DUIKER
Een dag om nooit meer te vergeten, al startte die in Portus Ganda met een hachelijk avontuur. De gsm van mijn man - met bankkaarten, identiteitskaart, rijbewijs en
50 euro - vloog, net voor het vertrek, door een goedbedoelde zwaaibeweging van mijn schoonbroer, met een natte plastiek ruit, het water in! Na een kwartier - informatie over een mogelijke ‘redding’ door de brandweer (te duur) en overleg met
ons kwartet, wie en hoe in het water zou duiken - werd mijn schoonbroer, een stripper. Hij, die ons ruim in lengte klopt, dook moedig in zijn elegante streepjesshort. Hij verdween onder het troebele wateroppervlak en, o wonder, rees na amper tien seconden als
een feniks uit het water: met de gezonken gsm in de hand! Applaus en
bewondering waren tot ver buiten Gent te horen. Koffie en koek warmden de
duiker op, na zijn zeer gewaardeerde heldendaad. Langzaam verliet de lichte posttraumatische stress zijn lijf, en de mijne. En de gsm? Die werkte
krakkemikkig, maar nog, tot op heden (maar voor hoelang?).
SLUIS EN BRUG
Wat daarna volgde, was een ontspannende dag met wisselende luchten,
welgekomen briesjes, een sluis hier en een brug daar, heerlijke weide-, oever-,
gras- en boomzichten en chique villa’s zonder bewoners met geruisloze, kruipende grasrobots (zitten die in Knokke of Cannes?).
Voor kleine/ grote dorst en honger
waren er, in deze volgorde: een glas of twee champagne met hapjes, een vislunch
in Afsnee en een romig lekijsje na een kerkhof- en kunstwandeling in
Sint-Martens-Latem. Het slot? Een biertje op het terras van café ’t Oud
Sashuis, Hellestraat 20, aan Astene-brug. Maak een wandeling in de buurt, ga er
heen, drink een Schobiak (huisbier) en bestel een bruine boterham met paté. Het is een aanrader. Het pittige commentaar, de
bulderende stem en de vriendelijkheid van bruggenwachter Wim krijg je gratis. Hij
zegt kordaat en luid wat wel en niet mag, op je boot, aan de slagbomen of op
zijn terras. Gehoorzamen moet je.
DRAAIEN
Wim, zwarte baard, deugnietogen, in salopette
en nonchalant, bedient aan het Sas van Astene de enige nog werkende
handgedraaide brug in Vlaanderen en het café. Een sterrenplek voor fotografen
en artiesten. Ik volg en film zijn ‘brugwerk’. Het open- en dichtdraaien is haast
een automatisme, een ritueel: tussen mei en oktober - in een niet-coronajaar - doet Wim het ongeveer 1800 maal, gratis en met de glimlach. Op andere dagen op
aanvraag.
Hij vecht ook voor het behoud van deze historische plek, voor dit
authentiek draaibruggetje en voor historische schepen. Hij heeft er zelf ook.
’t Oud Sashuis is de bakermat van de vzw Historische Schepen. Het herbergt een stoffig-rommelig maar leerrijk minimuseum van voorwerpen en foto’s over de Leievaart. Vorig jaar zat Boris, een lawaaierige papegaai, aan de deur. Die hield alleen zijn mond als je hem verplaatste en wat melk. Boris is niet meer. Hij gaf in coronatijd de geest, na een longontsteking.
’t Oud Sashuis is de bakermat van de vzw Historische Schepen. Het herbergt een stoffig-rommelig maar leerrijk minimuseum van voorwerpen en foto’s over de Leievaart. Vorig jaar zat Boris, een lawaaierige papegaai, aan de deur. Die hield alleen zijn mond als je hem verplaatste en wat melk. Boris is niet meer. Hij gaf in coronatijd de geest, na een longontsteking.
IDYLLISCH
Als de avond valt, verdwijnen
onze twee bootgasten. We maken nog een 5 km-wandeling in de buurt. De volgende
morgen worden we laat wakker. We sliepen zonder geluid van mensen, muziek, auto’s,
enkel met dat van vogels. Een droomplek. Nooit eerder zo’n vriendelijke sluis-
of brugwachter ontmoet: niet in België, niet in Nederland, niet in Duitsland,
niet in Engeland, niet in Tsjechië en niet in Frankrijk. Nooit eerder - en toch
al wel een keer of tien gevaren in binnen- en buitenland - op zo’n idyllische plek,
gratis, kunnen slapen, in ruil voor en koffie of een pint. En Wim leverde, op
verzoek, verse croissants en broodjes. Het leven kan soms mooi zijn…
Video over brug en Wim:
