IS REIZEN NAAR EN IN ALGERIJE MOGELIJK?

Is naar en in Algerije reizen moeilijk of onmogelijk? Onmogelijk, neen, moeilijk ja. Jammer want er zijn zoveel mooie plekken te ontdekken: woestijnen, monumenten, oude stadskernen, Romeinse ruïnes, warmwaterbronnen. Als je zin hebt, kan je met Badra Daït uit Gent 11 dagen naar Algerije, én naar Algiers én naar de ongelooflijk mooie Algerijnse woestijn! ‘Le desert ne se raconte pas, il se vit’, is een gezegde van de Touaregs.

MET EEN GENTSE GIDS?

Badra Djaït is een Belgische van Algerijnse herkomst, met diploma’s in Antropologie en Arabistiek, werkt voor UGent rond diversiteit en inclusie. Ze organiseert in haar vrije tijd woestijnreizen naar Algerije. Dat is voor wie dat land wil bezoeken, echt een buitenkans. 

De 11-daagse reis, die zij in het Nederlands begeleidt, commentarieert en gidst, begint in Djanet en eindigt in hoofdstad Algiers. Haar reis is een buitenkans want georganiseerde reizen vinden vanuit België of Nederland is heel moeilijk. En Badra zorgt daarbij voor alles: vliegtickets, visa, overnachtingen, vervoer, gidsen, tenten en ander kampeermateriaal, maaltijden, enz. Daar hangt een stevig prijskaartje aan, maar die reis kunnen meemaken is uniek. 

Het gedeelte van de woestijn dat zij toont - waarin je een week rondreist en kampeert - ken ik niet, mijn dochter wel. Die was in de wolken. Zij is net als Badra weg van het natuur- en cultuurpark Tassili N’ajjer, Unesco Werelderfgoed, met zijn adembenemende Saharalandschappen: uitgestrekte zandduinen, majestueuze rotsformaties, prehistorische grottekeningen, indrukwekkende canyons en betoverende oases. ‘Het ervaren van de eindeloze zandvlaktes en het bewonderen van de prachtige kleuren bij zonsopgang of zonsondergang zijn onvergetelijke ervaringen’ vertelt Badra stralend enthousiast.  

Ik kan dat enkel beamen, al zag ik een ander deel van de Tassili N’Ajjer, nl. Tamanrasset met de Hoggar en de Assekrem, het was alsof ik op de maan wans. Zeven dagen in die woestijn rondreizen én kamperen (wat ik ook deed) is de beste manier om ze te beleven. Dat bevestigt Badra met een gezegde van de Toearegs: ‘Le desert ne se raconte pas, il se vit'.

ALGIERS

Na een week woestijn vlieg je met haar van le Grand Sud naar hoofdstad Algiers om er rond te dwalen in de kasba uit de 10^de met zijn Moorse, Ottomaanse en koloniale stijlen. Misschien is er ook tijd voor het nationaal martelarenmonument en de plantentuin, Jardin d’Essai du Hamma, met zijn onvergetelijke bomen. 

Voor meer informatie over deze reis: www.legrandsud.be.

Als voorbereiding kan je 'Mijn Algerije' lezen of gaan snuisteren in reisboekhandel Atlas&Zanzibar van Frank Van Os in Gent, waar je een aantrekkelijke collectie over Algerije vindt, o.m. boeken, land- en wegenkaarten.

OP EIGEN HOUTJE?

Voor avonturiers die Algerije op eigen houtje willen verkennen, heb ik deze tips:

- Lees voor je vertrekt de richtlijnen van Buitenlandse zaken Reisadvies van Buitenlandse zaken: Praktische info over reizen in Algerije | FOD Buitenlandse Zaken - Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking (belgium.be)

- Zorg voor de juiste reisdocumenten: een geldig paspoort (gemeente) en een visum (Algerijns consulaat in Brussel): VISA TOURISTIQUE – Consulat Général d'Algérie à Bruxelles (consulatalgerie.be).

- Neem contact, indien nodig, met de Belgische ambassade in Algiers: Adres en openingsuren | België in Algerije (belgium.be).

- Vlieg naar Algiers vanuit Brussel, Charleroi of Lille.

- Neem de veerboot naar Algerije uit Frankrijk of Spanje: Veerboten naar Algerije - Routes, Dienstregelingen, Prijzen - Direct Ferries.

- Ga met eigen auto of huurauto (=moeilijk te vinden!), wees voorzichtig en vergis je niet in de afstanden, bv. Algiers-Djanet is 2.800 km. 

- Zoen een hotels o.m. in Annaba, Algiers, Oran, Constantine, Batna, Bejaja, Setif, El Oued, Djanet, Tamanrasset, enz.

- Lees mijn boek 'Mijn Algerije': MIJN ALGERIJE... | Ann Driessen | Waargebeurde verhalen | 9789403652726 | Standaard Boekhandel

#algerije #mijnalgerije #boekentip #watzullenwelezen #onbekendisonbemind #vreemdmaarvriend #casbah #leesditboek #legrandsud #welevenomtereizen #wereizenomteleren #eenstukvandewereldontdekken #reizen #woestijnreis 

ADVIEZEN VOOR OMA'S?

Bijna 30 jaar geleden schreef mijn moeder-schrijfster Monda De Munck, toen al ettelijke keren oma, een cursiefje 'TIEN ADVIEZEN VOOR OMA'S'. Ze staan in ‘ons’ boek ‘Kinderen toegelaten’. Nu ik oma ben en mijn kleinzoon van 6 jaar voor het eerst alleen komt logeren, herlees ik ze. En ik moet toegeven: ik ben het eens met de meeste adviezen, met een paar helemaal niet…

Eerst de adviezen waar ik niet mee eens ben, vooral deze twee: ‘Koop een enorme voorraad snoepjes. Ze kunnen bergen aan (Koop eventueel een aandeel van een tandartsenpraktijk’ en ‘Haal de sleutel af van alle binnendeuren. Bevestig ze aan een haakje heel hoog boven de deur. Je kleinkinderen sluiten zich bij voorkeur op in de wc en raken er niet meer uit.

Wat dat eerste betreft: neen. Snoep is beperkt tot pindakaas op de ochtendboterham. Ik wil en zal het zes jaar lang opgebouwde zo-weinig-mogelijk-extra-suiker van zijn ouders niet aanvallen. Ik gruwel zelf als ik kindjes, soms in een buggy, op een doordeweekse dag al aan een lekstok zie likken. Snoep, ijsjes, gebak… hij eet ze wel maar ze zijn echt voorbehouden voor speciale dagen of gelegenheden.

SLEUTELS

Het tweede? Neen, de sleutels blijven op de deuren. Al ben ik zelf door zijn moeder, toen ze 2,5 jaar was, opgesloten in een vensterloze minibergplaats van een appartement! Haar zusje van 6 maanden sliep in de kinderkamer sen en hun vader zou eerst een uur later zou komen middageten… Angst voor mogelijke kwalijke gevolgen overmande me, maar gelukkig: mijn zuchten, smeken, aanmoedigen om toch maar de sleutel om te draaien had resultaat. De peuter-bijna kleuter deed ‘het’!

ETEN

Enkele adviezen waar ik het mee eens ben?

‘Komen ze bij je eten, informeer dan zorgvuldig naar hun voorkeur. Spruitjes scoren niet hoog. Frieten wel’. Wat ons manneke graag eet, staat natuurlijk met stip geprogrammeerd deze week! Daar zit natuurlijk braadworst met appelmoes bij en pasta…

Nog een advies? ‘Woorden wekken, voorbeelden trekken’. En nog een leuke: ‘Schrik niet als je echtgenoot zich gedraagt als de aanvoerder van een eskadron en wild om zich heen slaat. Elk aansnorrend tuig, als is het maar een grasmaaier, ervaart hij als een mogelijke belager van zijn kleinkinderen’. Voor de andere adviezen, verwijs ik graag naar blz. 355 van ‘Kinderen toegelaten’!

