Southampton en haar Disaster Room

Twee steden spelen een belangrijke rol in de geschiedenis van de Titanic: Belfast in Noord-Ierland en Southampton in Zuid-Engeland. In de eerste ben ik nooit geweest, in de tweede wel. En daar, in het SeaCity Museum, heb ik vooral gefascineerd geluisterd en gekeken naar het onderzoek over de oorzaken van het zinken van dat ‘onzinkbaar’ luxeschip…

Legomodel van de Titanic, SeaCity Museum

Waarom krijgt Belfast veel meer aandacht als Southampton al het over de Titanic gaat? Belfast is de stad van de bouw van de Titanic, Southampton de stad van het vertrek (met eindbestemming New York). Op de oude scheepswerf In Belfast is er een Titanic Quarter met het Titanic Museum over de geschiedenis van de scheepswerf en de Titanic. In Southampton is er wel het veel mindere bekende Titanic Memorial en besteedt het SeaCity Museum aandacht aan het schip. Vooral de zaal over het onderzoek naar de oorzaak (oorzaken?) van de ramp is geweldig boeiend.

Titanic museum, Belfast

MUSEUM 

Het ‘SeaCityMuseum’ afficheert met ‘Southampton’s Titanic Story & The City Maritime History’. En inderdaad, het Titanic verhaal is voor Southampton en haar inwoners ook heel bijzonder. Veel slachtoffers van de crew en bemanning waren inwoners van Southampton. Dus vele families werden getroffen door de ramp, generaties lang. In de stad loopt dat tragisch verhaal door straten, op muren en in huizen. Er zijn 165 graven en gedenkstenen te vinden in en rond de stad. In het museum voorwerpen, foto’s, krantenknipsels en getuigenissen.

Een visuele weergave van de 897 bemanningsleden van de Titanic

RAMP KAMER

Gerechtelijke dossiers

Maar vooral de ‘Disaster Room’ met een enorme wandschermprojectie over het onderzoek naar de oorzaken van de scheepsramp in de rechtbank in Londen is fascinerend: wellicht omdat ik me ook nooit eerder informeerde over de mogelijke oorzaken, gebreken, tekortkomingen van de Titanic en haar bouwers en bemanning. Ik probeer te beschrijven wat die ‘Ramp kamer’ biedt: je krijgt een ellenlange rij gerechtelijke dossiers te zien, waaruit telkens eentje wordt opgevist en geopend. Het onderzoek in London, geleid door rechter John Bigham van het Hooggerechtshof, duurde 42 dagen (van 2 mei tot 3 juli 1912) en bijna 100 getuigen - bemanning, passagiers, bemanning van andere schepen - werden ondervraagd, 25.000 vragen gesteld. Dat leidde tot een rapport met een gedetailleerde beschrijving van het schip, van het scheepsdagboek, van de schade door de ijsberg, van de evacuatie en van de redding. RMS Titanic, 269 m land, 56 m hoog met 10 dekken, eigendom van rederij White Star Line, kwam in de nacht van 14 op 15 april 1912 in haar eerste reis in aanvaring met een ijsberg. Binnen drie uur zonk het schip, 1522 opvarenden kwamen om het leven. Dat RMS was op dat moment grootste en chicste en onzinkbaar schip ter wereld…

Go slow

IJSBERG

De botsing van het schip met te hoge snelheid tegen een ijsberg wordt algemeen erkend en aanvaard als oorzaak van de scheepsramp. Maar je krijgt ook getuigenissen te horen en te zien over andere elementen die mogelijk een rol hadden kunnen spelen in het voorkomen of het beperken van de omvang van de schade: het ontbreken van een verrekijker (in net kraaiennest) en zoeklichten, te laat uitwijken, onvoldoende of onvoldoende gevulde reddingsboten (wel voldoende reddingvesten), gebrekkige veiligheidsopleiding, gebrekkige informatie en communicatie, constructiefouten, gesloten schotten, gemiste of niet beluisterde of niet doorgegeven radioberichten, een slapende marconist, onopgemerkte of genegeerde alarmsignalen door andere boten, enz. Echt boeiend om te horen wat er allemaal werd onderzocht en wie er allemaal werd ondervraagd.

