Vind je ook dat het leven vol
verrassingen zit? Ze zijn wat ze zeggen: onaangekondigde, onverwachte, plotse aangename
gebeurtenissen. Voor mij zijn dat de laatste maanden - toevallig of ook weer
niet - verrassingen op ‘literair’ gebied, t.t.z. die te maken hebben met mijn boeken.
Al zal 2024 toch vooral ‘onvergetelijk’ worden door andere verrassingen...
Je weet het of ook niet, maar
ondanks de kleine kans om een uitgever te vinden - 3% van de manuscripten -
blijf ik schrijven en boeken uitgeven, al moet dat in eigen beheer. Schrijven
is mijn dagelijks brood, mijn levenselixir, mijn onweerstaanbare actie. Als het
dagelijkse leven te woelig is, komen de woorden en zinnen te onregelmatig en te
moeilijk uit mijn toetsenbord. Dat ik me dor 1001 mensen, gesprekken, bomen,
tentoonstellingen en ontdekkingen gemakkelijk (soms met veel plezier) laat af-
of omleiden, maakt dat het voltooien van een boek voor mij als een slepende
onziekte is. Door een ongecontroleerde en zelfgezochte samenloop van
omstandigheden zit ik dus in mijn hoofd en op mijn laptop in verschillende
boeken, o.m. die van mijn oma, die van de opa van mijn man, die van een vriend
van mijn ouders en die van mijn rechtszaken. Ja, opnieuw waargebeurde verhalen.
Prioriteiten stellen - welk boek nu eerst afwerken? - is moeilijk. Voor ik een
beslissing kon nemen, volgden enkele verrassingen voor enkele lopende en een
afgewerkt boekproject.
BOEK 1
Begin november hakte ik de knoop door. Boek nummer 1 dat af te werken
is, wordt ‘De kleine oorlog van René’, vooral op aandringen van diens zoon
Godfried. Als je 93 bent, weet je echt niet wat het volgend jaar brengt. Lang
moeten wachten op iets dat je echt wenst, is dan geen optie. Maar, maar. Bij
het schrijven van ‘De schat van Merkem’ had ik als basis het handgeschreven
dagboek van Karel. Dat was een ‘gemakkelijk’ uitgangspunt: met bijkomende
gesprekken met familieleden, opzoekingen in bibliotheek en op internet, en met
redactiewerk kon ik dat boek voltooien.
Voor het boek over Réne, de opa
van mijn man, ligt dat totaal anders. Ik heb een basistekst en (vroegere)
notities van gesprekken met zoon Godfried en dochter Lieve, alsook enkele
foto’s, enz. maar ik ben niet 'ver van honk' wel nog 'ver van huis'. Net als mijn
hoofdpersonage trouwens, al was hij dat letterlijk, tijdens én na WOI: hij zat in
Duitsland, Denemarken, Canada en de VS om tenslotte in Reningelst te aarden. Maar
het geluk staat aan mijn kant. De kleinkinderen van René zoeken mee naar documenten
of voorwerpen uit zijn leven, dat helpt.
Toch zijn het drie opmerkelijke verrassingen die me echt vooruit helpen: mijn opzoekingen, een gesprek met familie
in Canada én een mail uit Denemarken! De eerste leverde me o.m. interessante
informatie over zijn dagelijks leven in een Duits krijgsgevangenenkamp. De
tweede, een gesprek met een Canadese, was naast prettig ook leerzaam. René had
familie in Canada, maar de contacten België-Canada verwaterden, waren eigenlijk
zo goed als verdwenen. Facebook was mijn redding. Door het ene (herontdekte) familielid,
Ellen, kwam ik terecht in Toronto bij haar zus, naamgenoot Ann. Na een aangenaam
gesprek - videobellen is altijd een zalige oplossing als dochters en
vriendinnen ver wonen - weet ik weer meer omdat haar grootvader de schoonbroer was
van ‘mijne’ René. Binnenkort mag ik foto’s van nuttige documenten en foto’s verwachten.
Die helpen een stuk van zijn levenspuzzel vervolledigen.
En stap nummer drie bezorgde
me een nooit gedacht-gehoopt-verwacht maar onontbeerlijk stuk! Door de inzet van
mijn lieve Deens-Belgische paradontoloog-buurvrouw Trine - die mijn vraag voor
informatie met enkele basisgegevens vertaalde én verstuurde - heb ik, via haar,
van het stadsarchief van Lolland ongeweten en ongeziene informatie over René!
Hoera! Het maakt me zo blij! Eind december moet mijn René-zoektocht
en onderzoek afgerond zijn en begin ik te schrijven…
MICHELA
Ook voor mijn boek over mijn
grootmoeder-Michela-boek ben ik al verder in mijn onderzoek. Dat komt o.m. door
mijn septemberreis in Zwitserland met eindhalte de regio Montreux. Mijn nonna woonde in het
stadje Villeneuve aan het meer, na haar verhuis uit Sicilië
en voor haar verhuis naar België. Al had ik mijn komst niet aangekondigd, de
dame van de toeristische dienst deed al het mogelijke om me te helpen. Ik mocht
vragen stellen, boeken en tijdschriften inkijken, fragmenten fotograferen,
kreeg aanwijzingen. Info bv. over een plaatselijke steengroeve - mijn
overgrootvader was steenkapper - het leven begin 20
ste én de opvang
van oorlogsslachtoffers gaven me een beter beeld van hoe het toen was. Daarna ontdekte
ik in een hoofdstraat haar huis, na een kort gesprek met een kapster met cliënte
aan de overkant. Dat huis zien deed mijn hart bonzen. Mijn oma was jaren mijn
alles. Tenslotte wandelde ik waar zij, meer dan een eeuw geleden wandelde,
langs het Meer van Genève, én ging zitten op een bank bij chateau Chillon, waar
zij ook met mijn verliefde grootvader zat. Ook die belevenis bezorgde me bijkomende
inspiratie en vreugde. Ik weet nog niet of ik van haar boek een literair
non-fictie verhaal maak of mijn eerste roman op basis van waargebeurde feiten.
MIJN ALGERIJE
En de laatste, maar ook bijzondere gebeurtenis was mijn kennismaking en ontmoeting - eerst per mail, dan in persoon - met Chantal uit Eeklo. Ze las mijn boek ‘Mijn Algerije’ en loofde het.
Ze was en is enthousiast over Algerije en heeft er vrienden. Door haar aanstekelijk
enthousiasme en aanmoedigingen én de inzet van haar dochter Melanie komt er
wellicht een Franse vertaling. Het wordt een groot avontuur.
Of het lukt, of ik
met die vertaling een Waalse of Franse uitgever vindt, is geen zekerheid. Maar
wij - mijn man, Melanie, Chantal en ik - doen ‘het’, proberen ‘het’. Wat komt, dat komt. 2025 wordt literair spannend!
2024 was dus uitzonderlijk
verrassend in literair opzicht, dat wel. Maar wat het afgelopen jaar voor
eeuwig en altijd een van de woeligste, ongelukkigste, drukste, moeilijkste,
chaotische en gelukkigste maakte, is dat mijn man de ‘widowmaker’ gelukkig overleefde
door een openhartoperatie én dat onze twee dochters elk een gezonde zoon kregen…
#verrassingen #waargebeurdeverhalen
#boeken #schrijven #leven #helpen #nieuwboek #mijnboeken #boekenvananndriessen
#plannen #projecten #research #literairavontuur
