Vaders en zonen om nooit te vergeten

1914-2014

British Cemetery Kemmel

Er zijn 170 Britse begraafplaatsen in ons land: 37 onafhankelijke en 133 zijn afdelingen in een bestaande kerkhof. De Commonwealth Wargraves Commission besteedt elk jaar ongeveer 3 miljoen euro voor het onderhoud ervan. Die commissie werd opgericht in 1917 om nooit te vergeten wat oorlog aanricht. De commissie staat in voor het onderhoud van de graven van 1,7 miljoen gesneuvelden van Eerste en Tweede Wereldoorlog, verspreid over 23.000 kerkhoven in 153 landen.

                                                HE IS NOT MISSING HE IS HERE

Rudyard Kipling, schrijver van The Jungle Book (1894) en Nobelprijswinnaar Literatuur (1907), was tijdens De Groote Oorlog literaire adviseur voor de inscripties op graven. Zijn zoon John , in 1897 geboren, stierf in 1915 aan het front in de Slag bij Loos in Frankrijk. Hij was 18. Vijf jaar eerder schreef Kipling het gedicht If... misschien wel voor hem?

De laatste woorden zijn pakkend.

If you can fill the unforgiving minute

With sixty seconds’ worth of distance run,

Yours is the Earth and everything that’s in it,

And—which is more—you’ll be a Man, my son!

'De onvergeeflijke minuut, de onvermurwbare tijd, wordt waardevol door iedere seconde waardevol te besteden' las ik op Wikipedia over de betekenis ervan. Waar, o zo waar.

                                             

Vier vrouwen en meer...

Ik ken veel vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die liefhebben, denken en doen. Ze lopen, lezen, dansen en reizen. Ze leven graag en goed, werken, zijn gezond en ze zetten zich in voor mensen: kinderen, mannen en vrouwen.

Ik ken minstens vier vrouwen, lieve vrouwen. Vrouwen die niet gezond zijn, niet kunnen lopen, niet werken, niet graag leven en zich niet kunnen inzetten... Ze leven in een echte hel. Alle vier. Al jaren. En ik ben machteloos.

De eerste is ongeneeslijk ziek. Ze voelt haar krachten afnemen terwijl ze onrechtvaardig hard vecht tegen allerlei demonen - gedachten en lichaamskwalen - die haar leven met man, kinderen en familie beletten of minstens enorm beperken.

De tweede en derde zijn geen 30 jaar. De ene is pijnlijk depressief-dissociatief-autodestructief en denkt nooit te zullen of kunnen genezen. De andere zit met een enorme zwaar verleden en dito overgewicht in de gevangenis. Ze is ervan overtuigd dat die plek haar eindbestemming en dat ze nooit meer buiten zal komen. 
Beiden berusten! Ze hebben weinig hoop, verlangen en uitzicht… en geen vrienden. Ze leven in lichaam-geest die ziek is en hen gevangen houdt, gijzelt, dicteert, lastigvalt, aanvalt…

De vierde is een dappere moeder van vier kinderen met gruwelijke jeugdervaringen. Ze zoekt al enkele jaren onvermoeibaar, kritisch en niet te stoppen naar de waarheid in haar leven, ondanks tegenkantingen, gebrek aan erkenning en respect voor haar inzet, voor haar.

Ik bewonder hun kracht, hun moed, hun doorzettingsvermogen. 

Het valt me hard dat ik ze niet niet meer of beter kan helpen en niet bij hen kan zijn. Remmingen, barrières, hoge muren, tralies, afstanden, regeltjes en lichamelijke ongemakken houden mij of hen tegen. 
Ze spoken door mijn gedachten op de meest onmogelijke momenten, dag en nacht. Waarom? Omdat hun leven door mijn weten en geweten een deel van het mijne is geworden; omdat hun gedachten, hun gevoelens en hun wensen deels ook de mijne zijn geworden.

Het valt me zwaar als ik ze alle vier, zoals gisteren, op één dag ‘ontmoet’ m.a.w. schrijf, mail, hoor of zie. Maar dat is een peulschil in vergelijking met hun inferno…

Ps. En dan heb ik het nog niet gehad over de vrouwen die ik graag zie en die ongewild alleen, eenzaam, werkloos, ziek en toch dapper blijven leven...

Enkele impressies van veelzijdige Gentse Feesten...

Indrukwekkend Polé Polé-landschap, veelbelovend Jonge Wolven-talent en de fanfare- en andere Duvel-se streken van Die Verdammte Spielerei…

De bangelijke sprookjesmolen van Theater Froe Froe, vol waanzinnige Jeroen-Bosch-achtige figuren van kunstenaar Bruno Smeyers en Kopspel-KunstZ uit Borgerhout...

De 1200 kartonnen-dozen-toren van 22 meter van het MiraMiro-project van kunstenaar Olivier Grossetête...

Grappige streken van stuntelige Franse bouwvakkers…

De uitdagende gratis volksspelen van jeugdwerking Hand in Hand...

De Salsales en swingdemonstratie maar ook liefde die haat wordt met het Spaanse Hurycan...

De artistieke erfenis van duizendpoot Kaat Tiley bij de paters Augustijnen...

En hartverwarmende creaties van kunstenaars met een beperking van het Gaverse DACart...

Suggesties voor Amadeo

Je fotograaf weet vast en zeker waar hij morgen mooie foto’s van jou en Lili kan nemen. Rome zit vol interessante en romantische fotoplekken. 
Toch enkele suggesties?

Een fijne dag, geniet ervan en veel geluk samen!

Meisje met de parel

Het Mauritshuis in Den Haag. 
Het oude ken ik, het vernieuwde nog niet: dat opent donderdag officieel zijn deuren. Dit museum toont het beste van de Gouden Eeuw, zegt zijn website. 

Mijn favoriet in dat huis? Meisje met de parel, van Johannes Vermeer (1655). NATUURLIJK!

Ik heb haar gezien en ik heb het boek gelezen en de film gezien. Ik ben gewoon weg van haar, net als op die andere vrouw, Mona Lisa.

Het was in 2007 
Ik kon het Mauritshuis niet voorbij lopen zonder binnen te gaan kijken.

Rembrandt van Rijn: ik was onder de indruk van uw anatomieles.

Paulus Potter: ik zag uw bonte koeien echt graag.
Frans Hals: ik genoot van uw geportretteerde figuren.

Peter Paul Rubens: ik was al een fan door het Rubenshuis in Antwerpen.

Maar… sorry heren. Ik moest naar haar. Naar dat meisje, dat meisje met die parel in haar oor.

Me and my girl 

Het was een indrukwekkend moment: ik had er lang naar uitgekeken. Ik herinner het me goed, al is het zeven jaar geleden. Ik zat sprakeloos te staren naar haar… en ik vroeg me af: van waar komt toch die immense aantrekkingskracht van dat meisje? Waar schuilt die in? 
In haar universele schoonheid?
In haar serene eenvoud?
In haar ingehouden houding?
In haar pure klasse? 
In haar nieuwsgierige blik?
In haar geopende mond?
In de glans van haar parel?
Of in haar pastelkleuren? 
Non lo so. Ik wist het niet, maar ik zag die, ik voelde die. Ze keek me indringend aan. Ze sprak me zachtjes aan… Wat ze zei? Dan kan en mag ik u niet vertellen. Dat was iets tussen haar en mij, twee vrouwen, van twee leeftijden, van twee tijden en twee stijlen… maar het was veel, heel veel. 
Ach ze is onweerstaanbaar. Daarom moet ik terug naar haar….