Verras je papa. Slik.

Hallo Anne Maria, verras je papa! www.airstop.be |

Deze mail kreeg ik vandaag. Ik moest toch even slikken. Zondag is het vaderdag. Ik heb geen vader meer, ook geen schoonvader. Dat is zo, op een bepaald moment in het leven, als je een dagje ouder en zelf een ouder bent. Mijn vader sterf in juni 2002, mijn schoonvader in november 2016.

Waarom stuurt een ‘machine’ mij een boodschap die niet van toepassing is op mij? Waar ik ook niet om gevraagd heb? Trouwens, Airstop of wie dan ook heeft er geen zaken mee of ik een vader heb of niet, of ik daar een relatie mee heb of niet, of ik een vader een geschenk wil geven of niet.

Verras je papa. Dubbel pijnlijk is dat. Mijn vader én mijn schoonvader konden voor hun dood niet meer reizen. Mijn vader had ‘het’ aan zijn nieren en aan zijn hart. Hij stopte met leven na drie korte ziekenhuisverblijven. Mijn schoonvader lag een jaar of tien aan de nierdialyse en moest de helft van zijn been laten amputeren. Geen haar op hun hoofd, en het mijne, die eraan zou denken nog te reizen. Nu zijn ze op een plek waar reizen geen belang meer heeft. En ik reis wanneer ik wil.

En nog iets: ik haat het om als Anne Maria aangesproken te worden. Ik weet niet waarom die naam op mijn identiteitskaart moest staan, terwijl ik Ann heet en op mijn geboortekaartje duidelijk Ann staat. Elke reisorganisatie krijgt overigens een mail ondertekend met Ann!

Wellicht zal het anders zijn voor mijn kleinzoon. Ik ben benieuwd naar zijn naam…

Hij krijgt een naam - binnenkort - en die zal, hopelijk, op zijn geboortekaartje, zijn identiteitskaart en zijn paspoort hetzelfde zijn. Dat zal hem heel wat moeilijkheden besparen. Dat manneke zal veel moeten reizen. Minstens heen en weer Algiers-Brussel en Algiers-Cagliari.

Airstop, KLM, Ryanair, Air France of wie dan ook: al moet dat ventje, hoe klein ook, om te vliegen een ticket op zijn naam hebben, schrijf hem a.u.b. geen mails, ook niet via zijn ouders! Hij kan ze de eerste jaren niet lezen en ze ouders weten wat ze moeten doen. Val hen niet lastig. Ze weten wat vliegen is, ze kunnen tickets kopen als ze die nodig hebben en zonder daar op een onaangename manier aan herinnerd te worden, zoals ik. Ze hebben op dit moment ook belangrijker dingen aan hun hoofd dan vliegen, net als ik.

Op de foto: de wieg, waarin ik nog gelegen heb. Die staat klaar voor mijn kleinzoon. Mijn vader heeft er eigenhandig de namen van zijn acht kinderen in gebeiteld...

Ik geef mijn dochter een Roos van Jericho ...

Ik zou mijn dochter een Roos van Jericho willen geven, niet voor, maar na haar bevalling. Het is een fascinerende plant, bijna onsterfelijk, meer dood dan levend, en toch. Ik leerde ze kennen toen ik in 2016 met de vzw LECA meewerkte aan een expositie ‘Verborgen rituelen’ in Gent. Ik vind die oeroude woestijnplant ongelooflijk boeiend!

De Anastatica hierochuntica vind je in alle werelddelen. Ze zou door kruisvaarders zijn meegebracht. Bij mij roept ze herinneringen op aan de wondermooie Algerijnse Sahara. Al heb ik tijdens mijn doortochten nooit beseft wat voor een knollen het waren, die op de tonen van de wind werden rondgeslingerd over het zand. Ze is ook geen echte roos. Ze heet ‘roos’ omdat ze, net als haar naamgenoot, chaotisch lijkt en toch geordend is.

