Een Schot met een rok?

‘Alle Schotten dragen rokken, dat weet toch iedereen

maar toch maar toch blijft een Schot in Schotland een man van kop tot teen.….’

Dat liedje klopt niet. 

Van Milngavie, Drymen, Rowardennan, Inverarnan, Tyndrum, Kingshouse, Kinglochleven naar Fort Williams: de West Highland Way, 152 km te voet. Zeven dagen wandelen en niet één kerel in kilt of skirt gezien. O ja, op de laatste dag in Fort Williams, in onze B&B aan het ontbijt. Een late vijftiger in Schotse ruitjesrok dient op; zijn moeder - bijna 90 en baas in huis - staat in de keuken. Mijn dochter en vriendin zagen ze wel op de Scottish of Higland Games en in Edingburgh. Die Games heb ik door het wandelen gemist, jammer. Ik had ze graag aangemoedigd: de stoere kerels met paardenstaarten en blote benen in rood-geel-blauw geruite plooirokken terwijl ze paalwerpen, hamerslingeren of doedelzak spelen. Een volgende keer zeker.

Ik heb wel haggis (schapenmaag gevuld met stukjes schapenhart, schapenlever, schapenvet en havermout) gegeten en van de avonturen van vrijbuiter Rob Roy, de Schotse Robin Hood, genoten aan Loch Lomond.

Vooral genoten van de Highlands: onvergetelijk. Van normaal tot wild, plat en steil, soms machtig en soms magisch, met kammen, bergen, heuvels en meren. Eindeloos, indrukwekkend, desolaat. Prachtige landschappen, onvoorspelbaar weer. Het ideale decor om te vertragen, te vergeten en te dromen en ook voor Highlander, Braveheart en Harry Potter films. Om terug te zien. 

En overal in b&b’s, hotels en guesthouses stille vriendelijkheid. Schotten zijn - naar het schijnt -  de Vlamingen van het Verenigd Koninkrijk, de underdog. Ze streven naar onafhankelijkheid, feesten graag feesten en zijn gastvrij(er), net als wij. Eigen vlag, munt en bestuur vinden ze niet genoeg. Maar toch er is meer dat ons, Europeanen, bindt. Better together, denk ik...