FOSSIELEN ZOEKEN NET ALS MARY ANNING

Het is een (kleine) schande dat ik Mary Anning niet ken en nog nooit over haar hoorde of las… tot ik aan de Jurassic Coast (GB) was. Die vrouw was nochtans een beroemde wetenschapster. Ik had het geluk haar te leren kennen in haar stadje, Lyme Regis, en te stappen waar zij ooit stapte, misschien zelfs fossielen te zien die zij ooit zag!? Zij kreeg gelukkig daar een standbeeld...

Mary was in de 19de eeuw een paleontologe zonder het zelf te beseffen, zonder enig diploma, opgeleid door haar vader en door eigen talent. In Lyme Regis staat, gelukkig, haar standbeeld. En terecht. Deze self made wetenschappelijk talent ontdekte in 1811 het eerste complete ichthyosaurus-skelet! Dat is nu te bewonderen in het British Museum!

MUSEA

In dat stadje zijn twee musea die aandacht besteden aan fossielen. Mijn man en ik kozen voor Dinosaurland Fossil Museum omdat daar een kleiner exemplaar te zien is van haar ‘beest’, namelijk de Langdon Ichthyosaurus, ontdekt in 1972 (nog maar de tweede na die van Mary). Dat was meer dan een meevaller: we konden honderduit vragen stellen en zinvolle antwoorden krijgen van de gepensioneerde paleontoloog en eigenaar ervan, Steve Davies. Het museum is eerder traditioneel-oubollig opgevat maar toch interessant al heb ik van fossielen niet veel kaas gegeten: de meest gevonden fossielen behoren die van zeedieren met harde delen, zoals ammonieten (uitgestorven onderklasse van inktvissen en meestal spiraalvormig), trilobieten (uitgestorven geleedpotigen), zee-egels, enz.… zegt Wikipedia. In het museum van Davies vind je een collectie van 30.000 specimen die over 200 miljoen jaar loopt en alles over wat aan die Jura kust werd gevonden aan fossielen van ammonieten, belemnieten, vissen… Er zijn ook exotische exemplaren uit China en Rusland, zelfs een stuk van 73 kg van een dino.

In het andere museum, het Lyme Regis Museum, leer je nog meer over Mary Anning en paleontologie, over auteurs en artiesten verbonden met de stad, via objecten, audio en schermen meer over de geschiedenis van Lyme Regis. Er zijn ook rondleidingen, tentoonstellingen, workshops en fossielenwandelingen.

FOSSIELEN ZOEKEN

Lyme Regis aan de Jurassic Coast. Je mag daar - voorlopig nog - zelf op zoek gaan naar fossielen, eeuwenoude resten en sporen van planten en dieren, bewaard in gesteente. 

Wil je fossielen zoeken? Trek naar Monmouth Beach (Lyme Regis Fossil Beach), rechts, of naar Charmouth Beach, links. Het is grappig om daar jong en oud met hamertjes te zien kloppen op grijzige (minder harde) stenen in de hoop daarin een of andere fossiel te ontdekken. Wij vonden, echt waar, een mini-exemplaar! De grote fossielen zijn onhandelbaar (=niet meeneembaar) door hun afmetingen en gewicht: ze zijn vooral op het keienstrand, rechts van Lyme Regis, gewoon te bewonderen! En dat doet wat met een mens, naast en boven zulke miljoenen jaren oude resten te kunnen staan...

AMMONITE

Eens thuis, keken we natuurlijk via Netflix naar de film ‘Ammonite’, met Kate Winslet in de hoofdrol. De film is mooi van beelden, traag, maar legt te veel het accent op haar mogelijk lesbisch zijn (waar geen bewijs van is) en doet onrecht aan haar talent: haar vondsten en haar wetenschappelijke belang. Je krijgt wel een idee hoe ze - begin 19de eeuw met onaangepaste kledij en primitief materiaal - te werk ging. Elke dag trok ze meermaals het strand op, rokken omhoog, gewapend met een rieten mand, om fossielen te zoeken. Verkopen moest ze als levensonderhoud, zeker nadat haar vader overleed en haar moeder en zij zonder inkomen achterbleven.

Meer informatie nodig?