Over haar adviezen aan ouders, schrijf ik een andere keer…

‘Kinderen toegelaten’, Monda De Munck en Ann Driessen, 397 blz., 21 euro (plus verzending), kan besteld worden:

Bij mij: boekenvanann@gmail.com
Bij StoryLand: KINDEREN TOEGELATEN
En in elke boekhandel in je buurt.

DAVID, EEN VENT UIT EEN STUK!

David. Een onvergetelijke vent. Wat een uitstraling! Wat een man! Niet te dik niet te dun. Een brok rust én energie tegelijkertijd. Je voelt die gewoon als je voor, naast, achter of onder hem staat. Wat ik deed, in april, in Firenze. En dat terwijl die kerel enkel en alleen een stevig stuk marmer is! Ongelooflijk. Ik kon hem zien, bewonderen, bijna aanraken… en nog straffer: ik bezocht de marmergrot waaruit zijn maker Michelangelo het basismateriaal voor zijn, deze creatie haalde!

Zijn David, mijn David, een levend brokstuk steen! Maar door de Italiaanse grootmeester Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni (1475-1564) zo vakkundig en artistiek bewerkt dat die David bijna leeft. Je verwacht elk moment dat hij stapt, beweegt, buigt…Wat een grootmeester die Michelangelo.

Als je bedenkt met welke materiaal en met welk gereedschap van die tijd hij dát heeft gepresteerd? Het lijkt dat nog een groter wonder. Kunstenaars van nu -geloof me, mijn bewondering voor hen blijft - hebben de meest gesofisticeerde technieken ter beschikking hebben… diamantboren, zagen, computers, enz. Hij een hamer en een beitel?

Dat ik voor ik hem ontmoette, die marmeren god, op de plaats kon stappen en rondkijken waar Michelangelo zijn basismateriaal haalde, in de marmergroeve in Carrara, vermenigvuldigde mijn admiratie voor artiest en beeld. Geen wonder, maar terecht dat de marmertoer in de buik van de groeve als eerbetoon de naam draagt van de schepper van David.

FANTISCRITTI

Vijftien 15 euro kostte me die onvergetelijke ervaring vanuit Miseglia-Fantiscritti tijdens de Marmotour. De 500 meter tunnelrit in busje van het lichte buiten naar het schemerige binnen (in de groeve), het blauwrozige lichtspel met onze schaduwen op de lang geleden bewerkte marmeren wanden, de bedrijvigheid in de veel lager geleden diepte waar met de allernieuwste methodes en boor- en zaagmachines en een minimale bezetting nog altijd marmer wordt uitgesneden, geladen en weggevoerd.

Op de plaats (of ongeveer) stappen en/of kijken waar de grootmeester van de prachtige man echt zijn basismateriaal, marmer, haalde… geloof me, dat doet iets met ene mens. Het bekijken, inspecteren, bewonderen van dat eeuwige kostbare natuurgesteente… het voelen, het beluisteren, aanraken… naast de naakte steile wanden, die belast zijn met eeuwige schoonheid, voelde ik me zeer klein en nietig, onbelangrijk…

Getooid met haarnetje en knalgele werfhelm… maar brokstukken vielen niet. De technische uitleg in het moeilijk Engels van onze Italiaanse gids ontsnapte me grotendeels. Verdorie ik had beter moeten luisteren en ‘het’ allemaal noteren: dat stuk geschiedenis, het uithalen, bewerken, vervoeren vroeger en nu van dat toch wel kostbaar goedje. Maar ik wilde niet noteren, ik wilde kijken, ervaren en dromen (deels door gebrek aan voldoende licht en mijn fotograafmanie moet ik toegeven). In mijn verbeelding zag ik mannen van 50 en 500 jaar geleden die de met volharding, inzet, moeite, tijd, ontberingen en armzalige levensomstandigheden hun marmerbrokken via ezels en karren kilometers ver naar het centrum van Carrara vervoerden.

Poseren bij de metershoge maar toch indrukwekkende gedeeltelijke kopie van ‘De schepping van Adam’ (het originele zag ik in de Sixtijnse kapel in Rome), even doen alsof we een brok van 1000 kg marmer opzij kunnen duwen en onze lichamen monsterschaduwen laten maken op de wanden. Het hoorde er ook bij. Wat ik onthield is dat de grijze marmer of de witte met grijszwarte aders naden erg in trek, duurder en gegeerd is, maar geef mij maar wit. Wit is altijd schoon.

