TWEE BIJZONDERE DAGEN...

Twee bijzondere werelddagen vandaag: die tegen de doodstraf en die van de geestelijke gezondheid. Bij beiden - en gelijkaardige dagen - zit mijn hart.

Werelddag tegen de doodstraf. 

Mensen doden mensen die mensen hebben gedood. Dat kan voor mij echt niet. Vriendin Agnes vecht er al jaren tegen, vrijwilliger en gratis, met hart, ziel en lijf. Geregeld bezoekt ze in Texas terdoodveroordeelden en in onze gevangenissen langgestraften. Ze is een dame om u tegen te zeggen. Vanavond organiseert ze een antidoodstraf-ontmoeting. Bjorn Magnus, die Breivik op het eiland Utoya overleefde, komt er spreken. Kijk op:

http://commcommon.com/upload/5/files/Affiche%20www%20anti%20doodstraf.pdf

Ophanging, vuurpeloton, onthoofding en dodelijke injectie.
‘Dat zijn vier officiële manieren waarop vandaag de dag mensen worden gedood, met goedkeuring van de regering. Regeringen die de doodstraf toepassen, stellen dat zij op deze manier ernstige misdrijven voorkomen en het recht kunnen herstellen. Zij geloven dat de staat het recht heeft burgers te doden. Amnesty International is het daar niet mee eens. Ik ook niet. AI zegt 'nee' tegen de doodstraf. Altijd. Overal. Ik ook.

https://www.aivl.be/doodstraf

Werelddag van de Geestelijke Gezondheid.

Ik heb het charter van de VVGG ondertekent, u ook? 

Wat staat erin? 

Dat ik een warmere wereld wil zonder taboe op geestelijke gezondheidsproblemen. 

Dat ik vind het een onrecht als mensen gestigmatiseerd of zelfs gediscrimineerd worden omwille van geestelijke gezondheidsproblemen. 

En dat ik wil mee ijveren voor een warmere wereld en me wil inzetten om die mensen kansen te geven. Ja, dat wil ik.

http://charter.geestelijkgezondvlaanderen.be/

ps. Voor wie over de doodstraf wil lezen:
http://www.bol.com/nl/p/kroniek-van-een-executie/1001004011760374/ of http://www.bol.com/nl/p/beulswerk/9200000036079153/

Voor wie over geestelijke gezondheid wil lezen:
http://www.bol.com/nl/p/kan-geestelijke-gezondheid-worden-gemeten/1001004011242355/

Een broodje met ham

Dat wilde ik echt eten, na mijn bezoek bij de bakery group La Lorraine in Ninove en Gandaham in Destelbergen. Dankzij de Voka Openbedrijvendag ging er weer een hele wereld voor me open: eentje vol heerlijke dingen, en dan nog van bij ons. 

Think global, make local. Ze doen het daar, in die twee bedrijven. Bij de eerste gaan minstens 1 miljoen pistolets per dag (ook nog broodjes, taartjes en ander lekker gebak) en bij de tweede 3350 forse Gandahammen per week (ook nog andere delicatessen zoals geitenkaasproducten) de deur uit. 

Op beide plaatsen directeurs - bij nr. 1 Guido Van Herpe en bij nr. 2 Dirk Cornelis - met een visie op én een passie voor hun producten, met respect voor mens, werk en diversiteit. Geen wonder dat gisteren aan de ene deur 5000 mensen en aan de andere tot 4000 bezoekers stonden aan te schuiven. Dat zag zelfs onze Oost-Vlaamse gouverneur.

Bij La Lorraine liep het water me in de mond bij het zien en ruiken van al dat heerlijk gebakken gamma. La Lorraine is de marktleider voor dagvers brood, met als nieuwste product eentje van 100% Belgische volkoren tarwe. 

De variatie in brood was eigenlijk nog nooit zo groot en zo ambachtelijk als nu, zag ik daar, of het nu Qubo, Equiform of anders heet. De derde generatie zorgt nu met 8 Belgische productiesites met 2815 medewerkers dat - ondanks een verwoestend brand in 2008 – elke dag de verse of diepgevroren lekkernijen met 150 vrachtwagens in 1500 verkooppunten (supermarkten, restaurants, broodjeszaken…) geraken. Heerlijke confituurtaartjes, eclairs, broodjes in alle grootte en vormen, taartjes en ander gebak enz. passeren op de band, op tafel of in dozen en kasten voor mijn ogen. Een zalig zicht.

Bij Gandaham hangen 125.000 hammen te drogen in indrukwekkende opslagplaatsen… Het zijn enorme stukken vlees die een nauwgezet en gecontroleerd proces doormaken. Toch heeft de échte lekkere Gandaham slechts drie ingrediënten nodig: varkensvlees van bij ons, zeezout en veel tijd… om te rijpen. De artisanale bereiding is een traditie van vader op zoon. Wat in 1954 een dorpsslagerij was met Vlaamse Boerenham, is 60 jaar later een prestigieus bedrijf met 85 medewerkers dat 180.000 drooggezouten hammen per jaar aflevert. 

Een ham om u tegen te zeggen, eentje met veel smaak, bepaalt door het droogzouten en de natuurlijke rijping van minstens 9 tot 14 maanden en het stapsgewijs proces van zouten, ontzouten, wassen, rijpen, drogen, uitbenen, versnijden, verpakken en verzenden…

Geef mij maar een broodje met ham. Vandaag, en ook morgen. 

Smakelijk!

ps. Wie over ons dagelijks brood betrouwbare, wetenschappelijke informatie wil, kan terecht op www.broodengezondheid.be. Wie tips voor het bewaren van ham wil, kan terecht op http://www.ganda.be/

WORTELS EN VLEUGELS...

‘Geef jongeren wortels en vleugels’, zei UGent-rector Ann De Paepe tijdens de opening van het academisch jaar. Juist: lange en stevige wortels en grote wijde vleugels om de landen, de luchten en de zeeën te verkennen. Een andere klok beweerde dat jongeren dat niet meer willen! Willen ze niet of steeds minder omdat ze thuis te beschermd en te verwend zijn? Omdat ze te veel angst hebben voor het onbekende of te lui zijn om alles zelf te moeten doen? Dat geloof ik niet. Dat wil ik niet geloven.

Een goede raad? Inpakken en vertrekken. Zeker doen. Ik heb het ook gedaan, lang geleden, toen er geen gsm, geen internet, geen Facebook en geen Erasmus bestond… en het ging toch! Niemand deed het me voor en niemand ging met me mee. Ik zocht - ik weet niet hoe - en vond een plek en schreef me in voor een cursus Italiaans aan de Universita per Stranieri in Perugia, Italia.

Met enkel inschrijving en de goedkeuring van mijn ouders op zak stapte ik op de trein, en met bagage natuurlijk. Bij aankomst recht naar het inschrijvingsgebouw van de universiteit van Perugia. Ik stond op de lijst. Wat een geluk: daar stonden gezette Italiaanse signore e signori te wachten. Net als op de markt - maar dan wel zonder te roepen - boden ze een kamer in hun huis aan. Aanbiedingen beluisterd en geld geteld. Dat geld had ik dapper bijeen gespaard door te babysitten in Leuven als kotstudent, aangevuld door mijn spaarcentjes op de bank, een erfenis nieuwjaarsbrieven en verjaardagscadeau's.

Het lukte weer. Met een Turkse meisje - even onwennig en even onzeker als ik - samen een kamer gehuurd bij een Italiaans gezin (kamer delen, was goedkoper), om dan een maand, 17 uur per week, Italiaanse lessen te volgen. Geweldige tijd, 100 jongens en meisjes uit heel de wereld samen in een klas. Pink Floyd leren kennen, gezoend met een Amerikaan, dikwijls in sociale restaurants met de armen van de stad pasta’s gaan eten en in de zon gezeten. 

