IK VERTREK MET EEN VOLLE RUGZAK...

Ik vertrek… dat staat vast. Ik ga weg. Vandaag, morgen of overmorgen. Ik verlaat dit pand, dit land, dit jaar en dit leven. Ik doe dat zonder woorden, zonder spijt en zonder klagen. Ik laat gewoon alles en iedereen achter. Zonder enig probleem. Want ik ben moe, ik ben het moe. Naar waar ik ga? Dat kan ik niet precies uitleggen. Want ik vertrek… zonder mijn huis te verlaten. Mijn reis is intern, in mijn brein.

Ik neem wel een imaginaire rugzak mee. Die vul ik barstensvol: met onvervulde wensen, met onbereikbare plaatsen, maar ook met een portie heimwee, een pakje hoop, een doos vol verdriet. Misschien zelfs met een zakje spijt en een schriftje met levenswijsheden? Ik steek hem zo vol ik kan, want ik wil reizen, dagenlang reizen… en alle hoeken van mijn hersenen zien, leren kennen en voelen tot ik zeker weet: nu ben ik op mijn bestemming aangekomen. Ik kijk uit en ik kijk niet om.

Mijn doel is op een plek belanden waar ik kan rusten, denken en dromen van wat ik wel en niet wil, van wat ik en niet wil doen, van wie ik wil en niet wil zijn, met wie ik wil en niet leven, met wat ik wens en niet wens te hebben... en vooral: hoe ik die laatste twintig jaar van mijn leven zinvol kan leven.

Mijn reis, de tocht naar mijn bestemming, zal verre van gemakkelijk zijn want ik ga geen berg uit de weg, ik ontwijk geen kloven, ik probeer ook niet te verdwalen in een doolhof, te verdrinken in een zee of te stikken door de hitte. Dat vraagt van mij enorm veel inzet en inspanningen. Maar het zal de moeite waard zijn.

Moet ik een kompas meenemen? Of een gedetailleerde reisgids? Zou ik geen EHBO-koffer in mijn rugzak steken? Ja, dat doe ik. Daar is zeker nog plaats voor. Die zou misschien wel van pas kunnen komen. Want, voor iemand als ik, is uitschuiven, struikelen of vallen echt geen uitzondering. Al probeer ik altijd en overal ongevallen te vermijden.

Ik hoop een ding: dat ik gezond, tevreden en misschien iets gelukkiger terug thuis kan komen... in 2023. Maar dat hangt niet alleen af van mijn rugzak, van mij… ook van mijn route en van mijn gezelschap.

#rugzak #reizen #zoektocht #bestemming #nieuwjaar #anderenbeter #voornemens

Waar halen ze moed, geduld, energie en inzet?

Ik wil het niet over mijn of ons leven hebben, maar over dat van Renée en van haar hulpverleners. Waarom? Omdat ik niet weet waar ze haar moed, geduld, energie en inzet blijft halen... om elke dag opnieuw te leven! 

Wie is Renée? Renée is de schuilnaam van een vrouw van 35, een geïnterneerde. Haar kindertijd en jeugd waren een hel. Ik heb met haar een boek geschreven. Voor wie 'Gevangen geboren' niet las: als kind leefde Renée met angst voor haar moeder, vader en stiefvader. Ze werd opgesloten in een kelder, opgevangen in een vluchthuis, geplaatst in een tehuis, in een internaat en in een Instelling Bijzondere Jeugdzorg. Ze riep, dreigde en bedreigde, sloeg, schopte, krabde, spuwde en beet. Dat was het gevolg van mishandelingen en vernederingen, verkrachtingen en aanrandingen, onbegrip en gebrek aan liefde. 

Daardoor belandde ze in een reeks instellingen, ziekenhuizen en psychiatrische centra: met veel therapieën, maar ook met isoleercellen en cachotten als gevolg. Een obsessie voor mannen, vrouwen en kinderen, die zich uitte in agressie, stalken en een bommelding, bezorgde haar uiteindelijk de stempel ‘ontoerekeningsvatbaar’. Ze belandde als geïnterneerde in de gevangenis, omdat er geen plaats was in een ziekenhuis. Daar zat ze; onterecht, 8 jaar en ze kreeg haast nooit bezoek.

