No Yogurt for the Dead, in NTG gezien... De naderende dood van die journalist blijft in mijn gedachten spelen. Moest ik daar nu naar gaan kijken? Of was het eigenlijk de geknipte toneelvoorstelling voor mij?
Plaats van het gebeuren: een ziekenhuiskamer. Twee ziekenbedden, eentje op het podium, beneden, en eentje boven, op een soort wolk-rotspartij. In het ene bed een stervende man, in het andere zijn zwijgende buur die gitaar speelt. Naast of achter of rond het eerste bed een (geweldige) verpleegster… die gaat roken telkens er iemand sterft. Nog 2 andere vrouwen die mannenrollen spelen (de stervende en de bezoeker).
ZWARTE PEN
Af en toe moet ik slikken: hij - de journalist in het bed - schrijft
al 40 jaar… en ik ook. Hij gaat dood, dat staat vast. Hij stelt treffende vragen
over zijn leven: zijn verleden, zijn heden en zijn toekomst. Hij krijgt enkel bezoek
van zijn zoon. Die bezorgt hem een schriftje en een blauwe pen. Maar hij wil een
zwarte pen. Hij noteert en noteert elke dag, als een echte journalist en maakt zo
van zijn ziekenhuisverblijf een reportage… al worden zijn woorden en zinnen
onduidelijk of onleesbaar.
Ik ga zeker niet meteen dood, stel ook veel vragen, heb twee
dochters, maar ook een lade vol papier en notitieboekjes. Op elke uitstap
(weekend, voorstelling, lezing, tentoonstelling) moet er eentje mee. En ik schrijf
ook graag met een zwarte pen… al gebruik ik meestal een blauwe omdat die meer
verkocht, geschonken en uitgedeeld worden…
FADO
Hij ziet mensen met zijn ogen toe… en met zijn ogen open. Of ze spoken, schimmen of echt zijn, is niet altijd duidelijk. Zoals de fadozangeres waarover hij spreekt en die hem komt bezoeken ja of neen, en van wie hij zich liedjes herinnert en ze hoort… en ik dus ook, al houd ik helemaal niet van fado en ook niet van de broodnodige bovenschriften: ik wil zien en horen, niet kijken en lezen, maar Portugees spreek ik niet.
DOOD
Wat is echt en wat niet? Wat heeft die man, de vader van een theatermaker-regisseur-auteur Rodrigues nu echt gezegd en gedaan toen zijn laatste dagen of uren geslagen hadden? Toen zijn afscheid naderde? Hoe dikwijls is hij gestorven? Een beetje iets meer en helemaal? De zoon-scenarioschrijver weet het niet, dus laat vertellen wat hij denkt te weten.
En dat is wat ik ook deed (als journalist) en nog altijd doe (als auteur): ik schrijf wat ik weet, wat ik wil, wat ik zie en wat ik hoor… en denk of hoop of te zien, te weten en te voelen. Hoe dan ook, ik schrijf. En hoe dan ook: hij gaat dood… en ik op een bepaald moment ook. Nadat ik veel heb geschreven… net als hij. En veel yoghurt heb gegeten - net als hij - vooral die Griekse van AH. Want daar ben ik ook dol op...
Wat en waar gezien? 'No Yogurt for the Dead' in het NTG, nu o.m. in Lissabon en Wenen te zien.
Wie gezien? Lisah Adeaga, Manuela Azevedo, Beatriz Brás, Hélder Gonçalves
Wie schreef
en regisseerde? Tiago Rodrigues
