EEN VISFESTIJN IN BRESKENS

Dit was een zeldzaam zomers genot...

Over een verhoog stapten we met z’n vieren de kleurrijke vissersboot op, met zijn al even oude en gezette gastheer - kok en ex-visser op negen boten - met snor. ‘Hoi’, zei de man. Wij groetten ook, beleefd, lachend en nieuwsgierig. De bruin-wit-zwart gevlekte hond kwispelde en blafte. De kleurrijke vlaggetjes wapperden welkom... 

Het water stroomde in een open bak vol beweeglijke kreeften met vastgebonden vlijmscherpe scharen. Boven op hun open bak stond een troebel exemplaar met allerlei - voor mij toch - onherkenbare vissen. Achter de kreeft - en vissenbak twee verschillende oventjes met schouw: de grootste om paling te roken, de kleinste - met een pot al koekend water - voor de kreeften. Iets verder, links van de lange houten tafel, straalden een groep oranje stinkertjes (tagetes) in de door de keuken afgedankte zinken (vermoed ik) kookpot met oortjes. Op het plastieken tafelkleed ligt een pak kleurloze papieren servetten, staat een pot met aangepast vis- en ander bestek. De kok bracht dat gereedschap, met eenvoudige glazen…

Wat daarna volgde, was een onvoorspelbaar en onbekend eetavontuur. Het enige wat de lijvige visser-kok moest weten, was de grote lijn: oester? We knikten. Paling? We knikten weer. Kreeft? We knikten nog gretiger. Wijn, water (uit de kraan) of Fanta (uit een plastieken fles)? We zeiden op alles ja, behalve op Fanta. Stap voor stap - onwetend hoe en wat, en hoe het allemaal zou verlopen - kregen we, letterlijk, een en ander voorgeschoteld, zonder franjes, zonder extra’s. 

Wat je zag is wat je kreeg, maar het was heerlijk! De eerste etappe: een groot dienbord met 16 oesters. Voor elk 4 superdikke vlezige exemplaren - uit Ierland, zo bleek -, te eten of slurpen, naar wens, al dan niet met citroen en/of peper. Het was een eeuwigheid geleden, maar die glibberige spullen smaakten me.

De tweede en onvoorstelbare etappe: een grote ovalen vol gezouten TUC-koekjes, met op elk koekje een stukje gerookte paling. Ik ben geen liefhebber, maar mijn hartverwarmend gezelschap was verrukt.

Daarna volgde een kreeftselectie volgens onze wens: een middelmatig dier. Onze kok speurde in de kreeftenbak, zocht en viste er een stevig exemplaar uit: de zwarte meneer, die na het koken oranje kleurde. Ik durfde niet kijken en zeker niet luisteren of hij ‘schreeuwde’ terwijl hij in een kokend bad werd vermoord. Hij - of kan het ook een zij zijn? - woog anderhalve kg. Ons geduld werd niet veel later beloond: het was een overheerlijk beest uit de Oosterschelde.

Twee uur later stapten we voldaan en 150 euro armer - met plezier - voor dit zeldzaam avontuurlijk visfestijn de boot uit. Voor herhaling vatbaar. Zeker met ons bijzonder lief gezelschap…

ps. Wil je graag hetzelfde eetfestijn beleven? Stuur een mail naar boekenvanann@gmail.com.

#vis#Breskens#schrijven#lekker

Meisje met de parel

Het Mauritshuis in Den Haag. 
Het oude ken ik, het vernieuwde nog niet: dat opent donderdag officieel zijn deuren. Dit museum toont het beste van de Gouden Eeuw, zegt zijn website. 

Mijn favoriet in dat huis? Meisje met de parel, van Johannes Vermeer (1655). NATUURLIJK!

Ik heb haar gezien en ik heb het boek gelezen en de film gezien. Ik ben gewoon weg van haar, net als op die andere vrouw, Mona Lisa.

Het was in 2007 
Ik kon het Mauritshuis niet voorbij lopen zonder binnen te gaan kijken.

