijfsels waren voor een schoolkrantje op de middelbare school. Na mijn studies Communicatiewetenschappen aan de KU-Leuven ging ik aan de slag als freelancejournalist. Dat was boeiend, ondergewaardeerd en onderbetaald. Toch hield ik het bijna 30 jaar vol (deels deeltijds, deels voltijds). Vooral de laatste 14 jaar als gerechtsjournalist vond ik superinteressant. Na een tussenstop van 4 jaar in Nederland – artikels schrijven, cursussen in kunstgeschiedenis volgen en vrijwilligerswerk bij Slachtofferhulp – bleek, opnieuw in België, het freelancebestaan te moeilijk (Te oud? Geen kansen meer!). Niet getreurd. Enkele cursussen en vrijwilligerswerk en toen kwam de vraag van Karen om haar te helpen met het schrijven van een boek. Na meer dan 4000 artikels moest dat lukken… En dat was zo. ‘Oorlog in mijn hoofd’ haalde bijna 2000 exemplaren.

• Hoe kom je aan de onderwerpen voor je boek? Waar haal je je inspiratie vandaan?

Mijn inspiratie haal ik het liefst uit de werkelijkheid, uit het dagelijkse leven van mensen, of gewoon uit het niets, in de natuur. Soms borrelt een idee, een zin, een blog of een verhaal zo maar uit het niets op, door een beeld, een woord, een naam, een landschap. In de toekomst wil ik wel non-fictie en fictie mengen. Als de realiteit al boeiend is, is het zo leuk en spannend om er iets uit mijn fantasie, dromen of hypotheses bij te voegen.

• Heb je wel eens een writersblock en zo ja, hoe kom je daaruit?

Neen, maar ik schrijf wel met vlagen. Soms komt de ‘drang’ opeens op en schrijf ik, moet ik schrijven. Dat kan op papier zijn, of met de computer. Ik ben het al zoveel jaren gewoon om te gaan zitten en uren aan mijn computer te werken, dat dit ‘gewoon’ is.

• Welke boeken/schrijvers lees je zelf graag? En zijn die ook een inspiratie voor je?

Ik lees te weinig boeken op dit moment, en ja. Dat is jammer. Maar er is beterschap op komst. Een gezin, grote familie en vrienden, veel vrijwilligerswerk, wandelen, film kijken en schrijven gaan voor. Ik ben een fan van Harry Mulisch en Amélie Nothomb. Sommige boeken vind ik onvergetelijk, zoals bv. ‘Het dagboek van Anne Frank’, ‘Het Parfum’ of ‘Oorlog en terpentijn’ en ‘Nog eenmaal mijn moeder zien’ en ‘Knielen op ene bed van violen’. Een aanrader: ‘Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal’. En had ik maar ‘Mannen die vrouwen haten’ geschreven…

• Hoeveel boeken heb je geschreven en uitgebracht, bij welke uitgeverij)?

Op dit moment is nummer 5 gepubliceerd. Het zijn allemaal non-fictieboeken: drie waargebeurde levensverhalen. 'Oorlog in mijn hoofd’ en ‘Gevangen geboren’ bij uitgeverij KRAMAT en ‘De schat van Merkem’ (in eigen beheer) en twee volkskundige werken: eentje over kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten. 'Het moest maar eens waar zijn’ (bij BOEKSCOUT) en eentje over feesten voor vrijgezellen die 30 worden ‘Het Ossenboek’, (in eigen
beheer). 

• Waar ben je het meest trots op?

Dat ik blijf schrijven! Hoe moeilijk ook (schrijven, uitgever vinden en boek zelf uitgeven, promotie voeren), hoe slecht betaald ook, ik laat me niet (meer) ontmoedigen of stoppen: ik schrijf en blijf schrijven, zolang ik kan. Dat kan alleen door een man in huis, met een inkomen. Dat stoort me niet (meer): ik kan doen waarvan ik droomde. Schrijven. Rijk word ik daar niet van, gelukkig wel. 

• Beste eerste zin die je ooit geschreven hebt?

Geen idee… 

• Heb je tips voor beginnende schrijvers?

Oefening baart kunst. Blijf en durf schrijven. Denk niet dat het gemakkelijk is. Laat je schrijfsels lezen door bekenden en onbekenden. Luister enkel naar eerlijke commentaren, niet naar hen die nooit schrijven, lui of jaloers zijn. Laat je teksten verbeteren, want zelf zie je je fouten niet (meer). Gelukkig heb ik een zus, Lia, die mij helpt… 

• Waar ben je op dit moment mee bezig?

