MOOIE PLANTEN, RARE NAMEN

Een Wonderboom is niet zo wonderbaar en in de Zakdoekenboom zitten geen snotvodden. Wist je dat? In een Snakeplant zit zeker geen slang. En een Vrouwentong lijkt helemaal niet op een tong van een vrouw, toch niet op de mijne. Besluit: bomen, planten en bloemen hebben soms vreemde namen!

Wonderboom (foto VLAM.be)

Ik schrok me te pletter toen ik las hoe schadelijk mijn Wonderboom was! Meneer X vergiftigde er zijn vriendin mee. Ik kreeg vorig jaar een mini-exemplaar van mijn groenevingerzus, bij een bak vol eetbare planten en ander tuinschoon. Toch jammer als je met zulke mooie naam slechts tijdelijk én de gezondheid van mensen kan schaden. Tenminste voor wie kwade bedoelingen heeft of moordzuchtige neigingen. De bonen van die plant, met die o zo mooie beloftevolle naam, zijn giftig. Wees gerust, ik heb geen Wonderboom meer in mijn minituin en, echt waar, zou noch mijn man, noch een vroegere ambetante buur of ex-collega vergiftigen… al heb en had ik geen boon voor die laatste twee figuren.

Tong

Sanseveria

Mijn Sanseveria - er zijn zovele soorten- is geen echte geen diva, maar een plant die tevreden is met weinig water of zonlicht en de lucht zuivert. Mijn groenwit exemplaar Vrouwentong noemen, vind ik een brug te ver: mijn tong is bijlange niet zo lang en die van andere vrouwen ook niet. Heeft die naam met roddelen te maken? Dan ken ik bijna evenveel venten die ook graag konkelfoezen en kletspraat vertellen. 

Mijn ‘Pannekoekplant’ smaakt niet naar die lekkernij, maar ik ben er wel in geslaagd om van mijn moederplant kleintjes te kweken.

Morgen

En de ‘Gisteren, Vandaag en Morgenplant ‘ of Brunfelsia zal je aan geen enkele dag herinneren. Maar is zijn naam misschien ‘Kiss Me Quick’ als je die plant aan iemand schenkt? De 'Schoonmoederstoel' is geen stoel waarop mijn of jouw schoonmoeder mag zitten als ze op bezoek komt. Het is een bolvormige cactus uit Mexico die niet van koude houdt. En dat laatste hebben die plant én mijn echte schoonmoeder gemeen.

Pannekoekplant

Brandkruid brandt niet en Fluitenkruid maakt ook geen geluid en zeker geen muziek. Dat ze Haagwinde pispot noemen, vind ik vreemd. Hanenpoten zijn geen echte poten van hanen (maar kunnen wel een echte plaag zijn in je tuin) en Duivelsnaaigaren is geen handwerkgerei van een onbestaand satanisch wezen, maar gewoon Warkruid… hoewel niet warrig maar wel, naar het schijnt, een voorbehoedmiddel.

Ezel

Vuurpijlen vind ik bijzonder mooi maar schieten niet de lucht in of worden niet als vuurwerk afgeschoten. Ezelsoren en Kattenklauwen zijn planten geen onderdelen van een ezel of een kat. Een Hondsroos heeft ook niets te maken met een hond of een roos! Een mens leert elke dag bij! Maar één ding is zeker: hoe meer planten (of groen) hoe meer vreugd! Toch bij mij in huis.

 

Ps. Wie graag de Latijnse namen heeft, hier volgen er al enkele: Echinocactus Grusonii, Phlomis russeluana, Ricinus communis, Pteridium aquilinum, Cuscuta epithymum, Brunfelsia pauciflora,…

 

#planten #bloemen #namennoemen #vreemdenamen #rareplanten #whatsinaname

BRIEF AAN RENÉ

 

Beste René,

Mag ik u wat vragen? Ik heb dan wel een boek geschreven over een belangrijke en woelige periode uit uw leven, 1915-1930, maar toch weet ik onvoldoende over u! 

