GEEF MIJ MAAR DE BERGEN...

Geef mij maar de bergen…

Want daar kan ik wandelen naar hartenlust, met en zonder grote en kleine kabelliften of treintjes, met of zonder paadjes, tussen en op steentjes of rotsblokken, stappend, klimmend en kruipend, van enkele minuten tot hele dagen, terwijl ik al dan niet sterk stijg of daal.

Want dan ben ik een speelbal van het weer: van zon en regen, van wind, van sneeuw of ijs… en ik moet het gewoon aanvaarden. Goed gejast en flink geschoeid is dat geen probleem… met dank aan Chris en zijn rugzak, met extra kledij, picknick, fruit en water!

Want daar kan ik dromen, over hoe het is te kunnen vliegen, over hoeveel tinten wit, grijs en blauw er zijn, maar ook over hoe één worden met de natuur, met de wereld, met het gras, de bomen, de stenen.

Want dan kan ik mijn stappen tellen of niet, maar ben ik toch fier als ik er af en toe 20.000 haal!

Want dan moet ik niet afzien als ik dat niet wil omdat ik - naargelang van moeheid, temperatuur, doorzettingsvermogen en gezelschap - mijn wandelingen kan aanpassen; er zijn er mogelijkheden voor groot en klein, oud en jong, niet en wel goed ter been.

Want daar krijg ik inspiratie voor een volgende reis, voor een volgende wandeling, voor een of andere blog, voor een fragment, voor een quote, voor een foto, enz. Dat gebeurt geregeld zowel op een top als naast de sneeuw, in een ijsgrot, enz.

Want dan voel ik me zo nietig en besef ik beter dat ik, een mens (van goede wil), heel tijdelijk en kort leef op deze aarde terwijl de natuur – vooral bergen en bomen - decennia, eeuwen is, vecht en blijft…. Tenminste als wij alen daar meer zorg voor zullen dragen

KORTOM...

Geef mij maar de bergen want dat geeft mijn lichaam en geest, hart en ziel enorm veel en enorm veelzijdige zuurstof. Ze bezorgen me een opkikker van jewelste: alles is mooier, gaat en kan beter na een fikse tocht in de grillige en oneffen natuur. Ik voel me na elke wandeling een mini-ontdekkingsreizigster, een winnaar, neen overwinnaar. De oneindige vergezichten met de meest afwisselende wolkenformaties maken me euforisch blij en ontroeren me steeds weer! Ik krijg er niet, nooit, genoeg van.

Geef mij maar de bergen… al ben ik ook dol op de zee!

Ps. De bergen rond Chamonix: meer dan een verkenning waard.

ZWEVENDE SNOTTEBELLEN

Zwemmende en zwevende kwallen, grote en kleine, met lange en korte slierten. Vroeger vond ik ze lelijk, was ik er bang van en haatte ze. Nu bewonder ik ze, probeer ze niet meer te haten, maar ben er nog altijd bang van...

Ik leerde die beestjes kennen in Oostende, toen ik daar met vakantie was: op het strand en in zee. Ik moest ze niet, die snotbellenbeesten, die hoopjes blurb, die slijmerige paarsige slibber. Ik weet niet meer waar mijn angst vandaag kwam: van een beet op mijn arm been of voet? Of had niet ik die, maar een ander? Een zus, neefje of vriendje? Ik herinner me dat 'het' brandde', 'het' pijn doet...

Of had ik enkel schrik voor de pijn die zou of kon komen na een ongewenste aanraking? Of omdat dit waterige beestje mij zou attaqueren en aan me zou klitten? In gedachten zag ik het meestal gebeuren: dat blauwige spuw aan mij en de stekende pijn.

BEWONDERING
Maar, maar, maar. Geloof me, want het is waar: ik heb ze leren bewonderen. Wel na vele vele vele jaren. In 1993 kwam ik in het net geopende en nu grootste aquarium van Europa, Nausicaà, in Boulogne-sur-Mer. Daar genoot ik van hun pracht en praal, niet alleen van kwallen maar van alles wat er leeft in onze blauwe onderwereld. Eens de ingang voorbij, belandde ik in een andere wereld: die van de zeeën en zijn bewoners. Door de gedempte verlichting, de aangepaste onderwatermuziek en de constante hoge temperatuur kreeg ik constant het vreemde gevoel deel uit te maken van ons vloeibaar patrimonium met al zijn verborgen schatten. 

ONDERWERELD
Hetzelfde gevoel kreeg ik in Californië in 2003, bij een bezoek aan het aquarium van Monterey. Eigenaardige soorten in enorme bakken met bijzondere lichteffecten. Prachtig om zien. Stil werd ik van die beestjes, van hun eenvoudige schoonheid, hun zwierige elegantie, hun warme pastelkleuren en hun rustgevende bewegingen. Een feest voor mijn ogen. 

WOORDEN
Ik benijd de Fransen: ze hebben twee woorden: 'méduses' (medusa's steken) en 'cténaires' (steken niet, plakken wel). Wij gebruiken meestal maar eentje, het nogal grof klinkende 'kwal', al zijn er vele soorten. Opmerkelijke beestjes, zeg dat wel. Oud ook. Een half miljard jaar, naar het schijnt.
Mijn angst voor dat drijvend snot is nu kleiner al loop-zwem- stap ik er met een boog rond en doe ik er alles aan om ze niet te ontmoeten. 'Je bent een kwal' gebruik ik dus ook niet meer om mijn afschuw uit te drukken. Want, ja, kwal, ik bewonder u.
Hoe iets lelijks zo mooi kan zijn... of worden. Ik wist het niet. Ik weet het nu.