- Dinosaurus Fossil Museum, Coombe Street, Lyme Regis

- Lyme Reis Museum, Bridge Street, Lyme Regis

- Op fossielenjacht? Kijk voor de beste plaatsen op: Fossielenjacht

#fossielen #strand #jurassiccoast #maryanning #paleontologe 

ODE AAN OOSTENDE

Wat heb ik genoten van Oostende, haar strand, haar zee, haar overzetboot, haar restaurants, haar huizen, haar winkels, en zoveel meer. Vier dagen kon ik in de zomer de Gentse hitte ontvluchten. Dat was echt nodig want ik kon niet meer ademen, slapen of schrijven. Ik kon niet meer wandelen of bewegen. Ik kon niets meer. Lam en lamlendig was ik, tot ik naar zee mocht. Vier dagen. Vier dagen warmte, maar ook lucht. Ik heb van u genoten Oostende, van uw strand, van uw zee, van uw luchten en lichten, zelfs van uw zandkastelen en van uw vuurwerk… 

Mooie herinneringen heb ik aan mijn jaarlijkse vakantie als kind daar, in een pensionnetje annex rusthuis in de Capucijnenstraat, links van de kerk, geleid door mijn oude maar altijd lachende tante Martha. Met broers en zussen op een kamer voor 6 tot 8 personen. Soms in een kamer verder ook Hilde en Monique, Leentje en Michel, of Tony en Christine, tante Ghislaine en nonkel Camiel. Allemaal familie. Geen laken, geen bedsprei, geen bed en geen handdoek was hetzelfde. Dagelijkse kost, zonder franjes. We aten wat de rusthuisbewoners aten. Alles was er doodgewoon, net als thuis. 

Wat hadden we een pret! Elke dag naar zee, naar het ‘Klein Strand’, op het 'Groot Strand' kwamen we nooit. Dat leek ver en nu zo dichtbij! Met valse briefjes van 20 namen we de 'vinders' beet. Kilo's schelpen raapten we, ontelbare putten hebben we gegraven, avondlijke kilometers afgelegd op de houten pier (het witte gebouw is weg). Het pension verdween en maakte plaats voor appartementen, maar de aantrekkingskracht van Oostende bleef, eigenaardig genoeg, tot op vandaag.

Ik genoot in augustus van mijn (her)ontdekkingen!

Van de Dansen Golven van Patrick Steen. Van de rode enorme Rock strangers van Arne Quinze, van de aaibare stenen hondjes van...Van de enorme bronzen Wullok van Stief De Smet. Van de prachtige Venetiaanse en Koninklijke gaanderijen van de Franse architect Charles Girault! 400 meter lang, altijd anders door het speling van licht en duisternis, zon en wolken. 

Van het stenen omkleedhok. Waar is de tijd dat ik stuntelig stond te wringen met een handdoek rondom mijn lijf, om mijn badpak aan of uit te trekken, met o zoveel schrik dat iemand, wie ook, een bloot detail zou kunnen zien van mijn bijna vrouw-zijn? De jongens met ijs- en lolly-draagbakken hebben jammer genoeg plaatsgemaakt voor gemotoriseerde crèmeglasverkopers op het zand. Goed dat de schelpen en papieren bloemen zijn gebleven, al kunnen haast enkel oma’s die kunde doorgeven. 

De vliegers zijn er nog, maar ze zijn veel groter en mooier... en de ouders spelen er mee. De billenkarren (go-karts) bleven, maar nu zijn er zelfs telegeleide!

Oostende, ik kreeg niet genoeg van u.

Ik kom terug, beloofd.

Om opnieuw lang en ver te wandelen naar Westende of  Nieuwpoort.

Om Jack en de andere stenen hondjes te aaien.

Om mijn streetart-idool ROA nog maar eens te bewonderen.

Om de gratis overzetboot te nemen en richting Bredene te fietsen.

Om nog eens croissants te halen in bakkerij ’t Molentje.

Om art deco gebouwen te zien.

Om garnalen te eten.

Om Ensor in Mu.ZEE nog eens te bewonderen.

Om de Japanse tuin te zien.

Om het praalgraf van de eerste Belgische koningin te zien in de Petrus- en Pauluskerk. 

Om na te gaan of dikke Mathilde van Georges Grard echt zo dik is.

Om domein Raversyde en Fort Napoleon te bezoeken.

Om weer de skyline van Oostende te zien vanop de nieuwe pier.

Om opnieuw een ijsje te kopen bij Gelato Maxzim, zelfs als er een file staat

En zeker om 's morgens, 's avonds en ‘s nachts het speelse licht in de gaanderijen te beleven, om de meeuwen te horen schreeuwen en de Noordzee te zien, te zien, te zien...

Eén keer zal niet voldoende zijn...

ps. Bedankt Lia en Frank voor het verblijf! 💙Ik heb er echt van genoten...