MIJN NONNA

Vooral veel Italiaans gestudeerd, uit liefde voor mijn nonna, die in Novara di Sicilia werd geboren rond de eeuwwisseling. Door een huwelijk met een Genkse oorlogsgewonde André, die ze - als vrijwillige verzorgster van het Rode Kruis (dacht ik) in Lausanne leerde kennen, daarna als 19-jarige in Genk belandde waar ze nooit de taal leerde spreken. Inburgeringcursussen bestonden nog niet. Meer als ‘dank oe’ of ‘stoete joengen’ heb ik haar niet horen zeggen. ‘O sole mio’ was haar en mijn lievelingslied, ze sprak overwegend Frans met ons. En ze verwende ons alle acht, maar de oudsten (tweeling en twee broers) het meest. We moesten wel te grote hoeveelheden eten verorberen: mangare mangare! Soms belandde er wel iets in de wc of in de tuin, via het wc ventertje. We kregen bakken vol vers fruit (kroenselen of stekelbessen uit haar tuin en als die op waren, gewoon uit de winkel), manden vol heerlijke chocolade eieren bij Pasen, calorierijke rijke taarten (van Geebelen?), bergen speelgoed bij Sinterklaas met chocolade mannetjes… Ze stak ons een voor een in het nieuw voor eerste of plechtige communie. Ja, ze was een uit de duizend.

En ja, ook door haar kreeg ik vleugels, want ik had al wortels…

Ps. Misschien gaf ik er daardoor ook aan mijn dochters?

Agatha and I

Agatha Christie: op 15 september is het 125 jaar geleden dat ze werd geboren. Op een zonnige zondag in Gent kocht ik op de tweedehandsboekenmarkt ‘Miss Marple en haar 13 problemen’. Misschien moet ik haar ‘Moord op de Nijl’, ‘De Muizenval’ of ‘Moord op de Orient Express’ opnieuw lezen, want ik ben een echte fan, al is onze relatie nu eerder beperkt tot de ietwat seutige, maar slimme Angela Lansbury Miss Marple en de onnavolgbare maar verwaande David Suchet Poirot op tv.

Ooit was het anders. Op internaat zat ik elke dag in een hoekje, met een boekje - dikwijls met haar - om de tijd te doden, de plaats te vergeten, de spanning te voelen en, natuurlijk, om de moordenaar mee te helpen zoeken. Sport en spel was niet aan mij besteed, lezen wel. Zeker een Agatha Christie. De Queen of the Crime. Misschien lagen haar detectiveverhalen, aan de basis van mijn loopbaan als rechtbankjournalist? Misdaad loont niet - als je freelancer bent -  maar boeit wel. De mens erachter nog veel meer. 
Ook in het weekend maakten we, de vier meisjes, een spelletje van om te raden wie de moord pleegde in een of andere crime-serie of film. Nog altijd trouwens probeer ik voor het einde van een detective te achterhalen wie wat deed...

London

Agatha Miller, want zo heette ze echt, maakte zoveel indruk op me dat ik verschillende keren op zoek ging naar iets uit haar leven. In de jaren 80, zocht ik haar in Madam Tussaud’s in London, waar ze sinds 1972 immortal leek. Ik poseerde zo fier als een gieter naast mijn idool. Waarom en wanneer ze daar is verdwenen, is me een raadsel. In 2013 werd ze door ruim 600 thrillerschrijvers van de Crime Writers Association verkozen tot de beste misdaadauteur aller tijden! Ik mag er niet aan denken dat mijn idool ergens op een vuilnisbelt is gedumpt, in stukken en brokken… De dader moet gezocht... en aan de schandpaal! Gelukkig staat er in Torquay een bronzen buste van haar en herbergt het museum haar schrijfmachine, manuscripten, notities, kledij, eerste editie, enz.

Agatha

Agatha Mary Clarissa Miller werd geboren op 15 september 1890 in Torquay (Devon) en stierf op 12 januari 1976 in Wallingford (Oxfordshire). Ze schreef 66 detectiveromans, 20 toneelstukken en dan nog  non-fictiewerken, romans, 150 korte verhalen en brieven. Er zijn bijna 200 verfilmingen van en over Christies werk en leven. Van ‘En toen waren er negen’ werden 100 miljoen exemplaren verkocht. In totaal werden 4 miljard boeken van haar verkocht! Mijn Britse schrijfster werd in 108 talen vertaald (zie Wikipedia voor meer). Als dat geen wassenbeeld in Madame Tussaud’s meer waard is, weet ik het ook niet.