Rembrandt van Rijn: ik was onder de indruk van uw anatomieles.

Paulus Potter: ik zag uw bonte koeien echt graag.
Frans Hals: ik genoot van uw geportretteerde figuren.

Peter Paul Rubens: ik was al een fan door het Rubenshuis in Antwerpen.

Maar… sorry heren. Ik moest naar haar. Naar dat meisje, dat meisje met die parel in haar oor.

Me and my girl 

Het was een indrukwekkend moment: ik had er lang naar uitgekeken. Ik herinner het me goed, al is het zeven jaar geleden. Ik zat sprakeloos te staren naar haar… en ik vroeg me af: van waar komt toch die immense aantrekkingskracht van dat meisje? Waar schuilt die in? 
In haar universele schoonheid?
In haar serene eenvoud?
In haar ingehouden houding?
In haar pure klasse? 
In haar nieuwsgierige blik?
In haar geopende mond?
In de glans van haar parel?
Of in haar pastelkleuren? 
Non lo so. Ik wist het niet, maar ik zag die, ik voelde die. Ze keek me indringend aan. Ze sprak me zachtjes aan… Wat ze zei? Dan kan en mag ik u niet vertellen. Dat was iets tussen haar en mij, twee vrouwen, van twee leeftijden, van twee tijden en twee stijlen… maar het was veel, heel veel. 
Ach ze is onweerstaanbaar. Daarom moet ik terug naar haar….

Gefeliciteerd koningin Beatrix!

Lieve mens-vrouw-moeder-koningin...

U hebt een staatshoofd met persoonlijkheid, klasse en de juiste dosis afstandelijkheid, professionaliteit en betrokkenheid.

U bent intelligent, creatief en gedreven, waardig en plichtsbewust.

U hebt respect voor en verdient respect van vriend en vijand.
U bent een onvermoeibare vakvrouw met een opdracht.

U bent een sterke, krachtige vrouw want u hebt het 33 jaar volgehouden als moeder des Vaderlands.
U bent al drie decennia een ikoon van Nederland, een juweel aan diens kroon.

U bent een mens van vlees en bloed, die betrokken is bij wat leeft in uw land, met uw landgenoten.

U hebt geen stijve pop – of hark - enkel uw gecrepeerd kapsel, dat op een pruik lijkt, is dat. Een minuscuul minpuntje. Op de meeste jurken en mantelpakjes met friemels, ruches en tierelantijntjes ben ik niet wild. Maar dat is onbelangrijk en van geen tel.

U bent een knuffelkoningin, eentje die iedereen inpalmt met een innemende glimlach.

Uw aandacht is niet geveinsd, uw droefheid is niet gespeeld, die zijn echt. U bent gewoon zo.

U hebt graag dat mensen zich bij u op hun gemak voelen, zich thuis voelen. En dat is ook zo.

U hebt een boon voor armen, kansarmen en zij die het moeilijk hebben in deze maatschappij-wereld.

U hebt zoveel kwaliteiten! Toch benijd ik u niet, wel om u kwaliteiten natuurlijk, maar niet om uw rol, om uw functie. U moest levenslang worstelen met de vraag ‘‘Doe ik het goed?”. Die kunt u nu voor eeuwig schrappen want iedereen zegt zonder aarzelen, welgemeend en volmondig: “Ja”.

We waren voor elkaar voorbestemd, u en ik. Dat voelde ik gewoon toen ik aan het Koningin Beatrixplantsoen in het Nederlandse Amersfoort ging wonen. Dat voelde ik nog meer toen ik in 2005 met u mocht lunchen, in uw privéwoning Huis ten Bosch in Den Haag. Over de rode loper, uw huis in mogen, naast u staan, door uw prachtige Chinese kamer stappen, tegenover u aan tafel zitten in u gerestaureerde helderwitte eetkamer… Het was een unieke belevenis. Uw klasse, uw vriendelijkheid, uw welbespraaktheid en belezenheid: die zijn me bijgebleven. Toen werd ik uw fan en die van uw landgenoten. Dat ben ik nog steeds. En dat blijf ik.

