HET LEVEN ZIT VOL VERRASSINGEN...

Vind je ook dat het leven vol verrassingen zit? Ze zijn wat ze zeggen: onaangekondigde, onverwachte, plotse aangename gebeurtenissen. Voor mij zijn dat de laatste maanden - toevallig of ook weer niet - verrassingen op ‘literair’ gebied, t.t.z. die te maken hebben met mijn boeken. Al zal 2024 toch vooral ‘onvergetelijk’ worden door andere verrassingen... 

Je weet het of ook niet, maar ondanks de kleine kans om een uitgever te vinden - 3% van de manuscripten - blijf ik schrijven en boeken uitgeven, al moet dat in eigen beheer. Schrijven is mijn dagelijks brood, mijn levenselixir, mijn onweerstaanbare actie. Als het dagelijkse leven te woelig is, komen de woorden en zinnen te onregelmatig en te moeilijk uit mijn toetsenbord. Dat ik me dor 1001 mensen, gesprekken, bomen, tentoonstellingen en ontdekkingen gemakkelijk (soms met veel plezier) laat af- of omleiden, maakt dat het voltooien van een boek voor mij als een slepende onziekte is. Door een ongecontroleerde en zelfgezochte samenloop van omstandigheden zit ik dus in mijn hoofd en op mijn laptop in verschillende boeken, o.m. die van mijn oma, die van de opa van mijn man, die van een vriend van mijn ouders en die van mijn rechtszaken. Ja, opnieuw waargebeurde verhalen. Prioriteiten stellen - welk boek nu eerst afwerken? - is moeilijk. Voor ik een beslissing kon nemen, volgden enkele verrassingen voor enkele lopende en een afgewerkt boekproject.

BOEK 1

Begin november hakte ik de knoop door. Boek nummer 1 dat af te werken is, wordt ‘De kleine oorlog van René’, vooral op aandringen van diens zoon Godfried. Als je 93 bent, weet je echt niet wat het volgend jaar brengt. Lang moeten wachten op iets dat je echt wenst, is dan geen optie. Maar, maar. Bij het schrijven van ‘De schat van Merkem’ had ik als basis het handgeschreven dagboek van Karel. Dat was een ‘gemakkelijk’ uitgangspunt: met bijkomende gesprekken met familieleden, opzoekingen in bibliotheek en op internet, en met redactiewerk kon ik dat boek voltooien. 

Voor het boek over Réne, de opa van mijn man, ligt dat totaal anders. Ik heb een basistekst en (vroegere) notities van gesprekken met zoon Godfried en dochter Lieve, alsook enkele foto’s, enz. maar ik ben niet 'ver van honk' wel nog 'ver van huis'. Net als mijn hoofdpersonage trouwens, al was hij dat letterlijk, tijdens én na WOI: hij zat in Duitsland, Denemarken, Canada en de VS om tenslotte in Reningelst te aarden. Maar het geluk staat aan mijn kant. De kleinkinderen van René zoeken mee naar documenten of voorwerpen uit zijn leven, dat helpt. 

Toch zijn het drie opmerkelijke verrassingen die me echt vooruit helpen: mijn opzoekingen, een gesprek met familie in Canada én een mail uit Denemarken! De eerste leverde me o.m. interessante informatie over zijn dagelijks leven in een Duits krijgsgevangenenkamp. De tweede, een gesprek met een Canadese, was naast prettig ook leerzaam. René had familie in Canada, maar de contacten België-Canada verwaterden, waren eigenlijk zo goed als verdwenen. Facebook was mijn redding. Door het ene (herontdekte) familielid, Ellen, kwam ik terecht in Toronto bij haar zus, naamgenoot Ann. Na een aangenaam gesprek - videobellen is altijd een zalige oplossing als dochters en vriendinnen ver wonen - weet ik weer meer omdat haar grootvader de schoonbroer was van ‘mijne’ René. Binnenkort mag ik foto’s van nuttige documenten en foto’s verwachten. Die helpen een stuk van zijn levenspuzzel vervolledigen. 