 

Theems

Een decennium na Tussauds, tijdens een boottocht op de Theems, zocht ik haar graf. Het lag verder van onze aanlegplaats dan ik dacht, maar ik vond het - na een fietstocht - op het kerkhof van de ‘Parish church of St. Mary’s’ in Cholsey, ergens tussen Oxford en Windsor. Ik vond niets groots of opvallend, maar wel een verwaarloosde grafsteen. Geen bloemen van fans, niets. Hopelijk is dat ondertussen anders?

Wie was die Britse superschrijfster?

Haar man heette Archie Christie, haar dochter Rosalind en haar kleinzoon-oogappel Mathew. Agatha was a teetotaler (geheelonthouder) en rookte niet. Een roos kreeg haar naam, al was haar lievelingsbloem de Lily of the valley (meiklokje) en haar lievelingskleur groen. Ze haatte kakkerlakken en hield van honden (de hare haar heette Peter). Ze maakte foto’s op archeologische sites, maar zei nooit - al wordt dat beweerd - dat ‘een archeoloog de beste man is die een vrouw zich kan wensen omdat hoe ouder is wordt, hoe interessanter hij haar vindt'. In 1922 maakte ze een wereldreis. Ze was een fan van Elizabeth Bowen en Graham Greene, hield van Elgar, Sibelius and Wagner. In haar detectiveromans had ze een voorliefde voor vergif. De helft van haar slachtoffers werd vergiftigd. En dat weet ik allemaal dankzij John Curran.

Agatha, Agatha. Lichtend voorbeeld, wegwijzer, leermeesteres, idool. Het was geen puberadoratie, maar is pure bewondering. Ik ben en blijf haar fan.

Van 11 september tot 20 september is het feest in Torquay (Devon, Engeland) waar Agatha Christie 125 jaar geleden geboren werd op 15 september. Daar moet ik ook eens heen.

En voor de andere fans: www.agathachristiefestival.com en www.agathachristie.com/about-christie/expert-fans-on-christie/75-facts-about-christie/.

Expo Milan 2015: un' impressione...

Verre reizen gemaakt - maar dan wel in gedachten - via Expo Milano 2015 naar onder meer Qatar (mooie show), Turkmenistan (prachtige tapijten), Sao Tomé en Principe (nooit van gehoord, chocolade), Brazilië (mijn favoriet, met zijn loopnetten boven tropische planten), Ecuador (daar krijg je zin om de Galapagos eilanden te zien), Duitsland (reuze lichtbloemen op het dak), Litouwen (gastvrij), Rusland (knappe presentatie over Mendeljev en zijn tabel), Ivoorkust (niets onthouden) en natuurlijk België: weerom - ik was in 2010 in Sjanghai - een paviljoen om fier op te zijn met een boeiende expo over alternatieve voedselproductie met name de aquaponie (nog nooit van gehoord): een systeem waarbij planten en vissen samen gekweekt worden in een speciale containers. Dus 'wij' waren meer dan chocolade en frieten, hoewel telkens een lange rij stond aan te schuiven). Iets bijgeleerd over wat ik niet meer mag eten in het Slow Food paviljoen, gehunkerd naar de Baci Perugini en teleurgesteld geweest - na lang aanschuiven - in Nepal…  

Italië (zo’n mooi paviljoen!), China en Japan jammer genoeg niet kunnen bezoeken: te lange rijen. Japan, 90 minuten aanschuiven. Wel vol bewondering gekeken naar de prachtige show van Cirque du Soleil en naar de kleurrijke klank- en lichtshow van de levensboom…

Grazie Jo e Hilde!

 

 ps. Na 18 uur kost een ticket 5 euro en op twee avonden kan je - net als ik - heel wat zien. Nog tot 31 oktober.