Ik wil niet
doodgaan zoals die mannen, vrouwen en kinderen die bij bombardementen, verdoofd, verkleumd en verstijfd van angst door een gerichte/verdwaalde kogel worden geveld door landen of groepen die elkaar haten, uitschelden
en vermoorden om land, ziel of godsdienst te veroveren.
Ik wil niet
doodgaan zoals zij die in modderige, stinkende loopgraven of bitterkoude sneeuwlandschappen
plots en alleen afscheid moeten nemen, zonder afscheidsbrief
of -groet.
Ik wil niet doodgaan door een of andere bom die gebouwen en mensen in onherkenbare restanten uiteenrijt.
Ik wil niet doodgaan door een of andere bom die gebouwen en mensen in onherkenbare restanten uiteenrijt.
Ik wil niet
doodgaan zoals zij die opgeschrikt worden door zware voetstappen en meegesleurd
worden naar een of andere duistere kelder of openbare plaats en dan met mes, kogel of strop wat worden afgemaakt.
Ik wil ook niet
doodgaan met geschreeuw, gekerm en gesnik van pijn, radeloosheid of eenzaamheid.
Neen, ik
wil rustig sterven, na een kort afscheid van mijn lievelingen – man, dochters, zussen en vriendinnen - en kunnen inslapen
(liefst met een pil of een prik) na een knik, een lach, een knuffel en een
woordje van liefde en troost voor wie moet blijven leven.
En als ik
niet meer in staat ben om deze dood te wensen, dan hoop ik dat er 'engelen' zijn
die deze wens noteren en uitvoeren. Veranderen van wens, zal ik niet meer. De dood vergeten kan ik niet meer. Ik ken al te veel doden.
De dood
vergeten is het leven vergeten
Lisa Appignanesi.
