SPAANSE MONUMENTALE SCHOONHEDEN!

Omdat de lente begonnen is, wil ik het graag hebben over bomen, planten en bloemen én over Spanje omdat ik daar deze maand twee weken rondreisde. Dat lijkt werkelijk een ideale combinatie. Dus geen blog over kastelen, kathedralen of musea, maar over andere opmerkelijke ‘natuurlijke monumenten’.

Mijn florale en arborale ontdekkingsreis begon onderweg na Figueres, Barcelona, Sitges en Tarragona. Al zag ik daar ook mooi groen, alles oplijsten, lukt niet. Dus volgt enkel een selectie toppers waarvoor ik nog altijd een immense bewondering en verwondering heb. Mijn man is het soms beu dat ik vraag-bedel om ‘even’ te stoppen, om te rijden, af te slaan voor een of andere boom en mij met zo ‘n kanjer te fotograferen. Maar ik ben er hem eeuwig en altijd dankbaar voor.

VALENCIA 

In Valencia: in het centrum, in een parkje voor de rechtbank viel ik haast achterover bij het zien van een Ficus Macrophylla uit Australië (ik ben geen kenner! Ik weet dat omdat zijn naam erbij stond, met de onnodige vermelding: arbre monumental. 

Na de ontdekking van dat prachtexemplaar – net tegenover een rechtbank - stapten we enkele straten, de trappen af en belandden we, hoera, in een stuk van de rivierbedding van de rivier de Turia. 

Dat stuk werd drooggelegd en in plaats van er een autoweg van te maken, zijn er sinaasappelbomen (de geur!), grasperken, vijvers, bloemperken, zelfs en cultureel centrum! Dat langgerekt park - Jardin del Turia - kan je volgen tot de futuristische ‘Stad van Kunsten en Wetenschappen’.

GRANADA

Onderweg MOEST even omrijden zodat ik even tussen die sinaasappelbomen KON dromen. 

En in het Alahambra in Granada stonden er jammer genoeg geen naamplaatjes bij die groen heg, dat bolhoedje (misschien een dracaena?).

SEVILLA

In Sevilla kon ik mijn hartje ophalen: in het alcazar, in een stadsparkje, op een pleintje dichtbij de Parasols en in het grote park Parque de Maria Luisa (met de bus bereikbaar).

CORDOBA

De alcazar was (door werken) erg beperkt toegankelijk, maar zijn tuin! Het was net - regen hadden we meer dan voldoende! - stralend weer. Gelukkig. Dat was genieten!

Gezellig en heel Inspirerend was ons bezoek aan zes patio’s, binnentuinen, tegen betaling in een oud stadsgedeelte met aangename bepotte straatjes. Wat een variatie aan potten, aan planten, boompjes en bloemen, aan kleur en aan grootte, ook aan fonteinen. Je leert - als je een mondje Spaans kent, een en ander over wat waar best groeit en hoe al die potten op een handige manier bewateren. Ik zag margrieten, geraniums, petunia’s, bougainvilla’s en vele andere bloemen die ik niet bij naam ken.

Als je eind mei in Cordoba bent, kan je tijdens de Fiesta de los patios wel 50 dergelijke binnentuinen bezoeken. Heerlijk.De patiodeelnemers wedijveren in een wedstrijd dus het aanbod zal bijzonder zijn.

En ik besefte het de hele reis het opnieuw – en ik beken het weer – ik zie planten en bloemen graag, maar ik ben verslaafd aan bomen, arbres, baume, árbol. Welke ook. Waar ook.
ps. Vooraf reserveren is nodig!

HERINNERINGEN AAN EEN ANDERE KINDERDODER

Dean, vier jaar, is vermoord. Dat voel ik tot in mijn buik, tot in mijn hart… Mijn hele lijf doet pijn, weent. Al kon ik er niets aan doen, kon ik dit niet voorkomen en ken ik dat kereltje niet eens. Stopt het dan ooit, dat pijnigen en doden van kinderen?

