Ik zag ze en ik was er weg van. Ik keek naar hen
en zij naar mij. Onafgebroken, zonder te verpinken, zonder weg te draaien, te
knikken of te groeten. De knappe koppen van Sint-Niklaas. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Maar
het was december, rond Sint-Niklaas en dan nog in Sint-Niklaas.
Met de trein uit Gent was op een wip en een snip in die stad
met de bijzonder sympathieke kindervriendnaam. Ik moest een zieke in het
ziekenhuis begeleiden bij een voor haar ingrijpend doktersbezoek. Mijn manie op
tijd of liefst te vroeg te zijn, bezorgde me onverwacht een bijzonder moment, een
unieke belevenis, een merkwaardige ervaring. Ik dwaalde
zigzag richting ziekenhuis, likte aan etalages, hield halte op pleintjes,
speurde - zoals altijd - naar speciale gevels en straatkunst tot ik een pijl ‘Museum’
zag. Altijd interessant om van je traject
af te wijken en nog beter: een Museumpas op zak te hebben. Dat kostbaar spotgoedkoop
kleinood heeft me trouwens al veel moois geboden in vele steden, in vele
musea.
Dus blijgezind over mijn afwijkmogelijkheid
stapte ik binnen voor een flitsbezoek in SteM Zwijgers-hoek. Nog een voordeel
van mijn MP: in elk museum blijf ik wanneer ik wil, zolang ik wil en hoe
dik-wijls ik wil! Ik flaneerde eerst door een expo, op mijn gekend hoog ritme, terwijl ik mijn stops
zorgvul-dig koos. Naar de vaste collectie?
Waarom niet. Nog ongeveer 15 minuten over.
KNAPPE
KOPPEN
Ik was amper enkele kasten voorbij of daar stond ik voor hen.
Oog in oog. Het deed me wat. Ik stond werkelijk aan de grond genageld. Die
serene gezichten… Ze spraken zonder iets te zeggen. Ze bewogen niet. Ik keek naar hen en zij naar mij. Ze
keken me aan zonder te verminken, te knikken of te groeten. Zij staarden me aan.
Die knappe koppen. Vredig, vriendelijk en hoofs. Waarom moest ik opeens denken aan de indrukwekkende toespraak
van Multatuli tot de hoofden van Lebak uit ‘Max Havelaar’? Wat probeerden deze dames me te vertellen? Hoe en wanneer
ze leefden? Welk verdriet en vreugde hen overviel. Ik stond en keek naar hen. Ik bleef gewoon kijken.
WASSEN
BEELDEN
Ik kreeg
ze, ook weken later (en nog altijd!), niet uit mijn gedachten. Ik wilde meer over hen weten, wie ze waren, waarom ze
daar waren en hoe ze in Sint-Niklaas belandden. Dus zocht en vond ik de ideale en daarbij
aanspreekbare, bereidwillige uitlegger: Gerald Delvaux,
STeM-collectiebeheerder. De wassen beelden, vrouwenbustes uit het begin van de
20ste eeuw, zijn - deels - een creatie van Parijse kunstenaar
Pierre Imans, een expert in wassen hyperrealistische mannequins. Die man was een krak in was door zijn creaties met
echt haar, wenkbrauwen, glazen ogen en porseleinen tanden. Hij was 100 jaar geleden ook ver vooruit op zijn tijd met zijn genderneutrale,
gekleurde, hetero- en lesbo-exemplaren…
Wat een geluk
dat Sint-Niklaas midden jaren 80 deze collectie knappen koppen van privéverzamelaar Raymond Resmann kon kopen. Ze maken nu deel uit van de
collectie ‘Barbierama’ rond kapper, haar- en lichaamsverzorging.
Ga kijken en laat u verwonderen,
ontroeren en betoveren. Net als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten