DAVID, EEN VENT UIT EEN STUK!

David. Een onvergetelijke vent. Wat een uitstraling! Wat een man! Niet te dik niet te dun. Een brok rust én energie tegelijkertijd. Je voelt die gewoon als je voor, naast, achter of onder hem staat. Wat ik deed, in april, in Firenze. En dat terwijl die kerel enkel en alleen een stevig stuk marmer is! Ongelooflijk. Ik kon hem zien, bewonderen, bijna aanraken… en nog straffer: ik bezocht de marmergrot waaruit zijn maker Michelangelo het basismateriaal voor zijn, deze creatie haalde!

Zijn David, mijn David, een levend brokstuk steen! Maar door de Italiaanse grootmeester Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni (1475-1564) zo vakkundig en artistiek bewerkt dat die David bijna leeft. Je verwacht elk moment dat hij stapt, beweegt, buigt…Wat een grootmeester die Michelangelo.

Als je bedenkt met welke materiaal en met welk gereedschap van die tijd hij dát heeft gepresteerd? Het lijkt dat nog een groter wonder. Kunstenaars van nu -geloof me, mijn bewondering voor hen blijft - hebben de meest gesofisticeerde technieken ter beschikking hebben… diamantboren, zagen, computers, enz. Hij een hamer en een beitel?

Dat ik voor ik hem ontmoette, die marmeren god, op de plaats kon stappen en rondkijken waar Michelangelo zijn basismateriaal haalde, in de marmergroeve in Carrara, vermenigvuldigde mijn admiratie voor artiest en beeld. Geen wonder, maar terecht dat de marmertoer in de buik van de groeve als eerbetoon de naam draagt van de schepper van David.

FANTISCRITTI

Vijftien 15 euro kostte me die onvergetelijke ervaring vanuit Miseglia-Fantiscritti tijdens de Marmotour. De 500 meter tunnelrit in busje van het lichte buiten naar het schemerige binnen (in de groeve), het blauwrozige lichtspel met onze schaduwen op de lang geleden bewerkte marmeren wanden, de bedrijvigheid in de veel lager geleden diepte waar met de allernieuwste methodes en boor- en zaagmachines en een minimale bezetting nog altijd marmer wordt uitgesneden, geladen en weggevoerd.

Op de plaats (of ongeveer) stappen en/of kijken waar de grootmeester van de prachtige man echt zijn basismateriaal, marmer, haalde… geloof me, dat doet iets met ene mens. Het bekijken, inspecteren, bewonderen van dat eeuwige kostbare natuurgesteente… het voelen, het beluisteren, aanraken… naast de naakte steile wanden, die belast zijn met eeuwige schoonheid, voelde ik me zeer klein en nietig, onbelangrijk…

Getooid met haarnetje en knalgele werfhelm… maar brokstukken vielen niet. De technische uitleg in het moeilijk Engels van onze Italiaanse gids ontsnapte me grotendeels. Verdorie ik had beter moeten luisteren en ‘het’ allemaal noteren: dat stuk geschiedenis, het uithalen, bewerken, vervoeren vroeger en nu van dat toch wel kostbaar goedje. Maar ik wilde niet noteren, ik wilde kijken, ervaren en dromen (deels door gebrek aan voldoende licht en mijn fotograafmanie moet ik toegeven). In mijn verbeelding zag ik mannen van 50 en 500 jaar geleden die de met volharding, inzet, moeite, tijd, ontberingen en armzalige levensomstandigheden hun marmerbrokken via ezels en karren kilometers ver naar het centrum van Carrara vervoerden.

Poseren bij de metershoge maar toch indrukwekkende gedeeltelijke kopie van ‘De schepping van Adam’ (het originele zag ik in de Sixtijnse kapel in Rome), even doen alsof we een brok van 1000 kg marmer opzij kunnen duwen en onze lichamen monsterschaduwen laten maken op de wanden. Het hoorde er ook bij. Wat ik onthield is dat de grijze marmer of de witte met grijszwarte aders naden erg in trek, duurder en gegeerd is, maar geef mij maar wit. Wit is altijd schoon.

Na afloop, uit de tunnel, konden we flaneren we, voor 3 euro, tussen beelden, karren, werktuigen (vooral hamers, steenbeitels en spieën), foto’s, stenen van het kleine openluchtmarmermuseum.

CAMPOCECINA

En dan vergeet ik bijna de rondritten, voor en na, rond Carrara met adembenemend uitzichten (Campocecina, Fantiscritti, Colonnato, Torano) om op verschillende hoogtes de variatie in groeven en activiteiten te zien. Stijgen en dalen, kronkelige smalle wegen (mijn maag protesteerde geregeld), imposante tunnels en bruggen, passerende kolossale vrachtwagens beladen met marmeren brokstukken, de opengereten natuur met witgrijze vlekken, marmeren kunstwerken, … Mijn man werd stilaan boos omdat ik hem onderweg met de auto, naar en van, op te veel plaatsen deed stoppen om groeven, bedrijfsterreinen, werkplaatsen van marmer in de verte en dichtbij te kunnen observeren (=bewonderen). Geen wonder dat bepaalde locaties voorkomen in de James Bond film ‘Quantum of Solace’ uit 2008, met Daniel Craig.

Nog een kers op de taart, naast het bezoek aan marmergroeve en aan de echte David? Een blitsbezoek aan Laboratorio Carlo Nicoli: veruit de bekendste marmerateliers van Carrara waar opdrachten uit heel de wereld binnenkomen en dito kunstenaars aan het werk waren met het herstellen, creëren van kleine en grote beelden en kopieën van beelden… Ze lieten me kort even verdwalen tussen hun en andere staande en liggende creaties…

Ja, David. Jou zal ik nooit vergeten. Ook niet je honderden kleine en grote kopies in alle kleuren en groottes in Firenze...

#marmer #carrara #david #michelangelo #italië #Michelangelomarmotour #Miseglia #kunst #arte #onvergetelijk