Mijn schattige kleinzoon Daniel is ook vier. Ik smelt al als ik hem zie en hoor. Mijn oma-liefde is grenzeloos, mijn oma-mogelijkheden jammer genoeg niet. Dat moet ik willens nillens aanvaarden en daarmee moet ik leren leven. Dean was zo oud als hij. Ik durf me het verdriet van zijn ouders en grootouders niet voorstellen…

De dood van Dean brengt herinneringen naar boven aan een nare man die ook de dood van twee kindjes op zijn geweten heeft. Neen, niet Dutroux, wel Carl L.

In 1993 werd Carl L. (29) door het Antwerps hof veroordeeld voor onopzettelijke doding, door onvoorzichtigheid, van zijn dochtertje van 4 maanden en voor opzettelijke slagen aan zijn stiefdochter van 8 jaar. In 1996 werd CARL L. tot 5 jaar cel veroordeeld voor opzettelijke slagen aan zijn zoontje van vier zonder de bedoeling hem te doden maar met zijn dood tot gevolg. Ik heb al mijn notities bewaard van de rechtszaken die ik volgde. Vandaar dat ik het nog weet.

MAILEN

Een jaar geleden had ik de moed een mail over die man naar eerste advocaat-generaal Liégeois te sturen. Omdat ik me zelfs na zoveel jaren nog altijd zorgen maakte over de andere kinderen van die man. Omdat ik bang was dat Carl zich zou gewroken hebben.

Ik schreef net aan die zeer gewaardeerde magistraat omdat hij - toen ik als gerechtsjournaliste schreef over Carl L. - nauwgezet, minutieus, maar gebonden door de wet (maximumstraf 5 jaar!) als openbaar aanklager voor de strafvordering van die man zorgde… die terechtstond voor opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg zonder die gewild te hebben.

ASSISEN

Dat was – voor mij - eigenlijk, ja Gust, een zaak voor Assisen. Maar jij en ik kennen er nog van die ‘zaken’ die gecorrectionaliseerd en dus lager werden bestraft. Herinner je die pastoor uit Limburg die in de buurt van Sint-Truiden die met een strijkijzer werd gemarteld? De kapper uit de buurt van Lommel die sigarettenpeuken op en bleekwater in zijn lijf overleefde? Die kinderen die door grootouders en oom uit de buurt van Turnhout werden misbruikt? Die vrouw in Antwerpen die het slachtoffer werd van een wrede partner? Die buitenlandse vrouwen, naakt vastgeketend aan de verwarming, mishandeld door meedogenloze vrouwenhandelaars? Ik had in die tijd, tussen 1990 en 2004, dikwijls het gevoel én de overtuiging - dat veel mannen, magistraten-juristen-advocaten - de ‘immense’ impact van geweld op vrouwen en kinderen minder inschatten en minder belangrijk achten dan de ‘juiste’ bestraffing van daders.

ARTIKELS

Terug naar ‘mijn man’, Carl L. In mijn archief vind ik artikels over hem uit 1996 en 1997. Zonder degelijk intensief speur- en onderzoekswerk werk van de gerechtelijke politie – toen o.l.v. inspecteur Marc Ruiters - en wetsdokters zou die man ontsnapt zijn aan bestraffing. 'Nu gaat papa kwaad zijn dat ik dat heb verteld'' zei P., het broertje van 7, aan de inspecteur die hem ondervroeg over de dood van zijn broertje van vier

In de rechtszaal noteerde ik wat de aanklager zei: 'Vrouwe Justitia is misschien wel ziek en kreupel maar heeft nog altijd gevoelens. Dit dossier is geen hoopje papier. Het schreeuwt om dat stukgeslagen lichaam van het kind dat gestorven is'. Hij drukte ook zijn spijt uit omdat de wet hem niet toeliet een zwaardere straf te vorderen. Ook voorzitter Libert – die nooit eerder commentaar gaf na een uitspraak - liet na de uitspraak verstaan dat Carl L., moest hij voor een assisenhof verschenen zijn, een veel zwaardere straf zou gekregen hebben. 

