MIJN ELFSTEDENTOCHT...

Hindeloopen… vorige week dacht ik aan dat dorp in Friesland. In de overgang van 2006 naar 2007 deden-reden mijn man en ik een deeltje van de Elfstedentocht, De Tocht der Tochten voor elke Nederlander, ondanks het gebrek aan ijs, ondanks de koude, via wegen: Sloten, Hindeloopen, Workum, Stavoren, Warns, Molkwar, Bolsward en Leeuwarden om dan via Laaksum, Mirns, Oudemirdum en Nijenmirdum naar Schokland, Lemmer en tot slot Urk te rijden en daarna naar onze toenmalige woonplaats Amersfoort. 

We hadden 500 km op de teller. We zijn niet overal gestopt, maar op de meeste plaatsen wel, soms heel kort, soms lang. Mijn herinneringen kwamen naar boven toen ik de uitzendingen merkte op de Nederlandse televisie over de schaatslegendes Reinier Paping (1963), Evert van Benthem (1985 en 1986), Henk Angenent (1997). 1963 bleek de meest heroïsche EST, die van 1997 voorlopig de laatste. En niet te vergeten: de vrouwen-wereldkampioenen schaatsen: Stien Kaiser (1967,1968 en 1972), Carry Geijssen (1986) en Ans Schut (1986). Over mijn schaatstalent wil ik het niet hebben: ik ben een nul. Bij de laatste test in Utrecht had ik een stoel nodig. Maar goed.

MIJN EST

Terug naar mijn tocht, mijn EST, Elfstedentocht. Die was verre van heroïsch, wel toeristisch en bij momenten romantisch. Wat ik me nog herinner? Water, weiden, grachten en sloten, gezellige haventjes. Heerlijke vergezichten. Echt plat land is dat platteland. Sloten met 1 sloot heeft zijn naam niet gestolen. Hindeloopen en zijn grachten met houten bruggetjes, én een interessant Schaatsmuseum. 

SCHAATSMUSEUM

De complete Elfstedentochtgeschiedenis, de Hindelooper schilderkunst, de grootste schaatscollectie ter wereld, originele werkplaatsen en tal van voorwerpen en gereedschap om schaatsen te maken… en ergens een afgevroren teen. Ook gravuren, etsen, wassen poppen die schaatstaferelen uitbeelden. De boeken van schaatskenner Rene Diekstra. Het schaatswoordenboek van Max Dolhle. Pannenkoeken zijn welkom na dat ijzig bezoek. Uniek overnachten in tot kamers omgebouwde wijnvaten in Stavoren. Daarin dromen over De Vrouwe van Stavoren: de nooit-genoeg-weduwe die het kostbaarste ter wereld - tarwe - in zee stortte en, zoals een oude voorspelde, haar schepen verloor en moest gaan bedelen.

LEEUWARDEN

Wat deden we nog meer? Een stadswandeling in Leeuwarden en een bezoek aan het Fries Museum. Snert eten ook. Oliebollen na het bezoek aan het keramiekmuseum Princessehof en ‘US
Mem’ (Fries voor moeder) zien: het standbeeld van de Friese koe (zwart met witte vlekken) in Leeuwarden, bakermat van Friese zuivel. Een wandeling in Bolsward. Dijk, ganzen en paarden in Nijenmirdum.

Ik herinner me ook dat je veel kunt leren in Friesland: Koemelken voor beginners, boerengolf, strobaal stapelen, fierljepslalom, kruiwagenrace, hooivorken darten, skûtsjesilen, kaatsen en sjoelen. Dat een bepaalde jenever 71 kruiden bevatte, en Us Heit bier is. De legende van Grutte Pier, een Friese wrede volksheld, ben ik helaas vergeten. 

‘Vaut le voyage’, zouden de Fransen zeggen, een reis waard. Mijn enige verzuchting was toen: die tocht wil ik ooit in een zomer herhalen... en dat hoop ik nog altijd!

#elfstedentocht #friesland #schaatsmuseum #hindeloopen #leeuwarden #sloten #stavoren