Mijn fascinatie voor de RvJ is geboren toen ik haar ongelooflijke gedaanteverwisseling observeerde. Werkelijk adembenemend eenvoudig, maar indrukwekkend. Hoe verdord, droog en armtierig ze er ook uitziet, in een bordje of kommetje water verandert die levenloze, bruine takkenbol in een roosachtige, groene varenplant. Dat hele proces voltrekt zich in een dag of minder.

Die bizarre knol heeft dus geen potaarde nodig. Koud of warm water is het enige dat dit vogelnestje doet groeien, ontkrullen, groen verkleuren en leven. Het is werkelijk een opstandingsplant: eerst dood, dan levend. En dat proces kan je haast eindeloos herhalen.

Klein groots plantje

Nu ik het leven en sterven met ogen zag, begrijp ik ook waarom die roos de hand van Fatima of van Maria wordt genoemd: aanvankelijk klein en onbetekenend, daarna groot en beroemd. Weg met de alruin (wortel tegen onvruchtbaarheid). Weg met de kool (symbool voor de vruchtbare schoot). Geef mij maar de Roos van Jericho. Een plant met naam en faam, voor een prikje: tussen 4 en 15 euro per stuk. Vochtig zorgt ze voor een frissere geur. Droog houdt ze ongedierte - muggen - op afstand. Het water, waarin ze ligt, zou waterafdrijvend zijn, pijn bij weeën verzachten, een middel tegen rimpels of pijnlijke voeten zijn. Zonder water overleeft de plant zelfs decennia. Met te veel water of te lang in het water, beschimmelt of verdrinkt ze snel.

Weeën

Omdat de plant een symbool is van sterven en (op)nieuw leven - en goedkoop - was ze van de 16^de tot de 19^de eeuw populair en geliefd in heel Europa. Dat schreef Julien Van Remoortere in ‘In de tijd dat de kindjes nog gekocht waren’. Men dacht ook dat die RvJ de baarmoeder stimuleerde en de bevalling vergemakkelijkte. De knol of bol werd in water gezet, zodra de weeën begonnen. Als die zich opende, zou de vrouw snel bevallen of zouden weeën niet langer duren als de tijd die de roos nodig had om te openen. Bleef de roos gesloten, dan wachtte een zware bevalling.

Geluk

Dan maar geen RvJ bij mijn dochter. Laat de natuur maar zijn gang gaan, in de hoop dat die haar gunstig gestemd is: liever twee uur dan twee dagen weeën. Kort of lang, daarna is het snel vergeten, als ze dat kleintje in haar armen heeft. Dan begint het …

Die Roos van Jericho krijgt ze later. Ze brengt geluk (sommige beweren ook liefde en geld). Dat heb je nodig, als mens, als dochter en zeker als moeder. Brengt ze haar niets, dan kan ze er gewoon een voorbeeld aan nemen, in donkere dagen. Want die zijn er, goede en kwade tijden, met en zonder kinderen. Dor/dood en fris/levend is het in elk leven, net als in dat van de Roos van Jericho...

Meer informatie over verborgen gebruiken, gebaseerd op wetenschap, geloof of bijgeloof in de gratis expo ‘Over geboorterituelen’, H.-Magdalenakerk in de Schaarstraat (Astridpark) in Brugge, nog tot en met 11 juni, dagelijks van 10u tot 17u.

Meer info over Hallo Baby? Kijk op www.hallobaby.be, een samenwerking tussen de Gezinsbond en de vzw LECA.

WARME KLEDIJ OP KOUDE LENTEDAGEN

Waar zijn mijn winterkleren? 

Op enkele warme dagen was ik zo vermetel om mijn winterspullen - dikke truien, broeken, jurken en jassen - uit mijn kast te nemen en die ergens, te hoog of te ver, te deponeren. Ze moesten plaats maken voor meer kleurrijke en koelere kledij. Plots sloegen de enkele zomerse dagen om in min-tien-graden-dagen. En ik liep rond in een zomerse, feloranje broek. Uit koppigheid? Om de weergoden gunstig te stemmen? Als een definitief en duidelijk afscheid van de winter? Ik weet het niet, maar het vloekte. 