Na afloop, uit de tunnel, konden we flaneren we, voor 3 euro, tussen beelden, karren, werktuigen (vooral hamers, steenbeitels en spieën), foto’s, stenen van het kleine openluchtmarmermuseum.

CAMPOCECINA

En dan vergeet ik bijna de rondritten, voor en na, rond Carrara met adembenemend uitzichten (Campocecina, Fantiscritti, Colonnato, Torano) om op verschillende hoogtes de variatie in groeven en activiteiten te zien. Stijgen en dalen, kronkelige smalle wegen (mijn maag protesteerde geregeld), imposante tunnels en bruggen, passerende kolossale vrachtwagens beladen met marmeren brokstukken, de opengereten natuur met witgrijze vlekken, marmeren kunstwerken, … Mijn man werd stilaan boos omdat ik hem onderweg met de auto, naar en van, op te veel plaatsen deed stoppen om groeven, bedrijfsterreinen, werkplaatsen van marmer in de verte en dichtbij te kunnen observeren (=bewonderen). Geen wonder dat bepaalde locaties voorkomen in de James Bond film ‘Quantum of Solace’ uit 2008, met Daniel Craig.

Nog een kers op de taart, naast het bezoek aan marmergroeve en aan de echte David? Een blitsbezoek aan Laboratorio Carlo Nicoli: veruit de bekendste marmerateliers van Carrara waar opdrachten uit heel de wereld binnenkomen en dito kunstenaars aan het werk waren met het herstellen, creëren van kleine en grote beelden en kopieën van beelden… Ze lieten me kort even verdwalen tussen hun en andere staande en liggende creaties…

Ja, David. Jou zal ik nooit vergeten. Ook niet je honderden kleine en grote kopies in alle kleuren en groottes in Firenze...

#marmer #carrara #david #michelangelo #italië #Michelangelomarmotour #Miseglia #kunst #arte #onvergetelijk 

MIJN MAN WAS ZIEK EN WE KREGEN EEN KETTINGBRIEF...

‘Mijn man was ziek en we kregen een kettingbrief. Ik weet niet meer hoe dikwijls ik hem moest overschrijven en doorsturen. Mijn man is ondertussen gestorven, maar hij was zo in paniek omdat hij ziek was... Ikzelf hecht niet veel geloof aan die brieven, maar mijn zoon kreeg er ook eentje. Hij doet nogal gevaarlijk werk want hij is chauffeur... Ik hoor hem soms zeggen: sinds ik die brief heb gekregen, kom ik van alles tegen. Ik hoor dat hij bang is. Wat moeten wij nu feitelijk doen als wij zo’n brief krijgen? Wilt u me dat eens laten weten? Ik voeg er een postzegel bij om me iets te laten weten a.u.b.’

Dit is een fragment uit een van de meer dan honderd brieven die mijn vader kreeg, tussen 1985 en 2000, toen hij besloot kettingbrieven te bestuderen en te verzamelen om mensen van hun angst te verlossen. 

Omdat het hem niet lukte (hij stierf in 2002), vervulde ik zijn wens en zorgde enkele jaren geleden voor een boek waarin kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten aan bod komen. Jammer genoeg worden om de haverklap nog altijd gelijkaardige kettingen van angst verspreid.

‘Ik zou u graag meedelen wat er sinds de ontvangst van de eerste kettingbrief is gebeurd. Een week nadat ik die brief kreeg, werd ik uitgesloten van een invaliditeitsuitkering. Mijn grootmoeder en tante werden tegelijkertijd in het ziekenhuis opgenomen. Een maand later belandde mijn dochter in het hospitaal met klierkoorts. Een dag nadat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, kreeg mijn moeder een longbloeding. Na haar ontslag uit het ziekenhuis, stierf mijn tante aan longkanker. Veertien dagen na de begrafenis van mijn tante, werd bij mijn nonkel een halve long weggenomen. Hij verbleef zes weken in het ziekenhuis. Na zijn ontslag belandde mijn moeder opnieuw in het ziekenhuis. Enkele dagen na haar thuiskomst overleed mijn grootmoeder. Ondertussen stierven ook verschillende van mijn lievelingsdieren. En dan heb ik het nog maar over de kleine tegenslagen. Omdat ik iemand anders zoiets niet graag toewens, ben ik tevreden dat ik eindelijk een adres heb naar waar ik die brieven kan sturen. Al is het waarschijnlijk toevallig, toch denkt men altijd dat het iets met die brieven te maken heeft.’

