DOODS DORP= LEVENDE LES

2000. Oradour-sur-Glane, een dorpje nabij Limoges in Frankrijk. Een blitsbezoek aan de ruïnes van een dorp. Nooit gedacht dat ‘die’ zien me zo zouden raken. Het deed met mij wat eerder al concentratiekampen deden: het maakte me intens verdrietig, vreselijk boos en muisstil. Want de stenen – en de uitleg in de expo – spraken boekdelen. Ze vereeuwigen het vreselijke verhaal van juni 1944.

Kan je je het voorstellen? 

SS’ers omsingelen het dorp. Ze verzamelen ’s morgens, in alle vroegte en met luide bevelen, nietsvermoedende inwoners op het dan nog stille marktplein. Ze houden geen rekening met de angst in alle ogen en harten. Ze sluiten de mannen op o.m. in schuren en stallen, de vrouwen en kinderen in de kerk. Daarna begint de echte nachtmerrie: waar mannen zitten, worden kogels afgevuurd en wordt brand gesticht. Waar vrouwen en kinderen zitten, ontploft een rookbom en wie uit de kerk rent, wordt neergeknald. Als het weer stil wordt, zijn 642 dorpelingen dood: 245 vrouwen, 207 kinderen, 190 mannen. Afgemaakt en verbrand. 6 van hen hebben de slachtpartij overleefd.

Je mag het je niet voorstellen! 

Toch doe je dat onvermijdelijk en deed ik dat ook. Verbeeldingskracht en voorstellingsvermogen zijn soms pijnlijke gaven, niet te stoppen ook. Ik zag de schoten, ik voelde het branden, ik hoorde het schreeuwen van wie niet wilde sterven of aan het sterven was… van kinderen, van vrouwen, van mannen.

Het doodse dorp is voor altijd een levende les.

MIJN BOOM IS WEG!

DIT WAS MIJN BOOM, augustus 2013.       DIT WAS MIJN BOOM, januari 2019.

EN NU IS HIJ VERDWENEN!

Zoooooooooooooooooooooo jammer.

Ik hield van die boom. 

Geen enkele wandeling in natuurgebied Bourgoyen-Ossemeersen heb ik hem (waarom geen 'haar'?) niet gezien, niet opgemerkt, zelfs na ontelbare wandelingen. Hoe kon ik hem negeren? Niet. 

Al van toen ik verhuisde naar Gent, tien jaar geleden, bij de eerste wandeling al, was het tussen hem en mij liefde op het eerste gezicht. Neen, niet zicht, maar echt gezicht. Het zal misschien raar klinken, maar ik voelde die pijn van die boom, van dat gezicht. En ja, ik dacht zo dikwijls aan 'De schreeuw' van Edvard Munch. Hij voelde het landschap schreeuwen en vereeuwigde dat gevoel. Ik voelde die boom schreeuwen: die natuurcreatie vol verdriet, pijn en wanhoop. Over onverwerkte trauma's, immens verdriet en doorleefde drama's? Van die boom en zijn verleden of van de passanten die hem hun leed, hun verdriet en hun angsten influisteren? 

Ik weet het niet. Ik voelde gewoon wat hij en zij voelden...

Door die ogen, die mond, die rimpels... 

Verwondering, verbazing, afschuw? 

Soms eerder ingetogen, soms heel intens. In lente en zomer met zachtaardige gelaatstrekken, omarmd door veel frisgroen, in herfst en winter nogal scherp en grauw en eenzaam in een ros-gelig decor. 

Boom van ons allen

Hij was eigenlijk niet van mij, hoewel toch een klein beetje. Hij was van alle Gentenaren, van alle wandelaars, oud en jong. 

Hij is niet meer. Tenminste, ik vind hem niet meer. Volgens een Facebookbericht zou hij verrot, afgebrokkeld en weggekapt zijn. 

Wat een zielig einde voor zo'n grote meneer. 

Mijn boom, ik zal u missen, maar ik zal u nooit vergeten...

Nawoord

Kan het zijn dat hij niet verdwenen is? Dat het kranten- én het Facebookbericht zich vergissen?Tijdens mijn jongste wandeling had ik het gevoel van herkenning: 'hij' was er wel nog, maar vervallen en verweerd. Zijn schreeuw was helemaal weg. Vond hij rust? Voelde hij leeg? Vreet het verdriet hem op? Of deed hij gewoon wat elke levend wezen doet: sterven op hoge leeftijd?
Was hij dat of was dat een andere boom? Enkel zij die met zorg en aandacht in dat natuurreservaat elke dag werken, kunnen het weten...

STEM VROUW!

Vrouwen en mannen, hier en overal in de wereld...

Dat is mijn advies.

 Dat is mijn droom. 

Dat is mijn wens.

     Dat is wat ik echt graag zou willen...

Neen, ik heb niets tegen mannen. Ook een aantal mannen krijgen van mij een bolletje achter hun naam. Maar mijn bolletjes gaan hoofdzakelijk naar vrouwen, van alle leeftijden, uit alle beroepen en met alle huidskleuren. Zolang vrouwen in de minderheid zijn en blijven op alle beleidsniveau's en zolang vrouwen moeten vechten voor gelijke rechten, is het dàt wat ik verkies.

ps. Niet alle vrouwen verdienen een stem, maar zeker ook niet alle mannen.

EEN WENS VOOR ALLE MOEDERS

Ik ben...

- een echtgenote van een lieve mens
- een moeder van twee lieve dochters

- een (m)oma van een schat van een kleinzoon

- een schoondochter van een zeer kranige dame

- een zus van schatten van zussen 

- een schoonzus van enkele gezellige vrouwen
- een nicht van lieve madammen

- een vriendin/kameraad van fijne vrouwen en mannen

- een ex-journaliste van rechtszaken over misbruik  

- een auteur van beschadigde/mishandelde vrouwen 

- en iemand die hen probeert te steunen en te helpen…

Mag ik a.u.b. een wens uiten op deze Moederdag? 

Een wens, niet alleen voor mij, maar voor alle moeders, niet-moeders en toekomstige moeders? 

Mijn wens is dat zij - jongens of mannen - mijn én hun dochters, kleindochters, zussen, vriendinnen en alle andere vrouwen, altijd en overal, hier en in de hele wereld, met rust laten, met respect bejegenen, als gelijken bekijken en nooit of te nimmer met geweld, van welke aard ook - seksueel, moreel, fysisch - behandelen. 

Dat is mijn wens, mijn grootste wens… 

WIE KAN, WIL EN ZAL DEZE WENS VERVULLEN?

LENTE, LENTE, LENTE...

Lente, ik zie u graag.
Neen, ik houd van u, echt waar.
U kleurt mijn leven.
U verwarmt mijn hart.
U maakt me zo blij!

Uw schoonheid ontroert me.
Uw kleuren inspireren me.
Uw pracht maakt me stil...


Blijf nog even...