U bent de grootvader van mijn man Chris, de vader van mijn schoonmoeder Lieve…, maar al ‘zit’ ik al 40 in uw familie, ik heb u nooit ontmoet. Dat is jammer. Want dan had ik u zoveel kunnen en willen vragen!

Waarom? Omdat ik door mijn boek ‘De Groote Oorlog van René’ een fan van u ben geworden, net als van Karel Balduck, hoofdpersonage van mijn boek ‘De schat van Merkem’ (overgrootvader was van Chris via zijn vader). Echt waar. Omdat u, voor u 34 werd, in vergelijking met vele mannen en vrouwen, ook ik, al zoveel opmerkelijke zaken beleefde in zes landen.

U, René, en ook Karel, hebben vele maanden van mijn leven beheerst, in beslag genomen, opgeëist. Met veel plezier, dat wel, want waargebeurde verhalen van gewone of ongewone mensen interesseren me bovenmatig. Dat ligt wellicht aan mijn verleden als freelance journaliste? Onderwerpen zoeken en vinden, opzoeken en onderzoeken, schrijven en herschrijven: het is niet alleen een hobby, maar ook een passie, maar onmisbaar deel van mijn alledaagse leven geworden.

Maar dat is niet de kern van deze blogtekst. Wat ik zoek zijn antwoorden die u alleen me kunt geven. 

Ik geef u een aantal vragen…

Had je herinneringen aan je moeder? Wat waren de laatste woorden van je broer Camiel toen je hem zag in het ziekenhuis van Cherbourg?

Heb je echt niemand doodgeschoten of zwaar verwond in Merkem tijdens de Eerste Wereldoorlog? Haatte je de Duitsers niet of toch een beetje?

Schreef je brieven of kaartjes naar huis, naar familie of vrienden? Van het front of uit de drie krijgsgevangenkampen? Miste je hen?

Met wie van je broers en zussen, halfbroers en halfzussen, had je, buiten Rachel, waar je zo goed voor zorgde in Canada, een goede band?

Hoe was het samenleven met uw zus Madeleine, haar man en kinderen in Montréal?

Bleef je, later in Reningelst, in contact met de Pool en de Oekraïner die samen met jou vluchtten? Of met je kameraad-verpleger in Denemarken?

Vond je echt dat alle Amerikanen moordenaars, dieven, vrijgeleiden en armoezaaiers waren?

Waren de twee getuigen die uw aanvraag tot naturalisatie tekende werkmakkers of vrienden, of allebei?

Hoeveel kostte uw overzeese reis met het stoomschip Scandinavian of de MS Melita? Had u op die schepen mensen leren kennen? En je enorme reiskoffer? En de ploeg die u voor uw vader kocht? Of dat mooie pak en die hoed die in u de VS droeg?

Hoe was die week in de gevangenis? Dronk u dikwijls en veel? En wat dronk u het liefst?

Was het werken- voor 1915 - als boerenknecht en - na 1930 - als boer iets dat je echt met hart en ziel deed? Miste je het werken als arbeider in de slachterij of in de autofabriek?

Had je na 1930 nooit heimwee naar Canada of naar de VS? 

Mijn vragen zullen onbeantwoord blijven. Want ik kan niet met u spreken, niet met u corresponderen of mailen. Maar wees gerust. Ik zal blijven zoeken naar antwoorden, naar alles over uw leven…

Ik ben echt teleurgesteld dat ik u nooit heb ontmoet, maar ik ben blij dat ik u heb leren kennen! 

U zult altijd een speciale plaats bekleden, niet alleen in Poperinge en in onze familie...

Van harte bedankt René, voor je leven, en zeker voor die 15 speciale jaren!

Ann, echtgenote van uw oudste kleinzoon

Interesse in de 'De schat van Merkem' of  'De Groote Oorlog van René'? 

Bestel ze bij Standaard Boekhandel' of via boekenvanann@gmail.com

 #degrooteoorlogvanrené #deschatvanmerkem #waargebeurdeverhalen #boekenvananndriessen #eerstewereldoorlog

IK HEB NU AL HEIMWEE...