En stap nummer drie bezorgde me een nooit gedacht-gehoopt-verwacht maar onontbeerlijk stuk! Door de inzet van mijn lieve Deens-Belgische paradontoloog-buurvrouw Trine - die mijn vraag voor informatie met enkele basisgegevens vertaalde én verstuurde - heb ik, via haar, van het stadsarchief van Lolland ongeweten en ongeziene informatie over René! Hoera! Het maakt me zo blij! Eind december moet mijn René-zoektocht en onderzoek afgerond zijn en begin ik te schrijven…

MICHELA

Ook voor mijn boek over mijn grootmoeder-Michela-boek ben ik al verder in mijn onderzoek. Dat komt o.m. door mijn septemberreis in Zwitserland met eindhalte de regio Montreux. Mijn nonna woonde in het stadje Villeneuve aan het meer, na haar verhuis uit Sicilië en voor haar verhuis naar België. Al had ik mijn komst niet aangekondigd, de dame van de toeristische dienst deed al het mogelijke om me te helpen. Ik mocht vragen stellen, boeken en tijdschriften inkijken, fragmenten fotograferen, kreeg aanwijzingen. Info bv. over een plaatselijke steengroeve - mijn overgrootvader was steenkapper - het leven begin 20^ste én de opvang van oorlogsslachtoffers gaven me een beter beeld van hoe het toen was. Daarna ontdekte ik in een hoofdstraat haar huis, na een kort gesprek met een kapster met cliënte aan de overkant. Dat huis zien deed mijn hart bonzen. Mijn oma was jaren mijn alles. Tenslotte wandelde ik waar zij, meer dan een eeuw geleden wandelde, langs het Meer van Genève, én ging zitten op een bank bij chateau Chillon, waar zij ook met mijn verliefde grootvader zat. Ook die belevenis bezorgde me bijkomende inspiratie en vreugde. Ik weet nog niet of ik van haar boek een literair non-fictie verhaal maak of mijn eerste roman op basis van waargebeurde feiten.

MIJN ALGERIJE

En de laatste, maar ook bijzondere gebeurtenis was mijn kennismaking en ontmoeting - eerst per mail, dan in persoon - met Chantal uit Eeklo. Ze las mijn boek ‘Mijn Algerije’ en loofde het. Ze was en is enthousiast over Algerije en heeft er vrienden. Door haar aanstekelijk enthousiasme en aanmoedigingen én de inzet van haar dochter Melanie komt er wellicht een Franse vertaling. Het wordt een groot avontuur. 

Of het lukt, of ik met die vertaling een Waalse of Franse uitgever vindt, is geen zekerheid. Maar wij - mijn man, Melanie, Chantal en ik - doen ‘het’, proberen ‘het’. Wat komt, dat komt. 2025 wordt literair spannend!

2024 was dus uitzonderlijk verrassend in literair opzicht, dat wel. Maar wat het afgelopen jaar voor eeuwig en altijd een van de woeligste, ongelukkigste, drukste, moeilijkste, chaotische en gelukkigste maakte, is dat mijn man de ‘widowmaker’ gelukkig overleefde door een openhartoperatie én dat onze twee dochters elk een gezonde zoon kregen…

 

#verrassingen #waargebeurdeverhalen #boeken #schrijven #leven #helpen #nieuwboek #mijnboeken #boekenvananndriessen #plannen #projecten #research #literairavontuur

Ik ben lid van een speciaal genootschap!

Wist je dat ik al meer dan 2 maanden lid ben van de WCS, de Weather Complaints Society? Ik wist niet eens dat dit genootschap bestond, maar mijn jongste dochter ontdekte dat… en maakte me lid. Het certificaat geef ik als bewijs! Ik kreeg ook sokken met het logo. Ben ik een weerklager en dus terecht lid? Ik vrees van wel. Soms toch. Afgelopen zomer zeker.

Als de temperatuur boven 25 graden stijgt, begin ik al te morrelen. Boven 30 klaag ik steen en been. Als ik de kans heb sluit ik me af en op, zonder ik me af, verdwijn in stilte, leid en lijd een kluizenaarsbestaan… en ik beweeg minimaal. In geval van nood, en als laatste reddingsboei, dag of nacht, zet ik de airco aan om het leven aan te kunnen.

Dat onverdraagzame tegen (voor mij toch) die extreme hitte, zou dat misschien een erfenis zijn van mijn verblijf in Algerije? In Sedrata koelde het ’s nachts niet af onder 30 graden. En ’s morgens om 10 was alles al 'luikenpotdicht' en leefde ik in de hinderlijke duisternis, met de lamp aan. Ik weet het niet, maar ik zit ermee. Dus geen zomer of hitte voor mij, liefst lente of herfst.

Ik heb talent...

