Posts tonen met het label zee. Alle posts tonen
Posts tonen met het label zee. Alle posts tonen

donderdag 1 februari 2024

HUN ENSOR EN MIJN ENSOR...

Ensor is van hen, maar ook een beetje van mij. Van hen, daarmee bedoel ik Oostende en Antwerpen. In Oostende woonde en werkte hij, die stad inspireerde hem. In Antwerpen, in het KMSK, hangt de grootste collectie Ensorwerken. Maar hij is ook van mij, door zijn zeezichten, zijn Intrede, zijn graf, zijn huis, zijn collectie… in 1985, 3003, 2006, 2022, 2022 en 2024.

Winter of herfst 1985: Mariakerke


Mijn liefde voor zijn werk - later ook voor hem - begon in 1985, bijna 40 jaar geleden. Ergens tussen Middelkerke en Mariakerke, ongeveer ter hoogte van domein Raversiyde. Het was winter of herfst, en periode zonder toeristen. Het zeezicht greep me zo aan dat ik mijn auto stopte, parkeerde en staarde. Ik zag en voelde ik wat James Ensor daar moet hebben gevoeld, nl. de zee in al haar schoonheid: haar onopvallend pastelkleurenpalet, haar chaotische beweeglijkheid, haar ongekende diepte en verte, haar ondoorgrondelijkheid, haar verassende wendingen en onontdekte geheimen. Ik krabbelde iets op papier, maar dat schrijfsel vond ik (nog) niet terug.

Wist ik toen al dat Ensor een fan was van zeezichten? Oostende was alleszins zijn inspiratiebron. De badstad, de haven, de oneindige zee, de schepen. Ik moet toegeven dat mijn liefde van toen, voor zijn zeezichten, nu overhelt naar zijn figuren, gedrochten, maskers.

Juli 2003: Paul Getty Museum, Los Angeles.

Op reis in California, met een stop in het Paul Getty Museum in LA. Wat ik niet verwachte, gebeurde: ik kwam opeens - ik wist dat vooraf niet, maar had dat moeten weten - een van zijn meesterwerken tegen: ‘De Intrede van Christus in Brussel’ uit 1889. Waaw. Die personages, die kleuren, die expressie, dat gespot op een doek van 2,5 m op 4,3 m. Het lijkt een aanklacht tegen van alles en nog wat: kerk, staat en justitie, kleinburgerlijkheid, hypocrisie, sterfelijkheid, gewone burgers, werkende mensen. Een stoet van maskers, tronies, clowns en karikaturen. Het schilderij hing niet opvallend centraal of in de kijker, en dat vond ik toen, 21 jaar geleden, wel jammer. 

Mei 2006: het graf op het kerkhof in Mariakerke bij Oostende.


Onvergetelijk, dat graf in Mariakerke bij de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinenkerk, tijdens de kunstroute Beaufort 2006. Niet zozeer om zijn graf. Neen. Ik was gefascineerd door de spin die het beschermde. De spin van Louise Bourgeois (Een ander exemplaar van haar bewonderde ik in Bilbao in 2014 aan het Guggenheim Museum). Ik was er weg van, ik, die spinnen haat, vermijd, ontvlucht… door een mengelmoes van angst en afkeer. Die spin op, of beter, over het graf van James Ensor! Wat een beeld… 

Willy Van den Bussche was commissaris-generaal van Beaufort 2006, was een aanspreekbare en aangename gesprekspartner, toen ik hem mocht interviewen als conservator van het Permeke Museum in Jabbeke.

Een spin staat symbool voor o.m. bereidwilligheid, creativiteit, krachtige energie, geduld, maar ook voor de duistere kanten van het leven. En ook die had Ensor. Zijn minder fraaie kantjes leerde ik veel later kennen, door zijn huis, een folder en een documentaire. Het graf blijft de spin verdween. Het kerkhof is gelukkig beschermd erfgoed, mede dankzij Ensor. Jaarlijks is er in april een Ensorherdenking. 

Februari 2011: Het Ensorhuis, Vlaanderenstraat 27, Oostende.

Echt, door de kamers dwalen - na de eerste stop in een authentiek souvenirwinkelinterieur - waar deze kunstenaar leefde, schilderde, bezoekers ontving uit alle mogelijke creatieve sectoren: kunstenaars en schrijvers, het geeft je een blik achter zijn schermen, zijn kunst en zijn gezichten, maskers, skeletten, gedrochten, schepselen, figuren… Zijn hoed en jas hangen aan de kapstok alsof hij net kan binnenkomen en je eigenhandig loodst door zijn salon en eetkamer om er het originele meubilair te tonen, zijn piano, foto’s, reproducties en de maskers in kasten en op tafels.

Oktober 2022 en januari 2024: het KMSK in Antwerpen


Ensor in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Een zaal vol schilderijen, tekeningen. Indrukwekkend. Zijn krasse koppen ook. Het KMSK heeft, jawel, de grootste collectie Ensorwerken ter wereld. Laat je verrassen door zijn zeezichten, zijn grimmige figuren… en ook door de rest van dat museum! Daar en op alle andere plaatsen (ook in werd het me duidelijk: Ensor was een man met talenten en ideeën, fantasierijk en creatief, maar ook - volgens kenners - een opschepper, showbeest, leugenaar, dwarsligger, ruziemaker en anarchist. Hij noemde zichzelf ook zot, dwaas en boosaardig. 

Daarom en vandaar: dit Ensorstuk in dit Ensorjaar. Voor Ensor, die ik niet vergeten kan.

Bronnen: Folder Ensorhuis, website KMSK Antwerpen,  ‘Het Ensorhuis’ (Uit in Vlaanderen), ‘Het Oostende van James Ensor’ (Hans Hoekstra), Wikipedia, ‘Ensor en de avant-garde’ (MMK Oostende), KMSK Antwerpen.

#ensor #jamesensor #oostende #ksmk #antwerpen #zee #maskers #huis #ensorhuis #zeezicht #spin #graf #museum #paulgetty


dinsdag 23 juli 2019


ZWEVENDE SNOTTEBELLEN


Zwemmende en zwevende kwallen, grote en kleine, met lange en korte slierten. Vroeger vond ik ze lelijk, was ik er bang van en haatte ze. Nu bewonder ik ze, probeer ze niet meer te haten, maar ben er nog altijd bang van...

Ik leerde die beestjes kennen in Oostende, toen ik daar met vakantie was: op het strand en in zee. Ik moest ze niet, die snotbellenbeesten, die hoopjes blurb, die slijmerige paarsige slibber. Ik weet niet meer waar mijn angst vandaag kwam: van een beet op mijn arm been of voet? Of had niet ik die, maar een ander? Een zus, neefje of vriendje? Ik herinner me dat 'het' brandde', 'het' pijn doet...
Of had ik enkel schrik voor de pijn die zou of kon komen na een ongewenste aanraking? Of omdat dit waterige beestje mij zou attaqueren en aan me zou klitten? In gedachten zag ik het meestal gebeuren: dat blauwige spuw aan mij en de stekende pijn.

BEWONDERING
Maar, maar, maar. Geloof me, want het is waar: ik heb ze leren bewonderen. Wel na vele vele vele jaren. In 1993 kwam ik in het net geopende en nu grootste aquarium van Europa, Nausicaà, in Boulogne-sur-Mer. Daar genoot ik van hun pracht en praal, niet alleen van kwallen maar van alles wat er leeft in onze blauwe onderwereld. Eens de ingang voorbij, belandde ik in een andere wereld: die van de zeeën en zijn bewoners. Door de gedempte verlichting, de aangepaste onderwatermuziek en de constante hoge temperatuur kreeg ik constant het vreemde gevoel deel uit te maken van ons vloeibaar patrimonium met al zijn verborgen schatten. 

ONDERWERELD
Hetzelfde gevoel kreeg ik in Californië in 2003, bij een bezoek aan het aquarium van Monterey. Eigenaardige soorten in enorme bakken met bijzondere lichteffecten. Prachtig om zien. Stil werd ik van die beestjes, van hun eenvoudige schoonheid, hun zwierige elegantie, hun warme pastelkleuren en hun rustgevende bewegingen. Een feest voor mijn ogen. 

WOORDEN
Ik benijd de Fransen: ze hebben twee woorden: 'méduses' (medusa's steken) en 'cténaires' (steken niet, plakken wel). Wij gebruiken meestal maar eentje, het nogal grof klinkende 'kwal', al zijn er vele soorten. Opmerkelijke beestjes, zeg dat wel. Oud ook. Een half miljard jaar, naar het schijnt.
Mijn angst voor dat drijvend snot is nu kleiner al loop-zwem- stap ik er met een boog rond en doe ik er alles aan om ze niet te ontmoeten. 'Je bent een kwal' gebruik ik dus ook niet meer om mijn afschuw uit te drukken. Want, ja, kwal, ik bewonder u.
Hoe iets lelijks zo mooi kan zijn... of worden. Ik wist het niet. Ik weet het nu.

Kwallen zien?
Aquarium Bouloge-sur-Mer Aquarium Boulogne-sur-Mer  
Aquarium Monterey Bay Aquarium Monterey Bay
Of aan de Belgische kust...😅




vrijdag 31 mei 2013

Nice in Nice


Nice, een aangename kennismaking...

met zijn azuurblauwe zee, zijn prachtig Musée Chagall, zijn gevarieerd MAMAC, zijn gezellige pleintjes en steegjes, zijn bloemenmarkt op de Cours Saleya, zijn adembenemende vergezichten uit het park van de Château, zijn gevarieerde winkelstraten en zijn ijskraam met 96 soorten aan de kathedraal Saint-Réparate!