IK WIL ZIEN EN ZIJ OOK...

Plantentuin Meise. Het was bijna dag op dag tien jaar geleden dat ik er kon ronddwalen. Na eerst gehoord-gevoeld-begre-pen te hebben hoe belangrijk Licht voor de Wereld is, met andere woorden: ZIEN.                                                  ZIEN is essentieel, planten en bomen zijn het ook…

Miljoenen kinderen in Afrika worden geboren met cataract. Bij ons is dat een ouderdomskwaal die goed te verhelpen valt. In Afrika niet: er zijn geen of te weinig oogartsen, geen of onvoldoende oogzieken-huizen/afdelingen, of ze liggen te ver van wie ze nodig heeft: vooral de kinderen. Worden die niet geholpen, ze worden blind! Meestal is armoede, dus geen geld voor oogzorg, de oorzaak. Dikwijls met mishandeling of uitsluiting als gevolg. Terwijl 90% van hun gezichtsverlies te vermijden of te behandelen is. Preventie van kinderblindheid is dus een prioriteit. Maar hoe? In Afrika is er 1 oogarts op 1 miljoen inwoners, in België 1 op 10.000. Maar Light fort he World doet wat het kan voor mensen met gezichtsproblemen: in Congo, Tanzania en Rwanda. Koken kost geld, kinderen (en volwassenen) helpen zien ook. Opsporen, behandelen, opereren, nazorg…

TROOST

Om dát kinderleed - niet kunnen zien is de ergst denkbare straf-beproeving-kwaal die ik kan bedenken - én het gebrek aan medische oplossingen, had ik een walk in the wood in de plantentuin meer dan nodig. Ik vond troost en inspiratie bij veel groen, zelfs bij uitgebloeide rododendrons en bij enorme kanjers: tamme kastanjes uit de 18^de eeuw, met een omtrek van meer dan 4 m (die kregen évidemment een knuffel!), maar ook op de stapstenen in het water van de eilandtuin, met zicht op het kasteel.

EEUWIGHEID

Ik mocht niet verdwalen in de splinternieuw Groene Ark-kassencomplex met zijn tienduizend bedreigde planten. Jammer, maar te begrijpen. Openstaande deuren, stromen bezoekers met grijpgrage handen naar wel/niet aaibare planten: ze zouden niet lang overleven, de planten, terwijl dat net de bedoeling is van De Groene Ark: zeldzame planten bewaren voor het verre nageslacht en liefst voor de eeuwigheid. Want planten, jawel, ze zijn en blijven een onuitputtelijke bron van kennis, schoonheid en inspiratie. Voor mij. Ook voor jou?

SANSEVERIA

Geen tijd voor de geneeskrachtige planten, de rozentuin, de dendrologische schatkamer, de culinaire en middeleeuwse tuin, het tropisch regenwoud, de evolutiekas, … en zelfs niet voor de reuzewaterlelie en de geel gerande originele Sanseveria uit 1900! Dat zal voor een derde bezoek zijn… binnen 10 jaar of eerder. In de hoop dat ik dan nog kan ZIEN!

Info: LIGHT FOR THE WORLD

Info: Plantentuin Meise

#plantentuinMeise #lightfortheworld #zien #cataract #kinderen #helpen #troost #inspiratie #groeneark #euwigheid #bewaren #tammekastanje

OVER OGEN EN OOGAPPELS...

Niet dankzij God, maar dankzij Goes kan ik weer beter zien. Oef. Je weet écht niet hoe blij ik ben. 

Niet (meer) kunnen zien: de mensen waarvan je houdt, de bomen, planten en bloemen. Geen boeken meer kunnen lezen of schrijven, geen films meer bekijken: het zou mijn grootste straf zijn, neen, een drama, een marteling. Echt. Een sine qua non in mijn leven.

Dit schijnbaar lelijk ding, dat is mijn oog. Het kostbaarste dat ik bezit, na mijn hart en voor mijn voeten. Daarom zat ik met de bibber de afgelopen weken bij mijn oogarts, de kalmte in persoon. En zijn rechterhand ook. Het oog wil ook wel wat. En mijn oog ook, vandaar dat een kleine oogoperatie aan het ene en een laser aan het andere nodig was. Dat deed me, net als elke dag, beseffen hoe kostbaar, belangrijk en essentieel ogen zijn. Om mijn geliefden te zien, om de natuur te bewonderen te schrijven en te lezen, om me vrij in stad, streek en ver daarbuiten te verplaatsen. Niet zien? Ik zou me gevangen voelen, radeloos, machteloos, claustrofobisch. Dat is mijn nachtmerrie, pure horror..

Zalig zij die kunnen zien. Handen, voeten of benen, die kan ik missen… denk ik. Vandaar mijn angst: ik kan niet zonder zicht. Als het zicht verdwijnt, gaat voor mij het licht uit en mag het leven stoppen.

OGEN

Ik heb echt iets met ogen. Ze blijven me fascineren, waar ook: in Oostende, in Gent, op een muur, in het Lichtfestival, zelfs op grindbakken… en op de operatietafel. En dan is er nog het jeugdboek van mijn zus Iny, ‘Bruine ogen, blauwe ogen’, over hoe haar zonen en adoptiedochtertjes naar elkaars ontmoeting uitkijken.

