Posts tonen met het label museum. Alle posts tonen
Posts tonen met het label museum. Alle posts tonen

donderdag 1 februari 2024

HUN ENSOR EN MIJN ENSOR...

Ensor is van hen, maar ook een beetje van mij. Van hen, daarmee bedoel ik Oostende en Antwerpen. In Oostende woonde en werkte hij, die stad inspireerde hem. In Antwerpen, in het KMSK, hangt de grootste collectie Ensorwerken. Maar hij is ook van mij, door zijn zeezichten, zijn Intrede, zijn graf, zijn huis, zijn collectie… in 1985, 3003, 2006, 2022, 2022 en 2024.

Winter of herfst 1985: Mariakerke


Mijn liefde voor zijn werk - later ook voor hem - begon in 1985, bijna 40 jaar geleden. Ergens tussen Middelkerke en Mariakerke, ongeveer ter hoogte van domein Raversiyde. Het was winter of herfst, en periode zonder toeristen. Het zeezicht greep me zo aan dat ik mijn auto stopte, parkeerde en staarde. Ik zag en voelde ik wat James Ensor daar moet hebben gevoeld, nl. de zee in al haar schoonheid: haar onopvallend pastelkleurenpalet, haar chaotische beweeglijkheid, haar ongekende diepte en verte, haar ondoorgrondelijkheid, haar verassende wendingen en onontdekte geheimen. Ik krabbelde iets op papier, maar dat schrijfsel vond ik (nog) niet terug.

Wist ik toen al dat Ensor een fan was van zeezichten? Oostende was alleszins zijn inspiratiebron. De badstad, de haven, de oneindige zee, de schepen. Ik moet toegeven dat mijn liefde van toen, voor zijn zeezichten, nu overhelt naar zijn figuren, gedrochten, maskers.

Juli 2003: Paul Getty Museum, Los Angeles.

Op reis in California, met een stop in het Paul Getty Museum in LA. Wat ik niet verwachte, gebeurde: ik kwam opeens - ik wist dat vooraf niet, maar had dat moeten weten - een van zijn meesterwerken tegen: ‘De Intrede van Christus in Brussel’ uit 1889. Waaw. Die personages, die kleuren, die expressie, dat gespot op een doek van 2,5 m op 4,3 m. Het lijkt een aanklacht tegen van alles en nog wat: kerk, staat en justitie, kleinburgerlijkheid, hypocrisie, sterfelijkheid, gewone burgers, werkende mensen. Een stoet van maskers, tronies, clowns en karikaturen. Het schilderij hing niet opvallend centraal of in de kijker, en dat vond ik toen, 21 jaar geleden, wel jammer. 

Mei 2006: het graf op het kerkhof in Mariakerke bij Oostende.


Onvergetelijk, dat graf in Mariakerke bij de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinenkerk, tijdens de kunstroute Beaufort 2006. Niet zozeer om zijn graf. Neen. Ik was gefascineerd door de spin die het beschermde. De spin van Louise Bourgeois (Een ander exemplaar van haar bewonderde ik in Bilbao in 2014 aan het Guggenheim Museum). Ik was er weg van, ik, die spinnen haat, vermijd, ontvlucht… door een mengelmoes van angst en afkeer. Die spin op, of beter, over het graf van James Ensor! Wat een beeld… 

Willy Van den Bussche was commissaris-generaal van Beaufort 2006, was een aanspreekbare en aangename gesprekspartner, toen ik hem mocht interviewen als conservator van het Permeke Museum in Jabbeke.

Een spin staat symbool voor o.m. bereidwilligheid, creativiteit, krachtige energie, geduld, maar ook voor de duistere kanten van het leven. En ook die had Ensor. Zijn minder fraaie kantjes leerde ik veel later kennen, door zijn huis, een folder en een documentaire. Het graf blijft de spin verdween. Het kerkhof is gelukkig beschermd erfgoed, mede dankzij Ensor. Jaarlijks is er in april een Ensorherdenking. 

Februari 2011: Het Ensorhuis, Vlaanderenstraat 27, Oostende.

Echt, door de kamers dwalen - na de eerste stop in een authentiek souvenirwinkelinterieur - waar deze kunstenaar leefde, schilderde, bezoekers ontving uit alle mogelijke creatieve sectoren: kunstenaars en schrijvers, het geeft je een blik achter zijn schermen, zijn kunst en zijn gezichten, maskers, skeletten, gedrochten, schepselen, figuren… Zijn hoed en jas hangen aan de kapstok alsof hij net kan binnenkomen en je eigenhandig loodst door zijn salon en eetkamer om er het originele meubilair te tonen, zijn piano, foto’s, reproducties en de maskers in kasten en op tafels.

Oktober 2022 en januari 2024: het KMSK in Antwerpen


Ensor in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Een zaal vol schilderijen, tekeningen. Indrukwekkend. Zijn krasse koppen ook. Het KMSK heeft, jawel, de grootste collectie Ensorwerken ter wereld. Laat je verrassen door zijn zeezichten, zijn grimmige figuren… en ook door de rest van dat museum! Daar en op alle andere plaatsen (ook in werd het me duidelijk: Ensor was een man met talenten en ideeën, fantasierijk en creatief, maar ook - volgens kenners - een opschepper, showbeest, leugenaar, dwarsligger, ruziemaker en anarchist. Hij noemde zichzelf ook zot, dwaas en boosaardig. 

Daarom en vandaar: dit Ensorstuk in dit Ensorjaar. Voor Ensor, die ik niet vergeten kan.

Bronnen: Folder Ensorhuis, website KMSK Antwerpen,  ‘Het Ensorhuis’ (Uit in Vlaanderen), ‘Het Oostende van James Ensor’ (Hans Hoekstra), Wikipedia, ‘Ensor en de avant-garde’ (MMK Oostende), KMSK Antwerpen.

#ensor #jamesensor #oostende #ksmk #antwerpen #zee #maskers #huis #ensorhuis #zeezicht #spin #graf #museum #paulgetty


zondag 10 mei 2015

NOG MINSTENS 70 JAAR AUSCHWITZ


Auschwitz-Birkenau, op een uur rijden van Krakau, is beklijvend triest. Eens door de poort met ‘Arbeit macht frei’ verstommen gemoedelijke gesprekken en verdwijnt de glimlach op elk gezicht. Bij elke halte, bij elk gebouw, bij elke uitleg, steeds meer. Ongemakkelijk, verward, machteloos, schuldig, verdrietig, woedend, verscheurd. 

Je weet gewoon niet meer wat je allemaal voelt als je, tijdens een stille wandeling in Oświęcim en in Birkenau (3 km verder), het verhaal van die grote ellende ziet, hoort en voelt.
Ja, met minimale verbeelding voel je de ellende tot diep in je ingewanden. Gevangen, doodzieke, verhongerde, gepeste, gemartelde, doodgehongerde, verbrande mannen, vrouwen en kinderen uit heel Europa en hun sadistische, verdorvene, verziekte of gewillige beulen. Het juiste aantal? Ik wil het niet weten. Ik hoef het niet te weten. Elk slachtoffer was er een te veel. Elke beul ook.


Bakstenen en houten barakken waarin overleven nauwelijks mogelijk was. Wraakroepende foto’s van terechtstellingen en medische experimenten. Hopen mensenhaar, bergen brillen en stapels schoenen en koffers van zoveel mensen met onvervulde wensen en dromen. Lege bussen Zyklon B, gaskamers, beestenwagons en Blok 10 van Mengele. Ze spreken. Ze schreeuwen waargebeurde drama’s uit van ondragelijke pijn en onmenselijk verdriet.

Die akelige gebouwen en nare dingen, ze staan, hangen of liggen daar al 70 jaar. Van mij mogen, neen moeten ze nog minstens 70 jaar blijven en langer. Want veel hebben we niet geleerd. Die pijnlijke geschiedenis herhaalt zich: er is oorlog, racisme, geweld, uitsluiting, marteling. Er is honger en dorst, armoede, pijn en veel verdriet. 
Alsjeblieft. Wie stopt dat eindelijk?!