Het was fout. Ik verwisselde mijn garderobe te vroeg. Met één blik in mijn kast leidde ik daarbij enkele vestimentaire zaken af:

- Eerste vaststelling: ik heb te veel, echt te veel broeken en bloesjes.

- Tweede vaststelling: ik heb te veel overjaarse broeken en bloesjes, die te krap zitten.

- Derde vaststelling: ik heb moeite om iets weg te doen.

- Vierde vaststelling: ik doe geregeld iets weg. Kanshebbers zijn niet alleen dochter, zus en werkster, maar ook De Tinten, een Kringwinkel, Congo, de jaarlijkse Rommelmarkt en kledingcontainers aan grootwarenhuizen, die kledij en schoeisel verslinden.

- Vijfde vaststelling: ik gooi niets in de vuilbak, tenzij kapotte schoenen waarin iedereen natte voeten krijgt. Gerafeld en gescheurd katoenen ondergoed, slopen, handdoeken krijgen in mijn huis een tweede leven als vod. Vieze tuinmeubels, smerige vuilbakken en modderschoenen varen er wel bij. Na die tweede kans kieper ik ze wel in de gele restafvalzak zodat ze, na ophaling, verbrand worden en zo misschien wel stroom te leveren

Ik houd van het circulaire aspect van mijn kledingstukken: van de winkel, in mijn kast, rond mijn lijf (een keer of 100?), in en uit mijn wasmachine en droogkast of wasdraad, en dan -  te voet, per fiets of met de auto - naar een ander lijf, kast en wasmand. Zo gaat niets voorbij en niets verloren. Iedereen tevreden. En ik heb plaats voor iets nieuws! 😊

Ps. Draagbare en bruikbare kleding is, voor een tweede leven, welkom bij de Kringwinkel in je buurt, zie http://www.uwkringwinkel.be en, in Gent, bij één van de 15 Krasdiensten, zie www.krasgent.be.

KETTINGEN VAN DE ANGST

Wat is een kettingbrief? Dat is een brief waarin wordt gevraagd deze brief 10 tot 20 keer over te schrijven of te kopiëren en daarna naar evenveel mensen te sturen binnen een bepaalde termijn, 2 tot 9 dagen. Doet de lezer dat niet, dan dreigt onheil (ellende, ongeluk, ziekte, dood, brand). Doet hij dat wel, dan volgt een beloning (geluk, geld, succes, verrassing, werk)

Mijn vader had de grootste collectie kettingbrieven ter wereld. Hij had twee dromen: kettingbrieven uitroeien en er een boek over schrijven. Dat is niet gelukt, omdat hij te vroeg stierf en omdat kettingbrieven opvolgers kregen: kettingmails en kettingberichten. Ik zet zijn kruistocht verder en schreef zijn boek: ‘Het moest maar eens waar zijn. Over kettingbrieven, kettingmails en kettingberichten’ en ook zijn gevecht.

Mijn vader was architect-volkskundige en verzamelde op enkele decennia meer dan 2000 kettingbrieven. Dat is de grootste collectie ter wereld (de Amerikaanse wiskundige Daniel W. VanArsdale heeft er ongeveer 900). Mijn vader was, net als ik, ontroerd en geschokt door de brieven van de ‘slachtoffers’ van deze kettingbrieven. Die reageerden na zijn oproep in de media. Angstige, ongelukkige, twijfelende mensen stuurden hem hun kettingbrief met hun commentaar. Zo - dat schreven ze - ‘bevrijdde’ hij hen van hun angst, van hun nachtmerries, van hun zorgen en van hun bijgeloof...

Kettingbrieven zijn nog altijd niet uitgestorven; ze kregen hedendaagse opvolgers: namelijk kettingmails en kettingberichten.