Na die Disaster Room komen, verder in het museum, komen de echte stemmen van de overlevenden met hun verhaal wel binnen. En nog een leuk detail: het museum in gevestigd in een oud gerechtsgebouw!

BELGEN

Ook wij Belgen hebben een band met de Titanic: onder de passagiers waren er 24 Belgen en 3 Nederlanders. Van de 24 Belgische passagiers - twee in de eerste klas, één in de tweede klas en de andere in de derde klas - overleefden slechts zeven de ramp, waaronder zangeres-naaister Mathilde Pede uit Gent. De drie Belgische bemanningsleden kwamen om: lees er meer over in ‘100 jaar Titanic’ van journalist Dirk Musschoot. En in Haaltert staat er zelfs een gedenkzuil. De Titanic blijft door boeken, documentaires en speelfilms leven als een wereldwijd symbool van luxe, tragedie en roekeloosheid. 

Ga dus naar Belfast, maar ook naar Southampton. Ga ook naar de haven en kijk met bewondering, afgunst, weerzien of ontzetting naar de vertrekkende en voorbijvarende huidige drijvende luxedorpen…

 

Meer info? www.seacitymuseum.co.uk., Havelock Road, Southampton. Alle dagen open van 10 tot 5

FOSSIELEN ZOEKEN NET ALS MARY ANNING

Het is een (kleine) schande dat ik Mary Anning niet ken en nog nooit over haar hoorde of las… tot ik aan de Jurassic Coast (GB) was. Die vrouw was nochtans een beroemde wetenschapster. Ik had het geluk haar te leren kennen in haar stadje, Lyme Regis, en te stappen waar zij ooit stapte, misschien zelfs fossielen te zien die zij ooit zag!? Zij kreeg gelukkig daar een standbeeld...

Mary was in de 19de eeuw een paleontologe zonder het zelf te beseffen, zonder enig diploma, opgeleid door haar vader en door eigen talent. In Lyme Regis staat, gelukkig, haar standbeeld. En terecht. Deze self made wetenschappelijk talent ontdekte in 1811 het eerste complete ichthyosaurus-skelet! Dat is nu te bewonderen in het British Museum!

MUSEA

In dat stadje zijn twee musea die aandacht besteden aan fossielen. Mijn man en ik kozen voor Dinosaurland Fossil Museum omdat daar een kleiner exemplaar te zien is van haar ‘beest’, namelijk de Langdon Ichthyosaurus, ontdekt in 1972 (nog maar de tweede na die van Mary). Dat was meer dan een meevaller: we konden honderduit vragen stellen en zinvolle antwoorden krijgen van de gepensioneerde paleontoloog en eigenaar ervan, Steve Davies. Het museum is eerder traditioneel-oubollig opgevat maar toch interessant al heb ik van fossielen niet veel kaas gegeten: de meest gevonden fossielen behoren die van zeedieren met harde delen, zoals ammonieten (uitgestorven onderklasse van inktvissen en meestal spiraalvormig), trilobieten (uitgestorven geleedpotigen), zee-egels, enz.… zegt Wikipedia. In het museum van Davies vind je een collectie van 30.000 specimen die over 200 miljoen jaar loopt en alles over wat aan die Jura kust werd gevonden aan fossielen van ammonieten, belemnieten, vissen… Er zijn ook exotische exemplaren uit China en Rusland, zelfs een stuk van 73 kg van een dino.

In het andere museum, het Lyme Regis Museum, leer je nog meer over Mary Anning en paleontologie, over auteurs en artiesten verbonden met de stad, via objecten, audio en schermen meer over de geschiedenis van Lyme Regis. Er zijn ook rondleidingen, tentoonstellingen, workshops en fossielenwandelingen.

FOSSIELEN ZOEKEN

Lyme Regis aan de Jurassic Coast. Je mag daar - voorlopig nog - zelf op zoek gaan naar fossielen, eeuwenoude resten en sporen van planten en dieren, bewaard in gesteente. 

Wil je fossielen zoeken? Trek naar Monmouth Beach (Lyme Regis Fossil Beach), rechts, of naar Charmouth Beach, links. Het is grappig om daar jong en oud met hamertjes te zien kloppen op grijzige (minder harde) stenen in de hoop daarin een of andere fossiel te ontdekken. Wij vonden, echt waar, een mini-exemplaar! De grote fossielen zijn onhandelbaar (=niet meeneembaar) door hun afmetingen en gewicht: ze zijn vooral op het keienstrand, rechts van Lyme Regis, gewoon te bewonderen! En dat doet wat met een mens, naast en boven zulke miljoenen jaren oude resten te kunnen staan...

AMMONITE

Eens thuis, keken we natuurlijk via Netflix naar de film ‘Ammonite’, met Kate Winslet in de hoofdrol. De film is mooi van beelden, traag, maar legt te veel het accent op haar mogelijk lesbisch zijn (waar geen bewijs van is) en doet onrecht aan haar talent: haar vondsten en haar wetenschappelijke belang. Je krijgt wel een idee hoe ze - begin 19de eeuw met onaangepaste kledij en primitief materiaal - te werk ging. Elke dag trok ze meermaals het strand op, rokken omhoog, gewapend met een rieten mand, om fossielen te zoeken. Verkopen moest ze als levensonderhoud, zeker nadat haar vader overleed en haar moeder en zij zonder inkomen achterbleven.

Meer informatie nodig?

- Dinosaurus Fossil Museum, Coombe Street, Lyme Regis

- Lyme Reis Museum, Bridge Street, Lyme Regis

- Op fossielenjacht? Kijk voor de beste plaatsen op: Fossielenjacht

#fossielen #strand #jurassiccoast #maryanning #paleontologe 

MOOIE PLANTEN, RARE NAMEN

Een Wonderboom is niet zo wonderbaar en in de Zakdoekenboom zitten geen snotvodden. Wist je dat? In een Snakeplant zit zeker geen slang. En een Vrouwentong lijkt helemaal niet op een tong van een vrouw, toch niet op de mijne. Besluit: bomen, planten en bloemen hebben soms vreemde namen!

Wonderboom (foto VLAM.be)

Ik schrok me te pletter toen ik las hoe schadelijk mijn Wonderboom was! Meneer X vergiftigde er zijn vriendin mee. Ik kreeg vorig jaar een mini-exemplaar van mijn groenevingerzus, bij een bak vol eetbare planten en ander tuinschoon. Toch jammer als je met zulke mooie naam slechts tijdelijk én de gezondheid van mensen kan schaden. Tenminste voor wie kwade bedoelingen heeft of moordzuchtige neigingen. De bonen van die plant, met die o zo mooie beloftevolle naam, zijn giftig. Wees gerust, ik heb geen Wonderboom meer in mijn minituin en, echt waar, zou noch mijn man, noch een vroegere ambetante buur of ex-collega vergiftigen… al heb en had ik geen boon voor die laatste twee figuren.

Tong

Sanseveria

Mijn Sanseveria - er zijn zovele soorten- is geen echte geen diva, maar een plant die tevreden is met weinig water of zonlicht en de lucht zuivert. Mijn groenwit exemplaar Vrouwentong noemen, vind ik een brug te ver: mijn tong is bijlange niet zo lang en die van andere vrouwen ook niet. Heeft die naam met roddelen te maken? Dan ken ik bijna evenveel venten die ook graag konkelfoezen en kletspraat vertellen. 

Mijn ‘Pannekoekplant’ smaakt niet naar die lekkernij, maar ik ben er wel in geslaagd om van mijn moederplant kleintjes te kweken.

Morgen

En de ‘Gisteren, Vandaag en Morgenplant ‘ of Brunfelsia zal je aan geen enkele dag herinneren. Maar is zijn naam misschien ‘Kiss Me Quick’ als je die plant aan iemand schenkt? De 'Schoonmoederstoel' is geen stoel waarop mijn of jouw schoonmoeder mag zitten als ze op bezoek komt. Het is een bolvormige cactus uit Mexico die niet van koude houdt. En dat laatste hebben die plant én mijn echte schoonmoeder gemeen.

Pannekoekplant

Brandkruid brandt niet en Fluitenkruid maakt ook geen geluid en zeker geen muziek. Dat ze Haagwinde pispot noemen, vind ik vreemd. Hanenpoten zijn geen echte poten van hanen (maar kunnen wel een echte plaag zijn in je tuin) en Duivelsnaaigaren is geen handwerkgerei van een onbestaand satanisch wezen, maar gewoon Warkruid… hoewel niet warrig maar wel, naar het schijnt, een voorbehoedmiddel.

Ezel

Vuurpijlen vind ik bijzonder mooi maar schieten niet de lucht in of worden niet als vuurwerk afgeschoten. Ezelsoren en Kattenklauwen zijn planten geen onderdelen van een ezel of een kat. Een Hondsroos heeft ook niets te maken met een hond of een roos! Een mens leert elke dag bij! Maar één ding is zeker: hoe meer planten (of groen) hoe meer vreugd! Toch bij mij in huis.

 

Ps. Wie graag de Latijnse namen heeft, hier volgen er al enkele: Echinocactus Grusonii, Phlomis russeluana, Ricinus communis, Pteridium aquilinum, Cuscuta epithymum, Brunfelsia pauciflora,…

 

#planten #bloemen #namennoemen #vreemdenamen #rareplanten #whatsinaname

BRIEF AAN RENÉ

 

Beste René,

Mag ik u wat vragen? Ik heb dan wel een boek geschreven over een belangrijke en woelige periode uit uw leven, 1915-1930, maar toch weet ik onvoldoende over u! 

U bent de grootvader van mijn man Chris, de vader van mijn schoonmoeder Lieve…, maar al ‘zit’ ik al 40 in uw familie, ik heb u nooit ontmoet. Dat is jammer. Want dan had ik u zoveel kunnen en willen vragen!

Waarom? Omdat ik door mijn boek ‘De Groote Oorlog van René’ een fan van u ben geworden, net als van Karel Balduck, hoofdpersonage van mijn boek ‘De schat van Merkem’ (overgrootvader was van Chris via zijn vader). Echt waar. Omdat u, voor u 34 werd, in vergelijking met vele mannen en vrouwen, ook ik, al zoveel opmerkelijke zaken beleefde in zes landen.

U, René, en ook Karel, hebben vele maanden van mijn leven beheerst, in beslag genomen, opgeëist. Met veel plezier, dat wel, want waargebeurde verhalen van gewone of ongewone mensen interesseren me bovenmatig. Dat ligt wellicht aan mijn verleden als freelance journaliste? Onderwerpen zoeken en vinden, opzoeken en onderzoeken, schrijven en herschrijven: het is niet alleen een hobby, maar ook een passie, maar onmisbaar deel van mijn alledaagse leven geworden.

Maar dat is niet de kern van deze blogtekst. Wat ik zoek zijn antwoorden die u alleen me kunt geven. 

Ik geef u een aantal vragen…

Had je herinneringen aan je moeder? Wat waren de laatste woorden van je broer Camiel toen je hem zag in het ziekenhuis van Cherbourg?

Heb je echt niemand doodgeschoten of zwaar verwond in Merkem tijdens de Eerste Wereldoorlog? Haatte je de Duitsers niet of toch een beetje?

Schreef je brieven of kaartjes naar huis, naar familie of vrienden? Van het front of uit de drie krijgsgevangenkampen? Miste je hen?

Met wie van je broers en zussen, halfbroers en halfzussen, had je, buiten Rachel, waar je zo goed voor zorgde in Canada, een goede band?

Hoe was het samenleven met uw zus Madeleine, haar man en kinderen in Montréal?

Bleef je, later in Reningelst, in contact met de Pool en de Oekraïner die samen met jou vluchtten? Of met je kameraad-verpleger in Denemarken?

Vond je echt dat alle Amerikanen moordenaars, dieven, vrijgeleiden en armoezaaiers waren?

Waren de twee getuigen die uw aanvraag tot naturalisatie tekende werkmakkers of vrienden, of allebei?

Hoeveel kostte uw overzeese reis met het stoomschip Scandinavian of de MS Melita? Had u op die schepen mensen leren kennen? En je enorme reiskoffer? En de ploeg die u voor uw vader kocht? Of dat mooie pak en die hoed die in u de VS droeg?

Hoe was die week in de gevangenis? Dronk u dikwijls en veel? En wat dronk u het liefst?

Was het werken- voor 1915 - als boerenknecht en - na 1930 - als boer iets dat je echt met hart en ziel deed? Miste je het werken als arbeider in de slachterij of in de autofabriek?

