Meisje met de parel

Het Mauritshuis in Den Haag. 
Het oude ken ik, het vernieuwde nog niet: dat opent donderdag officieel zijn deuren. Dit museum toont het beste van de Gouden Eeuw, zegt zijn website. 

Mijn favoriet in dat huis? Meisje met de parel, van Johannes Vermeer (1655). NATUURLIJK!

Ik heb haar gezien en ik heb het boek gelezen en de film gezien. Ik ben gewoon weg van haar, net als op die andere vrouw, Mona Lisa.

Het was in 2007 
Ik kon het Mauritshuis niet voorbij lopen zonder binnen te gaan kijken.

Rembrandt van Rijn: ik was onder de indruk van uw anatomieles.

Paulus Potter: ik zag uw bonte koeien echt graag.
Frans Hals: ik genoot van uw geportretteerde figuren.

Peter Paul Rubens: ik was al een fan door het Rubenshuis in Antwerpen.

Maar… sorry heren. Ik moest naar haar. Naar dat meisje, dat meisje met die parel in haar oor.

Me and my girl 

Het was een indrukwekkend moment: ik had er lang naar uitgekeken. Ik herinner het me goed, al is het zeven jaar geleden. Ik zat sprakeloos te staren naar haar… en ik vroeg me af: van waar komt toch die immense aantrekkingskracht van dat meisje? Waar schuilt die in? 
In haar universele schoonheid?
In haar serene eenvoud?
In haar ingehouden houding?
In haar pure klasse? 
In haar nieuwsgierige blik?
In haar geopende mond?
In de glans van haar parel?
Of in haar pastelkleuren? 
Non lo so. Ik wist het niet, maar ik zag die, ik voelde die. Ze keek me indringend aan. Ze sprak me zachtjes aan… Wat ze zei? Dan kan en mag ik u niet vertellen. Dat was iets tussen haar en mij, twee vrouwen, van twee leeftijden, van twee tijden en twee stijlen… maar het was veel, heel veel. 
Ach ze is onweerstaanbaar. Daarom moet ik terug naar haar….