HANG DE VUILE WAS NIET BUITEN...

Hang de vuile was niet buiten… was het motto van mijn moeder. Maar misschien hield ze te veel voor zich? Ik weet niet of ze voldoende steun vond, vroeg of kreeg van haar familie, van haar vriendinnen? We hielden ons meestal aan die richtlijn, toen toch. De vuile was buiten hangen, letterlijk dan, dat deden we nooit.

De propere was, de vers gewassen en gezwierde was: ja die gingen we dikwijls ophangen, gewapend met een zware mand, houten wasknijpers en een vod om de draad schoon te vegen. Bij gebrek aan een speelbare en wasdraadbare tuin - we hadden slechts een minituin aan huis - mochten we die aan de wasdraden hangen van de vriendelijke en bescheiden overbuurvrouw, mevrouw Mulders. Het was een hele onderneming, de niet zo uitgebreid in het cursiefje in ‘ons’ boek ‘Kinderen toegelaten’ aan bod komt. 

ZWIERDER 

Ik kende het scenario vanbuiten, als oudste van de meisjes mét tweelingzus. Wassen - wat een luxemachine heb ik nu! - kon in een witte ronde machine die aan de bovenkant met een deksel te openen en te sluiten was. In dat stalen ding zat er in het midden een draaielement. We stopten alles erin (hoe het water in dat ding kwam, herinner ik me niet meer). Na het (hoelang?) draaiwasproces moesten we, in etappes, hoopjes was in de veel kleinere zwierder stoppen. Deksel erop, knop aan, en dat ding danste wild in het rond en had onderaan een tuut waaruit het overtollige water in een plastiek bakje (als we dat niet vergaten te zetten) uitgespuwd werd. 

WASDRAAD

Daarna verlieten we, met een volle en zware gezwierde wasmand, het waskot, gewapend met een schortje waarin (toen nog) uitsluitend houten wasknijpers zaten. Via de garagedeur (achteraan) naar buiten, rond het huis, om dan het supergevaarlijke kruispunt over te steken. Jaja, ik keek goed links en rechts en weer links en rechts, liep bij afwezigheid van auto’s, bussen en fietsen, snel de straat over - (hoewel dat moeilijk was met een volle mand – veegde de draad met mijn vodje en begon met hangen. Stuk voor stuk. Zonder enig systeem (denk ik), kleine en groot door elkaar. Soms 60 zakdoeken. Na afloop, naar huis via hetzelfde traject. Tot mama ons dat hele traject liet herhalen als ze het vermoeden had dat alles wel droog zou zijn… of tot ze de regen rook.

HIMALAYA

Was, dat onderwerp komt in ‘Kinderen toegelaten’ voor: bergen - lees het in ‘Kinderen toegelaten’ op blz. 252 en 260 - was vooral van de leerlingen (op internaat, de vier meisjes dus) en later studenten uit Leuven. Ons gezin van minstens 10 had echt een Himalayagebergte vuil linnen! Al was er ook die Asserse firma Sneeuwwitje die een stapel kwam ophalen en na een week - ze had haar naam niet gestolen - hagelwit afleverde: vooral lakens, tafellakens, servetten en hemden die moesten gesteven worden. Was, het was nogal wat. Een noodzakelijk en nodig kwaad. Nog altijd.

Ps. Over de hamsters muizen, gansjes in de waskelder lees je ook in ‘Kinderen toegelaten’. Over de broer die de waterkraan opendraaide zodat de kelder onder water liep, zwijgen we…

 

Dit boek telt meer dan 200 cursiefjes over het reilen en zeilen, de dagelijkse grote en kleine probleempjes in een groot gezin, en telt 397 blz.. Het kost 20 euro (plus verzending). Misschien wel een ideaal Sint- of kerstgeschenk voor je ouders of grootouders of kinderen? Bestellen kan bij Standaard Boekhandel, Storyland of via boekenvanann@gmail.com.