Geef
mij maar de bergen…
Want
daar kan ik wandelen naar hartenlust, met en zonder grote en kleine kabelliften
of treintjes, met of zonder paadjes, tussen en op steentjes of rotsblokken,
stappend, klimmend en kruipend, van enkele minuten tot hele dagen, terwijl ik
al dan niet sterk stijg of daal.
Want
dan ben ik een speelbal van het weer: van zon en regen, van wind, van sneeuw of
ijs… en ik moet het gewoon aanvaarden. Goed gejast en flink geschoeid is dat
geen probleem… met dank aan Chris en zijn rugzak, met extra kledij, picknick,
fruit en water!
Want
daar kan ik dromen, over hoe het is te kunnen vliegen, over hoeveel tinten wit,
grijs en blauw er zijn, maar ook over hoe één worden met de natuur, met de wereld,
met het gras, de bomen, de stenen.
Want
dan kan ik mijn stappen tellen of niet, maar ben ik toch fier als ik er af en
toe 20.000 haal!
Want
dan moet ik niet afzien als ik dat niet wil omdat ik - naargelang van moeheid,
temperatuur, doorzettingsvermogen en gezelschap - mijn wandelingen kan
aanpassen; er zijn er mogelijkheden voor groot en klein, oud en jong, niet en
wel goed ter been.
Want
daar krijg ik inspiratie voor een volgende reis, voor een volgende wandeling, voor
een of andere blog, voor een fragment, voor een quote, voor een foto, enz. Dat
gebeurt geregeld zowel op een top als naast de sneeuw, in een ijsgrot, enz.
Want
dan voel ik me zo nietig en besef ik beter dat ik, een mens (van goede wil), heel
tijdelijk en kort leef op deze aarde terwijl de natuur – vooral bergen en bomen
- decennia, eeuwen is, vecht en blijft…. Tenminste als wij alen daar meer zorg
voor zullen dragen
KORTOM...
Geef mij maar de bergen want dat geeft mijn lichaam en geest, hart en ziel enorm
veel en enorm veelzijdige zuurstof. Ze bezorgen me een opkikker van jewelste: alles
is mooier, gaat en kan beter na een fikse tocht in de grillige en oneffen natuur.
Ik voel me na elke wandeling een mini-ontdekkingsreizigster, een winnaar, neen
overwinnaar. De oneindige vergezichten met de meest afwisselende
wolkenformaties maken me euforisch blij en ontroeren me steeds weer! Ik krijg er niet, nooit, genoeg van.
Geef
mij maar de bergen… al ben ik ook dol op de zee!
Ps.
De bergen rond Chamonix: meer dan een verkenning waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten