Alle boeken van Ann Driessen

Alle boeken van Ann Driessen

dinsdag 23 april 2013

Zalig...weer tulpentijd!



Ik kan het niet laten. Het is sterker dan mezelf, de liefde voor de tulp. Dus weer tulpen...
En heb je datzelfde gevoel? Ga dan zeker eens naar Keukenhof en naar de kleurrijke bollenvelden in de buurt.

donderdag 11 april 2013

Onvergeeflijke onverschilligheid

Worden we onverschillig voor oorlog in de wereld? Voor armoede in ons land? Voor onrecht in onze buurt? Voor tegenslag van onze vrienden? Voor verdriet in onze familie?
Ik hoop van niet. Ik hoop ik niet, nooit.
Maria en Alice hoopten dat ook… nu niet meer.

Pasen, zondagmiddag in Deinze. Maria (86) en Alice (87) stappen door het centrum van Deinze. De dames hebben hun hoogdag met een uitgebreid feestelijk diner gevierd. Het is tegen vier uur als ze opgewekt voldaan het restaurant verlaten. Nog even stoppen bij de bakker voor een taartje, voor bij de koffie, dan naar huis. Maar daar geraken ze niet zonder slag of stoot. Letterlijk dan nog.

Een geparkeerde auto, merk en kleur onbekend. Dat herinneren ze zich door het tumult echt niet. Een man en een vrouw, wel. Hij in, zij uit de auto. Een net, jong, modern gekleed stel, een Franstalig blank koppel dertigers. Hij zwijgt, zij spreekt. Ze vraagt hen heel vriendelijk de weg “à l' hôpital”. Doorlopen, maant Maria aan. Goede ziel Alice slaat haar raad in de wind. Hulpvaardig wijst ze madame de weg. “Que vous êtes gentille!” kwettert de Française. Als dank, zo beweert ze toch, legt ze “le collier de ma mère” om de hals van Alice. Een geschenk voor haar behulpzaamheid. Maar dan. In één en dezelfde beweging grijpt ze het oudje van 87 met haar ene hand bij haar nek en met de andere hand bij haar gouden halssnoer! Tijdens dat ‘gestoei’ ziet monsieur, vanuit zijn voiture aan Alice’s arm een gouden armband glinsteren en grijpt die vast.
 
Maar dat is zonder Maria en haar talenten gerekend. Totaal verbouwereerd en terwijl ze haar vriendin probeert uit de handen van de snoodaards te bevrijden, steekt ze alert haar wandelstok de lucht in. En ze begint te tieren, te zwaaien en te dreigen. Met man en macht - of beter vrouw en kracht - probeert ze tegelijkertijd haar vriendin te bevrijden.Tegen dat indrukwekkend optreden is geen kruid opgewassen, ook geen onkruid.
Monsieur le complice lost meteen de arm van Alice. Madame la voleuse vlucht de auto in. Alice sleurt ze mee want haar hand wil die gouden halsketting niet lossen. Geduw, getrek en gedreig van weerom Maria, doet madame et monsieur echter met gierende banden wegstuiven, zonder buit.
Daarom worden dus de Belgen de dapperste der Galliërs genoemd.

Auto weg. Dievenduo ook. Maar de emoties worden het beiden te machtig. Verbouwereerd, onderste boven en van de kaart door de overval-met- bevrijdingsoperatie barst Nadine in onbedaarlijk en onstopbaar lachen uit. Alice doet in haar broek. Je zou voor minder. Zusterlijk in smarten wandelen ze daarna hun weg, naar huis. De ene neemt een bad, de andere zet de koffie. Le collier de ma mère krijgt een flinke wasbeurt en een plaats rond het portret van de nieuwe paus. Dan volgen koffie en taart.

Dat was in Deinze centrum (en ondertussen al op verschillende plaatsen in Gent en Deinze). Mensen passeerden te voet, op de fiets, in een auto. Je moet blind en doof zijn om niet te zien of horen in welke dramatische omstandigheden dat stel oudjes zich bevond. Je moet kreupel zijn om niets te kunnen doen. Maar dat waren de passanten niet. Toch deed niemand iets. Niemand greep in, niemand hielp hen, niemand riep de politie, niemand begeleidde hen naar huis.