Wees gerust, na en voor hitte zal ik echt niet klagen, tenzij ik tot op mijn ondergoed doornat geregend ben of mijn paraplu door een chaotische oncontroleerbare windstoot binnenste buiten onbruikbaar keert. Het lidmaatschap bewijst dat ik 'talent' heb om te klagen over het weer, hoewel, echt niet over elk weertype. Er zijn zeker nog straffere leden die gewoon elk weertype fout vinden en geen enkel weer ideaal. Meestal neem ik matige zonneschijn, een zuchtwindje, een serie regendruppels, een sluier mist met dank aan. Ik vind een beetje koude of sneeuw best leefbaar. Maar storm, gebliksem en gedonder hoeft echt niet.

Ook lid worden?

Als je je geroepen voelt, ‘last’ hebt van weergerelateerde klachten, ben je welkom in WCS. Het lidmaatschap heet exclusief prestigieus te zijn omdat de meeste aangeslotenen ‘de fine art of grumbling about the weather’ cultiveren. Heerlijk toch, met die andere leden, één gemeenschappelijke vijand te hebben! En heerlijk dat dit gevoel gehoord, erkend, gerespecteerd en gewaardeerd wordt. 😊

Ik ben dus een weerklager en dus lid van WCS  en dat sinds begin augustus. Zou dat attest levenslang gelden of elk jaar te hernieuwen zijn…?

#weer #klachten #weather #complaints #wcs #hitte #storm #weerklachten

PRACHTIG=NEDERLANDS EN NEDERLANDS=PRACHTIG!

Hoeveel synoniemen kan een woord hebben? Op die vraag vind ik geen antwoord. Maar onze Nederlandse taal is rijk, dat weet ik zeker. Neem nu het woord ‘prachtig’: een mens kan voor mij prachtig zijn, een boek ook, een landschap zeker… een gebouw ook. En zoveel meer. Een bloem, een plant, een toneelstuk of dans, een expo, een lied, een jurk, een gerecht…

Ik zocht deze week hoe ik een Algerijns woestijnlandschap (foto van en met mijn dochter) en enkele Zwitserse schoonheden (mijn foto’s van o.m. bibliotheek, boom, Matterhorn, enz.) kon beschrijven, omschrijven, samenvatten.

Prachtig! Dat was mijn eerste gedacht en beschrijving. Maar die voldeed niet. Mijn aanvoelen was veel meer dan dat. Vandaar dat ik op zoek ging naar synoniemen. En ik vond er…bijna 150! 

Ik laat je graag meegenieten van wat ik vond… en wat ik zag… dat landschap, die bibliotheek, dat kasteel, die boom… en zoveel mensen!

Prachtig: schoon, fraai, eindeloos, mooi, fantastisch, kostelijk, oogverblindend, groots, geweldig, heerlijk, voortreffelijk, verrukkelijk, schitterend, subliem, magnifiek, moorddadig, luisterrijk, wondermooi, splendide, superbe, geschikt, uitmuntend, goed, prima, uitstekend, buitengewoon, voornaam, klasse, voorbeeldig, perfect, uitzonderlijk, superieur, volmaakt, super, opperbest, puik, eersteklas, excellent, illuster, eminent, uitnemend, puikbest, verdraaid, verschrikkelijk, reuze, machtig, reusachtig, gruwelijk, daverend, enorm, razend, sensationeel, formidabel, mieters, denderend, kolossaal, fameus, verduiveld, opvallend, merkwaardig, duidelijk, opzichtig, opmerkelijk, wonderbaarlijk, indrukwekkend, sprekend, treffend, kras, merkbaar, markant, frappant, flagrant, opzichtig, in het oog springend, 

in het oog lopend, voyant, uniek, ongekend, onvergelijkelijk, keurig, meesterlijk, uitgelezen, gaaf, koninklijk, best, fijn, te gek, patent, eersterangs, probaat, enig, charmant, zalig, overheerlijk, beeldig, allerliefst, hemels, betoverend, goddelijk, bekoorlijk, delicieus, genotvol, ravissant, elysisch, grandioos, fenomenaal, ontzagwekkend, knap, glansrijk, prestigieus, fabelachtig, briljant, ongelooflijk, vorstelijk, rijk, royaal, prinselijk, weelderig, prinsheerlijk, gelukzalig, verheven, verrukt, verheerlijkt, luxueus, kostbaar, luxe, overdadig, overvloedig, chic, residentieel, mondain, roemrijk, weergaloos, ongemeen, onovertroffen, ongeëvenaard, lichtend, lucide, esthetisch, bevallig, waardevol, precieus, majesteitelijk, ontzettend, ondraaglijk.

Dat laatste woord is misschien het best toepasselijk op wat ik zag-voelde: een haast ondragelijke schoonheid…

Heerlijk toch, onze Nederlandse taal. Toeval of niet: vandaag begint de Week van het Nederlands! Nederlands, geef het mij, elke dag, elke nacht… overal.

