OVER OGEN EN OOGAPPELS...

Niet dankzij God, maar dankzij Goes kan ik weer beter zien. Oef. Je weet écht niet hoe blij ik ben. 

Niet (meer) kunnen zien: de mensen waarvan je houdt, de bomen, planten en bloemen. Geen boeken meer kunnen lezen of schrijven, geen films meer bekijken: het zou mijn grootste straf zijn, neen, een drama, een marteling. Echt. Een sine qua non in mijn leven.

Dit schijnbaar lelijk ding, dat is mijn oog. Het kostbaarste dat ik bezit, na mijn hart en voor mijn voeten. Daarom zat ik met de bibber de afgelopen weken bij mijn oogarts, de kalmte in persoon. En zijn rechterhand ook. Het oog wil ook wel wat. En mijn oog ook, vandaar dat een kleine oogoperatie aan het ene en een laser aan het andere nodig was. Dat deed me, net als elke dag, beseffen hoe kostbaar, belangrijk en essentieel ogen zijn. Om mijn geliefden te zien, om de natuur te bewonderen te schrijven en te lezen, om me vrij in stad, streek en ver daarbuiten te verplaatsen. Niet zien? Ik zou me gevangen voelen, radeloos, machteloos, claustrofobisch. Dat is mijn nachtmerrie, pure horror..

Zalig zij die kunnen zien. Handen, voeten of benen, die kan ik missen… denk ik. Vandaar mijn angst: ik kan niet zonder zicht. Als het zicht verdwijnt, gaat voor mij het licht uit en mag het leven stoppen.

OGEN

Ik heb echt iets met ogen. Ze blijven me fascineren, waar ook: in Oostende, in Gent, op een muur, in het Lichtfestival, zelfs op grindbakken… en op de operatietafel. En dan is er nog het jeugdboek van mijn zus Iny, ‘Bruine ogen, blauwe ogen’, over hoe haar zonen en adoptiedochtertjes naar elkaars ontmoeting uitkijken.

Dat het mis kan gaan met die, wat mijn  betreft, onontbeerlijke kijkers, ondervond ik al verschillende malen in mijn leven: toen ik op twaalf jaar mijn eerste bril moest dragen of verdragen (al zag de wereld er opeens veel beter uit), toen ik als twintiger - hoera - contactlenzen kreeg (hoewel geen onverdeeld succes als stofdeeltjes er zich achter verscholen), toen ik als veertiger één ooglaseroperatie - weer hoera - onderging … toen ik last kreeg van ‘mouches volantes’ (zwevende vliegjes) en twee jaar geleden én onlangs een cataractoperatie kreeg. Ik leef nog even mascaraloos en moet nog twee weken druppelen, heb een leesbril nodig, maar dat is klein bier ten opzichte de winst: weer hoera, ik zie opnieuw weer beter-scherper!

UIT HET OOG

Ik houd meestal een oogje in het zeil maar ik kijk ook dikwijls mijn ogen uit. Bepaalde kunst- en natuurwerken vind ik gewoonweg oogstrelend!
Al jaren ondervind ik dat de spreuk ‘uit het oog, uit het hart’ helemaal niet klopt. Gelukkig corrigeerde Bond Zonder Naam dit met ‘Uit het oog, in het hart’. BZN verdient een pluim. En meer.
Iemand onder vier ogen spreken: dat is me al gebeurd. 

Een oogje toeknijpen, wil ik niet. Iemand een rad voor de ogen draaien, nog minder. Oog om oog, tand om tand, haat ik. Als ik iets aan mijn ogen of tanden heb, ween ik. Dus dat wil ik niemand aandoen. Een kwaad oog heb ik echt op niemand. Met oogkleppen wil ik niet lopen. Een ooggetuige van veel leed, ben ik jammer genoeg wel. Dat weegt soms. Maar mijn oogappels maken veel goed: ik heb er een van vijf jaar en eentje van vier maanden. Daar gaan mijn ogen en mijn hart naar…

 

#ogen #oog #oogarts #frankgoes #bzn #zien #blindzijn