De ‘Internationale Dag van het
Gezin’ is wel voorbij, maar door allerlei gezinsactiviteiten slaagde ik er niet
in om over mijn gezin - verspreid over 3 landen - én mijn andere gezinnen te
schrijven. Mijn ouders: ze zijn iets meer dan 100 jaar geleden geboren en ze
zorgden ervoor dat we anno 2024 afsluiten met bijna 100 nakomelingen, t.t.z.
kinderen met partner, kleinkinderen met partner en achterkleinkinderen. Veel
gezinnen dus.
Dankzij het optelwerk van zus
Lia - plussers bijgerekend, ex-partners niet - weet ik dat deze maand
nummer 93 en nummer 94 werden geboren, in juli volgt nummer 95, in
september 96. We tasten met plezier in onze portemonnee oftewel bankrekening voor Mabel, Harry, Aurora, x en x. De kans is groot dat we het magische 100
zullen bereiken. Dat wil wat zeggen! Al waren de (oudere) zus van mijn mama en
haar schoonbroer - mijn tante Vonny en nonk Jean - nog straffer: hun teller staat op ongeveer 125!
BIJNA 100…
Een grote groep, hoor ik je denken. Ja, ongetwijfeld. Te groot voor een familiereünie ergens thuis. Te veel ook om ze allemaal op een en dezelfde dag samen te krijgen.
Een gevarieerde groep, hoor ik je
denken. Ja, ontegensprekelijk. Mannen, vrouwen, jongens, meisjes of gemengd.
Baby’s, peuters, kleuters, tieners, pubers, twens en twins,
lagereschoolkinderen, middelbareschoolleerlingen, studenten, dertigers,
veertigers, vijftigers, zestigers, zeventigers… in alle kleuren. Singles,
samenwoners, gehuwden en gescheidenen.
Met Italiaanse, Franse, Portugese,
Haïtiaanse en Duitse wortels, verspreid over 4 landen en in 4 Vlaamse provincies,
over heel kleine, kleine, middelgrote en grote gezinnen, namelijk van 1 tot 8
personen. Met en zonder huisdieren. Studerenden, werkenden, werklozen en
gepensioneerden, actieve en niet-actieve vrijwilligers. Welstellenden en
minderbedeelden, appartement-, huis- en villabewoners… en zoals in elke familie:
zieken, herstellenden en gezonden, van lichaam en geest.
VAN ELKE SOORT
Ja, er zitten zeker klagers en
zagers tussen, socialen en asocialen, verdraagzamen en onverdraagzamen,
tolerante, lichtontvlambare maar ook vrolijke en stille, bescheiden en
dominante persoonlijkheden, kokers en eters, gelovigen en ongelovigen, helpers
en geholpenen, bloemen- planten en bomenliefhebbers, big
spenders en spaarders, vleeseters en vegetariërs, reizigers en
thuisblijvers, snelheidsduivels en vertragers, sprekers en zwijgers, lachers en
weners, telers en plukkers, bedenkers en makers, bouwers en verbouwers,
auteurs, muzikanten en dansers, probleemoplossers en probleemmakers, pleiters
en eisers, lesgevers en levenslang lerenden, wandelaars en fietsers,
sportievelingen en bankzitters, halve heiligen en kleine (zet)duiveltjes,
muziekmakers en stiltezoekers, ruziestokers en vredezaaiers, opgevers maar ook
doorbijters en overlevers, contactzoekers en contactvermijders, zorgenden en
verzorgden: kortom van elk soort hebben we in ons bijna 100-tal wel iets.
DE TIJD VLIEGT
God heeft zijn getal, zou mijn
schoonmoeder zeggen. Mijn ouders, moesten ze nog leven, zouden met verbazing
kijken naar hun afstammelingen: wie ze zijn, hoe ze leven, wat ze doen… Ze
zouden - net als ik - het allemaal niet meer kunnen onthouden. Praten doen we
niet allemaal met elkaar, dat is erg jammer, maar daar is de groep te groot
voor en soms zijn afstanden, misverstanden, verschillen en kloven te groot.
Maar er is altijd wel iemand die naar of met je lacht!
Mijn ouders: geen haar op hun hoofd
dat ze daar ooit aan dachten toen ze op 3 mei 1952 in de kerk van de abdij van
Averbode hun jawoord uitspraken.
Tempus fugit. In posterum cognosci
non possunt. De tijd vliegt. De toekomst is niet te voorspellen.
Gelukkig maar.
Hoe het allemaal begon, lees je
in ‘Kinderen toegelaten’, in 125 cursiefjes van mijn moeder Monda De Munck over ons gezin tussen 1955 en 2000. Ik selecteerde en bewerkte ze.
KINDEREN TOEGELATEN (storyland.be)