Ps. Met dank aan Synoniemennet

#zwitserland #synoniemen #nederlands #prachtig

PERUGIA TOEN EN NU

Ooit de Middeleeuwse heuvelstad Perugia in Umbrië bezocht? Doen. Mijn dochter en gezin waren er onlangs, mijn man en ik vorig jaar. Dat was toen een blitzbezoek: een bijkomende kronkel-afwijking van onze Toscaanse rondreis. Waarom? Omdat ik daar bijna 50 jaar geleden een maand Italiaans studeerde!

Augustus 1976 was een onvergetelijke maand. Met een ‘klas’ van 100 studenten uit de hele wereld, van alle leeftijden, volgde ik 17 u per week lessen Italiaans aan de Università per Stranieri, de Universiteit voor Vreemdelingen. Prima docenten en een dito bruikbare basiscursus. Een aanrader. Reis, inschrijving, kamerhuur, eten en andere kosten betaalde ik met babysitten bij familie en buren in Leuven, waar ik toen studeerde. Ook met een echte studentenjob: interviews afnemen voor het Departement Sociologie van de Faculteit Sociale Wetenschappen.

VERHALEN

In de verste uithoeken van Limburg, moest ik, door regen en wind, per trein en bus, mensen ondervragen voor een of ander bevolkingsonderzoek. De ellenlange vragenlijst ging, dacht ik, over vrijetijdsbesteding. Ik herinner me vreemde verhalen, bv. van een driehoeksverhouding, ergens in Maaseik, en van sleutelclubjes. Slik. Slik. Onbekende terreinen voor mijn toen nog onwetende geest. Het verbaasde me hoe gemakkelijk totaal onbekende mensen me hyperpersoonlijke ‘aangebrande’ verhalen toevertrouwden. Dat ‘fenomeen’ herhaalde zich (gelukkig) in mijn journalistieke loopbaan en in mijn huidig schrijvend bestaan. Waargebeurde verhalen, verhalen met en over mensen, zijn en bleven mijn ‘handelsmerk, mijn voorkeur en mijn sterkte.

1976

Terug naar Perugia. 1976. Hoe ik die universiteit ontdekte, weet ik niet meer. De inschrijving en betaling (cheque?) gebeurden per brief, na een telefoongesprek. Gsm en computer met internet had ik niet, toch lukte het. Waar een wil of (hartstochtelijke) wens is, is een weg. Mijn (toen al overleden) nonna was een Siciliaanse: Italiaans leren stond hoog op mijn bucketlist.

Bij aankomst - na ongeveer 24u dag- en nachtritten - meldde deze toen 22-jarige zich met kleine oogjes, in het opgegeven inschrijvingsgebouw. Hoe ik daar geraakte, herinner ik me niet en hoe het verder zou verlopen, wist ik niet. Dat werd snel duidelijk. Inschrijvingsbewijs, cursusaula, lesuren, lesboeken: ik kreeg alles meteen mee.

En overnachten? Luidruchtige Italiaanse kamerverhuursters stonden kandidaat-kamerhuursters op te wachten en hun kamers aan te prijzen. Ik weet niet meer waarom en hoe, maar met een sympathieke Turkse studente uit Izmir belandde ik in een eenvoudige tweepersoonskamer bij la mamma, in een oud huis op een eerste verdieping, hartje stad. Met 1 lavabo en een gemeenschappelijke badkamer voor gezin en wij.

Wat een maand! Ik miste geen les, genoot van de stad met zijn steile, smalle straten (soms vloekte ik door de hitte), van het gezelschap van Amerikaanse en Duitse medestudenten. Ik at meestal in een mensa, een gaarkeuken/sociaal restaurant, lekker en goedkoop. Ik zat uren met gezelschap op de Piazza IV Novembre, het centrale plein van de stad, rondom de Fontana Maggiore. Zittend op de trappen van de Palazzo dei Priori, om hoogte, lengte, breedte en inzicht te krijgen in de Perugianen. Soms met een ijsje.  

Tussendoor, voor zover haar en mijn karig budget het toeliet, enkele opmerkelijke plekken bezocht, o.m. Rome en Assisi, telkens per bus, telkens een daguitstap. Maar centen voor entreegelden voor meer en voor musea had ik toen als student niet.