Ik ben twee weken thuis en heb nu al heimwee naar de Jurassic Coast in Dorset, Groot-Brittannië. Echt waar. Ik was verrast, verbaasd, verwonderd, verbluft, overdonderend, gefascineerd. Zoveel natuurlijke schoonheid op geen 140 km had ik echt niet verwacht: indrukwekkende witte en oranje kliffen, verbluffende rotsformaties, met fossielen bezaaide kiezelstranden, hemels-blauwe zeezichten, weidse landschappen…

De meeste toppers liggen aan het South West Coast Path. Alles bleek mooier dan op papier of op internet, maar dat kwam natuurlijk door toevallig (en misschien uitzonderlijk?) zonovergoten regenloze dagen. Wij kozen Lyme Regis en West Lulworth als uitvalsbasissen (=overnachtingsplaatsen) om de Zuid-Engelse Jura-kust (Jurassic coast) te verkennen. Ik vergeet het bijna: die kust staat op de Wereld-erfgoedlijst!

Onvergetelijk…

Wij legden tussen 14.000 en 35.000 stappen (6 tot 18 km), afhankelijk van onze wandelingen, of combinatie van wandelingen. De meeste wandelingen waren luswandelingen. 

Wat moet je daar zeker proberen te zien?

Onvergetelijk vind ik de prachtige baai Lulworth Cove en - op wandelafstand over de heuvel - de rotsboog Durdle Door, een ongelooflijk zicht! Er zijn houten trappen, hekken en treden om de schade aan de natuur te beperken. Na een bezoek, op en langs het strand daar, terug omhoog en verder de heuvel op om daar rechtsaf door en langs de weiden terug naar Lulworth te stappen.

West Lulworth-Cove: vertrek iets verder aan The Castle Inn, daar gaat het bergop (door de koeienweide) en dan een heel stuk door militair domein om verderop weer af te dalen naar Lulworth Cove. Pittige wandeling van ongeveer 8 km, maar prachtige vergezichten!

De kiezel- en keistranden van Lyme Regis en Charmouth zijn beroemd voor hun fossielen (vergeet het museum niet te bezoeken!). Een wandeling ’s morgens, ’s middags of ’s avonds over strand en promenade : het is altijd anders, altijd mooi. Door de zee, door de lucht, door de stenen…

Van Lulworth (met vertrek op de promenade via de 170 treden en over parking) naar Charmouth beach en via het strand terug naar Lulworth Cove: een heel gevarieerde luswandeling van 6 km die o.m. begint met een steile klim, en een passage door en naast een mooi golfterrein.

De 12 km lange Undercliff wandeling, tussen Axmood naar Lyme Regis, (vervoer naar daar geregeld want bus kwam te laat). Het vertrek is aan en in een golfterrein om al snel (bijna)jungle-achtig te worden. Via smalle rotsige paden en houten treden trapjes slingert, stijgt en daalt je avontuur in een gebied dat gevormd werd door een klif die meer dan honderd jaar geleden inzakte.

De indrukwekkende krijtrotsformaties, Old Harry Rocks (genoemd naar piraat en smokkelaar Harry Paye, maar Old Harry blijkt ook een spotnaam te zijn van de duivel) in Studland bij Swanage (parking: South Beach car park)… met een rondje langs en door schapenweiden.

De Burton Cliff wandeling in Burton Bradstock (parking: Clive Beach)… met een zicht op de ‘oranje muur’ uit de serie ‘Broadchurch’.

Een wandeling van 3 km rond Durlston Castle…

Stuk voor stuk toppers, betoverende plekken en dito wandelingen van meerdere soms pittige dalende en stijgende kilometers (tussen 8 en12 km).

Abbotsbury

En als je nog tijd hebt: zeker Abbotsbury niet vergeten. Daar kan je tussen de zwanen dwalen in de Abbotsbury Swannery (zwanenboerderij), verdwalen in een Subtropical Gardens (subtropische tuin; combiticket mogelijk) en als slot van de dag - na een klim - van het panoramisch uitzicht genieten op de heuvel met de ruïne van de gotische St Catharine’s chapel . Die kapel uit 14e eeuw is een symbolisch monument voor de bescherming van natuur en geschiedenis.

Onderweg

Het verste punt ligt op ongeveer 400 km van Dover, dus op de heen- of terug weg kan je - zoals wij deden - een stop (met overnachting en bezoek) inlassen in Southampton (Seacity Museum over de Titanic én veel parken;  geen tijd voor Tudorhouse, de Art Gallery en de Jane Austin trail), Winchester (machtige kathedraal!), Bournemouth (pier en het graf van Mary Shelly!), The Seven Sisters (7 kliffen)-luswandeling of ergens in Kent (Sillinghurst castle of Leeds castle). En onderweg (meestal in april) is het genieten van overvloedige bloeiende brem!

Nog enkele tips?

-            Voor wie, net als wij, auto-op-boot, dus rond wil rijden: links, links, links. Aan rotondes is het soms tricky. En houd je aan de snelheidsbeperkingen: de boetes zijn nog hoger dan in België. De snelheden zijn beperkt van 30 tot 70 miles, t.t.z. 48 tot 112 km.

-            Vergeet fietsen: vele wegen zijn zo smal - fietspaden heb ik niet gezien - met twee rijstroken, omrand met veel buigend groen, dat fietsen een riskante onderneming is.

-            Zorg voor wisselgeld (ponden) want om te parkeren heb je ze nodig; inloggen op hun systeem lukt nauwelijks.

-            Slechts beperkte trajecten zijn voor rolstoelen, rollators, voor mensen die moeilijk ter been zijn of kunnen stappen mogelijk.  

-            Draag op wandelingen stevige schoenen (geen joggings, slippers, of sandalen); er zijn ‘begaanbare’ stukken, maar wil je meer en alles zien, dan moet je ook over rotsige paden, kronkelig en smal, die na of bij regenbuien glibberig. Flinke soms heel pittige hellingen en afdalingen horen er bij.

-            Startplekken zijn niet altijd zo duidelijk: het is soms erg zoeken waar je moet zijn, door heel smalle straatjes.

-            Neem op wandelingen iets te drinken en te eten mee! Op wandelingen van bv. 6, 8, 12 km heb je onderweg geen drank- of eetkans.

-            Vermijd de zomer want dan is het heel druk bij de genoemde toppers. Wij waren er voor Pasen en nergens waren er files, nergens was het drummen.

-            Eten? Te veel fish and chips kan je gezondheid slagen. English breakfast (met eieren aardappel, tomaat, worst en spek) ook. Ik miste op vele plekken fruit…

-            Vergeet niet dat je in de meeste cafés (soms ook restaurants) niet moet wachten tot een kelner komt: dus ga zelf aan de toog bestellen! Maar Britten daar zijn vriendelijk, beleefd en hulpvaardig.

 

Overnachten deden we met veel variatie: in B&B ’s, in hotels en zelfs in een landhuis (manor)😊 Maar de mooiste plekken waren toch Wulworth Cove Hotel (Wulworth), op korte afstand van bijzondere natuurfenomenen - en The Five Bells Inn (met een koperen bad!), rustig gelegen tussen wijngaarden (Braebourne).

 

Ps. Over Jane Austin, Mary Shelly en Mary Anning schrijf ik in mijn volgende blog…

 

DE RAMADAN ZORGT VOOR HEERLIJKE HERINNERINGEN...

De ramadan is volop bezig. Wat kregen we op ramadanavonden in Algerije toch heerlijke gerechten voorgeschoteld! Ik hoorde nergens het woord ‘iftar’, maar mijn smaakpupillen mochten geregeld ondervinden wat dat betekent: in huiselijke, familiale sfeer met en bij mijn meest geliefde Sedratianen, o.m. Gallia en Omar, na zonsondergang heerlijke gerechten verorberen! Een iftar is dé maaltijd van moslims tijdens de vastenmaand direct na zonsondergang. Tijdens de ramadan eten noch drinken moslims tussen zonsondergang en zonsopgang.