Ik ben moe, na de publicatie van twee boeken op zes maanden. Vooral de promotie ervan is niet te onderschatten. Dat is bijna even moeilijk dan schrijven! Deze zomer wil ik eerst mijn werkkamer opruimen. Wat daarna mijn boekplannen zijn? Misschien eerst een boek over een schrijver-journalist, daarna eentje over mijn Italiaanse oma. De onderwerpen voor de andere boeken houd ik nog even geheim. Wil je nog meer over mij en mijn boeken weten? Kijk eens op mijn website.

Bedankt Ann Driessen en succes met je toekomstige boeken! 

Bedankt Nine Vogel-Ketel voor het interview!

TULPENLIEFDE...

Beste boekenliefhebbers en recensenten

Beste Silke, beste Caroline, e.a.

Beste boekenliefhebbers-recensenten,

Dank voor jullie recensie! Ik ben er heel blij om. Dankzij jullie krijgen geïnterneerden aandacht. En jullie hebben gelijk. 

‘Gevangen geboren’ is vooral het boek van en over Renée, één van de meer dan 3400 geïnterneerden in ons land. Het is op de eerste plaats haar boek, want het is haar leven en hoe zij het ervaren heeft, wat zij voelde en wat zij dacht. Zij schreef veel. Dat vooral wilde ik bewaren en weergeven.

Het eerste deel is, zoals jullie terecht opmerken, eerder een opsomming: haar uitlaatklep! Ze had een enorme nood om uit de storten wat zij niet of onvoldoende had durven uiten en vertellen. Aanvankelijk kon Renée daar geen enkele beschouwing, bezinning, bedenking, of wat dan ook aan kon koppelen, omwille van haar ziekte. Ik mocht dat zelf niet doen. Zij wilde gewoon de ellende, pijn en verdriet gewoon van de daken roepen. Gaandeweg - tijdens haar verblijf in gevangenis én het schrijvend doorlopen van haar eerdere leven - merk je dat ze zich wél vragen stelt, wel bezint, wel bedenkingen heeft over wat ze voelde, dacht en deed. Dat illustreert voor mij haar langzame maar toch duidelijke groei en haar eerste stappen naar genezing.

Ik heb enkel geprobeerd zo leesbaar mogelijk over te brengen wat zij dacht en voelde, door veel heen en weer vragen-antwoorden: 5 jaar brieven, telefoons en 2 jaar bezoeken. ‘Het boek leest als een trein’ krijg ik geregeld als opmerking. Dat was ook mijn voornaamste taak. Dat er haken en ogen zijn, dat het beter kan, dat is zeker zo. Ik deed wat ik kon, voor haar. De opbrengst is ook voor haar. Mijn uitgever heeft trouwens inhoudelijk geen enkel advies, wijziging of verbetering voorgesteld of aangebracht. Een mens roeit met de riemen die hij of zij heeft. 

Ik heb haar verzoek haar te helpen om dit boek te schrijven, aanvaard om vele redenen:

- omdat dit boek haar wens was;

- omdat haar leven het meer dan waard is om verteld te worden;

- omdat alle vormen van kindermishandeling aan de basis lagen van haar gedrag-misdragen;

- omdat met meer communicatie-empathie veel leed had kunnen voorkomen voor haar en de maatschappij.

- omdat ze een bijzondere inkijk geeft in haar ziek en geïnterneerd zijn, in haar verblijven o.m. jeugdinstelling, psychiatrische ziekenhuizen en gevangenissen;

- omdat ze, na haar internering, niet de zorg kreeg die ze nodig had, maar in de gevangenis belandde;

- omdat ze daar langer moest verblijven dan zware misdadigers...
- en omdat ik bedroefd, teleurgesteld en boos was om wat haar allemaal is overkomen.

Daarom ben ik blij dat Renée en ik 'Gevangen geboren' samen hebben geschreven.

Onze politici moeten dringend meer mensen en middelen en instellingen ter beschikking stellen zodat mensen (vooral kinderen en jongeren) met psychische problemen, veel sneller, jonger en grondiger te kunnen helpen. Elke instelling voor kinderen, jongeren en volwassenen met psychische moeilijkheden zou meer middelen en personeel moeten krijgen. Dat zou al een begin zijn voor een bete wereld. Als dit boek ook maar iets in die zin kan bewegen, zijn Renée en ik daar blij om. Ik ga Renée blijven volgen en steunen, waar ik kan.

Renée is geïnterneerd en zit nu eindelijk na 8 jaar in een aangepaste instelling. Geen enkel geïnterneerde zou nog in een gevangenis moeten zitten. Maar die zitten er nog. België is daar al 25 keer voor veroordeeld door het Europees Hof van de Rechten van de Mens. En toch zijn er nog 560 die wachten op een plek… en er komen er nog elke week bij.

Vriendelijke groeten,

Ann