Waar kan Kate met haar baby naartoe?

Hertogin Kate heeft geluk: ze kan voor een wandeling met haar George kiezen uit een waslijst van aantrekkelijke paleizen in Groot-Brittannië. L'embarras du choix noemen ze dat wellicht in de soms wel jaloerse republiek Frankrijk.
Elk koninklijk domein heeft, net als bij ons, een park om u tegen te zeggen.
Waar kan ze naartoe met prins en babyboy?
Ik zou haar Buckingham Palace suggereren, onder de schaduw van de hoge bomen achter het paleis is het heel aangenaam. Ik was er in 2011, net als 50.000 andere bezoekers. dat jaar. Windsor Castle, een half uur van London en heel het jaar open, is misschien nog beter? Daar ligt achter het kasteel een immense tuin waar je kan verdwalen, zag ik in 2009. 'Huizen kijken' in die twee is echt meer dan de moeite.




Buckingham Palace (London)









In elke koninklijk optrekje staan wellicht kroonprins-opa Charles, hertogin-stiefoma Camilla of koningin-overgrootmoeder Elizabeth klaar, maar vast en zeker een legertje huispersoneel. Dat kan bijna alle ouderlijke taken, behalve borstvoeding, overnemen. De streng geselecteerde en gecontroleerde ladies and gentlemen kunnen wegwerpluiers verwisselen, de wieg laten schommelen, badjes geven. Na verloop van tijd ook flesjes steriliseren, vullen en geven, met de poussette wandelen en babysitten als mevrouw de hertogin of meneer de prins dat nodig vinden. Natuurlijk wordt haar was en plas gedaan, incluis strijk, en er is altijd wel iemand die voor haar poetst en kookt. 

Zucht. Een droom toch, zo moeder worden en zijn...

Nog twee tips?
Kate, panikeer niet als George te veel weent en opa of overoma uit hun slaap haalt. Wenen doen ze - met of zonder kroon - allemaal wel eens, of meer dan eens.
En laat je niet alles uit handen nemen. Wiegen, wegen, wandelen, ja, dat mogen ze doen. Maar eten geven, knuffelen en verhaaltjes vertellen? Neen. Doe dat zelf. Traantjes drogen ook.Of laat het je prins-gemaal doen. Want dat zijn van die innige momenten waarop jij en hij banden kunnen smeden die nooit meer stuk kunnen gaan...  

Ps. Misschien is een wandeling in Greenwich Park nog aangenamer? Het is een prachtig domein van 74 ha, met dito uitzicht op een superstad, leuke picknickplekken, een interessant Observatorium en een mooi kasteel. Nog niet overtuigd? In dat groen paradijsje - als de zon schijnt - werden scènes gedraaid van 'The Parent Trap', 'Charlotte Gray', 'King Ralph', 'Portrait of a Lady', 'The go between' en, my favourite in dit lijstje, 'Four Weddings and a Funeral'.

Iets verbloemen?

Week 1. Op weg naar de krantenwinkel.
Ik dacht dat ik wist wat de uitdrukking ‘iets verbloemen’ betekent: dat mensen hun leven mooier voorstellen dan het is. Ik weet nu dat dit letterlijk te nemen is: uit de rijkelijk beplante bloembakken, door de stad Gent in ijzeren halters opgehangen aan de waterkant, kasplantjes mee naar huis nemen. Het schoepen van fleurige eenjarigen om je eigen leven iets meer coloriet te geven. De variatie in het pikgedrag heeft zelfs een racistisch tintje: niet elk plantje komt in aanmerking. Er zijn er die geen aandacht kregen, in dit geval, gelukkig.

Neen, dat is niet fraai, dat gegraai in de donkere aarde als iedereen slaapt. In de veronderstelling dat het fleurig goedje elders staan te pronken? Vergeefbaar indien je in armoede leeft? Het blijft diefstal, stelen van de gemeenschap, van u en ik die braaf belastingen betalen.
Ik heb niets te verbloemen.

Week 2. Op weg naar de kapper.
Een bak of tien kreeg ongewenst bezoek, lege donkere putjes gapen me toe. Kleine kraters in donkere aarde. Een snode hand heeft dit keer geen bloemen verplaatst maar echt wonden geslagen. Groenwerk, dat door zorgende handen en liefde tot stand is gekomen, is over de straatstenen gezaaid, samen met de inhoud van een gele vuilniszak. Her en der liggen de purperen petunia’s op apegapen. Mijn subiete reddingspoging - oprapen en terug planten - blijkt gelukkig enige overlijdens te voorkomen: een aantal dappere kleurlingen slagen erin zich - na een week - opnieuw te vestigen, ondanks slag en stoot. De vertrappelden zijn uitgeblust. Het is maar een bloem. Ja. Maar de fierheid van de stadstuinder, de buurtbewoner en bloemenliefhebber is aangetast.

Ook tussen de mooiste bloemen groeien er brandnetels.

Ps. De schoonheid van de omgeving biedt geen garantie voor onaangename zaken.

HEMELSE HARPA

HARPA. Een juweeltje in de haven van Reykjavik. Het is echt IJsland in een notendop: zijn ijs, zijn zee, zijn rotsen. Als de zon schijnt, blinkt en schittert het immense gebouw. De hoge muren van de baksteenachtige glazen panelen weerkaatsen het licht veelkleurig op de vloer. Jammer voor de Gentse Schaapsstal, maar dit doorkijkhuis is inderdaad een prijs waard: de Mies van der Rohe prijs, de Europese Prijs voor Hedendaagse Architectuur, een week geleden uitgereikt.

Zelfs leken als ik - niet helemaal want mijn pa was architect - begrijpen dat. In dat reusachtige glazen blokhuis van 28.000 m2 rondwandelen, de roltrappen nemen naar boven en naar beneden, in een zithoek naar buiten staren met een drankje in de hand, naar zee en bergen: het doet wat met je. Wie daar binnen gaat, komt anders naar buiten. Namelijk met veel ruimtegevoel, veel lucht en veel licht, in hart en ziel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HARPA is ontworpen door het Deense architectenbureau Henning Larsen Architects in samenwerking met Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson. De deuren  van HARPA staan open van 10 tot 24 uur. Het fonkelnieuwe futuristische concert- en congrescentrum is te groot voor stad en land, maar who cares... behalve de IJslandse belastingbetaler.

 

Nice in Nice

Nice, een aangename kennismaking...

met zijn azuurblauwe zee, zijn prachtig Musée Chagall, zijn gevarieerd MAMAC, zijn gezellige pleintjes en steegjes, zijn bloemenmarkt op de Cours Saleya, zijn adembenemende vergezichten uit het park van de Château, zijn gevarieerde winkelstraten en zijn ijskraam met 96 soorten aan de kathedraal Saint-Réparate!

Ik zit in nesten

Ik zit graag in nesten... in vogelnesten dan wel: zondag in Gent, meer dan twee jaar geleden in Bejing.

Het ene nest is eerder bescheiden maar toch van ver te zien en bevindt zich aan de in de buurt van het Rabot, waar van alles moois en boeiends broeit en groeit. Gisteren toonde vzw Het Vogelnest er in een luchtige loft op de industriële historische textielsite het werk van een vijf jonge kunstenaars, naast dat van Herman Brood. Veel licht en veel lucht voor verrassende kunst. In een overdekte markt stonden jonge ontwerpers met hun kleurrijke handgemaakte en ecologische creaties.  

Het andere nest is van nog veel verder te zien en staat in een wijk, enkele metrohaltes weg van de Verboden Stad, waar ook zoveel broeit en groeit (behalve de persvrijheid). Dat enorme Birds' Nest van Ai Weiwei was in 2008 dé sporttempel van de wereld voor de Olympische Spelen voor 80.000 mensen en zou nu enkel een toeristische attractie en bijna failliet zijn? Duizelingwekkend imposant vond ik in 2010 alleszins de duizelingwekkende koorddanser, het wassenbeeld van onze Jacques Rogge en de kleurrijke optredens van allerlei Chinese groepen.

Misschien kan kunst het ene nest redden en sport het andere? Misschien ook niet.
In nesten werken, zonder in de nesten te werken? Je moet er een rare vogel voor zijn. Maar als je in de nesten zit, heb je iemand nodig om je uit de nesten te helpen...