Pom pom pom pomelo

Een pomelo gekocht, voor de allereerste keer. Ik kende dat niet en hij is me nooit eerder opgevallen. Raar maar waar, voor een citruslover als ik. Beschamend, want hij bestaat al eeuwen, in Europa sinds de 12-de eeuw. Een pomelo dus, ook pummelo, Chinese grapefruit, jabong, lusho fruit, papanas of pompelmoes genoemd. Maar het is geen pompelmoes, geen grapefuit en ook geen monstersinaasappel of reuze citroen.
Wat dan wel?

De pomelo is de citrus grandis of maxima: de grootste citrusvrucht. Het is een kruising tussen grapefruit en pompelmoes. Zijn naam is leuk, zijn uitzicht ook. Groot, knalgeel en peervormig. Een eetbaar geval met een boeiend leven van kruisingen en vermengingen. Met pomelootjes als afstammelingen maar ook sweeties, uit een huwelijk tussen pomelo en grapefruit, of tangelo’s, uit een kruising tussen mandarijn en pomelo. De lotgevallen van de pomelo doen me denken aan die van een citroen en limoen. Maar dat is een ander verhaal.

Hijkan tegen een stootje, dat wel. Door zijn imposant formaat vooral. Dit dikbuikig vitaminenbommetje kan tussen 10 tot 30 cm groot worden. Hem ‘Petit’noemen zou pesten zijn. Mijn exemplaar is 16,5 cm hoog en 14,5 cm breed en heeft een prachtige dikke, gladde, gele schil.

De smaak is lichtjes bitter en zoeter dan de gele grapefruit, zo leert me Wikipedia. Veel vezels, kalium en vitamine C; niet rijp als de schil glanzend is en eetbaar als die dof is. Dus moet ik wachten en kan genieten van zijn zonnig uitzicht in deze donkere en ijzige dagen.

Voor wie meer wil weten is er de video ‘How to peel a pumelo’ op Youtube. Na het schillen blijft er jammer genoeg van dat dikhuidje niet zoveel over als gehoopt. Schijn bedriegt. Over de pomela en andere exotische wonderen toont Nature’s Pride een interessante collectie vruchten waar ik nooit eerder van hoorde: boeddha vinger, kiwano, flespompoen, lulo en salak, om er enkele te noemen.

Terug naar mijn pomelo. Ik kijk uit naar de inhoud maar ik ben er gerust in. Ik houd van zuurzoet: van pompelmoes - grapefruit in Nederland - citroen, minneola en bergsinaasappel. Dat is mijn top vier.

O neen, de belangrijkste vergeet ik! Dat kleine groene ding, waarmee ik elke morgen na een glaasje water mijn ontbijt start: de kiwi, mijn morningdrug vol koper, vezel, kalium, vitamine C, E en K.

En zo krijg ik door al die citrusvruchten de hele wereld in mijn huis, in mijn keuken en op mijn bord, als het ware. En dat moet zo blijven.

 
ps. Ik dacht dat pomelo een 'zij' was, maar de Taaladviesdienst leerde me dat die vrucht een 'hij' is.

 

 

 

Herfst in Bourgoyen

Wandelen, kijken, genieten, wandelen, kijken, genieten...

De oorlog tegen de oorlog

11 november 2012. Ik zou mijn angst en afschuw voor de oorlog niet beter kunnen beschrijven dat deze aangrijpende tekst van een oude kameraad (88).
Zijn gevecht is ook mijn gevecht.

Wie jonge vrijwilligers zingend naar het front zag trekken en ze enkele uren later als marmeren beelden dood in de sneeuw zag liggen,
Wie ooit de wacht heeft opgetrokken achter een wal van dode bevroren soldaten,
Wie met een krop van angst in de keel en bonzend hart het eindeloze, moordende trommelvuur heeft ondergaan,
Wie de razernij van de stormloop, de bitterheid van de afweer en de wanhoop van de terugtocht heeft gekend,
Wie getuige was van moord, zelfmoord en genadeloze lijf aan lijf gevechten,
Wie de weeë geur van rottende lijken in overstroomde loopgrachten heeft geroken,
Wie met doorschoten en bevroren ledematen kreunend van de pijn op de hulp van de brancardiers heeft gewacht,
Wie de lichamen van naakte en ontmande krijgsgevangenen heeft gezien met afgesneden neus en oren,
Wie zijn beste kameraad in het slijk van een granaattrechter heeft weten sterven,
Wie dodelijk getroffen bloedende wrakken om een genadeschot heeft horen smeken,
Wie de verhakkelde lichamen van gekwetste en geamputeerde vrienden heeft aanschouwd,
Wie beleefd heeft hoe tanks in hun blinde vaart levende mensen verpletterden,
Wie er getuige van was dat oergezonde bloedjonge mensen, die elkaar niet kenden en elkaar niet haatten, elkaar stuk schoten als stenen pijpjes op de kermis,
Wie aan een moeder uitleg moest verschaffen over het lot van haar dode of vermiste zoon,
Al wie de oorlog heeft meegemaakt kan tot geen andere conclusie komen dan dat oorlog waanzin is en het slechtste wat de mensheid kan overkomen.
Laat ons allen samen een laatste oorlog voeren: ‘De oorlog tegen de oorlog!’
OVO

Viva Italia!