Oranje zit door u in mijn hart en in mijn ziel. Door u ben ik een pleitbezorger van uw land, een toeristisch uithangbord waar ik kan. Want wij zijn zo close, zo nabij.

Ik ben wel geen Nederbelg maar zeker een Belgoneder: een Belg met een hart voor Nederland en Nederlanders. En dat zal ik blijven, ook met uw zoon maar voor u steeds met een boon. U bent een uit de honderd, want duizend zijn er niet.

En vandaag bent u jarig: gefeliciteerd majesteit!
Ik wens u nog veel zon in uw ziel.  

ps. En u hebt gelijk als u stelt: er bestaat geen recht om te beledigen en godsdienstvrijheid is geen vrijbrief om te kwetsen of op te roepen tot haat. Uw oproep om een inspanning te leveren om met elkaars opvattingen rekening te houden, is zo belangrijk. En uw pleidooi voor een open en verdraagzame samenleving waarin de vrede en het vrije woord elkaar vinden ook.

Ik heb een tulpomania

Ik ben een tulpenmaniak, een echte. Ik lijd aan tulpofilie of hoe noem je die ‘dol-op-tulpen-ziekte? Het is een verslaving die ongeneeslijk moet blijven, een erfenis uit mijn Nederlands verleden. Elke week trok ik in mijn geliefd Amersfoort naar de markt om tulpen - liefst gele of rode - te kopen. Of de blaadjes als kant of gekarteld, rond, spits of gesplitst met een schaduw van satijn of zijde hadden, deed er niet toe. Als het maar tulpen waren. Als baby’s koesterde ik ze in mijn armen, onderweg naar huis.

Een tulp is een echt wonder: het begint met een knolletje, verdikt tot een bolletje, rijst als een komeet uit de grond en barst open als een schitterend juweel.

Mijn tulpenliefde werd groot na een bezoek aan Keukenhof, enorm na twee ritten tussen de bollenvelden van Lisse, De Zilk, Vogelenzang, Noordwijkerhout en Voorhout… en onuitroeibaar na een gesprek met een tulpenkweker, ergens ten velde, tussen zoveel kleuren dat je ogen er pijn van doen.

Dank u meneer Koster. Nooit zal ik u en uw tulpen vergeten. U liet me - Belg op fiets - toe op uw veld waar u aan het plukken was. Uw tulpenverwarme en deskundige uitleg over het wel en wee van bol, tulp en streek boeide. Als afscheid kreeg ik een bosje mee, zo maar. Daarna werd elke dag een feest: de groei en bloei in de vaas in huis was indrukwekkend. Elke bezoeker sleepte ik er, willens nillens, naartoe. Elke tulp vulde, letterlijk, een hand. NOOIT meer heb ik zo’n mooie tulpen gezien!

Ik zoek en zocht het geluk dikwijls ver van huis: in Algerije, Mexico, California, Thailand, China… en het ligt dus daar, voor mijn neus, op een boogscheut, bij onze buren: in ongerepte, smetteloze tulpen, die kleuren hebben waar Rembrandt en Vermeer jaloers op zouden zijn; in Keukenhof, tussen de bollenvelden van Lisse en omgeving, en op de bloemenveiling van Aalsmeer. De reis kost een prikje, de pracht is onbetaalbaar.

Tenminste… als je de juiste periode kiest en dat is NU!

Kan je niet gaan kijken? Doe dan net als ik. Koop een miniboekje over tulpensoorten, geef een tulpendas cadeau, maak zelf een tulpenfotoboek, plant elk jaar tulpenbollen en haal op zondag, op de bloemenmarkt van de Gentse Kouter, een bosje of meer.

Ik hou van Holland, zijn koningin… en zijn tulpen.

#tulpen #bloemen #amersfoort #tulp #keukenhof #tulipes #tulips #rood #red