MOED

GEDULD

INZET

ENERGIE

Sinds begin 2018 zit ze, eindelijk, in een aangepaste forensisch psychiatrische afdeling waar ze de nodige zorg en behandeling krijgt. Maar die is, ondanks de inzet van de hulpverleners, onvoldoende. En waarom? Omdat er te weinig mensen én middelen zijn, net als in de meeste psychiatrische centra, instellingen voor bijzondere jeugdzorg, rust- en verzorgingstehuizen en gevangenissen.

Waarom zorgen wij zo slecht voor zij die het moeilijk hebben? Waarom laten we zoveel mensen in de steek? Waarom krijgen zij die voor hen zorgen te weinig steun, begeleiding en middelen? Al jaren...

Bied meer middelen, zorg voor meer handen aan bed-tafel-deur... en meer tijd voor die handen! Want gedeelde pijn halveert verdriet. Gedeelde vreugde verdubbelt. Dat geldt niet alleen voor Renée maar ook voor iedereen die zich inzet voor het welzijn of de gezondheid van anderen.

Bravo voor de moedigen! 

Renée en zovele andere patiënten - velen zonder enige steun van een netwerk - doen hun best, ondanks het vallen en opstaan. Hulpverleners houden vol ondanks moeilijke werkomstandigheden. Zij verdienen allen niet alleen een decoratie voor moed, maar ook voor geduld, energie en inzet…

#zorg #omdatallemensenbelangrijkzijn #helphelpen #gevangengeboren 

IK HEB EEN HEKEL AAN LUIZEN...

Ik lees het weer, hier en daar... het is weer luizentijd. Ik kan me de bezorgdheid, ergernis en afschuw van vele jonge ouders, vooral mama's, na bijna 30 jaar nog levendig voorstellen...

Ze was klein, lief, schattig, lenig ook, met amandelogen, weelderige krullen en een daverend optimisme, mijn oudste dochter. Na een bad of douche leek ze op een schattig leeuwtje… zo breed volumineus stond haar bruine haar. Er was maar één nadeel aan: haar haardos was, als kleuter, een ideaal ontvangstkantoor van luizen. Die kwamen niet 2, niet 3 maar soms tot 5 maal op visite op een enkele winter. Dat was balen.

HELP!

Ik herinner me een vervroegd kerstfeestje van ons gezin met vriendin Greet, we zaten samen aan tafel. Gezellig. Ze zat naast mij, dochter 1 en ze was 5, meen ik me te herinneren. Ik weet niet meer wat er op het menu stond - iets kindvriendelijk met frietjes of kroketjes zeker - en ik weet ook niet meer waarover ons gesprek op dat moment ging, maar opeens slaakte ik werkelijk een kreet: een luis! Help! Ik riep het luid en vol afschuw. Misschien hadden de buren mijn kreet ook wel gehoord, maar daar stond ik niet bij stil. Wel bij die luis, die niet stil stond maar kroop. Overduidelijk. 

Ik zuchtte en sakkerde… dat kon toch niet waar zijn!... Opnieuw! Ik had het schatteke geen week eerder al ‘behandeld’ met het gekend stinkend goedje. Het huilen stond me nader dan het lachen… maar ons eeuwig lachbekje stoorde zich niet aan mijn noodkreet.

BADKAMER 

Ik sleepte het arme kind meteen mee naar boven, naar de badkamer terwijl haar zusje, 2 zomers jonger, licht verbaasd opkeek en zich dan opnieuw concentreerde op haar bordje… Op de badkamer herhaalde ik het door mij immens gewraakt tafereel: weer die wasbeurt met die stinkend vloeistof, weer die zoekactie met een luizenkam.
Dat scenario herhaalde zich elke kleuterklas voor mijn prachtig-harige-dochter, meer dan eens… met dus een maximum van 5 maal in winterse maanden. Haar even schattig maar frêle, blond, niet-krullend kortharig zusje werd zelden aangevallen, haar oudere krullenbolzus echt te frequent. 

Haar-op-haar-contacten in kleuterscholen: het zijn de broedhaarden van ontelbare kriebelende monstertjes. Je kunt ze niet ontwijken, ontlopen...

Maar begrijp je waarom ik iets tegen die kleine beestjes heb en dat ik al jeuk krijg als ik er nog maar aan denk?

WORD JIJ DROEVIG VAN DROEVIGE BOEKEN?

Word jij droevig tijdens, door of na het lezen van droevige boeken? Ik lees die boeken ook… en schrijf er zelf. Of ik daar droevig van word? Neen. Die boeken, meestal waargebeurde verhalen of romans, gebaseerd op waargebeurde feiten, boeien me, grijpen me aan, ontroeren me en doen me nadenken. Dat wel. Triestig, droevig, ongelukkig word ik niet van boeken... wel van mensen met verdriet, van mensen in nood.

Uit onderzoeken blijkt dat meer en meer mensen non-fictie en vooral waargebeurde verhalen lezen. Dat vind ik, als auteur van vooral non-fictie, natuurlijk heel tof. Levensverhalen, of delen van een levensverhaal, hebben het voordeel dat ze én je doen nadenken over mensen, hun gedachten, gevoelens en gedragingen én voor ontspanning zorgen. Mijn boeken, vooral 'Gevangen geboren' en 'Oorlog in mijn hoofd' scoren niet bij iedereen en ik begrijp heel goed waarom: de inhoud is intriest. Mijn hoofdpersonages overleefden drama’s en wat ze meemaakten in hun alledaagse leven is echt vreselijk. Lezeressen zeiden of schreven me waarom ze bv. stopten met het lezen van 'Gevangen geboren': het is te wreed, te veel ellende, te triest... 

BIBLIOTHERAPIE

Lezen heeft echter vele voordelen. Het is goed voor je zelfbewustzijn, het verhoogt je empathisch en concentratievermogen. Maar is ook therapeutisch, voor een bepaalde groep. Bij bibliotherapie (textual healing) worden verhalen ingezet om therapeutische effecten te bewerken bij mensen die het moeilijk hebben door ziekte, eenzaamheid, verlies of verslaving. De therapeutische kracht van literatuur - zelfhulpboeken, romans, poëzie en andere fictie - is bijzonder. Wanneer verdriet, angst en stress je overweldigen, kan het lezen van romans en poëzie je gedachten, gevoelens en emoties transformeren. Door te lezen, kun je je gemoedstoestand leren begrijpen en je gedrag verbeteren, omdat je jezelf op de een of andere manier kunt vinden in de pagina’s van dat boek of gedicht.

 BEHOEFTEN

‘Sommige genres passen beter bij de behoefte emoties te ervaren, andere beter bij de behoefte inzichten op te doen. Bij droevige boeken lijken beide behoeftes samen te komen. Droevige boeken worden zowel gelezen om inzichten op te doen (die eventueel ingezet kunnen worden voor het eigen leven), als om emoties te kunnen ervaren. Ellendige gebeurtenissen uit een boek kunnen hard aankomen, maar je hebt altijd nog zelf de macht om het boek dicht te slaan of een alternatief einde te verzinnen’, stelt de Nederlandse onderzoeker E.M. Koopman.

Wees gerust: ‘Gevangen geboren’ en 'Oorlog in mijn hoofd' zijn misschien intrieste boeken, maar mijn andere boeken, bv. 'De schat van Merkem' of 'Mijn Algerije...' bevatten veel mooie en vrolijke fragmenten naast enkele droevige...

 

Bronnen

Lezen is goed voor ons welzijn | Iedereen Leest    

Waarom lezen we droevige boeken? - PDF Free Download (adoc.pub)

Bibliotherapie: 'Lezen helpt genezen' | Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (ntvg.nl)

Lezen kan angst en depressie bestrijden - Verken je geest

 

-

-

IK BEN (G)EEN EILAND...

IK SCHREEF DEZE TEKST OP EEN ORIGINELE PLEK: OP EEN EILAND... in de vijver van het Leopoldpark in Oostende, aan een kleine tafel, op een strandzetel, onder een blauwgele parasol, omringd door kabbelend water en wuivende bomen! ZALIG!

En met een wiebelend roeibootje gebracht en, na het dobberend schrijven, terug aan land geraakt...

Ben ik een eiland? Ben jij een eiland? Wil ik dat zijn? Wil jij dat zijn? En waarom? Of waarom niet? Wat is dat eigenlijk een eiland? Iets klein, afgerond, afgebakend, beweeglijk, omringd, zichtbaar, natuurlijk, uniek, onafhankelijk, aangepast, zonnig tot heet, leefbaar, soms zelfs paradijselijk… maar ook afgezonderd, onzichtbaar, eenzaam, kwetsbaar, winderig tot stormachtig, veroverbaar, soms onherbergzaam, onvoorspelbaar, vergeten, vermijdbaar en zelfs verdronken. Net als een mens, net als ik?
 

Waarom zou ik een eiland willen zijn? 

Het is klein, meestal toch, … ik ook. Ten minste, zo voel ik me in deze wereld. Het is afgerond-afgebakend… dat zou ik ook willen zijn, maar dat lukt me echt niet. Mijn leven, mijn gevoelens, mijn gedachten flitsen heen en weer, op en neer. 
Het is beweeglijk, ik soms ook… al is dat met mate. Ik ben zo stijf als een plank, maar 10 tot 20.000 stappen kan ik. Het is omringd en ik ook. Met lieve en/of boeiende mensen. De twee gaan niet altijd samen.
Het is zichtbaar, ik wil dat ook zijn. Al is het maar even.
Het is natuurlijk. Onnatuurlijkheid en onechtheid, daar heb ik een hekel aan. Aan onoprechtheid nog meer.
Een eiland is uniek: wie wil dat niet zijn in het diepst van zijn of haar gedachten? Het gaat onafhankelijk door het leven: dat is soms handig, soms nodig, soms niet gewenst, zelfs niet geoorloofd.
Het is er meestal zonnig tot heet (dat laatste haat ik), het is leefbaar - als er palmbomen en planten zijn (bananen en kiwi’s zijn mijn lievelingsfruit), soms is het zelfs paradijselijk… blauwe lucht, wit zand. Een paradijs mag niet duren.

Waarom zou ik geen eiland willen zijn?

Het is afgezonderd van alles en iedereen. Het is onzichtbaar, een stip op deze immense aardbol. Het kan er eenzaam zijn… als volk ontbreekt.
Het is iets kwetsbaar-fragiel in geval van stormen en orkanen, in en buiten mij. Het is er, vind ik, overwegend winderig: mijn haar is een wildernis en zand krast in mijn ogen!
Het is veroverbaar door iemand met slechte bedoelingen. Het is soms ook onherbergzaam: een hut of een tak? Geef mij maar een dak of een huis. Want waar moet een mens schuilen als hij bejaagd of belaagd wordt?
Een eiland is o zo onvoorspelbaar en het kan verdwijnen, verdrinken, vergeten en vermeden worden… door zijn onstandvastigheid én de gevaren van de zee. Weg met die krabben en kwallen aan mijn tenen!

No men is an island. No man, no woman no child is.

It takes a village to raise a child.

It takes a city to educate a youngster.

It takes a world to form an adult...

Geen mens is een eiland. Geen man, geen vrouw, geen kind. Ik ook niet…

Er is een dorp voor nodig om een kind op te voeden.

Er is een stad nodig om een jongere op te leiden.

Er is een wereld nodig om een volwassene te vormen...

Varen en vis eten zijn mijn lievelingsbezigheden ook niet. Van het ene word ik zeeziek, van het andere heb ik snel genoeg. En alles en iedereen is zo ver! Je kunt nergens heen, niemand zien. Dat is gewoon onleefbaar, onmenselijk, ongewenst… al kan het beperkende en begrensde rustgevend en voldoende zijn.
Ik ben geen briljante zeeman, niet buitengewoon koppig en ook niet grenzeloos ambitieus, zoals bv. Ferdinand Magellaan. Ik ben een mens onder de mensen, met mensen en voor mensen. Dat is de kern en essentie van mijn leven. Geef toe, kan ik dan leven op een eiland of niet? Ben ik dan een eiland of niet? Neen…
En dit weet ik zeker: dobberen wil ik wel, stuurloos drijven of verdrinken niet, nooit. Ter plaatse blijven trappelen ook niet…