Had je na 1930 nooit heimwee naar Canada of naar de VS? 

Mijn vragen zullen onbeantwoord blijven. Want ik kan niet met u spreken, niet met u corresponderen of mailen. Maar wees gerust. Ik zal blijven zoeken naar antwoorden, naar alles over uw leven…

Ik ben echt teleurgesteld dat ik u nooit heb ontmoet, maar ik ben blij dat ik u heb leren kennen! 

U zult altijd een speciale plaats bekleden, niet alleen in Poperinge en in onze familie...

Van harte bedankt René, voor je leven, en zeker voor die 15 speciale jaren!

Ann, echtgenote van uw oudste kleinzoon

Interesse in de 'De schat van Merkem' of  'De Groote Oorlog van René'? 

Bestel ze bij Standaard Boekhandel' of via boekenvanann@gmail.com

 #degrooteoorlogvanrené #deschatvanmerkem #waargebeurdeverhalen #boekenvananndriessen #eerstewereldoorlog

IK HEB NU AL HEIMWEE...

Ik ben twee weken thuis en heb nu al heimwee naar de Jurassic Coast in Dorset, Groot-Brittannië. Echt waar. Ik was verrast, verbaasd, verwonderd, verbluft, overdonderend, gefascineerd. Zoveel natuurlijke schoonheid op geen 140 km had ik echt niet verwacht: indrukwekkende witte en oranje kliffen, verbluffende rotsformaties, met fossielen bezaaide kiezelstranden, hemels-blauwe zeezichten, weidse landschappen…

De meeste toppers liggen aan het South West Coast Path. Alles bleek mooier dan op papier of op internet, maar dat kwam natuurlijk door toevallig (en misschien uitzonderlijk?) zonovergoten regenloze dagen. Wij kozen Lyme Regis en West Lulworth als uitvalsbasissen (=overnachtingsplaatsen) om de Zuid-Engelse Jura-kust (Jurassic coast) te verkennen. Ik vergeet het bijna: die kust staat op de Wereld-erfgoedlijst!

Onvergetelijk…

Wij legden tussen 14.000 en 35.000 stappen (6 tot 18 km), afhankelijk van onze wandelingen, of combinatie van wandelingen. De meeste wandelingen waren luswandelingen. 

Wat moet je daar zeker proberen te zien?

Onvergetelijk vind ik de prachtige baai Lulworth Cove en - op wandelafstand over de heuvel - de rotsboog Durdle Door, een ongelooflijk zicht! Er zijn houten trappen, hekken en treden om de schade aan de natuur te beperken. Na een bezoek, op en langs het strand daar, terug omhoog en verder de heuvel op om daar rechtsaf door en langs de weiden terug naar Lulworth te stappen.

West Lulworth-Cove: vertrek iets verder aan The Castle Inn, daar gaat het bergop (door de koeienweide) en dan een heel stuk door militair domein om verderop weer af te dalen naar Lulworth Cove. Pittige wandeling van ongeveer 8 km, maar prachtige vergezichten!

De kiezel- en keistranden van Lyme Regis en Charmouth zijn beroemd voor hun fossielen (vergeet het museum niet te bezoeken!). Een wandeling ’s morgens, ’s middags of ’s avonds over strand en promenade : het is altijd anders, altijd mooi. Door de zee, door de lucht, door de stenen…

Van Lulworth (met vertrek op de promenade via de 170 treden en over parking) naar Charmouth beach en via het strand terug naar Lulworth Cove: een heel gevarieerde luswandeling van 6 km die o.m. begint met een steile klim, en een passage door en naast een mooi golfterrein.

De 12 km lange Undercliff wandeling, tussen Axmood naar Lyme Regis, (vervoer naar daar geregeld want bus kwam te laat). Het vertrek is aan en in een golfterrein om al snel (bijna)jungle-achtig te worden. Via smalle rotsige paden en houten treden trapjes slingert, stijgt en daalt je avontuur in een gebied dat gevormd werd door een klif die meer dan honderd jaar geleden inzakte.

De indrukwekkende krijtrotsformaties, Old Harry Rocks (genoemd naar piraat en smokkelaar Harry Paye, maar Old Harry blijkt ook een spotnaam te zijn van de duivel) in Studland bij Swanage (parking: South Beach car park)… met een rondje langs en door schapenweiden.

