Spijt

“In een ideaalmodel, ongeacht procedurefouten, moet de persoonlijke verwerking van het misdrijf centraal staan: voor de dader betekent dit het besef wat zijn daad heeft teweeggebracht bij het slachtoffer, voor het slachtoffer zal een confrontatie met een oprecht spijt betuigende dader het verwerkingsproces mogelijk draaglijker maken. Alle gerechtelijke actoren hebben hierin een belangrijke rol te vervullen. De realiteit leert ons dat dit resultaat zelden wordt bereikt."

Joëlle Rozie, professor Strafrecht UA, in een interview n.a.v. de film 'Het vonnis'.

Ik kan het niet beter verwoorden...

 

Zo eenzaam is een mens

 

 

 

Hartverscheurende, stille eenzaamheid. Sombere, weemoedige leegheid. De machteloze minimensjes van Goran Djurovic overmeesteren en ontroeren. Ze doen nadenken, mijmeren, dromen en treuren...

Goran Djurovic, geboren 1952 in Servië, leeft en werkt in Berlijn en Antwerpen. Dostojevski lijkt de inspiratiebron voor zijn tragikomische, melancholische voorbijgangers in olieverf…

Gezien en bewonderd in het Caermersklooster (Gent)

 

Trouwe klanten belonen of bestraffen?

Ik moet grimlachen en voel mijn ergernis stijgen, telkens ik per mail weer eens beloond word als goede klant. Ze maken het zich gemakkelijk de bedrijven, de verkopers van deze tijd. Ik een minimale kans, zij de grote winst!

Want wat doen ze? Ze sturen je een mail waarin ze melden dat je als trouwe klant wordt beloond.

Wat krijg ik? Eén kans om bv. een camera of Ipad te winnen.

Wat moet ik daarvoor doen? Surfen naar de website van dat bedrijf, van die onderneming, alle (= heel veel) gegevens invullen én mijn persoonlijke pagina met zoveel mogelijk mensen op Facebook delen!

Dan noem ik werken, echt werken want reclame maken is een vak. Maar ik moet gratis tijd en energie besteden om familie, vrienden en kennissen te lokken naar dat bedrijf!

Zo zetten bedrijven mensen u en ik aan het werk voor eigen profijt. Hun trouwste klanten dan nog! Die moeten het voor hun doen. Die moeten zorgen dat de verkoop blijft draaien, liefst stijgt zonder dat ze zelf één euro uitgeven! Is dat een klant belonen? Dan wil ik echt geen trouwe klant meer zijn van dergelijke bedrijven of ondernemingen.

Dezelfde misleiding zie ik bij wedstrijden in kranten, tijdschriften en reclamebladen. Eerst moet je moet een telefoongesprek of sms betalen - soms 2 euro -, daarna kan je deelnemen en een antwoord geven op een kruiswoordraadsel of vraag. Als je de gesprekken-berichtjes van alle deelnemers samentelt (tussen 200 en 50.000), heb je een vrachtwagen vol prijzen om uit te delen!

Zo kan ik het ook. Ook ik kan mensen aan het werk zetten.
Stuur mij a.u.b. in grote getale 2 euro! Vermeld naam, adres en haarkleur, liefst gewicht en grootte ook nog. Vergeet uw geliefde boeken, films en reisbestemmingen niet. En dan kan 1 van jullie een Ipad of Iphone winnen! Als er 1000 deelnemen, reken uit mijn winst! 2000 euro min 1 Ipad=1500 euro!

Neen. Ik, goedgelovige burger, die te vangen is met een prijs, ik doe daar niet meer aan mee. Ik koop nog liever zelf een Ipad. Want wat is het gevolg als je meedoet? Zeker geen prijs, wel geld en energie en tijd kwijt en om de haverklap ellendige verkoopmails.

Bedrijven: stop ermee uw trouwe klanten te belonen door ze aan het werk te zetten of te doen betalen! Laat ze met rust. Uw opdrachten maken enkel U rijker. Van oplichting, bedrog en stalking wordt niemand beter...

Ps. Bedankt Focus. Ik heb door u al film- en theatertickets gewonnen - abonnement of niet - en daar nog nooit een euro voor moeten betalen! Dat noem ik klantvriendelijkheid, dat noem ik trouwe lezers belonen!

 

 

Waar kan Kate met haar baby naartoe?