Dat het mis kan gaan met die, wat mijn  betreft, onontbeerlijke kijkers, ondervond ik al verschillende malen in mijn leven: toen ik op twaalf jaar mijn eerste bril moest dragen of verdragen (al zag de wereld er opeens veel beter uit), toen ik als twintiger - hoera - contactlenzen kreeg (hoewel geen onverdeeld succes als stofdeeltjes er zich achter verscholen), toen ik als veertiger één ooglaseroperatie - weer hoera - onderging … toen ik last kreeg van ‘mouches volantes’ (zwevende vliegjes) en twee jaar geleden én onlangs een cataractoperatie kreeg. Ik leef nog even mascaraloos en moet nog twee weken druppelen, heb een leesbril nodig, maar dat is klein bier ten opzichte de winst: weer hoera, ik zie opnieuw weer beter-scherper!

UIT HET OOG

Ik houd meestal een oogje in het zeil maar ik kijk ook dikwijls mijn ogen uit. Bepaalde kunst- en natuurwerken vind ik gewoonweg oogstrelend!
Al jaren ondervind ik dat de spreuk ‘uit het oog, uit het hart’ helemaal niet klopt. Gelukkig corrigeerde Bond Zonder Naam dit met ‘Uit het oog, in het hart’. BZN verdient een pluim. En meer.
Iemand onder vier ogen spreken: dat is me al gebeurd. 

Een oogje toeknijpen, wil ik niet. Iemand een rad voor de ogen draaien, nog minder. Oog om oog, tand om tand, haat ik. Als ik iets aan mijn ogen of tanden heb, ween ik. Dus dat wil ik niemand aandoen. Een kwaad oog heb ik echt op niemand. Met oogkleppen wil ik niet lopen. Een ooggetuige van veel leed, ben ik jammer genoeg wel. Dat weegt soms. Maar mijn oogappels maken veel goed: ik heb er een van vijf jaar en eentje van vier maanden. Daar gaan mijn ogen en mijn hart naar…

 

#ogen #oog #oogarts #frankgoes #bzn #zien #blindzijn 

LETTERS VERVAGEN, INSPIRATIE EN VOLHARDING NIET

Mijn toetsenbord heeft al veel geleden. Dat zie ik aan alle letters die vervaagd zijn of aan het verdwijnen zijn. Ik schrok wel van hoeveel er mij in de steek lieten of aan het laten zijn: de A, E, T, I, M, N en O. Als er dat meer worden, raak ik het noorden en vooral mijn woorden kwijt…

Mijn toetsen of toetsenbord vervangen, is onmogelijk, mailt vriend-computerspecialist Johan. De enige snelle en goedkope oplossing: de letters die mij in de steek laten met een witte alcoholstift bijwerken. Dat ga ik doen… voor ik opnieuw bij hem een laptop koop. Vriendschap, vakmanschap en goede dienstverlening doen een mens – al is Gent ‘ver’ van Veurne - niet veranderen van winkel.

Letters verliezen. Ja, dat is een probleem want ik kan niet blind tikken, jammer genoeg. Mijn man en dochters wel. Daar hamerde hij op toen ze op de middelbare school zaten. Met een aangepaste kartonnen doos over hun handen en hun toetsenbord leerden ze het, na ettelijke gezucht. Maar nu waarderen ze die kunde enorm. Nu kunnen ze ‘het’ blind, zonder verpinken, en hun moeder dus niet.

Wat kan ik als verdediging aanvoeren? Er was geen geld was om acht kinderen typeles te laten volgen op de middelbare school, toen nog op een mechanische schrijfmachine. Mijn manier van teksten tikken, is door en na enkele decennia zo ingesijpeld, vergroeid, gebeiteld, versteend en zo rustgevend vertrouwd werkbaar.

MOEDERS

En als ik er goed over nadenk: een moeder, is eigenlijk als een gebruikt, soms versleten, toetsenbord. Een aantal werken, een aantal niet of niet meer zoals ze het wil of wenst. Ze wil wel betere toetsen en meer toetsen tegelijk laten werken, maar dat lukt niet altijd. Dat hoeft ook niet. Slijtage is er, soms is die herstelbaar soms ook niet. Dat moet ik aanvaarden. 

Gelukkig zijn de belangrijkste toetsen, naar mijn gevoel, zichtbaar en actief en doen ze het goed al haperen ze soms en zien anderen dat. Maar dat is nu eenmaal het lot en resultaat van veel, soms te veel en te lang toetsenwerk? 

Ik ga dus dapper en vol goede moed verder met de toetsen die ik heb. Proberen en doorzetten, ondanks falen: dat is eigen aan de meeste moeders… én auteurs. Al zien vele mensen dat niet.

Mijn werkplek is volgens onderzoek ook een formidabele ziekteverwekker. Op een gemiddeld computertoetsenbord zitten tien miljoen bacteriën. Dat is 400 keer meer dan op een toiletbril. Misschien maakte en maakt dit me juist resistent tegen allerlei kwaaltjes? Ik weet het niet, maar ik was en ben meestal en overwegend gezond, gelukkig maar. Zonder die werkplek en dat toetsenbord word ik pas echt ziek...

ps. Heeft iemand een oplossing tegen verdwijnende letters? Een witte alcoholstift biedt geen duurzame oplossing.