Het ongelooflijke moet onvergetelijk blijven
Het gruwelijke moet uitroeibaar worden


dinsdag 24 juni 2014

Meisje met de parel


Het Mauritshuis in Den Haag
Het oude ken ik, het vernieuwde nog niet: dat opent donderdag officieel zijn deuren. Dit museum toont het beste van de Gouden Eeuw, zegt zijn website. 
Mijn favoriet in dat huis? Meisje met de parel, van Johannes Vermeer (1655). NATUURLIJK!
Ik heb haar gezien en ik heb het boek gelezen en de film gezien. Ik ben gewoon weg van haar, net als op die andere vrouw, Mona Lisa.

Het was in 2007 
Ik kon het Mauritshuis niet voorbij lopen zonder binnen te gaan kijken.
Rembrandt van Rijn: ik was onder de indruk van uw anatomieles.
Paulus Potter: ik zag uw bonte koeien echt graag.
Frans Hals: ik genoot van uw geportretteerde figuren.
Peter Paul Rubens: ik was al een fan door het Rubenshuis in Antwerpen.
Maar… sorry heren. Ik moest naar haar. Naar dat meisje, dat meisje met die parel in haar oor.

Me and my girl 


Het was een indrukwekkend moment: ik had er lang naar uitgekeken. Ik herinner het me goed, al is het zeven jaar geleden. Ik zat sprakeloos te staren naar haar… en ik vroeg me af: van waar komt toch die immense aantrekkingskracht van dat meisje? Waar schuilt die in? 
In haar universele schoonheid?
In haar serene eenvoud?
In haar ingehouden houding?
In haar pure klasse? 
In haar nieuwsgierige blik?
In haar geopende mond?
In de glans van haar parel?
Of in haar pastelkleuren? 
Non lo so. Ik wist het niet, maar ik zag die, ik voelde die. Ze keek me indringend aan. Ze sprak me zachtjes aan… Wat ze zei? Dan kan en mag ik u niet vertellen. Dat was iets tussen haar en mij, twee vrouwen, van twee leeftijden, van twee tijden en twee stijlen… maar het was veel, heel veel. 
Ach ze is onweerstaanbaar. Daarom moet ik terug naar haar….



maandag 17 maart 2014

AXEL en ABBA


Zou Axel naar de Abba-coverband zijn gaan luisteren in Antwerpen of Gent? En hebben meegezongen?
Ik deed dat tijdens de Gentse Feesten, ging met duizenden mensen van allerlei leeftijden en pluimage uit de bol door 'Dancing Queen' en 'Money'. Ook na 40 jaar ‘Waterloo’ op het Eurovisie Songfestival is Abba een ongeëvenaarde popgroep. Abba forever dus. Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Benny Andersson en Anni-Frid Lyngstad verkochten meer dan 379 miljoen platen. 50 miljoen mensen - zelfs ik - zagen de musical.
Ik kon hen vorige zomer zien-lezen-beleven in hun thuisland Zweden, in het Abba Museum in Stockholm dat net zijn deuren opende.

Het is interessant: elke dag open van 10 tot 22 uur, maar wel duur, ongeveer 26 euro.
Het is boeiend: je krijgt een inkijk in de levens van dit wereldberoemd kwartet: hoe ze leefden, werkten, schreven, musiceerden. Wat ze droegen en aten. De gidsen - stemmen en video’s - zijn Agnetha, Benny, Björn en Frida met hun eigen podiumverhalen, persoonlijke anekdotes, woelige levens, moties, huwelijken en scheidingen. Hun souvenirs liggen, staan en hangen er. Hun lief en leed is te lezen, te horen en te zien in teksten, in filmpjes en in muziek.

Het is interactief: je kunt zelf optreden, op een podium gaan staan, in een studio gaan zitten, een instrument bespelen en dansen. En dan is er nog een uitgebreide collectie kleurrijke protserige danspakjes.
Ach, geef mij maar zon met een streepje Abba-muziek zoals Gimmie Gimmie, SOS en Mama Mia… Zalige muziek.
Axel Hirsoux, veel succes in Kopenhagen!

Neem tram 7 aan Sergelstorg en stap af aan de halte Skansen (het Zweedse Bokrijk en oudste openluchtmuseum ter wereld)

Voor de fans:
http://veiling.catawiki.nl/goudenplatenveiling
Niet te geloven...
http://www.bol.com/nl/p/abba-het-officiele-fotoboek/9200000021971051/
Verdiende eer