Na onderzoek van ongeveer 150 van die mails en berichten kon ik niet anders dan vaststellen dat die kettingen volgens dezelfde principes en mechanismen werken als de kettingbrieven: je ‘moet’ ze delen, zo niet zijn er al dan niet kwalijke gevolgen. Alleen het ‘vehikel’ is anders; ze belanden in je mailbox, via sociale media, via je smartphone met een SMS of WhatsApp. Hun impact is ook anders: ze worden verspreid op een veel grotere schaal! 

Ik wilde de verzameling van mijn vader niet verloren laten gaan én zijn gevecht verderzetten. Daarom heb ik dit boek geschreven. Ook omdat het nodig is, want kettingmails en kettingberichten zijn al even verwerpelijk als kettingbrieven. Ik heb twee jaar aan dit boek gewerkt om alle 2065 brieven en alle 150 mails en berichten te lezen en te onderzoeken. 

Wat ik ontdekte? Dat er vele soorten kettingen van angst zijn, die mensen zoals u en ik kregen en krijgen. Dat specialisten zoals religieuzen, economisten, juristen en psychologen er zinnige dingen over vertellen, de media ook. En hoe en waarom deze brieven, mails en berichten zoveel angst aanjagen...

Het was een zeer boeiende ontdekkingstocht!

Bestellen? Mail naar boekenvanann@gmail.com

Het boek kost 15 euro, verzending inbegrepen.

Klik ook eens op: https://www.youtube.com/watch?v=3KVxcqAuQpE

Een jurk om u tegen te zeggen...

Al ben ik geen modefreak, geen kenner, geen adept, geen must have, toch ben ik met verwondering-bewondering blijven kijken naar ‘the making of a dress’. A beautiful dress, dat wel, in het Modemuseum in Antwerpen. De jurk van Natan. Groot scherm voor me, koptelefoon op mijn hoofd en Van draadje tot naadje (en niet andersom), van schets en gesprek tot defilé. Het ontwerp- en maakproces heb ik tot in de puntjes gevolgd. Het is een supermooie creatie van het Belgisch modehuis Natan onder leiding van Eduard Vermeulen. 

Interessant om zijn team (vooral vrouwelijk) te zien en horen denken en doen, vooral die zwarte naaister met haar witte nagels. Ze behandelt het stof alsof het goud is, voorzichtig, langzaam, beslist, maar zonder aarzeling bewegen haar ijverige vingers. Die kennen het klappen van de zweep overduidelijk. Haar blik is scherp, ze ziet alles. Ze voelt de stof, de jurk aan. Hoedje af. Verfijnd vakmanschap is dit gewaad. ‘De jurk’ is niet zomaar een kledingstuk, neen. Het is een prinsessenjurk. Natan werkt voor de groten der aarde. Het is een juweeltje (wellicht een jaarloon groot). 

Foto Alex Salinas

Het is een kunstwerk en kunstig. Het is onopvallend opvallend, klassiek met frivole accenten. Het is een avondjapon, om op een elitair bal te draaien en zwieren aan de arm van een geliefde of van een superdanser. Een jurk die ontzag en eerbied opwekt. Het is geen blote jurk of jurk om veel bloot te zien. Integendeel. Ze is discreet, delicaat en des te aantrekkelijker. Het onzichtbare bloot wordt bloter…

Nooit eerder fascineerde mij mode zo. Stap voor stap, draad per draad, naad per naad, bewonder ik met verbazing het groeiproces van dit uniek stuk. Een ‘beklijvende’ documentaire van een subliem bedacht en doordacht kledingstuk.
Na de film kan ik haar, enkele hokjes verder, in een aangepaste belichting in het echt aanschouwen ('zien' is te eenvoudig voor zulke creatie). Er aankomen kan jammer genoeg niet. Het is immers een droomjurk, zo eentje dat de meeste vrouwen zoals ik nooit zullen of kunnen of mogen dragen. Maar dat geeft echt niet.

Free entrance. Ga haar zien. Snel. Om 26/2 is het gedaan.
Als je echt geen tijd hebt, kijk dan naar: https://vimeo.com/193027692

Ps. Rik Wouters en creaties van Belgische ontwerpers (8 euro) is ook meer dan de moeite waard.