MIJN HOOFD IS EEN VISSENBAK

Mijn hoofd lijkt wel een vissenbak, geen aquarium want zo mooi, helder en professioneel ziet het er echt niet uit. Er zwemmen grote en kleine vissen in, lichte en donkere, beweeglijke en roerloze. Net als mijn huidige gevoelens, gedachten, ideeën en zorgen...

Vissen. Ze zijn rustig of gejaagd, nerveus of doodkalm. Ze zwemmen, spartelen, bewegen van links naar rechts, van boven naar onder of omgekeerd, afwisselend ordelijk en wanordelijk, net als wat zich in mijn hoofd afspeelt.

Het lijkt in mijn vissenbak wel een warboel, een chaos maar dan wel met een ondefinieerbaar goedgeorganiseerd systeem: geen enkele vis botst tegen een andere of hapt naar een of andere voorbij-, boven- of naastzwemmer, voor zover ik kan vaststellen. Ze kennen hun plek in hun bak, in hun beperkt universum. Ze naderen elkaar wel, stijgen en dalen, net als mijn gevoelens, gedachten, ideeën en bezorgdheden. Samengevat, er zit van alles in die bak en ook in dat kleine grijze hoofd van mij.

Niet dat ik geen vis wil zijn, neen. Maar ik moet geen goudvis zijn of worden, geen veelarmige inktvis, geen kostbare koï, geen gevaarlijke kogelvis, geen geniepige sterrenkijker, geen prachtige kempvis, geen lachwekkende clownbotia en ook geen bloeddorstige piranha. Ik ben tevreden als onopvallende en kleurloze baars, brasem of kaper. Zoek me dus niet in Afrika, China of de VS, maar gewoon thuis.

Ik wil geen prooien zoeken, steken of eten, geen kleinere soortgenoten elimineren, maar zorgeloos zwemmen met en tussen alle soorten. Ik wil ook niet chaotisch en niet lui zijn, niet vaag en niet heimelijk, niet onvoorspelbaar en ongrijpbaar maar wel veelzijdig, empathisch, fantasierijk en leergierig. En zo wil ik het houden, in mijn vissenbak, in mijn hoofd (ik ben dus meer een vis dan een waterman).

Als ik een wens zou mogen doen, dan zou mijn vissenbak een heus aquarium moeten worden met rustplekken: eenvoudige rotspartijen, wuivende bruingroene planten en gestapelde takjes. Daar zouden mijn vissen… onnodige zorgen, onafgewerkt ideeën, onaangename gevoelens of dwingende gedachten even kunnen bekomen, rusten, misschien zelfs uitdoven. Weg met alle vissenissen in mijn hoofd!

 

Ps. Telkens ik de zorgen en bezorgdheden zie, hoor en voel op de plek waar deze aquarium staat - in een afdeling van 't Venster, waar mensen verblijven met een NAH, een niet-aangeboren hersenletsel - zijn mijn visjes plots heel wat kleiner en onbeduidender…

#vissen #vissenbak #hoofd #gevoelens #gedachten #ideeen 

DODEN HOUDEN VAN FEESTEN

Doden houden van feesten, tenminste in Mexico. Ik ook. Vooral als je ziet wat een creativiteit, solidariteit en energie 'de dood' oplevert! 

Een staaltje daarvan zag ik enkele jaren geleden begin november in Chapala (Jalisco). Jaarlijks werken zich leerlingen uit middelbare scholen in en buiten de stad aan het meer te pletter om hun 'altaar voor de doden' te kunnen tonen. De hoofdstraat wordt speciaal daarvoor bijna een week afgesloten voor alle verkeer. Elk team bereidt de kleurrijke altarenexpo maandenlang minutieus voor: er ligt een lange en leerrijke weg tussen begin en eindresultaat, met veel denken en doen, ideeën en dromen, plannen en rekenen, organiseren en knutselen. Elk jaar is er ook een wedstrijd voor het mooiste dodenaltaar. Dat geeft een extra stimulans. Maar wat mij betreft zijn het allemaal winnaars! 
Kunst is soms geen individuele expressie van een individuele emotie, maar een zinvol groepsgebeuren...

Gentse pareltjes zijn soms snel weg, soms ook niet.

Haast en spoed is zelden goed, maar in dit geval wel. Haast je, rep je naar Gent! Misschien is het al te laat? 
Vandaar dit geschenk: het tijdelijke werk van enkele muurkunstenaars. Want ja, ze verdwijnen snel, deze pareltjes. 

