BESTE DOKTERS, PSYCHOLOGEN EN HULPVERLENERS...

Stuur Renée a.u.b. nooit meer terug naar de gevangenis. Daar zat ze 8 jaar terwijl ze in jullie gespecialiseerde psychiatrische instelling had moeten zitten en behandeld worden. Ik weet het: het is heel moeilijk om geïnterneerden, na een verblijf van 5, 10, 15 jaar en in de gevangenis - waar niets moet en weinig kan en gebeurt - te behandelen, te verzorgen en terug te integreren. Ik heb echt bewondering voor jullie inzet.

Geef het niet op, als Renée eens moeilijk doet, want ze is een heel speciale vrouw, een goed mens, een dappere dertiger. Echt waar. Ze gelooft en hoopt, ze werkt keihard aan zichzelf, maar ze moet nog heel veel leren en heeft nog veel therapie nodig.  

Lees ‘Gevangen geboren’, het boek dat Renée en ik samen hebben geschreven. Dan weten jullie hoe het zit met haar en in haar. Er zijn 3800 geïnterneerden in ons land maar Renée deed als enige de moeite om haar leven op te schrijven, zowel wat ze leed als wat ze deed. 

Ze was het slachtoffer van ernstige mishandelingen en vreselijke verkrachtingen. Ze was ook de dader van veel agressie, vooral tegen hen die haar wilden helpen. Ze werd een gevaar voor zichzelf en de maatschappij. 
Dat bezorgde haar de stempel ‘ontoerekeningsvatbaar’ en daardoor besliste de rechtbank haar te interneren. 
Omdat er voor haar geen plaats was in een gespecialiseerd psychiatrisch centrum belandde ze in de gevangenis waar ze dus 8 jaar zat en dus niet de nodige zorgen kreeg. 
België is trouwens al 23 keer veroordeeld omdat geïnterneerden in de gevangenis zitten!

SCHAAMTE, SPIJT EN SCHULDGEVOELENS

In ‘Gevangen geboren’ komen haar belevenissen, haar pijn en verdriet, haar schaamte, spijt schuldgevoelens aan bod: Renée gaat niets uit de weg. Ze vertelt onverbloemd hoe het was: de alcohol- en eetproblemen, de mishandelingen en verkrachtingen, de zelfmoordpogingen, de obsessies en agressieve aanvallen. Wat moet dat allemaal met haar ziel, lichaam en hart hebben gedaan, als ik bij het lezen en herschrijven al buikpijn kreeg en één van mijn correctoren na 100 blz. stopte omdat ze de ellende niet meer aankon?

Bekijk de trailer van Gevangen geboren.

EEN BERG BRIEVEN 

Renée en ik hebben meer dan 5 jaar werk aan dit boek gewerkt. Dat gebeurde vooral door heen-en-weer-brieven. Zij vertelde, ik stelde vragen, zij beantwoorde en ik vroeg weer iets. Zo groeide onze berg brieven. Telefoongesprekken, bezoeken in de gevangenis (in 2017 was ik haar enige bezoeker!) en enkele uitstapjes (uitgangen heet dat in gevangenisjargon) zorgden voor aanvullingen. Dat was ontzettend zwaar voor haar want ze moest opnieuw door alle pijn…

Had ze die ene oudere zus en haar pleegvader niet, ze leefde nu niet meer. Had ze die vrijwilligster niet ontmoet, die in de gevangenis haar voetjes en ziel verzorgde, dan had ik haar niet leren kennen en was dit boek er nooit gekomen. Maar het boek, haar grote droom, is er.

Renée, die vrijwilligster en ik vormen nu een speciaal trio. We legden een hele weg af en die stopt niet. We zullen haar niet loslaten, tenzij zij daarvoor kiest of sterk genoeg is op helemaal op eigen benen te staan.

EEN NIEUW LEVEN 

Voor Renée breekt nu breekt een moeilijke periode aan. Ja, behandeld worden in een Forensisch Psychiatrisch centrum of een gelijkaardige instelling betekent voor een geïnterneerde hard werken, dag in dag, dag uit, de hele dag. Dus niet 24 uur in je kamer zitten, niet op bed blijven liggen en niet niets doen, zoals in de gevangenis. In dit nieuwe leven heeft Renée veel begeleiding en therapie nodig, ook veel uitleg, want dat voorkomt nodeloos verdriet en teleurstellingen voor iedereen, maar vooral aandacht, steun, begrip en vriendschap.

Dokters, psychologen en hulpverleners, van mij zal ze die krijgen, van jullie ook? 

Ik hoop het.

Ps. Meneer de minister, kunt u a.u.b. ook de huidige wet op internering aanpassen? Zorg dat - zoals advocaat Jos Vander Velpen aanraadt - mensen, zoals René, niet voor de rest van hun leven met het label geïnterneerde door het leven moeten gaan. Zorg dat ze, als beloning voor hun behandeling, inspanningen en aanpassingen, na een overeengekomen proefperiode weer zonder dat bezwarend etiket door het leven kunnen gaan en zo meer kans maken op een relatie, op werk, op een netwerk, op een samen leven in onze samenleving...

IK KAN NIET MEER...

Mijn jongste zus is dood. Dat doet veel pijn. 
Maar het is ‘beter’ voor haar, voor haar zo lieve man en kinderen, voor ons en voor iedereen die van haar houdt.
Ze was al jaren ziek, heel erg ziek…
Ze had al jaren pijn, zoveel pijn…
Ze vocht al jaren, keihard...
Ze was gewoon op.

‘Ik kan niet meer…’
Hoe dikwijls heb ik haar die woorden horen zeggen, de laatste weken?
Ik ben de tel kwijt, maar ze blijven nazinderen in mijn oren, in mijn hoofd, in mijn hart.
Die woorden deden elke keer pijn, zoveel pijn.
Je zus zo zien en horen lijden… Neen. Dat wil je niet.
Geen mens kan dit dragen en verdragen.
Geen mens vindt dit normaal.



Je hart was groot, maar je rugzak werd te zwaar.
Je ogen werden zo moe, je handen blauw doorschijnend.
Je spieren konden niets meer, je hart klopte te snel.
Je gedachten waren te zwaar en je gevoelens te overweldigend.
Je computer bleef dicht.

Je gevecht is voorbij. Je oorlog is afgelopen.
Die wrede oorlog in je hart, in je hoofd en in je lijf...
‘Rust nu maar uit, je strijd is gestreden, je hebt het ontzettend moedig gedaan. Niemand kan ooit begrijpen wat je hebt geleden, niemand kan ooit voelen wat je hebt doorstaan’, las ik in een doodsbericht.
Dàt is net wat ik aan jou, Kleintje, wilde zeggen…
En ook dat ik soms boos was op jou, soms heel verdrietig over jou, dat ik soms te weinig en te veel van je hield... maar nu vooral, dat ik je mis.

Ann, je oudste zus

Sommig verdriet is te groot voor tranen

Nico Frijda

Vier vrouwen en meer...

Ik ken veel vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die liefhebben, denken en doen. Ze lopen, lezen, dansen en reizen. Ze leven graag en goed, werken, zijn gezond en ze zetten zich in voor mensen: kinderen, mannen en vrouwen.

Ik ken minstens vier vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die niet gezond zijn, niet kunnen lopen, niet werken, niet graag leven en zich niet kunnen inzetten... Ze leven in een echte hel. Alle vier. Al jaren. En ik ben machteloos.

De eerste is ongeneeslijk ziek. Ze voelt haar krachten afnemen terwijl ze onrechtvaardig hard vecht tegen allerlei demonen - gedachten en lichaamskwalen - die haar leven met man, kinderen en familie beletten of minstens enorm beperken.

De tweede en derde zijn geen 30 jaar. De ene is pijnlijk depressief-dissociatief-autodestructief en denkt nooit te zullen of kunnen genezen. De andere zit met een enorme zwaar verleden en dito overgewicht in de gevangenis. Ze is ervan overtuigd dat die plek haar eindbestemming en dat ze nooit meer buiten zal komen. 
Beiden berusten! Ze hebben weinig hoop, verlangen en uitzicht… en geen vrienden. Ze leven in lichaam-geest die ziek is en hen gevangen houdt, gijzelt, dicteert, lastigvalt, aanvalt…

De vierde is een dappere moeder van vier kinderen met gruwelijke jeugdervaringen. Ze zoekt al enkele jaren onvermoeibaar, kritisch en niet te stoppen naar de waarheid in haar leven, ondanks tegenkantingen, gebrek aan erkenning en respect voor haar inzet, voor haar.

Ik bewonder hun kracht, hun moed, hun doorzettingsvermogen. 

Het valt me hard dat ik ze niet niet meer of beter kan helpen en niet bij hen kan zijn. Remmingen, barrières, hoge muren, tralies, afstanden, regeltjes en lichamelijke ongemakken houden mij of hen tegen. 
Ze spoken door mijn gedachten op de meest onmogelijke momenten, dag en nacht. Waarom? Omdat hun leven door mijn weten en geweten een deel van het mijne is geworden; omdat hun gedachten, hun gevoelens en hun wensen deels ook de mijne zijn geworden.

Het valt me zwaar als ik ze alle vier, zoals gisteren, op één dag ‘ontmoet’ m.a.w. schrijf, mail, hoor of zie. Maar dat is een peulschil in vergelijking met hun inferno…

Ps. En dan heb ik het nog niet gehad over de vrouwen die ik graag zie en die ongewild alleen, eenzaam, werkloos, ziek en toch dapper blijven leven...