Maria, vergeef het hen want ze weten niet wat ze deden of niet deden.


Ps. De namen zijn vervangen, de feiten zijn echt.

dinsdag 26 maart 2013

Ik zweer de waarheid te zeggen...





"Ik zweer de waarheid te spreken zonder haat en zonder vrees en de waarheid te zeggen en niets dan de waarheid” hoorde ik tijdens het proces van KDG. Artikel 934 van het Gerechtelijk Wetboek zegt: "Ik zweer in eer en geweten dat ik de gehele waarheid en niets dan de waarheid zal zeggen". Bij het Hof van Assisen komt daar "spreken zonder haat en zonder vrees" bij, en lang geleden ook “aldus helpe mij God en al zijn heiligen”.




Ik heb die zin zo dikwijls gehoord toen ik gerechtsjournalist was. Maar, wat is de waarheid? Is het dat wat ik een gerechtszaal hoor? Is het dat wat ik over een proces lees?

In heel wat gevallen misschien wel,
als elke partij in een rechtszaak objectief en sereen uit de doeken doet wat niet of wel in aanmerking komt om iemand schuldig of onschuldig te verklaren…
als elke betrokkene in eer en geweten op zoek gaat naar wat echt is gebeurd…
Dan schrijf je daarover, want het verhaal lijkt te kloppen, de waarheid lijkt gevonden. Op je verslag erna komt ook geen commentaar. En enkele weken later hoor of lees je in een vonnis of arrest wat je dacht of vermoedde: een vrijspraak of een veroordeling, naargelang van de elementen.
Dat is aangenaam.
In heel wat gevallen misschien ook niet,
als de betrokken partijen niet doen wat ze horen te doen…
als advocaten en magistraten belangrijke of doorslaggevende elementen die tot schuld of onschuld leiden vergeten te vermelden...
als ze mediageil, onvoorbereid of lui zijn…
Dan schrijf je daarover en krijg je – van diezelfde actoren – soms bakken kritiek. Je moet‘ het doen’ met wat luidop werd gezegd. Je hebt geen strafdossier om alles na te lezen of te controleren. Dus je betrouwt op hen die dat wel hebben. En dan komt het vonnis of arrest en je zit helemaal ernaast. Dat is balen.
In beide gevallen ga je ervan uit – wat ook niet altijd zo is - dat alles vooraf onpartijdig en eerlijk is verlopen, zowel onderzoeken als ondervragingen, en alles is ondernomen om aan het licht te brengen wat werkelijk is gebeurd. Dat hoop je, dan wens je, dat wil je. Maar dat is niet altijd zo.
Want het hele proces van A tot Z is mensenwerk. En het is een kunst de valkuilen te vermijden…




vrijdag 8 maart 2013

Laat niet op je kop zitten!




De Panne, 2003. Honderd gietijzeren mannen van de Britse kunstenaar Antony Gormley (1950). Indrukwekkende gestalten, aanstormend talenten, vereenzaamde creaties, versteende harten, onverstoorbare individuen,… Elke man van staal kon iemand anders zijn, iets anders betekenen, voor elk wat wils, voor elke man of vrouw.

Zijn naam vergat ik, zijn mensenbeelden niet. Als ik mijn ogen sluit zie ik ze nog: die mannen. Net geen mensen, op Gormley gelijkend, rotsen in de branding, in weer en wind. Geen lichtgewichten. Ze doorstonden stormen, deden golven keren, onbewogen en standvastig. Onbeweeglijk, eeuwig, standvastig, onherroepelijk, doortastend… zoals een mens, of minstens ik, ook wil zijn. Geen mens bleef onberoerd. Het gaf me een vreemd gevoel te zijn, te staan en te zitten naast zo’n man van 1,90 meter, 630 kg zwaar. Samen staren, samen zwijgen, samen zijn. Kijken en verlangen naar wat nog moet komen.
Gent, 2013. De kop niet in het zand steken, zich niet op de kop laten zitten. Niet praten als een kip zonder kop. Niet op zijn kop krijgen. Er met kop en schouders bovenuit steken: dat heb ik toen begrepen… door die mannen. Daar wil ik nu voor vechten… voor alle vrouwen.


