Nog altijd
leven 1 miljard kinderen in extreme armoede. 260 miljoen kinderen hebben nooit
een school van dichtbij gezien. 30 miljoen kinderen worden elke dag
geconfronteerd met conflicten. Sinds 2011 (oorlog) zijn in Syrië 4 miljoen en
buiten Syrië 1 miljoen kinderen als vluchtelingen geboren en zijn 1 miljoen kinderen
staatsloos. In Jemen gaat om de 10 minuten een kind dood en zijn 2 miljoen
kinderen ondervoed. Slikken moet ik bij deze cijfers.
WAAROM LATEN WIJ ZOVEEL KINDEREN LIJDEN?
Dat is de vraag die ik me gisteren stelde, na de lezing
daarover door Geert Cappelaere, directeur van Unicef Midden-Oosten en
Noord-Afrika. Hij opereert vooral in oorlogs- en conflictgebieden, o.m. Syrië,
Jemen en Palestina. Als je over hem en zijn werk in de media leest, opent dat
je ogen. Als je hem ziet en hoort getuigen van wat kinderen wordt aangedaan,
ontroert dat, maakt dat je boos en strijdvaardig. Waarom? Omdat je dan heel
duidelijk zijn bezorgdheid, betrokkenheid en empathie voelt én beseft hoe groot
en pijnlijk het leed van kinderen is.
Hij kreeg een erkenning met hulde van Amnesty International
én Universiteit Gent voor zijn niet-aflatende inzet voor kinderrechten. Hij dankte
ervoor, maar wimpelde de lof af op de honderdduizenden die ijveren voor
mensenrechten, al is hij een ‘reus’ op dat vlak. Zijn verhaal startte aanvankelijk positief maar eindigde
dramatisch.
GOED EN MEER SLECHT NIEUWS
Eerst het goede nieuws: ‘Het gaat traag steeds beter’ zei
Cappelaere. Duidelijke bewijzen daarvan zijn: de kinderarmoede halveerde, de
kindersterfte voor vijf jaar ook en meer kinderen gaan naar school en hebben
toegang tot de zorg. Dat is vooral te danken aan het Kinderrechtenverdrag dat
zijn 30ste verjaardag viert. ‘Maar’, zo stelde de Unicef-man, 'Het
is allemaal verre van rozengeur en maneschijn. De vooruitgang is broos: bij elk
conflict of epidemie wordt deze uitgewist. En vooruitgang is niet altijd met de
kwaliteit die Unicef wenst. Het onderwijs bijvoorbeeld. Meer onderwijs rendeert
soms niet want de arbeidsmarkt volgt niet’.
Naast zijn vreselijke cijfers zijn andere vaststellingen ook niet mals: de discriminatie binnen het gezin
blijft een moeilijke uit te roeien praktijk; de ongelijkheid blijft hardnekkig en
de discriminatie van bevolkingsgroepen - allochtonen, vluchtelingen, migranten
- is een universeel probleem.
DE IMPACT VAN OORLOG
De expert benadrukt meermaals dat de impact van zinloze gewapende
conflicten op kinderen enorm is. ‘Het heilig principe dat in gewapende
conflicten kinderen ten allen tijden moeten worden beschermd, wordt niet
gerespecteerd, noch door de vechtende partijen, noch door de landen’, aldus
Cappelaere. Hij luisterde naar schrijnende verhalen van kinderen, jongeren en
ouders. Die maakten pijnlijk duidelijk hoe diep de invloed van oorlog is. ‘Ik
heb nog nooit zoveel vernielingen gezien. Het is onvoorstelbaar ‘zegt hij over Syrië.
‘Infrastructuur en gebouwen kunnen worden hersteld, maar het sociaal weefsel is
kapot. Dat herstellen is moeilijker... ‘ Wat hem telkens weer opviel in de ellende was: de weerbaarheid van de kinderen.
WAT KUNNEN WIJ DOEN?
‘Kinderen graag zien, is niet
voldoende’ zegt expert Cappelaere. ‘Respect voor kinderen, daar gaat het over.
Maak van kinderen geen volwassenen, maar volwaardige burgers’. Hij pleitte voor
meer internationale solidariteit (die begint thuis o.m. met geen
goedkope-kinderarbeid-kledij te kopen), meer steun aan migratie (ook in ons land),
meer investeringen in kinderen en een onvoorwaardelijke
overheidssteun in het buitenland. ‘Zorg er vooral voor dat het Kinderrechtenverdrag
meer en beter wordt toegepast en neem zelf verantwoordelijkheid op’ na zijn
eindconclusie dat er momenteel geen draagvlak meer is voor mensenrechten en kinderrechten.
Is het niet hoog tijd voor een wekelijkse kinderrechtenmars? Kinderrechtenvechters, die hebben we nodig. Laat jullie zien en laat jullie stem horen! Elk kind telt. Elk gebaar ook… hier en daar!
