DOOD ZIJN IS EEN FEEST!

Het lijkt alsof de Mexicanen lachen met de dood en feesten met en voor hun doden. Schijn bedriegt. Spot, geraamtes en uitbundig feesten verbergen hun angst voor de dood, verdoezelen en bezweren die. 
Op 1 en 2 november, dagen waarop wij eerder met droefheid denken aan wie gestorven is, vieren Mexicanen feest. Het is een mengeling van heidense goden, christelijke heiligen en oude indiaanse en katholieke riten. Mexicanen geloven ook dat begin november de doden op bezoek komen: op 1 november komen de engeltjes - kinderen die gestorven zijn - tot leven. Op 2 november is het de beurt aan de volwassenen. De Mexicanen laten die dagen hun deuren open staan zodat de doden hen zeker kunnen komen bezoeken. Want, zo zeggen ze, die gaan graag naar een feest. Op 1 november om middernacht luiden de klokken, dat is het teken dat de doden opstaan. Er is vuurwerk, muziek en zang.

EEN ALTAAR
In vele gezinnen, openbaar gebouwen, restaurants en winkels staat een gelegenheidsaltaar op een kast of tafel, het ene nog mooier dan het andere. Het staat vol met alles wat doden nodig hebben om te recupereren van hun lange reis terug. Ook zet men alles klaar waarvan ze in hun leven genoten: glazen met water, soep, maïskoeken, chocola, dodenbrood, tequila, sinaasappelen en ander fruit, groente, sigaretten, een of ander spel en zoetigheden. Alles wat eetbaar is, wordt later samen opgegeten. Er wordt veel zorg aan besteed omdat ze geloven dat de doden die komen, kunnen zien, voelen, ruiken en smaken. Het altaar is ook versierd met kaarsen, gele en oranje bloemen en de foto's van de overledenen. 
Op 2 november brengen Mexicaanse families een bezoek aan de graven van hun overleden vader, echtgenote, dochter of broer. Ze offeren voedsel, drank en bloemen. 

SKELETTEN
De meeste bakkers maken speciale broodjes met een doodskop en skeletten van suiker en chocola met karamel. Doodshoofden van suiker zijn te koop… met de naam van je geliefde. Er wordt gezongen, gedronken en gedanst. Kinderen verkleed in monstertjes bedelen op straat met een doodshoofd-potje, soms verkleed in een geraamte. Ze verkopen ook doosjes waaruit een skeletje springt. In winkels vind je 'aangepast' speelgoed: dansende skeletten, lachende doodskoppen, doodsmaskers en kledij van Pietje de dood. Er zijn ook wel eens tentoonstellingen met macabere skeletten en poppen in de meest knotsgekke houdingen. Om bv. met macht en geld te spotten krijgt een skelet een monocle, epauletten, een vest, een hoed en medailles. Het liefst ziet de Mexicaan de dood als iemand die geen kleren draagt: iemand die aan de arm van een ander skelet van kroeg tot kroeg trekt en drinkt. 

Raar maar waar.
Nu, van skeletten hebben ik geen schrik, de dood jaagt me geen angst aan. Dood zijn kan een feest zijn. Inderdaad. Voor mij en voor anderen…

 

IN DE WOLKEN VAN CLOUDS

Het kasteel van Le Rœulx, van de prins de Croÿ, is uitzonderlijk open voor publiek door Clouds. Ik ben in de wolken van deze wonderbaarlijke wolkige expo. 

Buiten kan je de wolken en nog veel meer zien o.m. in de doorzichtige meditatieve metalen gezichten Marianna en Nuria van Jaume Plensa (Barcelona) of in de reuze granieten kegelbal van de Nederlandse kunstenaar Jan Van Munster.

In de oude stallen ontroeren de wolken van Magritte (B) en Inigo Manglano-Ovalle (Chicago), maar ook de imposante takkeninstallatie van Bob Verschueren (B) aan de ingang. 

In de grote tuin krijg je door de fonteininstallatie van Anne Blanchet (Genève) om de tien minuten een fantastisch schouwspel door wind en wolk. Je waant je even, als je in die wolk belandt, overal en nergens. Zalig. 

De Oranjerie huisvest fascinerende wolkenkunstwerken o.m. een prachtige foto van een suikerspinachtige wolk van Perrine Lievens (Parijs) en een intrigerende en rustgevende wolken-in-bokalen-installatie van Charlotte Charbonnel (Parijs) waarin halfvolle melk, gesteriliseerd water en ethanol een cruciale rol spelen. 

En dan die honderden (?) met water gevulde plastiek zakjes aan nylondraden van Michel Francois (B). Ze vormen een regenwolk van 250 tot 300 kg, waarin licht en zon zorgen voor een subtiel kleurenspel. Glimlachen doet de gestileerde wolkenwandelaar van Françoise Coutant (B). Met dank aan de supersympathieke gids in de Oranjerie die, jawel, in het Nederlands én zeer vriendelijk uitleg gaf. De 16 blz. tellende gids van 1 euro bevat geen letter Nederlands, al is 60% van de bezoekers Nederlandstalig. Hoe dan ook…

Haast je, want deze Clouds is slechts tot 18 oktober te zien!

Voor meer info over Clouds: Château du Roelx, Place du Chateau, Le Rœulx. 

Foto’s nemen buiten mag, binnen niet. Via www.Iténeraires.be kan je de Vlaming Pieter Vansteenbrugge als gids boeken.

Wie échte wolken wil zien, moet gewoon naar buiten en boven kijken. 

Wie meer wil over weten over wolken: http://www.bol.com/nl/p/weerverkenner-wolken/1001004007255016/ en http://www.bol.com/nl/p/onder-de-wolken/1001004004856873/ en ook http://www.bol.com/nl/p/wereld-wolken/9200000037405454/

TWEE BIJZONDERE DAGEN...