Mijn ‘nieuwe familie’ en stadsgenoten waren dol op de ramadan: voor hen is dat de beste maand van het jaar, een periode voor familie, van goedheid, gehoorzaamheid en zegeningen van Allah, van geloven, herbronnen en herkansen. Maar ook (en soms vooral) van feesten: van nachtelijke uitjes en heerlijke diners.

GALLIA

Ik weet niet wat ik het lekkerste vond, maar de boureks van mijn onderbuurvrouw Gallia, daar was ik echt dol op. En meer dan eens, klopte zij of haar man op onze deur - zonder binnen te komen - met in haar handen een bord vol heerlijke boureks (briks) of een dampende pot chorba of haar versgemaakte couscous… ook buiten de Ramadan. En dat was echt niet alleen omdat we de eerste verdieping in haar huis huurde. Het was en is gewoon zo: Algerijnen zijn gastvrij.Wat je niet van elke Vlaming of Nederlander kunt zeggen.

COUSCOUS

Mijn man en ik werden verwend! Wat stond er meestal op het menu? De start was een oneven aantal dadels eten met een glas melk en het avondgebed. Omar zagen we, door de open deur, op zijn tapijt, bidden, met voor en na de nodige uitleg. Zonder enige verplichting of dwang om ook te bidden. Dan volgde de werkelijke iftar: chorba (een dikke soep van tomaten, kikkererwten, kip, enz.), een gemengde salade, couscous met wel zeven gekookte groenten en lamsvlees of kip, als dessert fruit of een zeemzoeterig gebak, vergezeld met frisdrank en verse muntthee. Alles werd niet alleen met de grootste genegenheid met ook grootste zorg klaargemaakt en opgediend… in soms penibele omstandigheden: want zorg maar eens voor een gerecht, proper serviesgoed als er enkele dagen geen water uit de kranen komt!

SAMEN 

De vrouwen - met hun kinderen - rond een tafel, de mannen rond een andere. Er werd gebabbeld en gelachen in een bijzonder amicale sfeer. We voelden ons opgenomen, erbij horen, familie. Ondanks ons anders zijn, uitzien en klinken. Servetten, Vorken, lepels (messen niet nodig), glazen en kommen of borden met lekkers werden op een heel grote ronde schotel gepresenteerd. Elk een lepel, een vork en samen eten uit een en dezelfde kom. Soms werd een uitzonderlijk stukje lam of kip richting mijn man of ik ‘geduwd’ of geschoven...

SUIKER

Weigeren, weinig eten, niet proeven… het ‘hoorde’ echt niet. Ik vermoed dat dit voor de vrouw des huizes (ongewild) een teken is dat ze niet haar best deed of dat haar kookkunst - waar uren werk aan vooraf ging want de couscous is house- and handmade (en niet zoals hier op 5 minuten in kokend water klaar) niet werd gewaardeerd of naar waarde werd geschat. Maar dadels liet ik toch staan (mijn man is fan), vooral de verse muntthee dronk ik graag. Als het dessert fruit was ‘deed’ ik me, maar de kleverige mierzoete koekjes (zlabia), of die gevuld met dadelmoes of een ander ‘machtig’ kleurrijk gebak… liet ik heel graag over aan mijn tafelgenoten. Aan suiker en liefde voor suiker geen gebrek.

GASTVRIJ

Als de ramadan voorbij is volgt soms wel een escalatie, een exces tijdens het Suikerfeest (dit jaar op 30 maart) … omdat iedereen opgelucht en uitgelaten is dat hij of zij de ramadan heeft kunnen naleven, overleven, doorstaan… Het is een prestatie. Probeer het eens: niet simpel (en wellicht niet gezond, op geen enkel gebied) om overdag, een maand lang, niets te eten en te drinken! Je ziet het leven gewoon stilvallen op straat, maar jammer genoeg ook in bedrijven, scholen, winkels, administratie… wat eigenlijk niet de bedoeling was van de profeet Mohammed. Maar gastvrij Algerije zal ik nooit vergeten...

 

Ps. Wil je meer weten over Algerije, bestel mijn boek ‘Mijn Algerije’. Wil je meer weten over de Algerijnse keuken of wil je een recept? Mail me: boekenvanann@gmail.com

NO YOGHURT FOR THE DEAD

No Yogurt for the Dead, in NTG gezien... De naderende dood van die journalist blijft in mijn gedachten spelen. Moest ik daar nu naar gaan kijken? Of was het eigenlijk de geknipte toneelvoorstelling voor mij?

Plaats van het gebeuren: een ziekenhuiskamer. Twee ziekenbedden, eentje op het podium, beneden, en eentje boven, op een soort wolk-rotspartij. In het ene bed een stervende man, in het andere zijn zwijgende buur die gitaar speelt. Naast of achter of rond het eerste bed een (geweldige) verpleegster… die gaat roken telkens er iemand sterft. Nog 2 andere vrouwen die mannenrollen spelen (de stervende en de bezoeker).

ZWARTE PEN

Af en toe moet ik slikken: hij - de journalist in het bed - schrijft al 40 jaar… en ik ook. Hij gaat dood, dat staat vast. Hij stelt treffende vragen over zijn leven: zijn verleden, zijn heden en zijn toekomst. Hij krijgt enkel bezoek van zijn zoon. Die bezorgt hem een schriftje en een blauwe pen. Maar hij wil een zwarte pen. Hij noteert en noteert elke dag, als een echte journalist en maakt zo van zijn ziekenhuisverblijf een reportage… al worden zijn woorden en zinnen onduidelijk of onleesbaar.

Ik ga zeker niet meteen dood, stel ook veel vragen, heb twee dochters, maar ook een lade vol papier en notitieboekjes. Op elke uitstap (weekend, voorstelling, lezing, tentoonstelling) moet er eentje mee. En ik schrijf ook graag met een zwarte pen… al gebruik ik meestal een blauwe omdat die meer verkocht, geschonken en uitgedeeld worden…

FADO

Hij ziet mensen met zijn ogen toe… en met zijn ogen open. Of ze spoken, schimmen of echt zijn, is niet altijd duidelijk. Zoals de fadozangeres waarover hij spreekt en die hem komt bezoeken ja of neen, en van wie hij zich liedjes herinnert en ze hoort… en ik dus ook, al houd ik helemaal niet van fado en ook niet van de broodnodige bovenschriften: ik wil zien en horen, niet kijken en lezen, maar Portugees spreek ik niet.

DOOD

Wat is echt en wat niet? Wat heeft die man, de vader van een theatermaker-regisseur-auteur Rodrigues nu echt gezegd en gedaan toen zijn laatste dagen of uren geslagen hadden? Toen zijn afscheid naderde? Hoe dikwijls is hij gestorven? Een beetje iets meer en helemaal? De zoon-scenarioschrijver weet het niet, dus laat vertellen wat hij denkt te weten.

En dat is wat ik ook deed (als journalist) en nog altijd doe (als auteur): ik schrijf wat ik weet, wat ik wil, wat ik zie en wat ik hoor… en denk of hoop of te zien, te weten en te voelen. Hoe dan ook, ik schrijf. En hoe dan ook: hij gaat dood… en ik op een bepaald moment ook. Nadat ik veel heb geschreven… net als hij. En veel yoghurt heb gegeten - net als hij - vooral die Griekse van AH. Want daar ben ik ook dol op...

Wat en waar gezien? 'No Yogurt for the Dead' in het NTG, nu o.m. in Lissabon en Wenen te zien.

Wie gezien? Lisah Adeaga, Manuela Azevedo, Beatriz Brás, Hélder Gonçalves

Wie schreef en regisseerde? Tiago Rodrigues

 

#ntg #theater #portugees #dood #youghurt #actrices