Hertogin Kate heeft geluk: ze kan voor een wandeling met haar George kiezen uit een waslijst van aantrekkelijke paleizen in Groot-Brittannië. L'embarras du choix noemen ze dat wellicht in de soms wel jaloerse republiek Frankrijk.
Elk koninklijk domein heeft, net als bij ons, een park om u tegen te zeggen.
Waar kan ze naartoe met prins en babyboy?
Ik zou haar Buckingham Palace suggereren, onder de schaduw van de hoge bomen achter het paleis is het heel aangenaam. Ik was er in 2011, net als 50.000 andere bezoekers. dat jaar. Windsor Castle, een half uur van London en heel het jaar open, is misschien nog beter? Daar ligt achter het kasteel een immense tuin waar je kan verdwalen, zag ik in 2009. 'Huizen kijken' in die twee is echt meer dan de moeite.




Buckingham Palace (London)









In elke koninklijk optrekje staan wellicht kroonprins-opa Charles, hertogin-stiefoma Camilla of koningin-overgrootmoeder Elizabeth klaar, maar vast en zeker een legertje huispersoneel. Dat kan bijna alle ouderlijke taken, behalve borstvoeding, overnemen. De streng geselecteerde en gecontroleerde ladies and gentlemen kunnen wegwerpluiers verwisselen, de wieg laten schommelen, badjes geven. Na verloop van tijd ook flesjes steriliseren, vullen en geven, met de poussette wandelen en babysitten als mevrouw de hertogin of meneer de prins dat nodig vinden. Natuurlijk wordt haar was en plas gedaan, incluis strijk, en er is altijd wel iemand die voor haar poetst en kookt. 

Zucht. Een droom toch, zo moeder worden en zijn...

Nog twee tips?
Kate, panikeer niet als George te veel weent en opa of overoma uit hun slaap haalt. Wenen doen ze - met of zonder kroon - allemaal wel eens, of meer dan eens.
En laat je niet alles uit handen nemen. Wiegen, wegen, wandelen, ja, dat mogen ze doen. Maar eten geven, knuffelen en verhaaltjes vertellen? Neen. Doe dat zelf. Traantjes drogen ook.Of laat het je prins-gemaal doen. Want dat zijn van die innige momenten waarop jij en hij banden kunnen smeden die nooit meer stuk kunnen gaan...  

Ps. Misschien is een wandeling in Greenwich Park nog aangenamer? Het is een prachtig domein van 74 ha, met dito uitzicht op een superstad, leuke picknickplekken, een interessant Observatorium en een mooi kasteel. Nog niet overtuigd? In dat groen paradijsje - als de zon schijnt - werden scènes gedraaid van 'The Parent Trap', 'Charlotte Gray', 'King Ralph', 'Portrait of a Lady', 'The go between' en, my favourite in dit lijstje, 'Four Weddings and a Funeral'.

Iets verbloemen?

Week 1. Op weg naar de krantenwinkel.
Ik dacht dat ik wist wat de uitdrukking ‘iets verbloemen’ betekent: dat mensen hun leven mooier voorstellen dan het is. Ik weet nu dat dit letterlijk te nemen is: uit de rijkelijk beplante bloembakken, door de stad Gent in ijzeren halters opgehangen aan de waterkant, kasplantjes mee naar huis nemen. Het schoepen van fleurige eenjarigen om je eigen leven iets meer coloriet te geven. De variatie in het pikgedrag heeft zelfs een racistisch tintje: niet elk plantje komt in aanmerking. Er zijn er die geen aandacht kregen, in dit geval, gelukkig.

Neen, dat is niet fraai, dat gegraai in de donkere aarde als iedereen slaapt. In de veronderstelling dat het fleurig goedje elders staan te pronken? Vergeefbaar indien je in armoede leeft? Het blijft diefstal, stelen van de gemeenschap, van u en ik die braaf belastingen betalen.
Ik heb niets te verbloemen.

Week 2. Op weg naar de kapper.
Een bak of tien kreeg ongewenst bezoek, lege donkere putjes gapen me toe. Kleine kraters in donkere aarde. Een snode hand heeft dit keer geen bloemen verplaatst maar echt wonden geslagen. Groenwerk, dat door zorgende handen en liefde tot stand is gekomen, is over de straatstenen gezaaid, samen met de inhoud van een gele vuilniszak. Her en der liggen de purperen petunia’s op apegapen. Mijn subiete reddingspoging - oprapen en terug planten - blijkt gelukkig enige overlijdens te voorkomen: een aantal dappere kleurlingen slagen erin zich - na een week - opnieuw te vestigen, ondanks slag en stoot. De vertrappelden zijn uitgeblust. Het is maar een bloem. Ja. Maar de fierheid van de stadstuinder, de buurtbewoner en bloemenliefhebber is aangetast.

Ook tussen de mooiste bloemen groeien er brandnetels.

Ps. De schoonheid van de omgeving biedt geen garantie voor onaangename zaken.