In mijn stad kan je trouwens een grote graffiti-route volgen, met de fiets of te voet.Voor een plannetje: http://sorrynotsorry.gent/

Heb je niet veel tijd, dan zeker één straat 'doen': de Werregarenstraat, beter gekend als Graffitistraatje. Het is een zijstraat van de Hoogpoort (afstappen tram 1 halte Gravensteen). Dit smalle straatje is een gedoogzone: dus iedereen, gewapend met zijn of haar spuitbus kan er terecht. Het is er altijd anders. Soms tref je een onherkenbaar kleurrijk geklieder en gekladder van God weet wie aan. Soms staar je je blind op prachtige creaties van straatkunstenaars die, wat mij betreft, een plaats in één van onze beste musea verdienen.

Je kan dus pech of geluk hebben. Vertrekken en ontdekken, dat is het enige dat ik je kan aanraden. Net als ik vorige week deed toen ik de bovenstaande pareltjes ontdekte tijdens een avondwandeling met Camiel, een al even boeiend en zeer jong manspersoon.

Kom en gaat dat zien!

Vergeet de geweldige konijnen van de Gentse Roa in Tempelhof niet! Roa, mijn favoriete streetartist, is werkelijk wereldberoemd. Ik had hem graag eens ontmoet en aan het werk gezien, maar hij houdt zijn echte naam geheim. Zijn sterkte? Gigantische zwartwit muurtekeningen van dieren, die ook in Spanje, de V.S., Groot-Brittannië en Italië te zien zijn. Op unieke of bijzondere muren en plekken. Meer werk van hem op https://www.flickr.com/photos/roagraffiti/

Ik heb een tulpomania

Ik ben een tulpenmaniak, een echte. Ik lijd aan tulpofilie of hoe noem je die ‘dol-op-tulpen-ziekte? Het is een verslaving die ongeneeslijk moet blijven, een erfenis uit mijn Nederlands verleden. Elke week trok ik in mijn geliefd Amersfoort naar de markt om tulpen - liefst gele of rode - te kopen. Of de blaadjes als kant of gekarteld, rond, spits of gesplitst met een schaduw van satijn of zijde hadden, deed er niet toe. Als het maar tulpen waren. Als baby’s koesterde ik ze in mijn armen, onderweg naar huis.

Een tulp is een echt wonder: het begint met een knolletje, verdikt tot een bolletje, rijst als een komeet uit de grond en barst open als een schitterend juweel.

Mijn tulpenliefde werd groot na een bezoek aan Keukenhof, enorm na twee ritten tussen de bollenvelden van Lisse, De Zilk, Vogelenzang, Noordwijkerhout en Voorhout… en onuitroeibaar na een gesprek met een tulpenkweker, ergens ten velde, tussen zoveel kleuren dat je ogen er pijn van doen.

Dank u meneer Koster. Nooit zal ik u en uw tulpen vergeten. U liet me - Belg op fiets - toe op uw veld waar u aan het plukken was. Uw tulpenverwarme en deskundige uitleg over het wel en wee van bol, tulp en streek boeide. Als afscheid kreeg ik een bosje mee, zo maar. Daarna werd elke dag een feest: de groei en bloei in de vaas in huis was indrukwekkend. Elke bezoeker sleepte ik er, willens nillens, naartoe. Elke tulp vulde, letterlijk, een hand. NOOIT meer heb ik zo’n mooie tulpen gezien!

Ik zoek en zocht het geluk dikwijls ver van huis: in Algerije, Mexico, California, Thailand, China… en het ligt dus daar, voor mijn neus, op een boogscheut, bij onze buren: in ongerepte, smetteloze tulpen, die kleuren hebben waar Rembrandt en Vermeer jaloers op zouden zijn; in Keukenhof, tussen de bollenvelden van Lisse en omgeving, en op de bloemenveiling van Aalsmeer. De reis kost een prikje, de pracht is onbetaalbaar.

Tenminste… als je de juiste periode kiest en dat is NU!

Kan je niet gaan kijken? Doe dan net als ik. Koop een miniboekje over tulpensoorten, geef een tulpendas cadeau, maak zelf een tulpenfotoboek, plant elk jaar tulpenbollen en haal op zondag, op de bloemenmarkt van de Gentse Kouter, een bosje of meer.

Ik hou van Holland, zijn koningin… en zijn tulpen.

#tulpen #bloemen #amersfoort #tulp #keukenhof #tulipes #tulips #rood #red