Hoog bezoek, vandaag aan het zwembad. Neen, laag bezoek want ik moet bijna tegen de grond om het groenige beestje te zien. Enfin beest, want die kerel is met staart langer dan anderhalve meter.
Mister Iguanua Iguana, want dat is zijn officiële naam in Mexico. Hij heeft een kop als een kip, zeker als hij die hevig op en neer schudt en begint te blazen bij onheil - ik dus - in de buurt. Hij ziet groen van jaloezie, misschien door de bontgekleurde bikini’s en badpakken die hij passeert?
Hij stapt onregelmatig, onbewogen over de rand van het zwembad, stopt even en loert naar het heldere water. Zou hij erin duiken of niet? Enkele zwemmers nemen afstand. Na een blik her en der en even twijfelen, zet hij zijn weg verder, ongestoord en ongemoeid maar met een verbaasd publiek.
Hij kruipt sloom, bijna met zijn buik tegen de stenen, rechtsaf onder een bezette ligstoel door. De zonnebaadster op leeftijd erop, slaakt een onterechte kreet van afschuw. Er is immers heel wat lelijker te zien dan hij, in en rond datzelfde bad.
Schrik voor een klauw of een beet heb ik niet, dus ik volg hem op de voet. Hem, ja. Het is een hij, zo beweert een Canadese hotelgast die weet dat deze hagedis al pa is, 12 jaar is en al bijna even lang de bewoner is van het rotsige eilandje midden in het hotelzwembad.Zonder verpinken zet de groene leguaan zijn tocht voort. Zonder aarzelen of omkijken, bereikt hij het andere groen waarvan ik de naam niet ken, maar dat weelderig tiert rond palmbomen. Daar knabbelt hij op zijn gemak aan frisse blaadjes: het lijkt hem te smaken ook. Ik zie een glimp van een dikke rozig tongachtig geval, telkens zijn bek open en dicht gaat.
Daarna verdwijnt meneer in het gebladerte om onherkenbaar en onvindbaar te worden. En als pa hagedis niet meer te onderscheiden is van de flora, duikt ineens een graatmager en groener mini-exemplaar op. Dat tippelt over hetzelfde traject, even ongeïnteresseerd voor wie of wat rond hem beweegt. Wat kan hem al die zonnekloppers schelen. Gelijk heeft hij.