De brieven zijn verdwenen maar mails en berichten hebben hun plaats ingenomen maar hun inhoud blijft mensen nog altijd angst inboezemen, twijfelen of zich onzeker voelen. Ten onrechte. Maar dat lees je in 'Het moest maar eens waar zijn'.

Dit boek bestellen? Het kost 15 euro, verzending inbegrepen. 

Mail naar Ann 

Meer informatie over de inhoud?

#kettinbrieven #kettingmails #kettingberichten #angst #bijgeloof #brieven #mails #berichten #fakenews 

KINDEREN TOEGELATEN

Misschien lach, ween, gruwel, bewonder of zucht je als je mijn volgend boek leest? 

‘Kinderen toegelaten' gaat over een gezin van tien, en vooral over kinderen en kleinkinderen. 

Het is een boek met 125 cursiefjes voor ouders en grootouders en voor iedereen die een hart heeft voor kinderen, hen begeleidt, onderwijst of verzorgt.

Op de cover staan twee namen, die van mijn moeder Monda De Munck en van mij. Maar het is hoofdzakelijk HAAR werk. Zij schreef maandelijks cursiefjes tussen 1955 en 2000 over wat haar vier zonen en vier dochter, ook haar man, zeiden, deden en uitspookten. 

Denk niet dat ze oubollig, voorbijgestreefd of aftands is: wat én hoe ze schrijft - humoristisch, filosoferen, badinerend, verrassend - en de thema’s die aan bod komen - huiswerk, honden, huishulp, processie, bomen, dierentuin, hel, school, kuikens, snoep, Brugge, kleurpotloden, tante nonnetjes, mortuaria, buschauffeur, enz. - zijn zo gevarieerd dat ze nooit vervelen. Alles wat ook maar in gezin met 8 kinderen gebeurt, komt aan bod: klein en grote voorvallen en dito’s drama’s. Vergis je niet: wat mijn moeder schrijft en beschrijft is niet altijd verleden tijd: het is nog zo herkenbaar, zowel voor jonge ouders als voor grootouders.

Het is een boek dat je gemakkelijk in etappes kunt lezen. Soms telt zo’n cursiefje maar een bladzijde, soms twee of drie, maar zelden meer.

EERBETOON

Het is vooral een eerbetoon aan mijn moeder die, hoewel ze van haar man en acht kinderen hield, een en ander heeft moeten beleven, doorstaan, bemiddelen, overleven… Geloof me: niet alles was koek en ei in ons gezin. Haar cursiefjes klinken hoofdzakelijk positief, maar tussen de regels lees je hoe moeilijk, moeizaam, complex, tijdrovend, intensief een gezin van toen, met hond, leiden is.

Mijn moeder was tegelijk verzorgster, trooster, werkpaard, alleskunner, manager, m.a.w. een duizendpoot.

UNIEK

En wat maakt dit boek uniek? Dat het een familieproject is! Er kwam geen buitenstaander aan te pas. Mijn mama schreef de cursiefjes. Ik bewerkte, verbeterde en paste ze licht aan. Mijn zus Lia Driessen hielp het manuscript verbeteren, mijn man Chris De Hollander zorgde voor de lay-out en mijn neef Daan Martien voor de knappe cover. Veel leesplezier!

‘Kinderen toegelaten’, Monda De Munck en Ann Driessen, 397 blz., 21 euro, is een uitgave in eigen beheer.

Dit boek bestellen? 
- Mail naar: boekenvanann@gmail.com
- Of klik op: StoryLand

- Dit boek kan ook besteld worden via Standaard Boekhandel, Bol.com, Bruna, enz.