De verrijzenis...

Herinnert u zich dat ik schreef over de zelfmoordpoging van mijn Amaryllis op 23 december?
Over haar die zich, na exuberant bloeien, op een zekere nacht te pletter stortte en er daarna in slaagde, met het hoofd fier omhoog, een nieuw elan te vinden in haar leven?
Verontrustend en pijnlijk vond ik het eerst, daarna moedig en bewonderenswaardig. 



Dat ongelooflijke verhaal heeft deze week, meer dan drie maanden later, een indrukwekkend en hartverwarmend vervolg gekregen: ze kreeg een nieuw leven! Haar wacht een mooie toekomst.






De natuur is, in bepaalde gevallen, o zo sterk.
Niet altijd. Zo is deze week weer eens bewezen...

DE VAL

Ze groeide en bloeide dat het een lust was.
En dan op een nacht sprong ze uit de pot, echt waar, de dieperik in. 
's Nachts, alleen, in het donker, in de koude. 
Blindelings dus.
Het was een schok haar 's morgens te zien liggen op de grond: hulpeloos, in ademnood. 
Ze koos voor eenzaam einde.
Hoe hard moet dat niet geweest zijn.
En ze deed dat bewust, zonder aarzelen, dat zie je aan haar houding.
We voelden ons schuldig. We wisten het niet. Of zagen we niet hoe erg ze eraan toe was?
Koos ze voor een wreed einde?

Neen, uiteindelijk toch niet. We konden ze recht helpen, verzorgen, koesteren. 

En zie, ze haalt het Kerstfeest al is ze gehavend. 
2015 zal haar niet lukken. 
Het is een troost dat ze kan afscheid nemen van dit leven, rustig en omringd door wie haar liefhebben.
Zo kan het dus ook.