Kwallen zien?
Aquarium Bouloge-sur-Mer Aquarium Boulogne-sur-Mer  
Aquarium Monterey Bay Aquarium Monterey Bay

Of aan de Belgische kust...😅

DOODS DORP= LEVENDE LES

2000. Oradour-sur-Glane, een dorpje nabij Limoges in Frankrijk. Een blitsbezoek aan de ruïnes van een dorp. Nooit gedacht dat ‘die’ zien me zo zouden raken. Het deed met mij wat eerder al concentratiekampen deden: het maakte me intens verdrietig, vreselijk boos en muisstil. Want de stenen – en de uitleg in de expo – spraken boekdelen. Ze vereeuwigen het vreselijke verhaal van juni 1944.

Kan je je het voorstellen? 

SS’ers omsingelen het dorp. Ze verzamelen ’s morgens, in alle vroegte en met luide bevelen, nietsvermoedende inwoners op het dan nog stille marktplein. Ze houden geen rekening met de angst in alle ogen en harten. Ze sluiten de mannen op o.m. in schuren en stallen, de vrouwen en kinderen in de kerk. Daarna begint de echte nachtmerrie: waar mannen zitten, worden kogels afgevuurd en wordt brand gesticht. Waar vrouwen en kinderen zitten, ontploft een rookbom en wie uit de kerk rent, wordt neergeknald. Als het weer stil wordt, zijn 642 dorpelingen dood: 245 vrouwen, 207 kinderen, 190 mannen. Afgemaakt en verbrand. 6 van hen hebben de slachtpartij overleefd.

Je mag het je niet voorstellen! 

Toch doe je dat onvermijdelijk en deed ik dat ook. Verbeeldingskracht en voorstellingsvermogen zijn soms pijnlijke gaven, niet te stoppen ook. Ik zag de schoten, ik voelde het branden, ik hoorde het schreeuwen van wie niet wilde sterven of aan het sterven was… van kinderen, van vrouwen, van mannen.

Het doodse dorp is voor altijd een levende les.

MIJN BOOM IS WEG!

DIT WAS MIJN BOOM, augustus 2013.       DIT WAS MIJN BOOM, januari 2019.

EN NU IS HIJ VERDWENEN!

Zoooooooooooooooooooooo jammer.

Ik hield van die boom. 

Geen enkele wandeling in natuurgebied Bourgoyen-Ossemeersen heb ik hem (waarom geen 'haar'?) niet gezien, niet opgemerkt, zelfs na ontelbare wandelingen. Hoe kon ik hem negeren? Niet. 

Al van toen ik verhuisde naar Gent, tien jaar geleden, bij de eerste wandeling al, was het tussen hem en mij liefde op het eerste gezicht. Neen, niet zicht, maar echt gezicht. Het zal misschien raar klinken, maar ik voelde die pijn van die boom, van dat gezicht. En ja, ik dacht zo dikwijls aan 'De schreeuw' van Edvard Munch. Hij voelde het landschap schreeuwen en vereeuwigde dat gevoel. Ik voelde die boom schreeuwen: die natuurcreatie vol verdriet, pijn en wanhoop. Over onverwerkte trauma's, immens verdriet en doorleefde drama's? Van die boom en zijn verleden of van de passanten die hem hun leed, hun verdriet en hun angsten influisteren? 

Ik weet het niet. Ik voelde gewoon wat hij en zij voelden...

Door die ogen, die mond, die rimpels... 

Verwondering, verbazing, afschuw? 

Soms eerder ingetogen, soms heel intens. In lente en zomer met zachtaardige gelaatstrekken, omarmd door veel frisgroen, in herfst en winter nogal scherp en grauw en eenzaam in een ros-gelig decor. 

Boom van ons allen

Hij was eigenlijk niet van mij, hoewel toch een klein beetje. Hij was van alle Gentenaren, van alle wandelaars, oud en jong. 

Hij is niet meer. Tenminste, ik vind hem niet meer. Volgens een Facebookbericht zou hij verrot, afgebrokkeld en weggekapt zijn. 

Wat een zielig einde voor zo'n grote meneer. 

Mijn boom, ik zal u missen, maar ik zal u nooit vergeten...

Nawoord

Kan het zijn dat hij niet verdwenen is? Dat het kranten- én het Facebookbericht zich vergissen?Tijdens mijn jongste wandeling had ik het gevoel van herkenning: 'hij' was er wel nog, maar vervallen en verweerd. Zijn schreeuw was helemaal weg. Vond hij rust? Voelde hij leeg? Vreet het verdriet hem op? Of deed hij gewoon wat elke levend wezen doet: sterven op hoge leeftijd?
Was hij dat of was dat een andere boom? Enkel zij die met zorg en aandacht in dat natuurreservaat elke dag werken, kunnen het weten...

STEM VROUW!

Vrouwen en mannen, hier en overal in de wereld...

Dat is mijn advies.

 Dat is mijn droom. 

Dat is mijn wens.

     Dat is wat ik echt graag zou willen...

Neen, ik heb niets tegen mannen. Ook een aantal mannen krijgen van mij een bolletje achter hun naam. Maar mijn bolletjes gaan hoofdzakelijk naar vrouwen, van alle leeftijden, uit alle beroepen en met alle huidskleuren. Zolang vrouwen in de minderheid zijn en blijven op alle beleidsniveau's en zolang vrouwen moeten vechten voor gelijke rechten, is het dàt wat ik verkies.

ps. Niet alle vrouwen verdienen een stem, maar zeker ook niet alle mannen.