2023

Terug naar Perugia. April 2023. Bijna 50 jaar later vond en stond ik - zonder veel zoeken - voor hetzelfde universitair gebouw. Ik herkende het meteen. Weer bewonderde ik de Fonta Maggiore én zat ik op de trappen! Na zoveel jaren, een heel blij en warm weerzien. Iets dat al jaren op mijn wishlist stond. We aten in een gezellig restaurant en logeerden iets buiten de stad. Nu in een luxueus klein kasteeltje met prachtig uitzicht op de stad. Waaw. Waaw. Ik had geen tijd voor een bezoek aan de Galleria Nazionale dell’Umbria of een uitgebreide stadswandeling, maar misschien ooit eens. Er zouden nu scalemobile zijn, roltrappen door het fort Rocca Paolina, en een minimetro van station naar het hoger gelegen historisch centrum. 

Ter afronding: mijn superoma was een Siciliaanse, mijn vader een halve Italiaan. Ik ben een kwart Italiaanse, heb zussen, broers, achternichten met dezelfde Italiaanse wortels, en ook nog (verre) Italiaanse familie, plus familie en vrienden in Italië, op Sicilië én op Sardinië. Ik heb vriendinnen en vrienden die vlot Italiaans spreken of het studeren. Mijn dochter trouwde met een Italiaan (Sardinië) en mijn kleinzoon spreekt perfect Italiaans! Wat zouden mijn vader en nonna (net als ik) gelukkig zijn, hadden ze dát geweten…

Voor informatie:

- Perugia

- Università per Stranieri

LEZEN KAN JE OVERAL...

Lezen kan je altijd en op alle plekken en momenten in de wereld, zowel binnen als buiten. Lezen biedt plezier, troost en herkenning. Het doet de tijd vliegen, de rust vergroten en het dromen toenemen... zelfs in Oostende.

Hoe begin je eraan?

- Laat je niet ontmoedigen door een titel, een eerste zin, de achterflap, een recensie of oordeel van vriend of vijand.

- Loop een bib of boekhandel in en pak een boek vast. Voel het, bekijk het, blader erin en lees een fragment of twee. 

- Laat je verleiden door de cover, de titel, het lettertype, het thema of de dikte.

- Koop of leen het en draag er zorg voor.

- Zoek een ideale leesplek: stoel, zetel, bank, bad, bed, handdoek of hangmat. Onder of naast een boom, op een strand, in een tuin, wei of park, waar ook ter wereld!

- Begin gewoon rustig te lezen. Elk uur is goed: 's morgens, 's middags, 's avonds of 's nachts.

Opgelet! 

Boeken bieden enorm veel, tenminste als je openstaat voor de inhoud: pret, troost, herkenning, angst, spijt, wensen en dromen, kennis en gevoelens. Ze maken je boos en stil, soms vrolijk en bedachtzaam. 

Hoe meer je leest, hoe interessanter en aangenamer dat wordt. Wie meer leest, leest beter, wordt taalvaardiger en vertoont meer begrip. Je kan over boeken ook ellenlange, boeiende gesprekken voeren met familie en vrienden.

Vrijblijvende suggesties?

Nog niet overtuigd? 

Stuur me een mail, boekenvanann@gmail.com, nodig me uit - bv. voor een Auteurslezing - en ik zal je vertellen waarom lezen én schrijven boeiend is. Ik zal je ook, met veel plezier, een aantal titels geven van boeken die ik echt heel graag las, bewaar en koester... en natuurlijk ook van de boeken die ik zelf heb geschreven.

Oostende

Als je goed kijkt, zie je mijn boeken telkens met, op of onder een stukje Oostende. De ereplaats is voor 'Gevangen geboren', op de sokkel op de dijk. 'Mijn Algerije' zwerft tussen Rock Strangers van Arne Quinze. 'Het moest maar eens waar zijn' neemt plaats in de dansende golven van Patrick Steen. 'De schat van Merkem' krijgt een gepaste plek in de imposante Venetiaanse galerij van de Franse architect Charles Girault. 'Kinderen toegelaten' op het prachtige strandverkleedhokje. Vele decennia geleden wikkelde ik me, uit schaamte of angst een streepje bloot te tonen, daar in een handdoek om me uit mijn natplakkerig, zanderig badpak te wringen...

ps. Van 'Oorlog in mijn hoofd' en 'Het Ossenboek' heb ik slechts enkele exemplaren over. Van 'Openluchttheaters in Limburg' geen meer...

#boekenvananndriessen #boeken #lezen #oostende #boektip #leestips #watzullenwelezen #iedereenleest #lezenisleuk #lezenisleerrijk #literatuurvlaanderen #auterslezingen #deauteurs #vlaamseauteursvereniging