Twee bijzondere werelddagen vandaag: die tegen de doodstraf en die van de geestelijke gezondheid. Bij beiden - en gelijkaardige dagen - zit mijn hart.

Werelddag tegen de doodstraf. 

Mensen doden mensen die mensen hebben gedood. Dat kan voor mij echt niet. Vriendin Agnes vecht er al jaren tegen, vrijwilliger en gratis, met hart, ziel en lijf. Geregeld bezoekt ze in Texas terdoodveroordeelden en in onze gevangenissen langgestraften. Ze is een dame om u tegen te zeggen. Vanavond organiseert ze een antidoodstraf-ontmoeting. Bjorn Magnus, die Breivik op het eiland Utoya overleefde, komt er spreken. Kijk op:

http://commcommon.com/upload/5/files/Affiche%20www%20anti%20doodstraf.pdf

Ophanging, vuurpeloton, onthoofding en dodelijke injectie.
‘Dat zijn vier officiële manieren waarop vandaag de dag mensen worden gedood, met goedkeuring van de regering. Regeringen die de doodstraf toepassen, stellen dat zij op deze manier ernstige misdrijven voorkomen en het recht kunnen herstellen. Zij geloven dat de staat het recht heeft burgers te doden. Amnesty International is het daar niet mee eens. Ik ook niet. AI zegt 'nee' tegen de doodstraf. Altijd. Overal. Ik ook.

https://www.aivl.be/doodstraf

Werelddag van de Geestelijke Gezondheid.

Ik heb het charter van de VVGG ondertekent, u ook? 

Wat staat erin? 

Dat ik een warmere wereld wil zonder taboe op geestelijke gezondheidsproblemen. 

Dat ik vind het een onrecht als mensen gestigmatiseerd of zelfs gediscrimineerd worden omwille van geestelijke gezondheidsproblemen. 

En dat ik wil mee ijveren voor een warmere wereld en me wil inzetten om die mensen kansen te geven. Ja, dat wil ik.

http://charter.geestelijkgezondvlaanderen.be/

ps. Voor wie over de doodstraf wil lezen:
http://www.bol.com/nl/p/kroniek-van-een-executie/1001004011760374/ of http://www.bol.com/nl/p/beulswerk/9200000036079153/

Voor wie over geestelijke gezondheid wil lezen:
http://www.bol.com/nl/p/kan-geestelijke-gezondheid-worden-gemeten/1001004011242355/

Een broodje met ham

Dat wilde ik echt eten, na mijn bezoek bij de bakery group La Lorraine in Ninove en Gandaham in Destelbergen. Dankzij de Voka Openbedrijvendag ging er weer een hele wereld voor me open: eentje vol heerlijke dingen, en dan nog van bij ons. 

Think global, make local. Ze doen het daar, in die twee bedrijven. Bij de eerste gaan minstens 1 miljoen pistolets per dag (ook nog broodjes, taartjes en ander lekker gebak) en bij de tweede 3350 forse Gandahammen per week (ook nog andere delicatessen zoals geitenkaasproducten) de deur uit. 

Op beide plaatsen directeurs - bij nr. 1 Guido Van Herpe en bij nr. 2 Dirk Cornelis - met een visie op én een passie voor hun producten, met respect voor mens, werk en diversiteit. Geen wonder dat gisteren aan de ene deur 5000 mensen en aan de andere tot 4000 bezoekers stonden aan te schuiven. Dat zag zelfs onze Oost-Vlaamse gouverneur.

Bij La Lorraine liep het water me in de mond bij het zien en ruiken van al dat heerlijk gebakken gamma. La Lorraine is de marktleider voor dagvers brood, met als nieuwste product eentje van 100% Belgische volkoren tarwe. 

De variatie in brood was eigenlijk nog nooit zo groot en zo ambachtelijk als nu, zag ik daar, of het nu Qubo, Equiform of anders heet. De derde generatie zorgt nu met 8 Belgische productiesites met 2815 medewerkers dat - ondanks een verwoestend brand in 2008 – elke dag de verse of diepgevroren lekkernijen met 150 vrachtwagens in 1500 verkooppunten (supermarkten, restaurants, broodjeszaken…) geraken. Heerlijke confituurtaartjes, eclairs, broodjes in alle grootte en vormen, taartjes en ander gebak enz. passeren op de band, op tafel of in dozen en kasten voor mijn ogen. Een zalig zicht.

Bij Gandaham hangen 125.000 hammen te drogen in indrukwekkende opslagplaatsen… Het zijn enorme stukken vlees die een nauwgezet en gecontroleerd proces doormaken. Toch heeft de échte lekkere Gandaham slechts drie ingrediënten nodig: varkensvlees van bij ons, zeezout en veel tijd… om te rijpen. De artisanale bereiding is een traditie van vader op zoon. Wat in 1954 een dorpsslagerij was met Vlaamse Boerenham, is 60 jaar later een prestigieus bedrijf met 85 medewerkers dat 180.000 drooggezouten hammen per jaar aflevert. 

Een ham om u tegen te zeggen, eentje met veel smaak, bepaalt door het droogzouten en de natuurlijke rijping van minstens 9 tot 14 maanden en het stapsgewijs proces van zouten, ontzouten, wassen, rijpen, drogen, uitbenen, versnijden, verpakken en verzenden…

Geef mij maar een broodje met ham. Vandaag, en ook morgen. 

Smakelijk!

ps. Wie over ons dagelijks brood betrouwbare, wetenschappelijke informatie wil, kan terecht op www.broodengezondheid.be. Wie tips voor het bewaren van ham wil, kan terecht op http://www.ganda.be/