Ps. Voor wie ook heimwee heeft naar toen: Knokke-Heist heeft sinds 1 maart een Gormley-man en hij is tot 5 mei te gast in het Antwerpse openluchtmuseum Middelheim.

 

woensdag 30 januari 2013

Gefeliciteerd koningin Beatrix!


Lieve mens-vrouw-moeder-koningin...
U hebt een staatshoofd met persoonlijkheid, klasse en de juiste dosis afstandelijkheid, professionaliteit en betrokkenheid.
U bent intelligent, creatief en gedreven, waardig en plichtsbewust.
U hebt respect voor en verdient respect van vriend en vijand.
U bent een onvermoeibare vakvrouw met een opdracht.
U bent een sterke, krachtige vrouw want u hebt het 33 jaar volgehouden als moeder des Vaderlands.
U bent al drie decennia een ikoon van Nederland, een juweel aan diens kroon.
U bent een mens van vlees en bloed, die betrokken is bij wat leeft in uw land, met uw landgenoten.
U hebt geen stijve pop – of hark - enkel uw gecrepeerd kapsel, dat op een pruik lijkt, is dat. Een minuscuul minpuntje. Op de meeste jurken en mantelpakjes met friemels, ruches en tierelantijntjes ben ik niet wild. Maar dat is onbelangrijk en van geen tel.
U bent een knuffelkoningin, eentje die iedereen inpalmt met een innemende glimlach.
Uw aandacht is niet geveinsd, uw droefheid is niet gespeeld, die zijn echt. U bent gewoon zo.
U hebt graag dat mensen zich bij u op hun gemak voelen, zich thuis voelen. En dat is ook zo.
U hebt een boon voor armen, kansarmen en zij die het moeilijk hebben in deze maatschappij-wereld.
U hebt zoveel kwaliteiten! Toch benijd ik u niet, wel om u kwaliteiten natuurlijk, maar niet om uw rol, om uw functie. U moest levenslang worstelen met de vraag ‘‘Doe ik het goed?”. Die kunt u nu voor eeuwig schrappen want iedereen zegt zonder aarzelen, welgemeend en volmondig: “Ja”.
We waren voor elkaar voorbestemd, u en ik. Dat voelde ik gewoon toen ik aan het Koningin Beatrixplantsoen in het Nederlandse Amersfoort ging wonen. Dat voelde ik nog meer toen ik in 2005 met u mocht lunchen, in uw privéwoning Huis ten Bosch in Den Haag. Over de rode loper, uw huis in mogen, naast u staan, door uw prachtige Chinese kamer stappen, tegenover u aan tafel zitten in u gerestaureerde helderwitte eetkamer… Het was een unieke belevenis. Uw klasse, uw vriendelijkheid, uw welbespraaktheid en belezenheid: die zijn me bijgebleven. Toen werd ik uw fan en die van uw landgenoten. Dat ben ik nog steeds. En dat blijf ik.
Oranje zit door u in mijn hart en in mijn ziel. Door u ben ik een pleitbezorger van uw land, een toeristisch uithangbord waar ik kan. Want wij zijn zo close, zo nabij.

Ik ben wel geen Nederbelg maar zeker een Belgoneder: een Belg met een hart voor Nederland en Nederlanders. En dat zal ik blijven, ook met uw zoon maar voor u steeds met een boon. U bent een uit de honderd, want duizend zijn er niet.
En vandaag bent u jarig: gefeliciteerd majesteit!
Ik wens u nog veel zon in uw ziel.  


ps. En u hebt gelijk als u stelt: er bestaat geen recht om te beledigen en godsdienstvrijheid is geen vrijbrief om te kwetsen of op te roepen tot haat. Uw oproep om een inspanning te leveren om met elkaars opvattingen rekening te houden, is zo belangrijk. En uw pleidooi voor een open en verdraagzame samenleving waarin de vrede en het vrije woord elkaar vinden ook.