Een weekendje Italië!
Met vriendin in Milaan-Como-Brunate-Lugano gezeten-gewandeld-gegeten-gekletst-genoten.
Op vrijdag in de zon de opgepoetste dom van Milaan bewonderd: vergeet niet aan de achterkant de lift naar boven te nemen want op het dak schitteren enkele duizenden prachtige beelden...
Geweldig.

Op maandag in de regen de lange rij bezoekers voor de overleden kardinaal Martini aan dezelfde kathedraal bewonderd: vergeet niet dat deze 85-jarige dappere heer beweerde dat de kerk 200 jaar achterloopt...

Jammer.

War in my head: for my English speaking friends!

‘War in my head’

‘War in my head’ is the harrowing life story of Karen (25).  After years of treatment – 10 psychiatrists in  4 psychiatric hospitals – she was finally correctly diagnosed.

Karen has DIS (Dissociative Identity Disorder), which is a rare psychiatric illness typified by a dissociative or multiple identity.  This means that Karen lives with 20 good and bad “inner people” or alters, each with their own personality.  They make her life hell, because she barely has any control over what they say and do.  Maximus is the worst, for he wants to cut her and he makes Flor buy razor blades.  Every day Karen has to fight: fight against the voices in her head, against the cutting, against compulsive actions, against thoughts of suicide.
In this book Karen talks in full honesty about what she has experienced since her childhood, what she feels and thinks.  Her honesty makes a lasting impression in this book.  Her fear of the electroshock therapy, the consequences of her use of medicines, the pain of her cuts, the uncertainty of her future... she does not leave any of it unspoken.
Journalist Ann Driessen has written down Karen’s personal story and has incorporated some diary fragments and photos.  Also comments by her mother, her brother, her psychologist and her nurse have been added.  The enclosed explanatory glossary, useful addresses and recommendations from Karen and her psychologist make this a practical book.  Laymen as well as professionals get a picture of what and how it is: to live with DIS.
For this is Karen’s aim: to show that DIS exists, to tell people with DIS, their friends and family, how it went in her case, to describe how powerless she felt as a young girl stuck in various psychiatric institutions and not to be believed, not to be understood.
‘War in my head’ is published by Kramat. It can be bought or ordered in book shops of via the internet, at the price of 15 Euros.

The true life story of Karen

Foto Lisa Develtere

Karen is a psychiatric patient, Ann is a journalist. A coincidence brought them together. Karen’s wish was to write a book about her very rare but extremely burdensome illness called DIS, dissociative identity disorder. Ann’s wish was to write a book and in this way to make Karen’s wish come true. Those wishes have come true. During month after month, their collaboration grew, and from their conversations this book came about. It is a docudrama, a true life story. This book is her harrowing life story. It is a moving account of what she has experienced and felt, right up to the present...

Do you want to contact Karen or Ann? You can. Send your reactions and questions to:
info@anndriessen.be

Some fragments from reviews

Excerpt from review www.bangersisters.nl:

‘War in my head’ is an incredibly impressive story that, on the one hand, you want to keep reading, but on the other hand you also need to put it aside because of its (sometimes very) turbulent moments.  The writing is so powerful that as a reader you feel like you are her best friend, who has to watch it all and can’t do anything, except hope that one day Karen will find peace in her head and that everything will get much better for her.  This book confronts the reader with the knowledge that psychiatric patients are ordinary people who often struggle with great difficulties, just like Karen.  With this book Karen wants to break the taboo surrounding psychiatry and she has made an impressive step in that direction!’

Angela Stegeman

Excerpt from review www.tentakel.nl:

‘A moving docudrama that really touches you!  The reader gets an insight into the life of a strong 25-year old woman who suffers from DIS and who wants to get rid of it.  Especially the lack of power that Karen has experienced in the various psychiatric institutions is an eye opener for people who believe it is easy to live in such institutions.  Journalist Ann Driessen has managed to make a moving composite of all alters and comments by Karen and her helpers, which the reader will not easily forget!  ‘War in my head’ is a book that will make anyone who may doubt the existence of DIS (nursing professionals and psychiatrists) realise that it is a truly serious handicap.  This book helps people with similar problems realise that they are not alone.’

Marieke Wolf

Thanks Lieve Reckers, for the translations!