HEMELSE HARPA

HARPA. Een juweeltje in de haven van Reykjavik. Het is echt IJsland in een notendop: zijn ijs, zijn zee, zijn rotsen. Als de zon schijnt, blinkt en schittert het immense gebouw. De hoge muren van de baksteenachtige glazen panelen weerkaatsen het licht veelkleurig op de vloer. Jammer voor de Gentse Schaapsstal, maar dit doorkijkhuis is inderdaad een prijs waard: de Mies van der Rohe prijs, de Europese Prijs voor Hedendaagse Architectuur, een week geleden uitgereikt.

Zelfs leken als ik - niet helemaal want mijn pa was architect - begrijpen dat. In dat reusachtige glazen blokhuis van 28.000 m2 rondwandelen, de roltrappen nemen naar boven en naar beneden, in een zithoek naar buiten staren met een drankje in de hand, naar zee en bergen: het doet wat met je. Wie daar binnen gaat, komt anders naar buiten. Namelijk met veel ruimtegevoel, veel lucht en veel licht, in hart en ziel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HARPA is ontworpen door het Deense architectenbureau Henning Larsen Architects in samenwerking met Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson. De deuren  van HARPA staan open van 10 tot 24 uur. Het fonkelnieuwe futuristische concert- en congrescentrum is te groot voor stad en land, maar who cares... behalve de IJslandse belastingbetaler.

 

Nice in Nice

Nice, een aangename kennismaking...

met zijn azuurblauwe zee, zijn prachtig Musée Chagall, zijn gevarieerd MAMAC, zijn gezellige pleintjes en steegjes, zijn bloemenmarkt op de Cours Saleya, zijn adembenemende vergezichten uit het park van de Château, zijn gevarieerde winkelstraten en zijn ijskraam met 96 soorten aan de kathedraal Saint-Réparate!

Ik zit in nesten

Ik zit graag in nesten... in vogelnesten dan wel: zondag in Gent, meer dan twee jaar geleden in Bejing.

Het ene nest is eerder bescheiden maar toch van ver te zien en bevindt zich aan de in de buurt van het Rabot, waar van alles moois en boeiends broeit en groeit. Gisteren toonde vzw Het Vogelnest er in een luchtige loft op de industriële historische textielsite het werk van een vijf jonge kunstenaars, naast dat van Herman Brood. Veel licht en veel lucht voor verrassende kunst. In een overdekte markt stonden jonge ontwerpers met hun kleurrijke handgemaakte en ecologische creaties.  

Het andere nest is van nog veel verder te zien en staat in een wijk, enkele metrohaltes weg van de Verboden Stad, waar ook zoveel broeit en groeit (behalve de persvrijheid). Dat enorme Birds' Nest van Ai Weiwei was in 2008 dé sporttempel van de wereld voor de Olympische Spelen voor 80.000 mensen en zou nu enkel een toeristische attractie en bijna failliet zijn? Duizelingwekkend imposant vond ik in 2010 alleszins de duizelingwekkende koorddanser, het wassenbeeld van onze Jacques Rogge en de kleurrijke optredens van allerlei Chinese groepen.

Misschien kan kunst het ene nest redden en sport het andere? Misschien ook niet.
In nesten werken, zonder in de nesten te werken? Je moet er een rare vogel voor zijn. Maar als je in de nesten zit, heb je iemand nodig om je uit de nesten te helpen...

Zalig...weer tulpentijd!

Ik kan het niet laten. Het is sterker dan mezelf, de liefde voor de tulp. Dus weer tulpen...

En heb je datzelfde gevoel? Ga dan zeker eens naar Keukenhof en naar de kleurrijke bollenvelden in de buurt.

Onvergeeflijke onverschilligheid

Worden we onverschillig voor oorlog in de wereld? Voor armoede in ons land? Voor onrecht in onze buurt? Voor tegenslag van onze vrienden? Voor verdriet in onze familie?
Ik hoop van niet. Ik hoop ik niet, nooit.
Maria en Alice hoopten dat ook… nu niet meer.

Pasen, zondagmiddag in Deinze. Maria (86) en Alice (87) stappen door het centrum van Deinze. De dames hebben hun hoogdag met een uitgebreid feestelijk diner gevierd. Het is tegen vier uur als ze opgewekt voldaan het restaurant verlaten. Nog even stoppen bij de bakker voor een taartje, voor bij de koffie, dan naar huis. Maar daar geraken ze niet zonder slag of stoot. Letterlijk dan nog.

Een geparkeerde auto, merk en kleur onbekend. Dat herinneren ze zich door het tumult echt niet. Een man en een vrouw, wel. Hij in, zij uit de auto. Een net, jong, modern gekleed stel, een Franstalig blank koppel dertigers. Hij zwijgt, zij spreekt. Ze vraagt hen heel vriendelijk de weg “à l' hôpital”. Doorlopen, maant Maria aan. Goede ziel Alice slaat haar raad in de wind. Hulpvaardig wijst ze madame de weg. “Que vous êtes gentille!” kwettert de Française. Als dank, zo beweert ze toch, legt ze “le collier de ma mère” om de hals van Alice. Een geschenk voor haar behulpzaamheid. Maar dan. In één en dezelfde beweging grijpt ze het oudje van 87 met haar ene hand bij haar nek en met de andere hand bij haar gouden halssnoer! Tijdens dat ‘gestoei’ ziet monsieur, vanuit zijn voiture aan Alice’s arm een gouden armband glinsteren en grijpt die vast.

 

Maar dat is zonder Maria en haar talenten gerekend. Totaal verbouwereerd en terwijl ze haar vriendin probeert uit de handen van de snoodaards te bevrijden, steekt ze alert haar wandelstok de lucht in. En ze begint te tieren, te zwaaien en te dreigen. Met man en macht - of beter vrouw en kracht - probeert ze tegelijkertijd haar vriendin te bevrijden.Tegen dat indrukwekkend optreden is geen kruid opgewassen, ook geen onkruid.

Monsieur le complice lost meteen de arm van Alice. Madame la voleuse vlucht de auto in. Alice sleurt ze mee want haar hand wil die gouden halsketting niet lossen. Geduw, getrek en gedreig van weerom Maria, doet madame et monsieur echter met gierende banden wegstuiven, zonder buit.
Daarom worden dus de Belgen de dapperste der Galliërs genoemd.

Auto weg. Dievenduo ook. Maar de emoties worden het beiden te machtig. Verbouwereerd, onderste boven en van de kaart door de overval-met- bevrijdingsoperatie barst Nadine in onbedaarlijk en onstopbaar lachen uit. Alice doet in haar broek. Je zou voor minder. Zusterlijk in smarten wandelen ze daarna hun weg, naar huis. De ene neemt een bad, de andere zet de koffie. Le collier de ma mère krijgt een flinke wasbeurt en een plaats rond het portret van de nieuwe paus. Dan volgen koffie en taart.

Dat was in Deinze centrum (en ondertussen al op verschillende plaatsen in Gent en Deinze). Mensen passeerden te voet, op de fiets, in een auto. Je moet blind en doof zijn om niet te zien of horen in welke dramatische omstandigheden dat stel oudjes zich bevond. Je moet kreupel zijn om niets te kunnen doen. Maar dat waren de passanten niet. Toch deed niemand iets. Niemand greep in, niemand hielp hen, niemand riep de politie, niemand begeleidde hen naar huis.

Maria, vergeef het hen want ze weten niet wat ze deden of niet deden.

Ps. De namen zijn vervangen, de feiten zijn echt.