Oorlog in mijn hoofd

Het is donderdag 2-2-2012.

Vandaag start de verkoop van 'Oorlog in mijn hoofd'.

Dat is het boek dat ik met en voor Karen (25) heb geschreven.

Het is haar aangrijpend levensverhaal.

Karen kreeg na jaren behandeling - 10 psychiaters en 4 psychiatrische ziekenhuizen – de juiste diagnose.

Karen heeft een DIS. Dat is een zeldzame psychiatrische ziekte en staat voor Dissociatieve IdentiteitsStoornis of meervoudige persoonlijkheidsstoornis.

Karen leeft met 20 goede en kwade binnenmensen of alters, die elk een eigen persoonlijkheid hebben. Ze maken van haar leven een hel. Ze heeft nauwelijks controle over wat die zeggen en doen. Maximus is de ergste, want die wil haar snijden en doet Flor mesjes kopen.

Karen moet elke dag vechten: vechten tegen de stemmen in haar hoofd, tegen het snijden, tegen dwanghandelingen, tegen zelfmoordgedachten...

In dit boek vertelt ze eerlijk wat ze sinds haar kindertijd beleeft, voelt en denkt. Ze is openhartig waardoor boek beklijvend is. Haar angsten bij de elektroshocks, de gevolgen van haar medicijngebruik, de pijn van haar snijwonden, de onzekerheid over haar toekomst… ze laat niets onbesproken.

Haar persoonlijk relaas met dagboekfragmenten en foto’s wordt aangevuld met bedenkingen van haar moeder, van haar broer, van haar psychologe Anne-Sophie en van haar verpleegster Sybille.

De verklarende woordenlijst, nuttige adressen en de aanbevelingen van Karen en van haar psychologe in de bijlagen, maken het een bruikbaar boek.

Zo krijgen zowel leken als professionelen een beeld van wat en hoe het is: leven met een DIS.

Want dat is het doel van Karen met dit boek: aantonen dat een DIS bestaat, mensen met DIS, hun familie en vrienden vertellen hoe het bij haar verliep en de onmacht beschrijven die ze als jongere heeft ervaren door in verschillende psychiatrische ziekenhuizen te zitten en niet geloofd te worden, niet begrepen te worden.

 

Het boek wordt uitgegeven door Kramat.

www.kramat.be
Het is te koop of te bestellen in de boekhandel en kost 15 euro.

Mijn kamp(en)

Vandaag is het de Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust. In mei ga ik naar Auschwitz-Birkenau. Het is niet mijn eerste kamp, en het zal ook niet mijn laatste zijn.
Mijn eerste was 35 jaar geleden: Dachau, bij München. Na een rondgang - ik herinner me nog de berg schoenen - kreeg ik geen woord over mijn lippen.

In 2010 ging het niet veel beter toen ik per toeval, tijdens een boottocht op de Havel, terecht kwam in Frauen-KZ Ravensbrück in het Duitse Furstenberg. Alleen al het zien van de diverse sculpturen van lijdende vrouwen geven je rillingen. De wandeling naast de verbrandingsovens en de sporen waar ooit honderden barakken stonden, zorgen weer voor afschuw. 'Der Mensch hatte hier keinen Wert', zo schreef een overlevende.

De beelden 'Moeders' van kunstenaar Fritz Cremer hebben geen woorden nodig.
Mijn bezoek eindigt met een glimp op een muur vol vrouwengezichten en een blik op de namenlijsten in een enorm dodenboek. In het boek staan 13.161 namen van tot op heden, na onderzoek, geïdentificeerde vrouwen, kinderen en mannen uit heel Europa die, tussen 1939 en 1945, in of door dit concentratiekamp gestorven zijn door de immense ontberingen, door het beestig transport, in ovens, door gas of door de kogel.

Verder op de Havel, legt mijn huur-yacht aan en opnieuw beland ik in een KZ. Dat heet nu ‘Museum Sachsenhausen’ in Oranienburg. Der Eintritt is frei. Slik. Immens en indrukwekkend in alle opzichten. Het went niet.