Ik herinner me dat ik meteen na de uitspraak van het Hof van Beroep me al zorgen maakte over het andere, oudere zoontje: dat de vreselijke handelingen van zijn vader zag en vertelde. Dat zoontje overleefde zijn geweld en was in de laatste criminele daden van zijn vader een belangrijke getuige. Ik vroeg me af: wat als die Carl zou vrijkomen? Zou hij dat mannetje iets aandoen? Zou hij zich wreken?

ONGERUST EN BEZORGD

Jaren gingen voorbij. Ik verhuisde, schakelde van journaliste naar auteur. Begin vorig jaar, tijdens het schrijven van een boek over de rechtszaken die ik volgde, dook Carl L. op… en achtervolgde me, zelfs ’s nachts. De mogelijke schade die hij aan zijn zoon kon toebrengen, liet me niet los. Daarom durfde ik het aan mijn magistraat Yves Liégeois te mailen over mijn bezorgdheid… Maakt die jongen het goed? Groeide hij veilig op? Liet en laat zijn vader hem met rust? Verdween die uit zijn leven of niet? Nam hij wraak? Kunt u iets vertellen over wat er met vader en zoon gebeurde? Mijn hoop een antwoord te krijgen, was nihil, maar een poging waard.

Ik werd totaal verrast. Ook hij, eerste-advocaat-generaal Liégeois, ere-procureur-generaal, deelde mijn bezorgdheid! Ook hij vergat dat ‘dossier’ nooit…

‘De zaak waarvan U spreekt is nog fris in mijn geheugen en is ook geen zaak om ooit te vergeten. Ik durf niet zeggen hoe het nu gesteld is met deze kerel maar zal eens navragen...’

Hij hield, zoals steeds, woord. Een week later meldde hij me het heugelijke nieuws…

‘Om nog even op uw vraag terug te komen meld ik U graag dat de persoon waarover u schreef reeds geruime tijd overleden is en dus geen kwaad meer zal kunnen stichten. We zijn er dus in deze wereld van verlost! Zijn zaak blijft echter zoals voor uzelf in mijn geheugen geprent en het kwade dat hij aanrichtte kan helaas niet worden teruggedraaid.’

Ik kon wel dansen, ik was zo opgelucht!

EN ZIJN ZOON?

Carl L. was bij zijn eerste veroordeling in 1993 nog maar 26. Wanneer hij vrijgelaten werd, waar hij na zijn gevangenisstraf woonde en leefde, weet ik niet. Maar het is een enorme bevrijding te weten dat hij andere kinderen geen kwaad meer kan doen… 

Hoe het met zijn zoon P. is, weet ik niet. Hopelijk kreeg Carl L. na het uitzitten van zijn straf geen kans om die jongen nog verder te schaden. Is die jongen, ondanks beschadigingen, goed terecht gekomen? Dat hoop ik van harte. De wonderen zijn soms de wereld niet uit… als hij een goed netwerk had en heeft, misschien. Maar een vader hebben die zulke ernstige feiten pleegde, laat sporen na. Hopelijk kreeg die jongen liefde en kansen. Hij was toen 7, moet nu 30 zijn of iets ouder. Wat zou ik hem graag eens spreken… 

Er zijn rechtszaken die je niet vergeet, nooit vergeet, nimmer vergeten kunt. De dood van Dean wordt opnieuw een. Maar ik blijf hopen - tegen de wrede, dagelijkse realiteit in - dat zulke zaken zich niet meer herhalen…

 

 

MIJN ELFSTEDENTOCHT...

Hindeloopen… vorige week dacht ik aan dat dorp in Friesland. In de overgang van 2006 naar 2007 deden-reden mijn man en ik een deeltje van de Elfstedentocht, De Tocht der Tochten voor elke Nederlander, ondanks het gebrek aan ijs, ondanks de koude, via wegen: Sloten, Hindeloopen, Workum, Stavoren, Warns, Molkwar, Bolsward en Leeuwarden om dan via Laaksum, Mirns, Oudemirdum en Nijenmirdum naar Schokland, Lemmer en tot slot Urk te rijden en daarna naar onze toenmalige woonplaats Amersfoort. 

We hadden 500 km op de teller. We zijn niet overal gestopt, maar op de meeste plaatsen wel, soms heel kort, soms lang. Mijn herinneringen kwamen naar boven toen ik de uitzendingen merkte op de Nederlandse televisie over de schaatslegendes Reinier Paping (1963), Evert van Benthem (1985 en 1986), Henk Angenent (1997). 1963 bleek de meest heroïsche EST, die van 1997 voorlopig de laatste. En niet te vergeten: de vrouwen-wereldkampioenen schaatsen: Stien Kaiser (1967,1968 en 1972), Carry Geijssen (1986) en Ans Schut (1986). Over mijn schaatstalent wil ik het niet hebben: ik ben een nul. Bij de laatste test in Utrecht had ik een stoel nodig. Maar goed.

MIJN EST

Terug naar mijn tocht, mijn EST, Elfstedentocht. Die was verre van heroïsch, wel toeristisch en bij momenten romantisch. Wat ik me nog herinner? Water, weiden, grachten en sloten, gezellige haventjes. Heerlijke vergezichten. Echt plat land is dat platteland. Sloten met 1 sloot heeft zijn naam niet gestolen. Hindeloopen en zijn grachten met houten bruggetjes, én een interessant Schaatsmuseum. 

SCHAATSMUSEUM

De complete Elfstedentochtgeschiedenis, de Hindelooper schilderkunst, de grootste schaatscollectie ter wereld, originele werkplaatsen en tal van voorwerpen en gereedschap om schaatsen te maken… en ergens een afgevroren teen. Ook gravuren, etsen, wassen poppen die schaatstaferelen uitbeelden. De boeken van schaatskenner Rene Diekstra. Het schaatswoordenboek van Max Dolhle. Pannenkoeken zijn welkom na dat ijzig bezoek. Uniek overnachten in tot kamers omgebouwde wijnvaten in Stavoren. Daarin dromen over De Vrouwe van Stavoren: de nooit-genoeg-weduwe die het kostbaarste ter wereld - tarwe - in zee stortte en, zoals een oude voorspelde, haar schepen verloor en moest gaan bedelen.

LEEUWARDEN

Wat deden we nog meer? Een stadswandeling in Leeuwarden en een bezoek aan het Fries Museum. Snert eten ook. Oliebollen na het bezoek aan het keramiekmuseum Princessehof en ‘US
Mem’ (Fries voor moeder) zien: het standbeeld van de Friese koe (zwart met witte vlekken) in Leeuwarden, bakermat van Friese zuivel. Een wandeling in Bolsward. Dijk, ganzen en paarden in Nijenmirdum.

Ik herinner me ook dat je veel kunt leren in Friesland: Koemelken voor beginners, boerengolf, strobaal stapelen, fierljepslalom, kruiwagenrace, hooivorken darten, skûtsjesilen, kaatsen en sjoelen. Dat een bepaalde jenever 71 kruiden bevatte, en Us Heit bier is. De legende van Grutte Pier, een Friese wrede volksheld, ben ik helaas vergeten. 

‘Vaut le voyage’, zouden de Fransen zeggen, een reis waard. Mijn enige verzuchting was toen: die tocht wil ik ooit in een zomer herhalen... en dat hoop ik nog altijd!

