Spinnen, ik haat ze

Ik heb lang genoeg gewacht om mijn spinnenhaat uit te bazuinen. Op Werelddierendag durfde ik dierenliefhebbers niet tegen het hoofd (en het hart) stoten met mijn hatemail over spinnen. Nu regen en wind me verlost van ettelijke exemplaren wel. Want ja, ik wil want ze meppen, bashen, verpletteren. Neen, ik ben niet voor een langzame dood dus martelen doe ik niet, maar ineens, bam, weg, dood. Vraag me niet waarom ik zo onverdraagzaam ben: ik weet het niet, maar ik weet dat er nog antispinnenmensen zijn zoals ik. De antigevoelens waren er al vrij jong, denk ik.

Misschien werden ze wel aangewakkerd door de enorme spin op de muur in mijn huurhuisje in de Leuvense Zevenslaperstraat rond 1984? Ik kwam thuis, het was een beetje donker in huis en daar zat ze, de grote madame, op de muur boven de schouw. Ik schrok me bijna een infarct van de schrik. Met veel tegenzin en nog meer afschuw heb ik die, ik weet niet meer met wat: ik had een black out zoals bij ernstige feiten gebruikelijk is. Daarna heb ik dat zwartpotig kadaver met vuilblik en borstel uit mijn bestaan geveegd… maar dus niet uit mijn geheugen. Misschien komt het door die reusachtige spin die ik in de buurt van Colima in Mexico in 2002 over de straat zag kruipen?

Onzin? Het kan zijn, maar spinnen, I do’nt like them. En dat is zacht uitgedrukt. Rood, wit, zwart, groot of klein: ik moet ze niet! Ik wil ze niet zien en zeker niet voelen. Ik krijg kippenvel van het woord spin alleen al, zonder dat ik een webdraadje voel kriebelen op mijn neus of er een spinnetje uit mijn bad moet slaan.

Dood meppen, met een dikke vod oprapen en buiten zwieren. Dat is mijn tactiek al jaren. In mijn huis géén spinnenresten die - zoals in mijn stoutste dromen - uitgroeien tot honderden exemplaren! Ik moet er niet aan denken! Brrrrrrrrrrrrrrr. Nu al controleer ik de muren van mijn slaapkamer voor ik mijn ogen sluit.

Ik hoorde op de radio een arachnoloog. Warempel, die bestaat! Niet te geloven. Hij had het over de Lentevuurspin? Een rode met zwarte stippen? ‘Een formidabele mooie spin!’, zijn spinnenliefde vloeide gewoon uit de luidsprekers. Onbegrijpelijk, althans voor mijn brein… Mijn haat werd er niet kleiner door, ook omdat er 135.000 soorten blijken te zijn. Iets wat ik niet had willen weten. Veel te veel, als je het mij vraagt, dus weg ermee. Dat ingenieus netwerk van superfijne draadjes kan me gestolen worden. Lichaamslengte, gewicht kleur, het interesseert me niet. Ik gruwel van die beestjes.

De enige spin die ik kan verdragen is die van de Franse beeldhouwster Louise Bourgeois: groots, stabiel en daarbij onbeweeglijk maar toch echt en indrukwekkend, misschien net daarom. Haar gigantische Maman-spin, tijdelijk boven het graf van James Ensor en voor altijd in Bilbao aan het Guggenheim Museum is inoubliable en niet beangstigend. En daar houd ik van.

Geen tijd

Ik had zoveel willen schrijven…

-        over de World Soundtrack Awards, zaterdagavond in Gent waarvan ik vooral de muzikale-filmische ode aan Ronni Sue Chasen (1946-2010) onthoud. Chasen was een grote dame met een hart voor het Gentse filmfestival en vooral filmmuziekcomponisten. Ze was, tot ze vermoord werd, de belangrijkste vertegenwoordigster van de Amerikaanse filmsector en tevens persagente van bekende regisseurs en filmcomponisten. Op 16 november 2010 werd ze, onderweg naar huis, na de première van de film Burleske, overvallen en met vijf schoten afgemaakt. De zoektocht naar de moordenaar en zijn motieven deed zoveel stof opwaaien dat haar leven nu zelf een scenario waard is. Hans Zimmer, uit haar stal, maakte een geweldige indruk met zijn band. Muziek is een essentieel bestanddeel van een goede film. Je beseft het niet als je kijkt, maar je hoort en voelt het meteen als het niet klopt.

-        over Spielberg en Kuifje oftewel Tintin. Al is dat manneke journalist: ik ben nooit echt dol geweest op hem of zijn hondje. En ook niet op ‘duizend bommen en granaten’;

-        over Museum M in Leuven waar ik werd ontroerd door de prachtige teksten van Nederlander en jeugdschrijver Toon Tellegen. ‘Ik wou… dat geluk een ding was en dat ik het ergens vond en mee naar huis nam.’ Een zin uit één van zijn vele pareltjes. Ook de kindertekeningen van Ingrid Godon spreken boekdelen.

… maar de tijd ontbrak.