DIT WAS MIJN BOOM, augustus 2013. DIT WAS MIJN BOOM, januari 2019.
EN NU IS HIJ VERDWENEN!
Zoooooooooooooooooooooo jammer.
Ik hield van die boom.
Geen enkele wandeling in natuurgebied Bourgoyen-Ossemeersen heb ik hem (waarom geen 'haar'?) niet gezien, niet opgemerkt, zelfs na ontelbare wandelingen. Hoe kon ik hem negeren? Niet.
Al van toen ik verhuisde naar Gent, tien jaar geleden, bij de eerste wandeling al, was het tussen hem en mij liefde op het eerste gezicht. Neen, niet zicht, maar echt gezicht. Het zal misschien raar klinken, maar ik voelde die pijn van die boom, van dat gezicht. En ja, ik dacht zo dikwijls aan 'De schreeuw' van Edvard Munch. Hij voelde het landschap schreeuwen en vereeuwigde dat gevoel. Ik voelde die boom schreeuwen: die natuurcreatie vol verdriet, pijn en wanhoop. Over onverwerkte trauma's, immens verdriet en doorleefde drama's? Van die boom en zijn verleden of van de passanten die hem hun leed, hun verdriet en hun angsten influisteren?
Ik weet het niet. Ik voelde gewoon wat hij en zij voelden...
Door die ogen, die mond, die rimpels...
Verwondering, verbazing, afschuw?
Soms eerder ingetogen, soms heel intens. In lente en zomer met zachtaardige gelaatstrekken, omarmd door veel frisgroen, in herfst en winter nogal scherp en grauw en eenzaam in een ros-gelig decor.
Boom van ons allen
Hij was eigenlijk niet van mij, hoewel toch een klein beetje. Hij was van alle Gentenaren, van alle wandelaars, oud en jong.
Hij is niet meer. Tenminste, ik vind hem niet meer. Volgens een Facebookbericht zou hij verrot, afgebrokkeld en weggekapt zijn.
Wat een zielig einde voor zo'n grote meneer.
Mijn boom, ik zal u missen, maar ik zal u nooit vergeten...
Kan het zijn dat hij niet verdwenen is? Dat het kranten- én het Facebookbericht zich vergissen?Tijdens mijn jongste wandeling had ik het gevoel van herkenning: 'hij' was er wel nog, maar vervallen en verweerd. Zijn schreeuw was helemaal weg. Vond hij rust? Voelde hij leeg? Vreet het verdriet hem op? Of deed hij gewoon wat elke levend wezen doet: sterven op hoge leeftijd?
Was hij dat of was dat een andere boom? Enkel zij die met zorg en aandacht in dat natuurreservaat elke dag werken, kunnen het weten...
Nawoord
Kan het zijn dat hij niet verdwenen is? Dat het kranten- én het Facebookbericht zich vergissen?Tijdens mijn jongste wandeling had ik het gevoel van herkenning: 'hij' was er wel nog, maar vervallen en verweerd. Zijn schreeuw was helemaal weg. Vond hij rust? Voelde hij leeg? Vreet het verdriet hem op? Of deed hij gewoon wat elke levend wezen doet: sterven op hoge leeftijd?
Was hij dat of was dat een andere boom? Enkel zij die met zorg en aandacht in dat natuurreservaat elke dag werken, kunnen het weten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten