Vier vrouwen en meer...

Ik ken veel vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die liefhebben, denken en doen. Ze lopen, lezen, dansen en reizen. Ze leven graag en goed, werken, zijn gezond en ze zetten zich in voor mensen: kinderen, mannen en vrouwen.

Ik ken minstens vier vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die niet gezond zijn, niet kunnen lopen, niet werken, niet graag leven en zich niet kunnen inzetten... Ze leven in een echte hel. Alle vier. Al jaren. En ik ben machteloos.

De eerste is ongeneeslijk ziek. Ze voelt haar krachten afnemen terwijl ze onrechtvaardig hard vecht tegen allerlei demonen - gedachten en lichaamskwalen - die haar leven met man, kinderen en familie beletten of minstens enorm beperken.

De tweede en derde zijn geen 30 jaar. De ene is pijnlijk depressief-dissociatief-autodestructief en denkt nooit te zullen of kunnen genezen. De andere zit met een enorme zwaar verleden en dito overgewicht in de gevangenis. Ze is ervan overtuigd dat die plek haar eindbestemming en dat ze nooit meer buiten zal komen. 
Beiden berusten! Ze hebben weinig hoop, verlangen en uitzicht… en geen vrienden. Ze leven in lichaam-geest die ziek is en hen gevangen houdt, gijzelt, dicteert, lastigvalt, aanvalt…

De vierde is een dappere moeder van vier kinderen met gruwelijke jeugdervaringen. Ze zoekt al enkele jaren onvermoeibaar, kritisch en niet te stoppen naar de waarheid in haar leven, ondanks tegenkantingen, gebrek aan erkenning en respect voor haar inzet, voor haar.

Ik bewonder hun kracht, hun moed, hun doorzettingsvermogen. 

Het valt me hard dat ik ze niet niet meer of beter kan helpen en niet bij hen kan zijn. Remmingen, barrières, hoge muren, tralies, afstanden, regeltjes en lichamelijke ongemakken houden mij of hen tegen. 
Ze spoken door mijn gedachten op de meest onmogelijke momenten, dag en nacht. Waarom? Omdat hun leven door mijn weten en geweten een deel van het mijne is geworden; omdat hun gedachten, hun gevoelens en hun wensen deels ook de mijne zijn geworden.

Het valt me zwaar als ik ze alle vier, zoals gisteren, op één dag ‘ontmoet’ m.a.w. schrijf, mail, hoor of zie. Maar dat is een peulschil in vergelijking met hun inferno…

Ps. En dan heb ik het nog niet gehad over de vrouwen die ik graag zie en die ongewild alleen, eenzaam, werkloos, ziek en toch dapper blijven leven...