#elfstedentocht #friesland #schaatsmuseum #hindeloopen #leeuwarden #sloten #stavoren

 

HET WATER IS NIET, NOOIT TE DIEP

                   

Zoveel regen en zoveel water! Dat zag ik in Pollinkhove tussen Oostvleteren Hoogstade! Weiden, struiken, palen en hekken zaten in het water. Mijn plan - een boek over Algerije deze maand klaar hebben - viel jammer genoeg ook in het water (is mislukt)...

Schrijven is geen water naar de zee dragen (iets overbodigs doen), wel integendeel, maar de tijd glipt, zoals water, door mijn vingers. Ik vraag me af: moeten ze mij misschien op water en brood zetten (in de gevangenis steken)? Dan ben ik onder water (onbereikbaar) en kan ik doorwerken? Liever niet. Ik ben en blijf graag thuis. Maar a.u.b. als ik wil schrijven, loop niet in mijn vaarwater (in de weg) want dan speel je met vuur en gooi je het kind met het badwater weg (alles verpesten) voor mij.

Bang

Is er naast gebrek aan tijd iets anders dat me belet een boek af te werken? Ben ik af en toe bang om me aan koud water te branden (te voorzichtig en daardoor niet tot een daad komen)? Misschien wel, misschien niet. Maar ik moet echt wel leren water bij de wijn te doen (minder streng te zijn). En al geeft de ene of de andere een steek onder water (zegt of schrijft iets onaangenaams) en komt het water op de dijk (tranen in mijn ogen): ik moet gewoon blijven schrijven.

Storm

Of is alles wat ik schrijf gewoon een storm in een glas water (drukte om niets)? Ja… Ik moet gewoon het hoofd boven water houden (de moed niet opgeven, ondanks moeilijkheden) en ook geen spijkers op laag water zoeken (problemen zoeken die er niet zijn). Als het me voor het einde van de maand lukt, kan ik de zon weer in het water zien schijnen (weer vrolijk zijn)! Dat dit boek er komt – en ook volgende boeken - staat als een paal boven water (dat is zeker)! 

Want die op het water is, moet varen (als je iets begint, maak je het af)…

 

Ps. Zonder moeite geen vreugde, wie bloemen plant, moet veel water dragen. Frida Schanz, Duitse schrijfster.

KINDERMISBRUIK VOORKOMEN!

Vandaag 19 november is de Internationale dag voor de Preventie van Kindermisbruik

Kinderen kunnen gedwongen worden om seksuele handelingen te ondergaan of uit te voeren. Dat is erg ingrijpend, zowel voor het kind als voor de omgeving die ermee geconfronteerd wordt. Seksueel geweld wordt vaak geheimgehouden. Vaak weten mensen niet wat zeggen of doen en grijpen niet in. Niet omdat ze het kind niet willen helpen, maar omdat ze zich machteloos voelen, zich schamen, of omdat de daden gepleegd werden door een bekende. Slachtoffers kampen vaak met schuldgevoelens, soms krijgen ze te horen dat zij het misbruik zelf uitlokten. Dat is natuurlijk niet zo: de verantwoordelijkheid ligt altijd bij de dader. Kinderen die te maken kregen met misbruik kunnen het vertrouwen in anderen verliezen. Hun veiligheidsgevoel kan een flinke deuk krijgen.

Wat kan je doen?
Praat er over!
Zorg voor jezelf
Zoek zo snel mogelijk medische hulp
Doe aangifte bij de politie
 
Wie kan je helpen?
Familie, vrienden, leerkrachten, trainers
1712
Het Vertrouwenscentrum kindermishandeling
AWEL
Child Focus
Zorgcentrum na Seksueel Geweld (ZSG)
Slachtofferhulp van het CAW
Dienst slachtofferonthaal bij de justitiehuizen
Juridische eerstelijnsbijstand of een advocaat
Lotgenotengroep

Bron: Kindermisbruik | Slachtofferzorg