De Burton Cliff wandeling in Burton Bradstock (parking: Clive Beach)… met een zicht op de ‘oranje muur’ uit de serie ‘Broadchurch’.

Een wandeling van 3 km rond Durlston Castle…

Stuk voor stuk toppers, betoverende plekken en dito wandelingen van meerdere soms pittige dalende en stijgende kilometers (tussen 8 en12 km).

Abbotsbury

En als je nog tijd hebt: zeker Abbotsbury niet vergeten. Daar kan je tussen de zwanen dwalen in de Abbotsbury Swannery (zwanenboerderij), verdwalen in een Subtropical Gardens (subtropische tuin; combiticket mogelijk) en als slot van de dag - na een klim - van het panoramisch uitzicht genieten op de heuvel met de ruïne van de gotische St Catharine’s chapel . Die kapel uit 14e eeuw is een symbolisch monument voor de bescherming van natuur en geschiedenis.

Onderweg

Het verste punt ligt op ongeveer 400 km van Dover, dus op de heen- of terug weg kan je - zoals wij deden - een stop (met overnachting en bezoek) inlassen in Southampton (Seacity Museum over de Titanic én veel parken;  geen tijd voor Tudorhouse, de Art Gallery en de Jane Austin trail), Winchester (machtige kathedraal!), Bournemouth (pier en het graf van Mary Shelly!), The Seven Sisters (7 kliffen)-luswandeling of ergens in Kent (Sillinghurst castle of Leeds castle). En onderweg (meestal in april) is het genieten van overvloedige bloeiende brem!

Nog enkele tips?

-            Voor wie, net als wij, auto-op-boot, dus rond wil rijden: links, links, links. Aan rotondes is het soms tricky. En houd je aan de snelheidsbeperkingen: de boetes zijn nog hoger dan in België. De snelheden zijn beperkt van 30 tot 70 miles, t.t.z. 48 tot 112 km.

-            Vergeet fietsen: vele wegen zijn zo smal - fietspaden heb ik niet gezien - met twee rijstroken, omrand met veel buigend groen, dat fietsen een riskante onderneming is.

-            Zorg voor wisselgeld (ponden) want om te parkeren heb je ze nodig; inloggen op hun systeem lukt nauwelijks.

-            Slechts beperkte trajecten zijn voor rolstoelen, rollators, voor mensen die moeilijk ter been zijn of kunnen stappen mogelijk.  

-            Draag op wandelingen stevige schoenen (geen joggings, slippers, of sandalen); er zijn ‘begaanbare’ stukken, maar wil je meer en alles zien, dan moet je ook over rotsige paden, kronkelig en smal, die na of bij regenbuien glibberig. Flinke soms heel pittige hellingen en afdalingen horen er bij.

-            Startplekken zijn niet altijd zo duidelijk: het is soms erg zoeken waar je moet zijn, door heel smalle straatjes.

-            Neem op wandelingen iets te drinken en te eten mee! Op wandelingen van bv. 6, 8, 12 km heb je onderweg geen drank- of eetkans.

-            Vermijd de zomer want dan is het heel druk bij de genoemde toppers. Wij waren er voor Pasen en nergens waren er files, nergens was het drummen.

-            Eten? Te veel fish and chips kan je gezondheid slagen. English breakfast (met eieren aardappel, tomaat, worst en spek) ook. Ik miste op vele plekken fruit…

-            Vergeet niet dat je in de meeste cafés (soms ook restaurants) niet moet wachten tot een kelner komt: dus ga zelf aan de toog bestellen! Maar Britten daar zijn vriendelijk, beleefd en hulpvaardig.

 

Overnachten deden we met veel variatie: in B&B ’s, in hotels en zelfs in een landhuis (manor)😊 Maar de mooiste plekken waren toch Wulworth Cove Hotel (Wulworth), op korte afstand van bijzondere natuurfenomenen - en The Five Bells Inn (met een koperen bad!), rustig gelegen tussen wijngaarden (Braebourne).

 

Ps. Over Jane Austin, Mary Shelly en Mary Anning schrijf ik in mijn volgende blog…