In mei ga ik dus naar Auschwitz-Birkenau in Polen. En opnieuw zal ik onder de indruk zijn, beschaamd zijn en zelfs schuldgevoelens hebben…

Beter laat dan nooit

2012 is al even vertrokken maar ik ben niet te laat.
De maand januari is nog niet voorbij.
Ik ben dus net op tijd om mijn wensen voor dit jaar te bloggen.
Wat wens ik? Wat wil ik? Wat zou ik willen doen?
Ik zou er een heel alfabet van kunnen maken:
armoede bestrijden, belastingen verminderen, corruptie elimineren, dronkenschap aanpakken, eerlijkheid, foutloos schrijven, goed zijn, helpen, informeren… en zoveel meer.
Maar mijn voornemens, verzuchtingen en verlangens situeren zich, toeval of niet, vooral bij de v:
vrede, vriendschap, verdraagzaamheid, vertrouwen, vrijheid, vooruitzichten, voorzichtigheid, vriendelijkheid, verstand, vrolijkheid, vernieuwing… om er enkele te noemen.
Bij die letter v hoort natuurlijk de letter b van bewerken-bevorderen-beogen…
Als ik een fractie kan waarmaken van mijn lijstje, zal mijn jaar geslaagd zijn.
En het uwe?

 De weg ernaartoe kan soms lastig zijn...

Bezoek aan de pool

Hoog bezoek, vandaag aan het zwembad. Neen, laag bezoek want ik moet bijna tegen de grond om het groenige beestje te zien. Enfin beest, want die kerel is met staart langer dan anderhalve meter.

Mister Iguanua Iguana, want dat is zijn officiële naam in Mexico. Hij heeft een kop als een kip, zeker als hij die hevig op en neer schudt en begint te blazen bij onheil - ik dus - in de buurt. Hij ziet groen van jaloezie, misschien door de bontgekleurde bikini’s en badpakken die hij passeert?

Hij stapt onregelmatig, onbewogen over de rand van het zwembad, stopt even en loert naar het heldere water. Zou hij erin duiken of niet? Enkele zwemmers nemen afstand.  Na een blik her en der en even twijfelen, zet hij zijn weg verder, ongestoord en ongemoeid maar met een verbaasd publiek.

Hij kruipt sloom, bijna met zijn buik tegen de stenen, rechtsaf onder een bezette ligstoel door. De zonnebaadster op leeftijd erop, slaakt een onterechte kreet van afschuw. Er is immers heel wat lelijker te zien  dan hij, in en rond datzelfde bad.

Schrik voor een klauw of een beet heb ik niet, dus ik volg hem op de voet. Hem, ja. Het is een hij, zo beweert een Canadese hotelgast die weet dat deze hagedis al pa is, 12 jaar is en al bijna even lang de bewoner is van het rotsige eilandje midden in het hotelzwembad.

Zonder verpinken zet de groene leguaan zijn tocht voort. Zonder aarzelen of omkijken, bereikt hij het andere groen waarvan ik de naam niet ken, maar dat weelderig tiert rond palmbomen. Daar knabbelt hij op zijn gemak aan frisse blaadjes: het lijkt hem te smaken ook. Ik zie een glimp van een dikke rozig tongachtig geval, telkens zijn bek open en dicht gaat.

Daarna verdwijnt meneer in het gebladerte om onherkenbaar en onvindbaar te worden. En als pa hagedis niet meer te onderscheiden is van de flora, duikt ineens een graatmager en groener mini-exemplaar op. Dat tippelt over hetzelfde traject, even ongeïnteresseerd voor wie of wat rond hem beweegt. Wat kan hem al die zonnekloppers schelen. Gelijk heeft hij.

Zand en stenen

Mexico. Puerto Vallarta. 30°. Helblauwe lucht, stralende zon, geen wolkje aan de hemel.

Lekker wandelen op de kersvers aangelegde malecon tussen wuivende palmbomen, bloeiende bougainvillea, stenen bankjes en moderne kunstwerken...

Onderweg twee opvallende figuren die veel toeschouwers trekken: de zandman en de stenenman… De eerste beweegt als een robot telkens als iemand nadert en een peso of meer in z’n bakje legt. De tweede baadt in het zweet terwijl hij met ongelijke zwerfstenen keimooie beelden schept.Ik vraag me af wie het meest te benijden is...

Ik dus.

Er zijn mensen die op bepaalde momenten in hun leven veel geluk hebben, al hebben ze deze week een dokter, een ambulance en een intensive care gezien…