Geef mij maar Amélie

Boeken. Boeken. Boeken.

En wat lezen de Vlamingen? Kookboeken!

Niet te geloven. Met ‘Ons kookboek’ van de KVLV heb ik meer dan genoeg.
Geen andere kok komt in mijn huis.
Geef mij maar Amélie Nothomb, Harry Mulish of één van de schrijvers uit de Boekenbeurs-bijlage van bijvoorbeeld de Knack. Als ik die doorblader, ben ik jaloers. Zoveel goede boeken! Had ik ze maar geschreven… en vooral, had ik maar tijd om ze allemaal te lezen! Ik heb er meteen enkele op mijn leesverlanglijstje gezet. Of ik ze ga kopen of lenen in de bib, weet ik nog niet. Wanneer ook niet. 
Ik heb nog te veel boeken in mijn kast die ik NOG NIET heb gelezen. Dat is een langetermijnproces en project. 
Wat ik goed vind, houd ik. 
Wat ik niet goed vind, gaat weg. 
Waar ik aan gehecht ben, houd ik. 
Wat me tegensteekt, vliegt de deur uit. 
De Nederlandstalige boeken kunnen naar familie, vrienden, naar de Oxfamwinkel of een Krasdienst. De Engelse en Franse gaan naar de Filipijnen, naar Peru of naar Congo. Daar hebben kinderen boeken nodig... zeker geen kookboeken!

Geef kleur aan je leven!

En die boodschap heeft één van mijn - iets verdere - buren letterlijk genomen. Hij kleurde zijn huis, misschien ook zijn leven? Het huis oogt kwetsbaar en tegelijk vrolijk…

De tegengestelde boodschap is duidelijk: net die camouflagekleuren gebruiken die opvallend maken. Het saaie donkergroen-bruin is vervangen door helder groen-geel-oranje.

Niet niet gezien worden maar gezien worden. Onopvallend zijn, zit er niet meer in. Het ontwerp - zo vertelde de eigenaar - is van de Gentse kunstenaar Leo Copers, de man van ‘Tout casse, tout passe’ en van de ‘Gouden strop en stoel’.

Bangkok zonder de zondvloed

Wat gevreesd werd, is dit weekend niet gebeurd. Gelukkig…
Bangkok is niet ondergedompeld. De Chao Phraya heeft zich ingehouden.
Weet emand of het paleizencomplex Wat Phra Kaeo

en de drijvende markt Damnoen Saduak gespaard bleven van wateroverlast?
Klik op de foto's om ze te vergroten

Dood en begraven

Mouammar Kadhafi ligt ergens begraven in de Libische woestijn. Het zal er nu kaal, heet en eenzaam zijn. De slachtoffers van zijn voormalig geheim agent liggen begraven in Lockerbie. Het is er nu koud, groen en ze zijn niet alleen. Dat heb ik in augustus gezien.

Lockerbie ligt aan een bijna ongemerkte afrit tussen Glasgow en London en werd 23 jaar geleden in hart en ziel getroffen.

De school is uit, het centrum loopt vol jeugd in uniform, op zoek naar een broodje cheese and ham en een betere toekomst. In het Schotse dorp zijn de zichtbare littekens weggewerkt van de terroristische aanslag op Pan AM 103 van Pan Am op 21 december 1988; de onzichtbare zeker niet. 270 doden in en op een kleine gemeenschap, dat blijft kleven. The place to be is het kerkhof waar de slachtoffers begraven liggen. Een ge- of herdenkinsgmonument met mini-museum.

Nog elke dag komen bezoekers aan om te zien en te voelen waar zij liggen. Voor familieleden wellicht een must, voor ons niet meer dan een plas- en eetstop en een toeristische attractie. Het leven kan hard zijn.

Ook voor Khadafi. Zijn lijk is als een oorlogstrofee tentoongesteld, zijn dood was - na gevangenneming - een heuse moord. Hij is nu dood en begraven.

Geen tijd

Ik had zoveel willen schrijven…

-        over de World Soundtrack Awards, zaterdagavond in Gent waarvan ik vooral de muzikale-filmische ode aan Ronni Sue Chasen (1946-2010) onthoud. Chasen was een grote dame met een hart voor het Gentse filmfestival en vooral filmmuziekcomponisten. Ze was, tot ze vermoord werd, de belangrijkste vertegenwoordigster van de Amerikaanse filmsector en tevens persagente van bekende regisseurs en filmcomponisten. Op 16 november 2010 werd ze, onderweg naar huis, na de première van de film Burleske, overvallen en met vijf schoten afgemaakt. De zoektocht naar de moordenaar en zijn motieven deed zoveel stof opwaaien dat haar leven nu zelf een scenario waard is. Hans Zimmer, uit haar stal, maakte een geweldige indruk met zijn band. Muziek is een essentieel bestanddeel van een goede film. Je beseft het niet als je kijkt, maar je hoort en voelt het meteen als het niet klopt.

-        over Spielberg en Kuifje oftewel Tintin. Al is dat manneke journalist: ik ben nooit echt dol geweest op hem of zijn hondje. En ook niet op ‘duizend bommen en granaten’;

-        over Museum M in Leuven waar ik werd ontroerd door de prachtige teksten van Nederlander en jeugdschrijver Toon Tellegen. ‘Ik wou… dat geluk een ding was en dat ik het ergens vond en mee naar huis nam.’ Een zin uit één van zijn vele pareltjes. Ook de kindertekeningen van Ingrid Godon spreken boekdelen.

… maar de tijd ontbrak.